بار اولی که این موزیکو گوش دادم گفتم بابا چقدر ساده و مسخره‌ست
اما چندبار که گوش دادم دیدم خیلی خیلی مفهومش با سریال رقص روی شیشه کامله!
اگه بیماری خانمان‌سوز اعتیاد رو اطرافت با پوست و گوشتت‌ لمس کرده باشی فقط می‌فهمی چی‌ میگه
#روان_پزشکی_اعتیاد
@ghrmzejiiigh

هرکی می‌تونست از تو چشمای سیاهم
اینو بخونه که کنارت رو به راهم!

یاد حرف یکی از بیمارانم چندروز پیش افتادم که یک مرد پنجاه ساله داشت به من می‌گفت از وقتی قیمت دوا(هروئین) و شیشه زیاد شده باید از پوست و گوشتت‌ بکنی دوا بخری.

وقتی ناگهان با دنیای وحشی بیرون از خودت آشنا می‌شوی، احتمال می‌دهی که باید براثر ضربهٔ این لحظهٔ رویارویی، درهم بشکنی اما نمی‌شکنی چون محکم‌تر از آن‌چه فکر می‌کردی، بودی.
می‌ایستی و از زخم‌هایت مرهم می‌سازی.
تو یک شفادهندهٔ زخم‌خورده‌ای.
#پریسا_فوجی
@ghrmzejiiigh

وقتی کسی را برای خودت بت می‌کنی و تا مرز شکستن ارزش‌هایت می‌پرستی‌اش، ناگهان لحظه‌ای فرا می‌رسد که بت‌ساز، بت‌شکن می‌شود.
تمام‌ بت‌خانه را درهم می‌شکنی.
از همهٔ این داستان‌ها فاصله‌ می‌گیری.دیگر برایت اهمیتی ندارد کدام خواننده آلبوم جدید منتشر کرده است.
حرف من تنها از دور نگاه کردن به جریان است.من آن‌قدر نزدیک بوده‌ام که دوری را انتخاب کنم.
خسته‌ام.تمام این‌ آهنگ‌ها را با غصه گوش می‌دهم.گاهی حتی با آن‌ها اشک می‌ریزم.با همین آهنگی که شاید تو فکر کنی با آن می‌رقصم.
#پریسا_فوجی
@ghrmzejiiigh

#معرفی_کتاب
#سقوط #آلبر_کامو
https://www.instagram.com/p/CMSWMWpBdAh/?igshid=96dy2gzjcfnb

شفا از فراموشی حاصل نمی‌شود.
از یادآوری بدون احساس درد حاصل می‌شود.
این یک فرایند است. #فروید

وهاب به ماه تمام، فراز کاج خیره شد:«این جماعت غربتم را به نهایت می‌رسانند.»
یونس تبسمی کرد:«پرتگاه انتها ندارد، مگر به فکرش نباشی.در گریختن رستگاری‌ای نیست.بمان و چیزی از خودت بساز که نشکند.»
#خانه_ادریسی_ها
#غزاله_علیزاده
این کتاب برای من شده مثل دیوان حافظ! هرچندوقت بهش تفأل می‌زنم و یه فصل می‌خونم.
@ghrmzejiiigh

امروز یازدهمین روز از یازدهمین ماه سال است

هربار که یادش می‌افتم انگار خنجری در قلبم فرو می‌کند و درمی‌آورد اما می‌دانم می‌دانم که زنده می‌مانم و او مدت‌هاست که مرده.

✒ #معرفی_کتاب #سقوط #آلبر_کامو
.
این کتاب را وقتی شروع کردم که یک نفر برای همیشه از چشمم افتاد(سقوط کرد).
با خواندن هرجملهٔ آن لذت بردم و خیلی خندیدم! :)چون شناختن آدم‌های خاکستری آن‌هم با قلم کامو، دلایل مرا برای کنار گذاشتنشان محکم‌تر می‌کند و هم به من تلنگر می‌زند که خودم جزء این گروه نباشم.
.
«ژان بابتیست کلمانس» وکیل مدافعی ست سرشناس و به غایت غره و خودشیفته.او معتقد است نه تنها در حرفه‌اش که در جزئیات روزمره هم تک و تنها ست و بهتر از دیگران عمل می‌کند.برای مثال جلوتر از همه به نابینایی برای عبور از خیابان کمک می‌کند با وجود این در دلش به نابینایان ناسزا می‌گوید.هرجا نشانی از پایمال شدن حق کسی می‌‌بیند، به ویژه زنان، یک لحظه هم برای دفاع از حقوق آن‌ها تردید نمی‌کند.شاید او وکیل مدافع خودش باشد! از تمام کارهایی که کرده، از خودش در برابر زنانی که احساسشان را به بازی گرفته است، دفاع می‌کند تا در نهایت همه‌چیز و همه‌کس خودشیفتگی افسارگسیختهٔ او را ارضا کنند.کسانی دیده‌ام که در حق ناحق کردن استادند اما برای سرپوش گذاشتن بر اعمالشان از پشت همان گروه درمی‌آیند!کسی که از شکستن حریم اشخاص و تجاوز و تعرض ابایی ندارد، دیده‌ام که با چه هیاهویی سنگ آزاردیدگان را به سینه‌اش می‌زند.
ژان بابتیست هم چنین است.در نیمهٔ اول کتاب شرح اخلاق حسنهٔ او را می‌خوانیم.با طریقهٔ تبرئهٔ خودش از رها کردن زنانی که تنها برای چند دقیقه لذت، دلشان را به چه خفتی به دست می‌آورد، آشنا می‌شویم.
اما نیمهٔ دوم کتاب با اتفاقی آغاز می‌شود.با افتادن حجمی، حضوری، بودنی در «آب»!
ژان خودشیفته که متوجه حضور آدم‌ها نیست و بودنشان ذره‌ای برایش اهمیت ندارد، ژانی که تنها خودش را در آینه می‌بیند و بس! ناگهان انگار او هم از بلندی می‌افتد.از بهشتی کذایی که برای خودش ساخته بود، به برزخ خنده‌ای جنون‌آمیز هبوط می‌کند.صدایی که هم‌چون ناقوس کلیسا سال‌ها در گوشش زنگ می‌زند و نمی‌تواند با پشیمانی‌اش آن را ساکت کند.چون خیلی دیر است.خیلی دیر.
در نیمهٔ دوم داستان، او وکیل توبه‌کار می‌شود.می‌پرسی قاضی توبه‌دهنده چه‌کار می‌کند؟ همان کاری که وجدان با انسان می‌کند: مدام اعمال گذشته و «شیرجه‌های نزده» را یادآور می‌شود تا حس پشیمانی به او دست دهد و در صدد جبران برآید.البته اگر وجدانی درکار باشد.
بیشتر اوقات هم بازگشتن و جبران گذشته، امکان‌ناپذیر است.ژان آرزو می‌کند که ای کاش آن‌دختر خودش را دوباره در «آب» بیاندازد تا بلکه بخت به ژان رو کند و این‌بار هردویشان را نجات دهد.
آیا فرصت دوباره برایت کافی نبود؟
گمان می‌کنی بار سومی(هزارمی) هم در کار خواهد بود؟!
آیا خاطره اولین و آخرین بوسه برای تو دردآورتر است یا حسرت "بوسه‌های نزده"؟!
آیا هرگز حسرت شیرجه نزده‌ات را خواهی خورد؟!
یا صدای من هم در تلاطم رودخانه احساسم، محو خواهد شد؟!
"همیشه خیلی دیر خواهد بود، خیلی دیر. خوشبختانه!"

نویسنده: #پریسا_فوجی
هفدهم اسفندماه ۱۳۹۹
@barayeadab
https://t.me/+GUDI6rX8oUFhZGQ0

https://www.instagram.com/p/CMSWMWpBdAh/?igsh=MTJlbWxja2lkaHUyZQ==