#شعر_پیشرو


پیشرو

صد و پنجاه پله زیرِ زمین، صندلی، میز، بازجو، دوربین...
کاش می‌شد عقب عقب کلِ زندگیمو برم به سمتِ جنین!

جُرم‌هایی به قُطرِ پرونده، شُرکایی به اسمِ «خواننده»،
ارتباطِ شقیقه و گردو، ارتباطِ «بی.بی.سی» و بنده!

جُرمِ شَک به اصولِ این هستی، جُرمِ رانندگیِ در مستی،
شعرهای حمایت از «کاکتوس»، «تو شبیه برادرم هستی»

مُزدِ بی‌وقفه گفتن از مردم، زندگی روی فرشی از کژدم،
زیر چترِ گرسنه‌گی رفتن ساعتِ شومِ بارشِ گندم

عکس‌ با این و آن زن و دختر، مملکت شکلِ گله، من بُزِ گر
چشمِ مادر دو ماهیِ قرمز، ریتمِ ناکوکِ سرفه‌های پدر...

سوختن مثل «رکسِ آبادان»،
نعره‌ی بو گرفته‌‌ای به دهان،
اتهامی که منتشر شده است...
«من فقط شاعرم! جناب سروان!»

مرگِ مغزی گوشی خاموش، خواب‌ِ سنگینِ ملتِ خرگوش،
پایتختی که «شهرِنو» شده است، «جان لنن» فرض کردنِ «داریوش»!

تن سپردن به بدترین بدتر، آبِ سررفته صَد وجب از سر،
مثلِ در سکس‌های سربه‌هوا فکر کردن به یک زنِ دیگر

خشم‌های گره شده در مُشت، فکر کردن به چند حرف‌ِ دُرشت،
خطِ یک دوست توی پرونده، حسِ خنجر خورندگی از پشت


#یغما_گلرویی

ادامە شعر 👇👇👇
🆔 @peshrawcpiran

#شعر_پیشرو

به مانند موجهایی که به سمت ریگهای ساحل روانند،
لحظات عمر ما به پایانشان نزدیک میشوند.
هر دگرگونی آبستن تغییری دیگر است
در تسلسل رنجها برای رسیدن.

میلاد و به یکباره زاده شدن
خزیدن به سمت بلوغ وزان پس به سوی کمال.
به رغم پیکار با شکوه در افول خمیدگی افتادن،
و زمان که همگام رویش بود کنون ره آوردش عجز و ناتوانی.

زمان شوکت شباب را در هم می شکند،
با چروکهای موازی بر سیمای زیبایی،
همه نادره های طبیعت را در کام خود می کشد
و هیچ چیز پابرجا نمی ماند مگر برای درویدن.

با این همه امیدوار به غزلهایم که استوار بمانند
ستایشگر شایستگی های تو با وجود بیدادگری های زمان.

شاعر: ویلیام شکسپیر
مترجم: محمد فاتح

#شکسپیر
🆔 @peshrawcpiran