Media is too big
VIEW IN TELEGRAM
پاینده ایران
شهرداد روحاني موسیقیدان ایرانی:
كاري كرديم كه گروه ١٧٠ نفره كُر كه همه انگليسي زبان بودند بخوانند "خليج فارس و تا ابد خليج فارس"
همين كار را در امريكا تكرار كرديم.
#خلیج_فارس
#ایران
۲۵ اسفند ۱۴۰۳
@paniranist_party
شهرداد روحاني موسیقیدان ایرانی:
كاري كرديم كه گروه ١٧٠ نفره كُر كه همه انگليسي زبان بودند بخوانند "خليج فارس و تا ابد خليج فارس"
همين كار را در امريكا تكرار كرديم.
#خلیج_فارس
#ایران
۲۵ اسفند ۱۴۰۳
@paniranist_party
پاینده ایران
اگر بی‌وطنی چهره داشت
آخوندی در سخنرانی مسجدی خود می‌گوید ملیت و ملی‌گرایی خلاف اسلام و خلاف قران است! سرود ملی مطرب‌بازی است! مگر خاک، مقدس می‌شود؟! پرچم، یک تکه پارچه است، مقدس نیست! این‌‌ور مرز و سیم خاردار، با آن‌ور مرز و سیم خاردار چه تفاوتی دارد؟!
تا زمانی که چنین کسان متعلق به ۱۴۰۰ سال پیش که از گور سر درآورده‌اند در ایران صدا دارند در واقع کشور ما اشغال‌شده است.
#ایران_آزاد
#خاک_مقدس_ایران
#کوروش_بزرگ
#رضا_شاه
#ایران_بزرگ_آرمان_بزرگ_می‌خواهد
#جهان_وطنی
۲۵ اسفند ۱۴۰۳
@paniranist_party
اگر بی‌وطنی چهره داشت
آخوندی در سخنرانی مسجدی خود می‌گوید ملیت و ملی‌گرایی خلاف اسلام و خلاف قران است! سرود ملی مطرب‌بازی است! مگر خاک، مقدس می‌شود؟! پرچم، یک تکه پارچه است، مقدس نیست! این‌‌ور مرز و سیم خاردار، با آن‌ور مرز و سیم خاردار چه تفاوتی دارد؟!
تا زمانی که چنین کسان متعلق به ۱۴۰۰ سال پیش که از گور سر درآورده‌اند در ایران صدا دارند در واقع کشور ما اشغال‌شده است.
#ایران_آزاد
#خاک_مقدس_ایران
#کوروش_بزرگ
#رضا_شاه
#ایران_بزرگ_آرمان_بزرگ_می‌خواهد
#جهان_وطنی
۲۵ اسفند ۱۴۰۳
@paniranist_party
پاینده ایران
آقا مهدیِ ایران
چهل سال پیش در چنین روزی، سردار ایران، مهدی باکری رفت تا سربازانِ وطن را در عملیات بدر نجات دهد. رفت ولی بازنگشت، همچو برادرش، حمید باکری.
رفتند که پیکرش را بیابند، آنان نیز برنگشتند.
دو برادر، دو سردارِ بی‌پیکر؛ همه رفتند و بازنگشتند تا ایران بماند؛ و ایران ماند!
#یاشاسین_ایران
همت، باکری و اسکندری که در برابر عراق ایستادند؛
برادران بایندر که در برابر بریتانیا و روس ایستادند؛
خان محمد استاجلو که در برابر عثمانی ایستاد؛
رستم فرخزاد که در برابر اعراب ایستاد؛
آریوبرزن که در برابر اسکندر ایستاد؛
میانشان تفاوتی است؟ خیر؛
چرا که دفاع از ایران و ایرانیان، اوجب واجبات است!
(آرش رئیسی‌نژاد)
#ایران
۲۶ اسفند ۱۴۰۳
@paniranist_party
آقا مهدیِ ایران
چهل سال پیش در چنین روزی، سردار ایران، مهدی باکری رفت تا سربازانِ وطن را در عملیات بدر نجات دهد. رفت ولی بازنگشت، همچو برادرش، حمید باکری.
رفتند که پیکرش را بیابند، آنان نیز برنگشتند.
دو برادر، دو سردارِ بی‌پیکر؛ همه رفتند و بازنگشتند تا ایران بماند؛ و ایران ماند!
#یاشاسین_ایران
همت، باکری و اسکندری که در برابر عراق ایستادند؛
برادران بایندر که در برابر بریتانیا و روس ایستادند؛
خان محمد استاجلو که در برابر عثمانی ایستاد؛
رستم فرخزاد که در برابر اعراب ایستاد؛
آریوبرزن که در برابر اسکندر ایستاد؛
میانشان تفاوتی است؟ خیر؛
چرا که دفاع از ایران و ایرانیان، اوجب واجبات است!
(آرش رئیسی‌نژاد)
#ایران
۲۶ اسفند ۱۴۰۳
@paniranist_party
پاینده ایران
یا مرگ یا آزادی!
دو سرباز کره شمالی که توسط نیروهای مسلح اوکراین اسیر شده بودند به کره جنوبی تحویل داده شدند!
خودت را اسیرکن تا آزاد شوی!
۲۷ اسفند ۱۴۰۳
@paniranist_party
یا مرگ یا آزادی!
دو سرباز کره شمالی که توسط نیروهای مسلح اوکراین اسیر شده بودند به کره جنوبی تحویل داده شدند!
خودت را اسیرکن تا آزاد شوی!
۲۷ اسفند ۱۴۰۳
@paniranist_party
پاینده ایران
جشن چارشنبه سوری خجسته باد
سیاوش چنین گفت با شهریار، که:
«دوزخ مرا زین سخن گشت خوار!
اگر کوهِ آتش بُوَد، بسپْرم.
از این، تنگِ خوار است اگر، بگذرم.
مگر آتشِ تیز، پیدا کند
گنه کرده را زود رسوا کند!
چو بخشایشِ پاکْ یزدان بُوَد
دَمِ آتش و آب یکسان بُوَد!»
در شاهنامه، پیوندی میان گذر سیاوش از آتش با جشن چارشنبه سوری کنونی نیامده است، اما پریدن از روی آتش را در این جشن می‌توان استعاره از اثبات پاکدامنی سیاوش در آزمون «ورِ گرم» گرفت.
عنصر بنیادین آیین جشن چهارشنبه سوری، عنصر آتش است. در مناطق گوناگون ایران در شب چهارشنبه سوری گاه سه کپه آتش (به نشانه سه پند بزرگ ایرانیان باستان: اندیشه نیک و کردار نیک و گفتار نیک) و یا هفت کپه آتش (به نشانه هفت امشاسپندان) فراهم می‌کنند.
#ایران
#چارشنبه_سوری
۲۷ اسفند ۱۴۰۳
@paniranist_party
جشن چارشنبه سوری خجسته باد
سیاوش چنین گفت با شهریار، که:
«دوزخ مرا زین سخن گشت خوار!
اگر کوهِ آتش بُوَد، بسپْرم.
از این، تنگِ خوار است اگر، بگذرم.
مگر آتشِ تیز، پیدا کند
گنه کرده را زود رسوا کند!
چو بخشایشِ پاکْ یزدان بُوَد
دَمِ آتش و آب یکسان بُوَد!»
در شاهنامه، پیوندی میان گذر سیاوش از آتش با جشن چارشنبه سوری کنونی نیامده است، اما پریدن از روی آتش را در این جشن می‌توان استعاره از اثبات پاکدامنی سیاوش در آزمون «ورِ گرم» گرفت.
عنصر بنیادین آیین جشن چهارشنبه سوری، عنصر آتش است. در مناطق گوناگون ایران در شب چهارشنبه سوری گاه سه کپه آتش (به نشانه سه پند بزرگ ایرانیان باستان: اندیشه نیک و کردار نیک و گفتار نیک) و یا هفت کپه آتش (به نشانه هفت امشاسپندان) فراهم می‌کنند.
#ایران
#چارشنبه_سوری
۲۷ اسفند ۱۴۰۳
@paniranist_party
پاینده ایران
چهارشنبه‌سورى
آتش‌افروزى ايرانيان در پيشبازى نوروز از آيين ديرين است و همۀ جشن‌هاى باستانى با آتش كه فروغ ايزدى است، پيشباز می‌شود. آن‌چنان‌كه در اوستا آمده، فروردين (جشن نوروز) هنگامى است كه فرورهاى نياكان از براى سركشى بازماندگان از آسمان فرود آيند و ده شبانه‌روز در خانمان پيشين خود به سر برند. اين ده روز، همان آخرين پنج روز از آخرين ماه سال و پنج روزى است كه به سال مى‌افزودند تا سال خورشيدى، درست داراى ۳۶۵ روز باشد. ناگزير روزهايى كه از براى پيشامد آغاز سال آتش مى‌افروختند و شادمانى مى‌كردند، بيرون از اين ده روز نبود. شک نيست كه افتادن اين آتش‌افروزی به شب آخرين چهارشنبۀ سال، پس از اسلام است؛ چه ايرانيان شنبه و آدينه نداشتند. هر يک از دوازده ماه نزد آنان بی‌كم‌وبيش سى روز بود و هر روز به نام يكى از ايزدان خوانده مى‌شد، چون هرمزروز، بهمن‌روز، ارديبهشت‌روز و جز اينها.
روز چهارشنبه يا يوم الارباع نزد عرب‌ها روز شوم و نحسى است. جاحظ در المحاسن و الاضداد آورده «و الاربعاء يوم ضنک و نحس». شعر منوچهرى گوياى همين روز تنگى (ضنک) و سختى و شومى است:
چهارشنبه كه روز بلاست باده بخور
به ساتكين مى خور تا به عافيت گذرد
اين است كه ايرانيان آيين آتش‌افروزى پايان سال خود را به شبِ آخرين چهارشنبه انداختند تا با پيشامد سال نو از آسيب روز پليدى چون چهارشنبه بركنار مانند.
كهن‌ترين جايى كه از آتش‌افروزى سورى ياد شده، در تاريخ بخاراست، تأليف ابوجعفر نرشخى (۲۴۸-۲۶۸ق). اين كتاب را ابونصر احمد بن محمد بن نصر القباوى در سال ۵۷۲ق از عربى به فارسى گردانيده است.
دربارۀ جشن سورى گويد:
«و چون امير سديد منصور بن نوح به ملک بنشست، اندر ماه شوال، به سال سيصد و پنجاه، به جوى موليان، فرمود تا آن سرای‌ها را ديگر بار عمارت كردند و هرچه هلاک و ضايع شده بود، بهتر از آن به حاصل كردند. آنگاه امير سديد به سراى بنشست. هنوز سال تمام نشده بود كه چون شب سورى- چنان‌كه عادت قديم است- آتشى عظيم افروختند، پارۀ آتش بجست و سقف سراى درگرفت و ديگر باره جمله سراى بسوخت و امير سديد هم در شب به جوى موليان رفت...».
چنان‌كه ديده می‌شود، در سخن از آتش‌افروزى شب سورى گفته شده «عادت قديم است» ديگر اينكه گفته شده «شب سورى» بدون چهارشنبه. شک نيست كه اين آتش‌افروزى در پايان سال، همان جشن چهارشنبه‌سورى كنونى است.
اينكه اين جشن در سه‌شنبه‌‌شب گرفته مى‌شود، از‌اين‌روست كه نزد ايرانيان شب پيش از روز به شمار مى‌رود. بسا در اوستا گفته شده: «در هنگام سه شب يا در هنگام نُه شب به جاى سه روز و نُه روز.»
در فروردين‌يشت، پارۀ ۴۹ آمده:
«فرورهاى نيک تواناى پاكان در هنگام (جشن گهنبار) همسپتمدم از آرامگاهان خود به سوى زمين فرود آيند و ده شب پى‌درپى از براى آگاهى يافتن از بازماندگان در اينجا به سر برند».
شنبه يا شنبد
به فال نيک و به روز مبارک شنبد
نبيذ گير و مده روزگار خويش به بد
منوچهری
یک واژۀ بابلى است که به دستيارى تازيان به ايران رسيده است. آن‌چنان‌كه در آغاز گفتم، نزد ايرانيان، ماه به چهار هفته بخش نمى‌شده. شباتو Shabbatu كه در عربى، سبت شده، روز پانزدهم (پرماه) و روز آسايش بود.
اما سورى كه به جاى جشن به كار رفته، به اين واژه چندين بار در اوستا برمى‌خوريم: سوئيريه Suirya و به معنى چاشت به كار رفته، در پهلوى و پارسى به معنى مهمانى بزرگ گرفته شده:
در سور جهان شدم وليكن
بس لاغر بازگشتم از سور
زين سور ز من بسى بتر رفت
اسكندر و اردشير و شاپور
گر تو سوى سور مى‌روى رو
روزت خوش باد و سعى مشکور
ناصرخسرو
سورناى، نايى است كه در مهمانى و عروسى نوازند.
در پايان بايد يادآور شد: در جشن چهارشنبه‌سورى از روى شعلۀ آتش جستن و ناسزايى چون «سرخى تو از من و زردى من از تو» گفتن از روزگارانى است كه ديگر ايرانيان مانند نياكان خود، آتش را نمايندۀ فروغ ايزدى نمى‌دانستند، آن‌چنان‌كه در آتش‌افروزى جشن سده كه به گفتۀ گروهى از پيشينيان، پرندگان و چارپايان را به قير و نفت اندوده، آتش مى‌زدند، از روزگاران پس از اسلام است.
(منبع: کتاب آناهیتا،. زنده‌یاد استاد ابراهیم پورداوود)
#چارشنبه_سوری
۲۷ اسفند ۱۴۰۲
@paniranist_party
چهارشنبه‌سورى
آتش‌افروزى ايرانيان در پيشبازى نوروز از آيين ديرين است و همۀ جشن‌هاى باستانى با آتش كه فروغ ايزدى است، پيشباز می‌شود. آن‌چنان‌كه در اوستا آمده، فروردين (جشن نوروز) هنگامى است كه فرورهاى نياكان از براى سركشى بازماندگان از آسمان فرود آيند و ده شبانه‌روز در خانمان پيشين خود به سر برند. اين ده روز، همان آخرين پنج روز از آخرين ماه سال و پنج روزى است كه به سال مى‌افزودند تا سال خورشيدى، درست داراى ۳۶۵ روز باشد. ناگزير روزهايى كه از براى پيشامد آغاز سال آتش مى‌افروختند و شادمانى مى‌كردند، بيرون از اين ده روز نبود. شک نيست كه افتادن اين آتش‌افروزی به شب آخرين چهارشنبۀ سال، پس از اسلام است؛ چه ايرانيان شنبه و آدينه نداشتند. هر يک از دوازده ماه نزد آنان بی‌كم‌وبيش سى روز بود و هر روز به نام يكى از ايزدان خوانده مى‌شد، چون هرمزروز، بهمن‌روز، ارديبهشت‌روز و جز اينها.
روز چهارشنبه يا يوم الارباع نزد عرب‌ها روز شوم و نحسى است. جاحظ در المحاسن و الاضداد آورده «و الاربعاء يوم ضنک و نحس». شعر منوچهرى گوياى همين روز تنگى (ضنک) و سختى و شومى است:
چهارشنبه كه روز بلاست باده بخور
به ساتكين مى خور تا به عافيت گذرد
اين است كه ايرانيان آيين آتش‌افروزى پايان سال خود را به شبِ آخرين چهارشنبه انداختند تا با پيشامد سال نو از آسيب روز پليدى چون چهارشنبه بركنار مانند.
كهن‌ترين جايى كه از آتش‌افروزى سورى ياد شده، در تاريخ بخاراست، تأليف ابوجعفر نرشخى (۲۴۸-۲۶۸ق). اين كتاب را ابونصر احمد بن محمد بن نصر القباوى در سال ۵۷۲ق از عربى به فارسى گردانيده است.
دربارۀ جشن سورى گويد:
«و چون امير سديد منصور بن نوح به ملک بنشست، اندر ماه شوال، به سال سيصد و پنجاه، به جوى موليان، فرمود تا آن سرای‌ها را ديگر بار عمارت كردند و هرچه هلاک و ضايع شده بود، بهتر از آن به حاصل كردند. آنگاه امير سديد به سراى بنشست. هنوز سال تمام نشده بود كه چون شب سورى- چنان‌كه عادت قديم است- آتشى عظيم افروختند، پارۀ آتش بجست و سقف سراى درگرفت و ديگر باره جمله سراى بسوخت و امير سديد هم در شب به جوى موليان رفت...».
چنان‌كه ديده می‌شود، در سخن از آتش‌افروزى شب سورى گفته شده «عادت قديم است» ديگر اينكه گفته شده «شب سورى» بدون چهارشنبه. شک نيست كه اين آتش‌افروزى در پايان سال، همان جشن چهارشنبه‌سورى كنونى است.
اينكه اين جشن در سه‌شنبه‌‌شب گرفته مى‌شود، از‌اين‌روست كه نزد ايرانيان شب پيش از روز به شمار مى‌رود. بسا در اوستا گفته شده: «در هنگام سه شب يا در هنگام نُه شب به جاى سه روز و نُه روز.»
در فروردين‌يشت، پارۀ ۴۹ آمده:
«فرورهاى نيک تواناى پاكان در هنگام (جشن گهنبار) همسپتمدم از آرامگاهان خود به سوى زمين فرود آيند و ده شب پى‌درپى از براى آگاهى يافتن از بازماندگان در اينجا به سر برند».
شنبه يا شنبد
به فال نيک و به روز مبارک شنبد
نبيذ گير و مده روزگار خويش به بد
منوچهری
یک واژۀ بابلى است که به دستيارى تازيان به ايران رسيده است. آن‌چنان‌كه در آغاز گفتم، نزد ايرانيان، ماه به چهار هفته بخش نمى‌شده. شباتو Shabbatu كه در عربى، سبت شده، روز پانزدهم (پرماه) و روز آسايش بود.
اما سورى كه به جاى جشن به كار رفته، به اين واژه چندين بار در اوستا برمى‌خوريم: سوئيريه Suirya و به معنى چاشت به كار رفته، در پهلوى و پارسى به معنى مهمانى بزرگ گرفته شده:
در سور جهان شدم وليكن
بس لاغر بازگشتم از سور
زين سور ز من بسى بتر رفت
اسكندر و اردشير و شاپور
گر تو سوى سور مى‌روى رو
روزت خوش باد و سعى مشکور
ناصرخسرو
سورناى، نايى است كه در مهمانى و عروسى نوازند.
در پايان بايد يادآور شد: در جشن چهارشنبه‌سورى از روى شعلۀ آتش جستن و ناسزايى چون «سرخى تو از من و زردى من از تو» گفتن از روزگارانى است كه ديگر ايرانيان مانند نياكان خود، آتش را نمايندۀ فروغ ايزدى نمى‌دانستند، آن‌چنان‌كه در آتش‌افروزى جشن سده كه به گفتۀ گروهى از پيشينيان، پرندگان و چارپايان را به قير و نفت اندوده، آتش مى‌زدند، از روزگاران پس از اسلام است.
(منبع: کتاب آناهیتا،. زنده‌یاد استاد ابراهیم پورداوود)
#چارشنبه_سوری
۲۷ اسفند ۱۴۰۲
@paniranist_party
پاینده ایران
هرجا نوروز را جشن می‌گیرند و گرامی می‌دارند، آنجا ایران است.
#نوروز
#ایران_بزرگ_فرهتگی
۲۸ اسفند ۱۴۰۳
@paniranist_party
هرجا نوروز را جشن می‌گیرند و گرامی می‌دارند، آنجا ایران است.
#نوروز
#ایران_بزرگ_فرهتگی
۲۸ اسفند ۱۴۰۳
@paniranist_party
پاینده ایران
ما در تاریخ ایران نه «چهارشنبۀ* آخر سال» داشته‌ایم، نه «روز طبیعت»؛ آنچه از گذشته‌های دور داشته‌ایم و امروز هم داریم «چهارشنبه‌سوری» و «سیزده‌به‌در» نام دارد. اصطلاح‌های مزدورهای بی‌وطن را تکرار نکنیم.
*«سه‌شنبۀ آخر سال» درست است.
(فرهاد قربان‌زاده)
#چهارشنبه_سوری
#نوروز
۲۸ اسفند ۱۴۰۳
@paniranist_party
ما در تاریخ ایران نه «چهارشنبۀ* آخر سال» داشته‌ایم، نه «روز طبیعت»؛ آنچه از گذشته‌های دور داشته‌ایم و امروز هم داریم «چهارشنبه‌سوری» و «سیزده‌به‌در» نام دارد. اصطلاح‌های مزدورهای بی‌وطن را تکرار نکنیم.
*«سه‌شنبۀ آخر سال» درست است.
(فرهاد قربان‌زاده)
#چهارشنبه_سوری
#نوروز
۲۸ اسفند ۱۴۰۳
@paniranist_party
پاینده ایران
توای تاق بشکسته‌ی ارجمند ، که خود یادگاری زدیروز ما
بمان تا به فردای پیروز ما
نوروز یادگار پرارج نیاکان ، شراره‌ی فروزان فرهنگ ایران‌زمین، نشانی ز روزگاران یگانگی و سرفرازی ایرانیان بر همه ایرانیان پرسرور باد.
پاینده ایران
دکتر سهراب اعظم زنگنه
دبیرکل
#نوروز
#ایران
۲۹ اسفند ۱۴۰۳
@paniranist_party
توای تاق بشکسته‌ی ارجمند ، که خود یادگاری زدیروز ما
بمان تا به فردای پیروز ما
نوروز یادگار پرارج نیاکان ، شراره‌ی فروزان فرهنگ ایران‌زمین، نشانی ز روزگاران یگانگی و سرفرازی ایرانیان بر همه ایرانیان پرسرور باد.
پاینده ایران
دکتر سهراب اعظم زنگنه
دبیرکل
#نوروز
#ایران
۲۹ اسفند ۱۴۰۳
@paniranist_party
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
پاینده ایران
البته پنجاه درصد مخالف هم صدایی مهیب دارد! می‌تواند هر دیکتاتوری را سرنگون کند.
استانبول، ۲۸ اسفند ۱۴۰۳
#دیکتاتور
۲۹ اسفند ۱۴۰۳
@paniranist_party
البته پنجاه درصد مخالف هم صدایی مهیب دارد! می‌تواند هر دیکتاتوری را سرنگون کند.
استانبول، ۲۸ اسفند ۱۴۰۳
#دیکتاتور
۲۹ اسفند ۱۴۰۳
@paniranist_party
پاینده ایران
نوروز
بخشی از پیام شادباش رئیس جمهور آمریکا به مناسبت نوروز: «... نوروز برای پارسی‌ها جشن شادی به شمار می‌رود که لحظه‌ی برابری اعتدال بهار و تحویل سال است. پارسی‌ها با فرهنگ پر جنب و جوش و استعدادهای استثنایی خود در زمینه‌هایی مانند ریاضی، علوم، حقوق، فناوری، و هنر، کمک‌های اساسی زیادی برای جامعه انجام می دهند. من به نمایندگی از ایالات متحده آمریکا، صمیمانه‌ترین تبریکات خود را برای یک عید شادی آور تقدیم می نمایم.
نوروز پیروز!"
در کلیپ تهیه‌شده توسط یونسکو برای نوروز، نامی از ایران / پارس که خاستگاه نوروز است دیده نمی‌شود!
سیاستمداران درک درست‌تری از مناسبات جهانی، روابط بین ملت‌ها و تاریخ دارند تا نهادهای فرهنگی تسخیرشده.
#نوروز
۲۹ اسفند ۱۴۰۳
@paniranist_party
نوروز
بخشی از پیام شادباش رئیس جمهور آمریکا به مناسبت نوروز: «... نوروز برای پارسی‌ها جشن شادی به شمار می‌رود که لحظه‌ی برابری اعتدال بهار و تحویل سال است. پارسی‌ها با فرهنگ پر جنب و جوش و استعدادهای استثنایی خود در زمینه‌هایی مانند ریاضی، علوم، حقوق، فناوری، و هنر، کمک‌های اساسی زیادی برای جامعه انجام می دهند. من به نمایندگی از ایالات متحده آمریکا، صمیمانه‌ترین تبریکات خود را برای یک عید شادی آور تقدیم می نمایم.
نوروز پیروز!"
در کلیپ تهیه‌شده توسط یونسکو برای نوروز، نامی از ایران / پارس که خاستگاه نوروز است دیده نمی‌شود!
سیاستمداران درک درست‌تری از مناسبات جهانی، روابط بین ملت‌ها و تاریخ دارند تا نهادهای فرهنگی تسخیرشده.
#نوروز
۲۹ اسفند ۱۴۰۳
@paniranist_party
پاینده ایران
نوروز و عثمانی
«نوروز همانند بسیاری از آیین‌ها و مراسم ایرانی رایج در میان سلجوقیان روم که رواج آن در دورۂ عثمانی نیز تداوم داشت، مورد توجه سلاطین عثمانی بود. این توجه تا بدان حد بود که با افزودن پسوندهایی نظیر سلطانی، همایون و خوارزمشاهی به نوروز، به نوعی آن را با عالی‌رتبه‌ترین مقام دربار مرتبط می‌ساختند. برگزاری پرشکوه نوروز در دربار عصر متقدم عثمانی سبب تأثیر گذاری آن بر بخش‌های مختلف درباری و پدید آمدن اصطلاحات مرتبط با نوروز شد. برای نمونه در ادبیات، اشعار و قصائد نوروزیه، در موسیقی مقام نوروز، در داروسازی و طبابت معجون‌های نوروزیه؛ و در آداب درباری پیشکش‌های نوروزیه به چشم می‌خورد. در حکومت عثمانی رسم تبریک نوروز از جایگاه برجسته‌ای برخوردار بود و حکومت عثمانی همواره بر تبریک‌گویی نوروز تأکید داشت. عثمانیان برای تثبیت رســم تبریک‌گویی نوروز حتی دست به دامان شیوخ مذهبی شدند و فتواهایی از سوی آنان در ایــن زمینه گرفته شد. یکی از معروف‌ترین این فتواها متعلق به ابوالسعود افندی، شیخ الاسلام معروف دورۀ سلیم اول، سلیمان قانونی و سلیم دوم بود مبنی بر اینکه:
نوروز مجوسی نیست، نوروز سلطانی است»
از همین روست که در دوره بایزید دوم (حک: ۸۸۶- ۹۱۸ ق.) تبریکِ‌نامه‌ای از سوی مادرش - گلبهار والده سلطان - به مناسبت نوروز برای او ارسال شد.
یکی از مهمترین بخش‌های مراسم نوروزی دربار عثمانی در عصر متقدم، تقديم معجون نوروزیه بود.»
(د. طاهر بابایی، جایگاه نوروز در تشکیلات حکومتی عثمانی(عصر متقدم)، از کانال تلگرامی تراث)
#نوروز
#ایران
۲۹ اسفند ۱۴۰۳
@paniranist_party
نوروز و عثمانی
«نوروز همانند بسیاری از آیین‌ها و مراسم ایرانی رایج در میان سلجوقیان روم که رواج آن در دورۂ عثمانی نیز تداوم داشت، مورد توجه سلاطین عثمانی بود. این توجه تا بدان حد بود که با افزودن پسوندهایی نظیر سلطانی، همایون و خوارزمشاهی به نوروز، به نوعی آن را با عالی‌رتبه‌ترین مقام دربار مرتبط می‌ساختند. برگزاری پرشکوه نوروز در دربار عصر متقدم عثمانی سبب تأثیر گذاری آن بر بخش‌های مختلف درباری و پدید آمدن اصطلاحات مرتبط با نوروز شد. برای نمونه در ادبیات، اشعار و قصائد نوروزیه، در موسیقی مقام نوروز، در داروسازی و طبابت معجون‌های نوروزیه؛ و در آداب درباری پیشکش‌های نوروزیه به چشم می‌خورد. در حکومت عثمانی رسم تبریک نوروز از جایگاه برجسته‌ای برخوردار بود و حکومت عثمانی همواره بر تبریک‌گویی نوروز تأکید داشت. عثمانیان برای تثبیت رســم تبریک‌گویی نوروز حتی دست به دامان شیوخ مذهبی شدند و فتواهایی از سوی آنان در ایــن زمینه گرفته شد. یکی از معروف‌ترین این فتواها متعلق به ابوالسعود افندی، شیخ الاسلام معروف دورۀ سلیم اول، سلیمان قانونی و سلیم دوم بود مبنی بر اینکه:
نوروز مجوسی نیست، نوروز سلطانی است»
از همین روست که در دوره بایزید دوم (حک: ۸۸۶- ۹۱۸ ق.) تبریکِ‌نامه‌ای از سوی مادرش - گلبهار والده سلطان - به مناسبت نوروز برای او ارسال شد.
یکی از مهمترین بخش‌های مراسم نوروزی دربار عثمانی در عصر متقدم، تقديم معجون نوروزیه بود.»
(د. طاهر بابایی، جایگاه نوروز در تشکیلات حکومتی عثمانی(عصر متقدم)، از کانال تلگرامی تراث)
#نوروز
#ایران
۲۹ اسفند ۱۴۰۳
@paniranist_party
پاینده ایران
نوروز در عصر عباسی
«جشن‌های مردمان عصر عباسی منحصر در اعیاد دینی مانند فطر و قربان نبود و بلکه ایامی چون جمعه، کل ماه رمضان، نوروز و... را نیز در بر می‌گرفت. این جشن‌ها البته در دربار عباسیان نیز نمود ویژه‌ای داشت که مورد توجه مورخان آن دوران قرار گرفته است.
اما نوروز در عصر عباسی تا ۶ روز جشن گرفته می‌شد که روز ششم را "نوروز اکبر" می‌خواندند. مردم در اولین روز نوروز (یکم فروردین) زودتر از خانه بیرون می‌زدند، به سمت چاه‌های آب می‌رفتند و به سر و روی همدیگر آب می‌پاشیدند. نوروز خاصه در زمان متوکل عباسی (خلیفه‌ی ضد معتزله و شیعه و اهل رأی) جشن گرفته می‌شد. متوکل در ایام نوروز ۵ میلیون درهمِ رنگی ضرب می‌کرد و آن را بر سر کارگزارانش می‌ریخت. همچنین هنرپیشگان نقابدار (اصحاب السماجة) در جشن متوکل حاضر می‌شدند و خلیفه سکه و گل رز بر سر آن‌ها می‌ریخت. در این ایام مردم شیرینی‌های مختلف می‌پختند و به هم تعارف می‌کردند. نیز یکی از رسوم مهم نوروز عصر عباسی، هدیه دادن و هدیه گرفتن بود. البته رواج این رسم در در دارالامارة و دارالخلافة به دوران حتی پیش از امویان برمی‌گشت که مجددا در دوره‌ی یزید دوم احیا شد. متوکل عباسی از صبح ایام نوروز تا وقت نماز ظهر بر تخت می‌نشست و هدایای مقامات و دیگران را تحویل می‌گرفت. مردم در نوروز عصر عباسی خانه‌ها و منازل خود را سفیدکاری می‌کردند؛ در آن ۶ روز در خیابان‌ها جمع شده و آتش روشن می‌کردند که البته ابن حوقل می‌گوید که در منطقه‌ی جبال (عراق عجم) ۷ روز را جشن می‌گرفتند.»
(از کانال تلگرامی عدنان فلاحی، منبع: گزارش‌های محمد مناصر احسن از تواریخ اجتماعی عصر عباسی)
#نوروز
#ایران
#ایران_بزرگ_فرهتگی
۲۹ اسفند ۱۴۰۳
@paniranist_party
نوروز در عصر عباسی
«جشن‌های مردمان عصر عباسی منحصر در اعیاد دینی مانند فطر و قربان نبود و بلکه ایامی چون جمعه، کل ماه رمضان، نوروز و... را نیز در بر می‌گرفت. این جشن‌ها البته در دربار عباسیان نیز نمود ویژه‌ای داشت که مورد توجه مورخان آن دوران قرار گرفته است.
اما نوروز در عصر عباسی تا ۶ روز جشن گرفته می‌شد که روز ششم را "نوروز اکبر" می‌خواندند. مردم در اولین روز نوروز (یکم فروردین) زودتر از خانه بیرون می‌زدند، به سمت چاه‌های آب می‌رفتند و به سر و روی همدیگر آب می‌پاشیدند. نوروز خاصه در زمان متوکل عباسی (خلیفه‌ی ضد معتزله و شیعه و اهل رأی) جشن گرفته می‌شد. متوکل در ایام نوروز ۵ میلیون درهمِ رنگی ضرب می‌کرد و آن را بر سر کارگزارانش می‌ریخت. همچنین هنرپیشگان نقابدار (اصحاب السماجة) در جشن متوکل حاضر می‌شدند و خلیفه سکه و گل رز بر سر آن‌ها می‌ریخت. در این ایام مردم شیرینی‌های مختلف می‌پختند و به هم تعارف می‌کردند. نیز یکی از رسوم مهم نوروز عصر عباسی، هدیه دادن و هدیه گرفتن بود. البته رواج این رسم در در دارالامارة و دارالخلافة به دوران حتی پیش از امویان برمی‌گشت که مجددا در دوره‌ی یزید دوم احیا شد. متوکل عباسی از صبح ایام نوروز تا وقت نماز ظهر بر تخت می‌نشست و هدایای مقامات و دیگران را تحویل می‌گرفت. مردم در نوروز عصر عباسی خانه‌ها و منازل خود را سفیدکاری می‌کردند؛ در آن ۶ روز در خیابان‌ها جمع شده و آتش روشن می‌کردند که البته ابن حوقل می‌گوید که در منطقه‌ی جبال (عراق عجم) ۷ روز را جشن می‌گرفتند.»
(از کانال تلگرامی عدنان فلاحی، منبع: گزارش‌های محمد مناصر احسن از تواریخ اجتماعی عصر عباسی)
#نوروز
#ایران
#ایران_بزرگ_فرهتگی
۲۹ اسفند ۱۴۰۳
@paniranist_party
Media is too big
VIEW IN TELEGRAM
پاینده ایران
داستانِ «حاجی فیروز»
از زبان محمد بیانی، دکترای ادبیات حماسی از دانشگاه فردوسی مشهد.
#حاجی_فیروز
#نوروز
#ایران
#ایران_بزرگ_فرهتگی
۲۹ اسفند ۱۴۰۳
@paniranist_party
داستانِ «حاجی فیروز»
از زبان محمد بیانی، دکترای ادبیات حماسی از دانشگاه فردوسی مشهد.
#حاجی_فیروز
#نوروز
#ایران
#ایران_بزرگ_فرهتگی
۲۹ اسفند ۱۴۰۳
@paniranist_party
پاینده ایران
تولید یا سرمایه‌گذاری؟!
در ۹ سال گذشته همه سال‌ها مرتبط با تولید نام‌گذاری شده است و همه ساله هم چراغ تولید زیر فشار بوروکراسی مخرب دولتی و گسترش فساد که زمینه‌ساز توقف تولید است رفته‌رفته رو به خاموشی گرائیده است و اکنون کورسویی دارد.
امسال به این نتیجه رسیده‌اند که یکی از راه‌های تولید سرمایه‌گذاری است!
در وهله نخست تصور شد که ظاهراً نظام قصد دارد به سرمایه‌گذاری خارجی روی بیاورد. ولی توضیحات رئیس جمهور اسلامی نشان داد که نظام این بار می‌خواهد مردم دلارها و سکه‌های خود را برای سرمایه‌گذاری در اختیار وی قرار بدهند! وی می‌گوید: «ما نیازمند آن هستیم که عرصه را برای فعالیت مردم در اقتصاد و سرمایه‌گذاری فراهم کنیم، در پرتو توسعه سرمایه‌گذاری است که تولید جان می‌گیرد، اشتغال افزایش می‌یابد، معیشت مردم بهبود پیدا و کشور پیشرفت می‌کند.»!
وقتی دیوار اعتماد بین نظام و مردم وجود ندارد و #فساد_نهادینه جریان دارد واقعا آقایان تصور می‌کنند مردم سرمایه‌های خود را در اختیار دولتیان قرار می‌دهند تا باقی‌مانده ثروت مردم هم به فنا برود؟!
نظام لابد اگر وزیر اقتصاد می‌داشت به آنان یادآور می‌شد که مقصود از سرمایه‌گذاری برای تولید چه نوع سرمایه‌گذاری است!
۳۰ اسفند ۱۴۰۳
@paniranist_party
تولید یا سرمایه‌گذاری؟!
در ۹ سال گذشته همه سال‌ها مرتبط با تولید نام‌گذاری شده است و همه ساله هم چراغ تولید زیر فشار بوروکراسی مخرب دولتی و گسترش فساد که زمینه‌ساز توقف تولید است رفته‌رفته رو به خاموشی گرائیده است و اکنون کورسویی دارد.
امسال به این نتیجه رسیده‌اند که یکی از راه‌های تولید سرمایه‌گذاری است!
در وهله نخست تصور شد که ظاهراً نظام قصد دارد به سرمایه‌گذاری خارجی روی بیاورد. ولی توضیحات رئیس جمهور اسلامی نشان داد که نظام این بار می‌خواهد مردم دلارها و سکه‌های خود را برای سرمایه‌گذاری در اختیار وی قرار بدهند! وی می‌گوید: «ما نیازمند آن هستیم که عرصه را برای فعالیت مردم در اقتصاد و سرمایه‌گذاری فراهم کنیم، در پرتو توسعه سرمایه‌گذاری است که تولید جان می‌گیرد، اشتغال افزایش می‌یابد، معیشت مردم بهبود پیدا و کشور پیشرفت می‌کند.»!
وقتی دیوار اعتماد بین نظام و مردم وجود ندارد و #فساد_نهادینه جریان دارد واقعا آقایان تصور می‌کنند مردم سرمایه‌های خود را در اختیار دولتیان قرار می‌دهند تا باقی‌مانده ثروت مردم هم به فنا برود؟!
نظام لابد اگر وزیر اقتصاد می‌داشت به آنان یادآور می‌شد که مقصود از سرمایه‌گذاری برای تولید چه نوع سرمایه‌گذاری است!
۳۰ اسفند ۱۴۰۳
@paniranist_party