✒ #معرفی_کتاب #سقوط #آلبر_کامو
.
این کتاب را وقتی شروع کردم که یک نفر برای همیشه از چشمم افتاد(سقوط کرد).
با خواندن هرجملهٔ آن لذت بردم و خیلی خندیدم! :)چون شناختن آدم‌های خاکستری آن‌هم با قلم کامو، دلایل مرا برای کنار گذاشتنشان محکم‌تر می‌کند و هم به من تلنگر می‌زند که خودم جزء این گروه نباشم.
.
«ژان بابتیست کلمانس» وکیل مدافعی ست سرشناس و به غایت غره و خودشیفته.او معتقد است نه تنها در حرفه‌اش که در جزئیات روزمره هم تک و تنها ست و بهتر از دیگران عمل می‌کند.برای مثال جلوتر از همه به نابینایی برای عبور از خیابان کمک می‌کند با وجود این در دلش به نابینایان ناسزا می‌گوید.هرجا نشانی از پایمال شدن حق کسی می‌‌بیند، به ویژه زنان، یک لحظه هم برای دفاع از حقوق آن‌ها تردید نمی‌کند.شاید او وکیل مدافع خودش باشد! از تمام کارهایی که کرده، از خودش در برابر زنانی که احساسشان را به بازی گرفته است، دفاع می‌کند تا در نهایت همه‌چیز و همه‌کس خودشیفتگی افسارگسیختهٔ او را ارضا کنند.کسانی دیده‌ام که در حق ناحق کردن استادند اما برای سرپوش گذاشتن بر اعمالشان از پشت همان گروه درمی‌آیند!کسی که از شکستن حریم اشخاص و تجاوز و تعرض ابایی ندارد، دیده‌ام که با چه هیاهویی سنگ آزاردیدگان را به سینه‌اش می‌زند.
ژان بابتیست هم چنین است.در نیمهٔ اول کتاب شرح اخلاق حسنهٔ او را می‌خوانیم.با طریقهٔ تبرئهٔ خودش از رها کردن زنانی که تنها برای چند دقیقه لذت، دلشان را به چه خفتی به دست می‌آورد، آشنا می‌شویم.
اما نیمهٔ دوم کتاب با اتفاقی آغاز می‌شود.با افتادن حجمی، حضوری، بودنی در «آب»!
ژان خودشیفته که متوجه حضور آدم‌ها نیست و بودنشان ذره‌ای برایش اهمیت ندارد، ژانی که تنها خودش را در آینه می‌بیند و بس! ناگهان انگار او هم از بلندی می‌افتد.از بهشتی کذایی که برای خودش ساخته بود، به برزخ خنده‌ای جنون‌آمیز هبوط می‌کند.صدایی که هم‌چون ناقوس کلیسا سال‌ها در گوشش زنگ می‌زند و نمی‌تواند با پشیمانی‌اش آن را ساکت کند.چون خیلی دیر است.خیلی دیر.
در نیمهٔ دوم داستان، او وکیل توبه‌کار می‌شود.می‌پرسی قاضی توبه‌دهنده چه‌کار می‌کند؟ همان کاری که وجدان با انسان می‌کند: مدام اعمال گذشته و «شیرجه‌های نزده» را یادآور می‌شود تا حس پشیمانی به او دست دهد و در صدد جبران برآید.البته اگر وجدانی درکار باشد.
بیشتر اوقات هم بازگشتن و جبران گذشته، امکان‌ناپذیر است.ژان آرزو می‌کند که ای کاش آن‌دختر خودش را دوباره در «آب» بیاندازد تا بلکه بخت به ژان رو کند و این‌بار هردویشان را نجات دهد.
آیا فرصت دوباره برایت کافی نبود؟
گمان می‌کنی بار سومی(هزارمی) هم در کار خواهد بود؟!
آیا خاطره اولین و آخرین بوسه برای تو دردآورتر است یا حسرت "بوسه‌های نزده"؟!
آیا هرگز حسرت شیرجه نزده‌ات را خواهی خورد؟!
یا صدای من هم در تلاطم رودخانه احساسم، محو خواهد شد؟!
"همیشه خیلی دیر خواهد بود، خیلی دیر. خوشبختانه!"

نویسنده: #پریسا_فوجی
هفدهم اسفندماه ۱۳۹۹
@barayeadab
https://t.me/+GUDI6rX8oUFhZGQ0

https://www.instagram.com/p/CMSWMWpBdAh/?igsh=MTJlbWxja2lkaHUyZQ==

✒
#پر_پرواز -قسمت دوم(بخش سوم)
#مرگ_شادمانه ۳ و #کار_عمیق ۸-لحظهٔ حال
(بخش دوم)
.
خودم را پشت‌ سر گذاشته بودم و حالا می‌توانستم سراب رضایتشان را از دور ببینم.
انگار در رینگ با خودم مبارزه می‌کردم و آن‌ها مرا برای کوباندن و شکستن بیش‌تر خودم تشویق می‌کردند.
وقتی خودم را زمین زدم فقط خودم بودم که می‌توانستم دستم را بگیرم و بلند شوم.

دیگر زندگی برایم مفهومی نداشت چون نگاه تو بود که به آن معنا می‌بخشید.
«بدون تو دنیای من انگار تماشاگر نداشت.»
تو نگاهت را از من دزدیدی.
تو معنای زندگی‌ را از من ربودی.

زندگی‌ام شد نمایشی تک‌نفره که خودم تماشاگرش بودم.می‌دانی اگر زنده‌ام به خاطر ذره‌ای ایمان ست که هنوز در من نمرده.امیدوار نیستم اما به ناامیدی هم مشکوکم.من به شک یقین دارم.
(به «چرا»یی همیشگی مصلوب
از یقین همیشگیت به شک!
سیدمهدی‌ موسوی)
احساس می‌کنم مرا نگاه می‌کنی و مراقبم هستی.مانند آخرین‌‌ضربه‌ای که با خودم می‌گویم:«محکم‌تر بزن!»
اگر بازهم به این‌ تئاتر ابزورد ادامه داده‌ام چون از دید سوم شخص خودم را می‌نگرم.
من، هنوز هم سوم شخص است.
اول شخص، ماییم.
اول شخص، لحظه‌ای ست تاریک و نمناک.
سیاهیِ لذت است.
بی‌هیچ پیشینه و آینده‌ای.
.
برزخ . [ ب َ زَ ] (ع اِ)
حائل و بازداشت میان دو‌چیز.

از همه‌چیز و همه‌کس فاصله‌ دارم.
حتی از خودم.
این‌جا که ایستاده‌ام عشق هم طعمی برزخی دارد:
عشق، مکثی ‌ست قبل بیداری...
انتخابی میان جبر و جبر
جام سم تووی دست لرزانت،
تیغ هم روی گردنت باشد
#سید_مهدی_موسوی

برایت نوشته بودم خیلی‌وقت است فهمیده‌ام باید بمیرم تا تو هم بمیری.من می‌ترسم بمیرم.می‌ترسم تمامت کنم اما انتظار هم کم از مردن ندارد.
(سوز یک «آه»... بین مرگ و مرگ!
همهٔ زندگی من، این بود-سیدمهدی‌ موسوی)

#پریسا_فوجی

https://www.instagram.com/tv/CZXPiNvhZ44erK7Mct5XjAvqrB3ndMLKUHAmXw0/?igshid=NTU1Mzc3ZGM=

👆موسیقی این متن👆
من به فکر خستگی‌های پر پرنده‌هام
تو بزن تبر بزن
من به فکر غربت مسافرام
آخرین ضربه رو محکم‌تر بزن!
@ghrmzejiiigh

نوشته بودم تو مانند آخرین ضربه‌ای
که با خودم می‌گویم:"بزن! محکم‌تر بزن!"
نوشته بودم باید بمیرم تا تو بمیری.
من از مردن می‌هراسیدم‌، از تمام شدن تو
ولی انتظار هم کم از مردن نداشت.
حالا من سوخته‌ام و منی تازه از خاکسترم بلند شده.
هربار که به یادت می‌افتم انگار خنجری در قلبم فرو می‌بری و برمی‌آوری اما می‌دانم می‌دانم که این‌بار هم تاب می‌آورم.
زنده می‌مانم و تو مدت‌ها ست که مرده‌ای.
#پریسا_فوجی @ghrmzejiiigh

امروز یاد گرفتم این آهنگو با گیتار بزنم🤘
Your skin makes me cry💔
@ghrmzejiiigh

عمیقا درک می‌کنم راوی دارد از چه شرمی حرف می‌زند!
از خودت شرمگینی چون حالا فهمیده‌ای
چه احمقانه منتظر رسیدن آن روزی بودی که می‌بینی‌اش!
مضطرب بودی و نمی‌دانستی کدام لباست را انتخاب کنی.
بهترین لباست را که برای خودت هم نپوشیده بودی، برتن کردی و
تمام اجزای استایلت‌ را با رنگ آبی آسمان هماهنگ.
همان آبی‌ای که داشت از شیشه ماشین غروب می‌کرد و می‌دانم که تو هم مرا
با دیدن گرگ و میش هوا به خاطر می‌آوری.
با دیدن آبی دریا، با دیدن آبی آسمانی که بالای سرت
هرجا بروی همین رنگ است.
اما من، تو را با آن جاده طولانی که برایت پیمودم؛
راهی که هیچ‌ پایانی نداشت...با آن سگ‌لرز زدن‌‌های دم صبح به یاد می‌آورم.
آن‌روز من زیباترین پری دنیا بودم تا قبل از این که بایستی و سیگاری بگیرانی. یک‌لحظه خودم را در آینه‌ای قدی دیدم: پری کوچک زیبای سرخورده
غمگین
#هزاران_خورشید_تابان ☀️
#athousandsplendidsuns ☀️

@ghrmzejiiigh @barayeadab
شعری از مجموعه #با_موش_ها
#سید_مهدی_موسوی

@ghrmzejiiigh @barayeadab
شعری از مجموعه
#شهر_شب_شهر_صبح
#نیما_یوشیج

ایرانی!
تِراپی بر تو اثر نداره، تو باید از نو متولد شی. :))))

^روانشناسِ روانی^

@sut_tw

عمری دگر بباید بعد از فراق ما را
کاین عمر صرف کردیم اندر امیدواری
#سعدی
@ghrmzejiiigh

امشب داشتم می‌رفتم بیرون که یکی از بیمارای‌ بخش روان مردان بهم گفت‌ خانم دکتر میشه باهاتون حرف بزنم؟ گفتم آره برو یه صندلی بیار بشین حرف بزنیم.
-من یه کار جبران ناپذیر دیشب انجام دادم.شما محرم اسراری دیگه نه؟
-آره خب چه کاری؟ به خودت آسیب رسوندی یا دیگران؟
-به خودم...نمی‌دونم چجوری بگم‌ خیلی جبران ناپذیره.
-هرچی هست بگو.
-میشه یه کاغذ و قلم بدید براتون بنویسم.
-فقط حرف زشت ننویسی:)))
و دقیقا نوشت و در ادامه‌ش نوشته بود که انگیزه‌ای برای ادامه زندگی نداره.
-خانم دکتر به نظرت دختر خوبه یا زن؟بنظرت من می‌تونم یه روزی زن بگیرم بچه دار بشم؟
-تو فعلا روی خودت کار کن.بعد که ازین‌جا مرخص بشی میتونی.فعلا به فکر زن و اینا نباش مغزتو درست کن:))))
.
یک‌لحظه آدم می‌ترسه یا یه حس بدی پیدا می‌کنی وقتی یه مرد ۳۰ ساله داره در این مورد باهات درد دل می‌کنه یا برات روی کاغذ چیزی نوشته و میگه انگیزه ادامه زندگی نداره
ولی بعدش یادت میوفته تو این‌جایی برای همین که بیان دقیقا همین حرفا رو بهت بزنن! بره به کی بگه خب؟
یادت میوفته درآینده هم اگر این رشته رو ادامه دادی همینه که الان می‌بینی.
یا هرکی قبلا بهت همچین‌حرفایی زده یه بیماری بوده که تو داشتی به درد دلش گوش می‌دادی...آره به عنوان یه کیس روان بهش نگاه کن...

اون لحظه‌ای که داری تایپ می‌کنی، یهو به خودت میای میگی «آخه به کی دارم چی میگم» و پاک می‌کنی…

×روانشناسِ روانی×

@sut_tw

دوست دارم هایلایت اینستاگرام هاستلم
کامل بشه و لینکشو بذارم این‌جا.🥲