✔️انسان‌ماندن در شرایطی که می‌خواهند تو را به ماشینِ ترس تبدیل کنند
✔️ساختن نقاط کوچک امید، در دل تاریکی
✔️احترام گذاشتن به رنج خود، بدون قربانی شدن زیر آن
———
بخش اول: شناخت وضعیت روان در شرایط جنگی

در شرایط جنگی، روان انسان دچار حالت‌هایی می‌شود که شباهت زیادی به «ترومای جمعی» دارد. برخی از نشانه‌های روان‌شناختی عبارت‌اند از:

📍ترس و اضطراب مداوم
• ترس از مرگ خود یا عزیزان
• احساس دائمِ تهدید، حتی در لحظات امن

📍احساس بی‌قدرتی و درماندگی
• حس اینکه هیچ کنترلی روی زندگی‌ات نداری
• فروپاشی تصویر درونی از “نظم” و “عدالت”

📍خشم و پرخاشگری پنهان یا آشکار
• خشم نسبت به حکومت، دشمن، یا حتی نزدیکان
• خشمی که تخلیه نمی‌شود، تبدیل به افسردگی یا بی‌حسی می‌شود

📍بی‌حسی هیجانی (Emotional Numbing)
• گاهی روان برای دفاع از خودش، احساسات را “خاموش” می‌کند

📍احساس گناه زنده‌ماندن (Survivor’s Guilt)
• کسانی که در امن‌اند یا فرار کرده‌اند، ممکن است احساس گناه کنند


بخش دوم: راهکارهای روانی-عملی برای خود مراقبتی

۱. مراقبت از بدن، چون روان از بدن تغذیه می‌کند
• غذا خوردن منظم، حتی ساده
• نرمش‌های بدنی آرام (حرکات یوگا، پیاده‌روی ، ماساژ دست و صورت)
• خواب یا استراحت روزانه، ولو کوتاه

۲. کاهش “مصرف اضطراب”
• هر تماسی با اخبار مثل خوردن خوراکی‌ست: اگر زیاد باشد، روان را مسموم می‌کند
• قانون «اخبار به‌مثابه دوز» را رعایت کن: مثلاً ۲۰ دقیقه، دوبار در روز

۳. ساختن “جزیره‌های کوچک آرامش”
• لحظاتی را در روز به کارهای کوچک ولی دلپذیر اختصاص بده:
• رفتن به طبیعت و ساعاتی در آرامش بدون نگرانی
• گوش دادن به موسیقی آرام
• نوشیدن یک لیوان چای با تمرکز
• دیدن عکس‌هایی از خاطرات خوش گذشته

۴. نوشتن برای ترمیم روان
• روزانه چند خط بنویس:
• چی حس می‌کنم؟
• بدنم الان چه حالی دارد؟
• دلم برای چه چیزی تنگ شده؟

۵. دور هم جمع شدن با رفقا و‌بستگان نزدیک و پرهیز از بازگویی اخبار منفی و‌تمرکز بر زندگی دسته جمعی تر و غذا درست کردن  دسته جمعی و مشارکت همگانی برای کاهش اضطراب بچه ها و دوری از حس مخرب تنها ماندن

برای خاکی که ریشه ماست!

در روزهایی که وطن زخمی‌ست

در روزهایی که خاک می‌لرزد و دل‌ها بی‌قرار است، ما در کنار هم‌میهنان‌مان ایستاده‌ایم؛ بی‌هیاهو، بی‌ادعا، با قلب‌هایی سرشار از عشق به این سرزمین.
ما باور داریم: ایران فقط نامی روی نقشه نیست.
ایران، صدای مادران، رنج پدران، لبخند کودکان، و خاطره‌ی هزار ساله‌ی مردمانی‌ست که در تنگنای روزگار، دست از زندگی برنداشته‌اند.
در این لحظات سخت، نه با تحلیل‌های سیاسی که با «دغدغه‌ی انسانی» می‌نویسیم:
امید به آرامش، آرزو برای حفظ جان‌ها، و خواست قلبی برای صلح، امنیت، و حفظ تمامیت خاکی که به آن تعلق داریم.

ما در اینجا  ، به روایت زیبایی، تاریخ و فرهنگ این سرزمین ادامه خواهیم داد؛
نه از سر بی‌خبری، بلکه برای زنده‌ نگه‌داشتن امید.
خاک ایران، خانه‌ی ماست. و خانه را، حتی در طوفان ، ترک نمی‌کنیم.

برای وطن 🤍
سرزمینی که ریشه در جان دارد
جان میدهم برای نامش ، برای مردمش و برای روزی که دوباره لبخند بنشیند بر چهره ایرانم


اگر حتی ما ورشکستگان جور روزگار باشیم ، نباید که برنشستگان کشتی اندوه نیز باشیم.
اگر حتی هوا جیره بندی شده است، تو اما امیدت را حبس نکن ، لبخندت را نیز و آرزوهایت را.
دست تنگی را به دلتنگی بدل نکن ؛ باشد که فراخی دل، گشادگی روز و روزی نیز بیاورد...

عزیزانم . دوستان نیک اندیشم . در این روز های پر التهاب و پر استرس یاد رفاقت و مهربانیها ست که روشنمان میدارد
امیدوارم که همگی در صحت و سلامتی باشید و دلتان گرم از رامش و خرامش شراره های شورانگیز امید و شادی و نیکبختی باشد
پیچک سبز آرامش؛ سرریز کوچه باغ خیالتان....🤍💚

از ما به همه همنوردان سلام

پادکست دمنوش
دمنوش ۴
این قسمت : در عطردانِ خاطره و لبخند

دمنوش پادکستی‌ برای اعصاب آرام🤍

چهار هورمون شادی و چگونگی دسترسی به آن‌ها:

۱-هورمون دوپامین:

دوپامین هورمون پاداش است،دوپامین بعد از تمام کردن یک فعالیت در مغز ترشح می‌شود و همینطور باعث ایجاد انگیزه در فرد می‌شود. ترشح این هورمون وابسته به عوامل بیرونی است.

برای ترشح این هورمون: ورزش کنید، به موسیقی شاد گوش دهید، خواب کافی داشته باشید، مدیتیشن کنید.

۲-هورمون اندورفين:

هورمون اندورفین مسکن طبیعی مغز است، استرس را کاهش و لذت را افزایش می‌دهد. این هورمون هنگام فعالیت‌های ورزشی و رقصیدن ترشح می‌شود. دلیل عدم حس کردن آسیب دیدگی ها در حین انجام فعالیت‌های ورزشی، به اصطلاح گرم بودن بدن یا ترشح اندورفین است.

برای ترشح این هورمون: فعالیت‌های ورزشی، رقصیدن، خندیدن، شکلات تلخ.

۳-هورمون أكسيتوسين:

هورمون اکسیتوسین به وسیله ی تماس بدنی بین افراد ترشح می‌شود. این هورمون ارتباط صمیمانه میان افراد است، هرگاه با کسی احساس صمیمیت کنیم ترشح می‌شود.

برای ترشح این هورمون: در آغوش گرفتن، نگه داشتن دست‌های یکدیگر، تعریف کردن از ویژگی‌های مثبت دیگران، نوازش حیوانات

۴. هورمون سروتونین:

هورمون سروتونین که به آن والاترین هورمون شادی نیز می گویند، در هنگام برقراری ارتباط میان انسان و قدرتی فراتر از وجود بشری (خداوند) در مغز ترشح می‌شود، می‌توان در هنگام برقراری این ارتباط ترشح هورمون سروتونین را در مغز احساس کرد. انجام مدیتیشن ترشح این هورمون را به صورت شگفت انگیزی افزایش می‌دهد.

برای ترشح این هورمون: آفتاب گرفتن، مدیتیشن کردن، قدم زدن در طبیعت، تماشای طلوع و غروب آفتاب.

از ورزش ، طبیعت گردی و کوهنوردی ،در این روزها غافل نباشید چون می تواند باعث کاهش افسردگی ناشی از شرایط سخت شود
ورزش کمک زیادی به افزایش سلامت روانی ما خواهد کرد.

ورزش کردن نوعی زندگی فعال و هدفمند است.
طبیعت‌گردی یکی از طبیعی‌ترین و ساده‌ترین ورزش‌ها به شمار می‌آید که بدون نیاز به تجهیزات خاصی می‌تواند سلامت جسمی و روحی را بهبود ببخشد.

سارا واربر، یکی از استادان دانشگاه میشیگان، می‌گوید: «قدم زدن، فعالیتی است که از صورت‌های ساده و قابل دسترس ورزش کردن محسوب می‌شود. ضمنا وقتی با طبیعت و فعالیت گروهی همراه می‌شود، می‌تواند اثر قوی‌تری بگذارد و تا حد زیادی استرس را کاهش دهد.

فعالیت ساده‌ای مثل پیاده‌روی گروهی، فقط احساسات مثبت روزانه افراد را افزایش نمی‌دهد؛ بلکه می‌تواند به‌عنوان نوعی رویکرد غیر دارویی برای مقابله با بیماری‌های جدی مثل افسردگی مطرح شود». رفتن به طبیعت، صحبت کردن با دوستان و ورزش کردن؛ در واقع، هر سه این موارد می‌توانند ما را شادتر کنند.

ورزش کردن پیوسته ، پیاده روی روزانه ، گوش دادن به موزیک های آرام بخش و گوش نواز ، تجسم مناظر زیبایی که دیده ایم ، از این کارهای ساده و تاثیرگذار برای کاهش استرس غافل نشویم .

ورزش هورمون‌های آدرنالینی که از یک هفته‌ پر استرس در بدن تولید شده است را آزاد می‌کند و باعث کاهش استرس و اضطراب می‌شود.

دولتمند خالوف - دور مشو [موسیقی تاجیکی]


#چکاهنگ

@chakadclub

ایران برای ..
من تداعی‌گرِ "شهر یادگار" است..
بدین معنی که چون به عمقِ آن نگاه می‌کنم
و به چند هزار سال حوادثی که بر سرِ این
سرزمین گذشته، دنیای پُر ولوله‌ای می‌بینم
که حکمِ سرنوشت این بود که ما درآن
به دنیا بیاییم وچندی درآن زندگی کنیم..

ایران برای من ..
علاوه بر خاکی که میان سه آب
گسترده است (ارس، دریای مازندران
و خلیج فارس)عمقِ تاریخی دارد که
بسیار پُر معناست ..

زیرا حدیثِ زندگی و مرگ
از آن بیرون می‌آید.‌‌.!

چون نامِ دیگری نیست می‌توانم آن‌را
"فرّه‌ی نگهبانِ" یک قوم بخوانم ..
و آن مجموعِ استعدادها و چارہ‌گریهایی
است که حیاتِ ملّیِ ملّتی را از فروافتادن
باز‌ می‌دارد ..!


✍️دکتر محمدعلی اندوشن
دیروز امروز فردا
مرزهای ناپیدا

🔺ایران، سرزمینی که بارها از آزمون‌های سخت عبور کرده، هر بار با عزت و شکوهی بیشتر برخاسته است.در این روزهای دشوار، عشق‌مان را به یکدیگر حفظ میکنیم، و شعله‌ امید را در دل خانه‌هایمان روشن نگاه میداریم

‍ '' برای آن‌که می‌خندد ''


این دخترِ ۴ ساله‌ [نام‌اش «سلوا» است] از صدایِ انفجارِ بمب‌ها وحشت‌داشته و می‌ترسیده [واکنشِ طبیعی‌یی به فرکانسِ بالایی از صدا و موج انفجار]، پدرش بازی‌یی راه انداخته که مثلا این‌ها بازی‌ست و فشفه‌اند و «هر وقت صدایِ بمب شنیدی باید بخندی» و حالا می‌خندد؛ در غم‌گین‌ترین حالت ممکن برای مایی که می‌دانیم آن صدا، صدای چیست، برایِ پدرش که می‌داند آن صدای هولناک که بدن‌ها را متلاشی می‌کند، صدای چیست.
او نمی‌داند، #آگاهی دادن به او هیچ فایده‌ای ندارد. در ۴ سالگی، روان، در مرحله‌ی پیش عملیاتی‌ست، نمی‌تواند تجزیه و تحلیلِ «#پیشرفته‌» ای کند! ولی این‌جا عدمِ اصطلاحاً رشدِ ذهنی‌اش، طعنه‌ای‌ست دهشتناک به همان مفهومِ «پیشرفتِ ذهنی» و «رشد» به عقلانیتِ انسانِ متوهمِ عصر روشنگری یی که می‌پنداشت رو به پیشرفت و جلو است، به هرگونه فلسفه‌ای که از کُشتار و جنایت، حساسیت‌زدایی می‌کند.
فقدانِ امکانِ فهمِ #جنگ و #جنایت برای او؛ واکنشِ وحشت‌زدگی را در او فراخوان می‌کند. او، بصورتِ طبیعی از صدایی با فرکانس بالا که غافلگیرانه می‌آید و زمین را می‌لرزاند؛ می‌ترسد.
او، نمی‌تواند «بمب» را بفهمد. هنوز تفکر عملیاتی و انتزاعی برایش شکل‌نگرفته، هنوز نمی‌تواند بفهمد که عده‌ای «آدم» می‌توانند بمب برریزند روی آدم‌های دیگر تا بدن‌ها‌ی‌شان ازهم بپاشد، دل و روده‌شان بریزد بیرون، بچسبد به در و دیوار، همه‌جا را رنگ و بوی خون بدن‌های سوخته بگیرد.
گویی فهمِ ما نسبت به #بمب و شرکتِ ضمنی در #بازیِ جهان؛ این امکان را برای‌مان به‌وجود آورده که حتی شنیدنِ صدای بمب، می‌تواند در زیست روزمره جایی برای خود داشته باشد[چونان پدرِ این دختر] و احتمالا به‌رسمت شناخته شود؛ ما نمی‌توانیم که نفهمیم!
اما عدمِ امکانِ فهم این #کودک از بمب، به فهم ما از آن بی‌اعتناست و اگر پدرش این بازی را راه نیایندازد، برای جلوگیری از ورودش به بازیِ جهان، او دچار فروپاشی #روانی می‌شود، دچارِ استرسِ پس از سانحه و فاجعه، دچارِ گوش‌به‌زنگیِ مدام برای فاجعه، دچارِ اضطرابِ فراگیر .
نگاه به خنده‌های معصومانه‌ی او، نگاه به تقلیل و تلطیفِ کثافتِ بیرون از خانه‌ی آن‌ها نیست. او «نمی‌داند»، که می‌خندد، او آن خبرِ هولناک را نشنیده‌است که می‌خندد. ما و پدرش می‌دانیم ؛ و دانستنِ ما، نه لذت از خنده‌هایِ یک کودکِ ۴ ساله‌ای که قرارست به زودی بفهمد آن صداهای زشت، از کجاست و برای چیست تا دیگر نخندد.