#نوروز بهانه خوبی برای #عهد بستن است

امسال در این فایل ویدیویی علاوه بر تبریک نوروز تلاش کردم آنچه را که در ذهنم مرور میکنم،باشما به اشتراک بگذارم

عیدتون مبارک
سجاد سلیمانی
https://goo.gl/c1ggNR

دوست خوبم آرمان میرزانژاد، نقد و نگاه ویژه ای به نوروز و رفتارمردم در تبریک و خوشی خواستن برای دیگری داشته است.
باهم می خوانیم:


💥⭐️ سوار بر سندروم ایده آلیسم...

در ابتدای هر سال پیام هایی برای دیگران می فرستیم که مجموعه ای از خواست های آرزومندانه ی ماست و در یک عبارت «جملات قشنگ و خیرخواهانه» را تصویر می کند. ما مردمانی هستیم که در این برهه زمانی(نوروز) سخت خیرخواه، صلح طلب، و آزادی خواه می شویم :)

مردمانی که از شنیدن جملات قشنگ و شعرهای ایده آلیستی لذت می برند مخاطبان ما هستند...اما واقعیت ها و حادثه های سال های قبل نشان می دهد که تنها ما سعی می کنیم نفس ِ خوش بینانه ی خود را به دیگران انتقال دهیم...چون اراده ی جمعی سعی کرده است طبق سفارشات سنت، شاداب و سرمست باشد و اقتضای چنین حالی، جملاتی با محتوای تحولی و نوید بخش هست...

نوروز ترکیب خوش آیندی از نو+روز است که در زندگی همگان اتفاق نمی افتد یا در مسیر سال این نگاه ادامه پیدا نمی کند. به همین دلیل در این فصل خواندن منوچهری و خیام و غزلیات به مردم لذت می دهد...اما در واقعیت چقدر ما (ما نویسندگان و شاعران و منتقدان) از رفتار استبدادی و حذفی و آن روحیه ی سلبی مطلق گرا، فاصله گرفته ایم؟ چقدر از این منظر سال ما واقعا نو شده است؟ چقدر شهامت ِ سبک تر شدن از قید ِ افکار ِ قبلی خود را داریم؟ افکاری که ما را اسیر وضعیتی مصیبت بار و مضحک کرده است... چقدر آنچنان که مدعی می شویم به صداهای دیگر ارج می دهیم و خودمان در روابط شخصی مان پیشتازتر از دیگران هستیم و زندگی و عمل ما با نظر ما مطابقت دارد؟

مشکل در بیش فعالی ِ این سندروم ایده آلیزه است، ایده آل کردن مناسبتی قراردادی از جهان سنتی که موجبات شادی و خوش گذرانی ما اندوه زدگان را فراهم می آورد... و به ویژه ایرانی ها به مناسبت چنین سنتی تنها در این برهه زمانی اعلام تغییر و تحول می کنند چه خوب! اما در طول یک سال به تمام آنچه از ابتدا خواستند می رسند؟ اما در این ایده آل وجود واقعیت های متضاد با این خواست مطرح می شود؟ در هر رسیدن به هدفی، تفاوت هایی با آنچه در ابتدای سال برای خود و دیگران می خواهیم پیش می آید...

اما #نوروز تنها سنت ِ موجود از جهان باستان، برای ما ایرانیان است که در آن شادی، موسیقی، رقص، و نوید بهترین آرزوها تقبیح نمی شود. و برای چنین افعالی مرتکب گناهان کبیره و کفاره نمی شویم! شاید شاید ما به چنین سنت های شادی آور و امیدبخشی در طی یک سال بیشتر از یک بار نیاز داریم.

ایرانی حال حاضر، در احاطه ی سنت های تاریخی و مذهبی اندوه بار و سوگوارانه ای است که آن تری و تازگی ِ پر شور و فعالانه را از دست داده است(یکی از دلایل چنین وضعیتی، وجود ِ اقتصادی نابسامان و دیگر حکم و حاکمیت سیاست های موجود است) سنتی که محتاج شادابی و رفع کدورت از خود ودیگران است سنتی بس انسانی و ایده آل گراست...

ما مردمانی ایده آلیست هستیم و چه خوب که ایده آل فقط برای تحقق شادی و نشاط باشد، نه اسطوره سازی بی پروا از هر چیز و از هرکس...

نویسنده: آرمان میرزانژاد

‌آخرین غروب - اولین سفره
‌
زندگی مشترک ما اولین سفره هفت‌سین خودش رو چید و به تماشای آخرین غروب سال نشستیم و خاطره‌ها بافتیم و در خلوت ِ خانه، فارغ از جهان و هیاهوهایش به تماشای زندگی نشستیم.
‌
فیلم از سفره یکهویی به سفارش گلاره جانم بود که من پیوندش دادم به غروب، صدای زیبای #شاملو هم مهمان ِ این لحظه های ما شد.
‌
من لخت و عریان، عاشق آفتابم، چه هنگامه‌ی طلوع و چه به وقت ِ غروب، این منظره اوج زیبایی و لذت و ارگاسم روحی و روانی من است.. چه زمان ِ خوشی این لحظه‌ها و آن صدا و این سفره بهم پیوست و خاطره شد.
‌
خیلی ساده و مبتدی ضبط و تدوین شد اما غوغایی از سکوت و نگفته‌ها بین ما بود که خواستم ثبت و ضبطش کنم، می‌دانم روزهای سخت پیش‌روی ماست و این سرمایه‌گذاری عاطفی، آنجا کمک‌حال‌مان خواهد بود..

‌@sajadsoleimanicom
‌
#سفره_هفت_سین #نوروز #فیلم #عاشقانه