شماره جدید
#جهان_امروز نشریه سیاسی حزب کمونیست ایران منتشر شد.
💎کانال رسمی حزب کمونیست ایران
@peshrawcpiran
@peshrawcpiran
#جهان_امروز نشریه سیاسی حزب کمونیست ایران منتشر شد.
💎کانال رسمی حزب کمونیست ایران
@peshrawcpiran
@peshrawcpiran
JE399.pdf
584.3 KB
#جهان_امروز
🚩نشریه سیاسی حزب کمونیست ایران منتشر شد.
#شمارە_399
💎کانال رسمی حزب کمونیست ایران
@peshrawcpiran
@peshrawcpiran
🚩نشریه سیاسی حزب کمونیست ایران منتشر شد.
#شمارە_399
💎کانال رسمی حزب کمونیست ایران
@peshrawcpiran
@peshrawcpiran
قلب_جهان_برای_انقلاب_اکتبر_دیگری.pdf
431.3 KB
#قلب_جهان_برای_انقلاب_اکتبر
#دیگری_می_تپد
✍#جهان_امروز
💎کانال رسمی حزب کمونیست ایران
@peshrawcpiran
@peshrawcpiran
#دیگری_می_تپد
✍#جهان_امروز
💎کانال رسمی حزب کمونیست ایران
@peshrawcpiran
@peshrawcpiran
سعید سلطانپور.pdf
601.9 KB
#چهره_های_ماندگار
#سعید_سلطانپور
، شاعر شعر انقلاب و زبان هنر و ادبیات طبقه کارگران
#جهان_امروز
💎 کانال رسمی حزب کمونیست ایران
@peshrawcpiran
@peshrawcpiran
#سعید_سلطانپور
، شاعر شعر انقلاب و زبان هنر و ادبیات طبقه کارگران
#جهان_امروز
💎 کانال رسمی حزب کمونیست ایران
@peshrawcpiran
@peshrawcpiran
پارلمانتالیسم و نظام شورایی
#جهان_امروز
سئوال: بدون شک نظام شورایی که مبتنی بر دمکراتیک ترین حق حاکمیت پایینی هاست، گزینه مناسبی برای تامین حقوق کارگران و مردم محروم و تهیدست جامعه است. و در این تردیدی نیست که در نظام پارلمانی فقط نخبگان جامعه جای دارند. ولی آیا فکر نمی کنید می شود در مواردی با استفاده از امکانات پارلمانی هم می توان به نظام خود مدیریتی و شورایی یاری رساند؟
جهان امروز: نه! نمایندگان سیاسی هر طبقه اجتماعی، برداشت ها و نگرش های همخوان با منافع طبقاتی خویش را پیش روی می گذارند. ما از موضع کمونیسم و طبقه کارگر آگاه و انقلابی، مفهوم های طبقاتی بازتاباب دهنده طبقه کارگر و از این جایگاه و خاستگاه طبقاتی، به همه توده های زیر ستم را بیان می کنیم. برای پرداختن به این پرسش، لازم است این مفهوم را یادآور شویم که پرسش اصلی و مرکزی هرانقلاب در هر کشوری، قدرت سیاسی یا حکومت ( (Stateدر آن سرزمین است و نه دولت که تنها جزیی از حکومت است. آشکار است که حکومت و دولت (Government) با هم یکی نیستند.
حکومت یعنی تمامی آن دستگاه ها و ابزار حاکمیت مناسبات حاکم همان طبقه حاکم. پارلمان (ارگان قانونگذار)، قوای اجرایی (رئیس حمهور وزرا و ..)، ارگان قضایی، زندان ها، ارتش، پلیس، نیروهای امنیتی و رسانه ها و فرهنگ و هژمونی فرهنگی و مذهبی و ایدئولوژی و باورها و دستگاه های بورکراتیک نظام حاکم را در بر می گیرد. حکومت، برآمده از یک نیاز حیاتی طبقات حاکم و در اینجا ابزار فرمانروایی طبقه ی سرمایه دار است. طبقه حاکم، برای مهار کردن آنتاگونیسم طبقاتی به حکومت نیاز دارد. سرمایه داری، آشتی ناپذیری طبقاتی بین طبقه سرمایه دار و طبقه کارگر را به وسیله حکومت، مهار و لگام می زند. به همین سبب از زمان برده داری تا سرمایه داری، وجود و گسترش آن لازم شده است. این دریافت در«مانیفست حزب کمونیست» بازتابی جاودانه می یابد: «بورژوازی سرانجام، از زمان استقرار صنعت مدرن بازار جهانی، در وجود دولت نمایندگی مدرن سلطه ی انحصاری سیاسی را برای خود تصرف می کند. قوه ی مجریه ی حکومت مدرن چیزی جز کمیته اداره امور مشترک کل بورژوازی نیست» و «قدرت سیاسی، که به معنی دقیق کلمه چنین خوانده می شود، قدرت سازمان یافته ی یک طبقه برای سرکوب طبقه دیگر است.»
این دریافت علمی را مارکس و انگلس با «تزهای فوئر باخ»- تز دهم. از دل ماتریالیسم تاریخی کشف کردند و دریافتند که: «دیدگاه ماتریالیسم کهنه، جامعه مدنی (یا جامعه بورژوایی) است. دیدگاه ماتریالیسم نوین جامعه انسانی و یا انسان اجتماعی است.» حکومت به سان جلوه یابی موهوم یا خیالی منافع عمومی، در تحلیل نهائی، چیزی نیست جز نهادی طبقاتی. به ناگزیر تولید حکومت، تولید طبقه را درپی خواهد داشت و تولید طبقه، با ناگزیر تولید دولت را. حکومت با هرساختار و به‌هرگونه‌ای كه تصویر و تعریف شود؛ نوعی دستگاه فرمانروائی طبقاتی است. حاكمیت شورایی نیز از این قاعده جدا نیست؛ اما تفاوت تعیین‌كننده سازمان شورائی، آن است‌كه برخلاف حکومت پارلمانی و یا هر حکومت بورژوائی، دارای ساختار و نوعی خود ویژگی است‌كه نه درجهت تقویت، تثبیت و ماندگاری و درازا و پهنا یابی خود، بلكه به سوی بهینگی خویش كه دراین چرخشِ تاریخی همان زوال و محو حکومت است، حركت می‌كند.
هر بینشی که شعار کلَی "سرنگونی انقلابی رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی ایران" و "تلاش برای یک بدیل سوسیالیستی" را بپذیرد و گزینه قدرت سیاسی را روشن نسازد، در بهترین حالت در توهم خویش، سردرگم است و آنانکه سرانجام انقلاب را به «رای عمومی» واگذار می کنند، در توهم پراکنی و رفرمیست ایستاده و استادند. رفرمیست ها، با یدک کشیدن نام سوسیالیسم و کارگر، این اصل و تعریف را زیرپا می گذارند. پذیرش مبارزه طبقاتی به‌خودی خود به معنای كمونیست بودن هیچ فرد و یا تشكلی نیست. كارنامه و عملكرد سوسیال دموكرات‌ها و احزاب به اصطلاح كارگری حاكم در اروپا، ضمن واگویه ی طوطی وارمبارزه طبقاتی، گواه این واقعیت است. به‌هرروی كمونیست آن كسی است كه مبارزه طبقاتی را تا اصل دیكتاتوری پرولتاریا گسترش می‌دهد.
رفرمیست ها به بهانه اینکه «راه سوسیالیسم از پارلمان و رای عمومی و مجلس مؤسسان» می گذرد، آگاهانه از نظم و ستون بندی و زیربنای کهنه‌ی حاکم دفاع می کنند. آنان انقلاب را در گام سیاسی به دروازه ی پارلمان آویزان می کنند، و با سد «مجلس مؤسسان» و «رای عمومی» و «دمکراسی» در برابر تداوم انقلاب، یعنی جریان بدون درنگ انقلاب سیاسی به انقلاب اجتماعی، دیوارهایی به بلندای حکومت بر پا می سازند. چاوشگران چنین دیدگاهی، فروپاشی سرمایه داری، سرنگونی قدرت سیاسی این مناسبات، کسب قدرت سیاسی به دست پرولتاریای آگاه و سازمان یافته و سلب مالکیت از طبقه سرمایه‌دار را با چک بی اعتبار به فراسویی ناروشن و مبهم و به آنسوی مرحله پارلمان حواله می دهند. این بینش به «مجلس مؤسسان» و
#جهان_امروز
سئوال: بدون شک نظام شورایی که مبتنی بر دمکراتیک ترین حق حاکمیت پایینی هاست، گزینه مناسبی برای تامین حقوق کارگران و مردم محروم و تهیدست جامعه است. و در این تردیدی نیست که در نظام پارلمانی فقط نخبگان جامعه جای دارند. ولی آیا فکر نمی کنید می شود در مواردی با استفاده از امکانات پارلمانی هم می توان به نظام خود مدیریتی و شورایی یاری رساند؟
جهان امروز: نه! نمایندگان سیاسی هر طبقه اجتماعی، برداشت ها و نگرش های همخوان با منافع طبقاتی خویش را پیش روی می گذارند. ما از موضع کمونیسم و طبقه کارگر آگاه و انقلابی، مفهوم های طبقاتی بازتاباب دهنده طبقه کارگر و از این جایگاه و خاستگاه طبقاتی، به همه توده های زیر ستم را بیان می کنیم. برای پرداختن به این پرسش، لازم است این مفهوم را یادآور شویم که پرسش اصلی و مرکزی هرانقلاب در هر کشوری، قدرت سیاسی یا حکومت ( (Stateدر آن سرزمین است و نه دولت که تنها جزیی از حکومت است. آشکار است که حکومت و دولت (Government) با هم یکی نیستند.
حکومت یعنی تمامی آن دستگاه ها و ابزار حاکمیت مناسبات حاکم همان طبقه حاکم. پارلمان (ارگان قانونگذار)، قوای اجرایی (رئیس حمهور وزرا و ..)، ارگان قضایی، زندان ها، ارتش، پلیس، نیروهای امنیتی و رسانه ها و فرهنگ و هژمونی فرهنگی و مذهبی و ایدئولوژی و باورها و دستگاه های بورکراتیک نظام حاکم را در بر می گیرد. حکومت، برآمده از یک نیاز حیاتی طبقات حاکم و در اینجا ابزار فرمانروایی طبقه ی سرمایه دار است. طبقه حاکم، برای مهار کردن آنتاگونیسم طبقاتی به حکومت نیاز دارد. سرمایه داری، آشتی ناپذیری طبقاتی بین طبقه سرمایه دار و طبقه کارگر را به وسیله حکومت، مهار و لگام می زند. به همین سبب از زمان برده داری تا سرمایه داری، وجود و گسترش آن لازم شده است. این دریافت در«مانیفست حزب کمونیست» بازتابی جاودانه می یابد: «بورژوازی سرانجام، از زمان استقرار صنعت مدرن بازار جهانی، در وجود دولت نمایندگی مدرن سلطه ی انحصاری سیاسی را برای خود تصرف می کند. قوه ی مجریه ی حکومت مدرن چیزی جز کمیته اداره امور مشترک کل بورژوازی نیست» و «قدرت سیاسی، که به معنی دقیق کلمه چنین خوانده می شود، قدرت سازمان یافته ی یک طبقه برای سرکوب طبقه دیگر است.»
این دریافت علمی را مارکس و انگلس با «تزهای فوئر باخ»- تز دهم. از دل ماتریالیسم تاریخی کشف کردند و دریافتند که: «دیدگاه ماتریالیسم کهنه، جامعه مدنی (یا جامعه بورژوایی) است. دیدگاه ماتریالیسم نوین جامعه انسانی و یا انسان اجتماعی است.» حکومت به سان جلوه یابی موهوم یا خیالی منافع عمومی، در تحلیل نهائی، چیزی نیست جز نهادی طبقاتی. به ناگزیر تولید حکومت، تولید طبقه را درپی خواهد داشت و تولید طبقه، با ناگزیر تولید دولت را. حکومت با هرساختار و به‌هرگونه‌ای كه تصویر و تعریف شود؛ نوعی دستگاه فرمانروائی طبقاتی است. حاكمیت شورایی نیز از این قاعده جدا نیست؛ اما تفاوت تعیین‌كننده سازمان شورائی، آن است‌كه برخلاف حکومت پارلمانی و یا هر حکومت بورژوائی، دارای ساختار و نوعی خود ویژگی است‌كه نه درجهت تقویت، تثبیت و ماندگاری و درازا و پهنا یابی خود، بلكه به سوی بهینگی خویش كه دراین چرخشِ تاریخی همان زوال و محو حکومت است، حركت می‌كند.
هر بینشی که شعار کلَی "سرنگونی انقلابی رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی ایران" و "تلاش برای یک بدیل سوسیالیستی" را بپذیرد و گزینه قدرت سیاسی را روشن نسازد، در بهترین حالت در توهم خویش، سردرگم است و آنانکه سرانجام انقلاب را به «رای عمومی» واگذار می کنند، در توهم پراکنی و رفرمیست ایستاده و استادند. رفرمیست ها، با یدک کشیدن نام سوسیالیسم و کارگر، این اصل و تعریف را زیرپا می گذارند. پذیرش مبارزه طبقاتی به‌خودی خود به معنای كمونیست بودن هیچ فرد و یا تشكلی نیست. كارنامه و عملكرد سوسیال دموكرات‌ها و احزاب به اصطلاح كارگری حاكم در اروپا، ضمن واگویه ی طوطی وارمبارزه طبقاتی، گواه این واقعیت است. به‌هرروی كمونیست آن كسی است كه مبارزه طبقاتی را تا اصل دیكتاتوری پرولتاریا گسترش می‌دهد.
رفرمیست ها به بهانه اینکه «راه سوسیالیسم از پارلمان و رای عمومی و مجلس مؤسسان» می گذرد، آگاهانه از نظم و ستون بندی و زیربنای کهنه‌ی حاکم دفاع می کنند. آنان انقلاب را در گام سیاسی به دروازه ی پارلمان آویزان می کنند، و با سد «مجلس مؤسسان» و «رای عمومی» و «دمکراسی» در برابر تداوم انقلاب، یعنی جریان بدون درنگ انقلاب سیاسی به انقلاب اجتماعی، دیوارهایی به بلندای حکومت بر پا می سازند. چاوشگران چنین دیدگاهی، فروپاشی سرمایه داری، سرنگونی قدرت سیاسی این مناسبات، کسب قدرت سیاسی به دست پرولتاریای آگاه و سازمان یافته و سلب مالکیت از طبقه سرمایه‌دار را با چک بی اعتبار به فراسویی ناروشن و مبهم و به آنسوی مرحله پارلمان حواله می دهند. این بینش به «مجلس مؤسسان» و
شماره جدید
#جهان_امروز نشریه سیاسی حزب کمونیست ایران منتشر شد.
💎کانال رسمی حزب کمونیست ایران
@peshrawcpiran
@peshrawcpiran
#جهان_امروز نشریه سیاسی حزب کمونیست ایران منتشر شد.
💎کانال رسمی حزب کمونیست ایران
@peshrawcpiran
@peshrawcpiran
JE400.pdf
547.8 KB
#جهان_امروز
🚩نشریه سیاسی حزب کمونیست ایران منتشر شد.
#شمارە_400
💎کانال رسمی حزب کمونیست ایران
@peshrawcpiran
@peshrawcpiran
🚩نشریه سیاسی حزب کمونیست ایران منتشر شد.
#شمارە_400
💎کانال رسمی حزب کمونیست ایران
@peshrawcpiran
@peshrawcpiran
🔴#اعتلاء_جنبش_کارگری
#جهان_امروز
اينک شعار شورا به خواست شورا تبديل شده است و در فرايند ماديت يابي است. جنبش کارگري اينک به گام اعتلايي شکوهمند خويش پاي نهاده است. پشتوانه‌‌ي اين بالندگي، ايستادگي و پي‌گيري درخشان کارگران در هفت تپه، مجتمع پولاد اهواز، سنديکاي کارگران اتوبوسَيراني تهران، ماشين سازي هپکو، آذر آب، کانون‌هاي سراسري آموزگاران و بازنشستگان به ويژه و نيز همايش‌هاي همه روزه و صدها گونه‌ي کارگران در سراسر ايران است. اين جنبش، هرآينه سراسري مي‌شود. سازمانيابي راستين سراسري سازمانهاي طبقاتي کارگران در ايران، طبقه کارگر را به ماديت پويا و تاريخي يک انقلاب نزديک مي‌سازد. اين ماديت، کنشگرانه در حال از قوه به فعل آمدن است، تا پويندگي را به سوي خود رهايي پيوند زند. حکومت سرمايه، در برابر مارش انقلابي کارگران در شوش و اهواز، گردان‌‌هاي ويژه سرکوب را به‌سان آخرين چاره به ميدان آورده است. دستگيري پيشتازان و چهره‌هاي کارگري بي اثر مي‌ماند و به ميدان آيي زنان و مردان کارگر ديگري را فرا مي‌خواند. حضور پيشتازانه و شجاعانه زنان کارگر و پيشاهنگ، دوشادوش رفقاي کارگر مرد خويش، شکوه جنبشي است. اين جنبشي است طبقاتي که مستقل از باندهاي حکومتي و تشکل‌‌‌هاي زرد سرمايه‌داري، به سوي سازمانيابي شورايي و طبقاتي خيز برداشته و درخشش آگاهمندي طبقاتي را به نمايش مي‌گذارد. اين جلوه‌يابي، با هزينه‌هاي نزديک به نيم سده تا پاي جان، زندان، شکنجه و شلاق همراه بوده و اينک شورآفرين شده است. رژيم ايدئولوژيک سرمايه، درمانده شده و در حال فروپاشي است. حاکميت سرمايه، همه‌ي مانورهاي خويش را در اين 40 ساله به ويژه در يک ساله گذشته در برابر جنبش کارگري به کار برده، و اينک راهي جز ظاهر شدن با يونيفورم و چهره واقعي خود ندارد. نيروهاي ويژه «ضد شورش» چهره واقعي حکومتي است زخمي و دچار هذيان. ديگر نه وعده‌‌ي اصلاحات، پاسخ مي‌دهد، نه جابجايي وزير کار، نه وعده‌‌‌هاي پوچ و فريبنده حکومتگران و نه پرداخت قطره‌چکاني دستمزدهاي عقب افتاده.
شعارهاي کارگران اينک «مرگ بر اين دولت مردم فريب!»، زنده باد کارگر! و«پشت به دشمن و رو به مردم!» و «نان، کار، آزادي»! و پيش به سوي شورا! مي‌باشند و همزمان آگاهانه با شفافيت طبقاتي، پاسخ‌هايي کوبنده‌اي‌اند به ناسيوناليسم پوسيده. فريادهاي خروشان شوراگرايان در هفت تپه و اهواز، فريادهاي ارادمندانه‌ي طبقه کارگر ايران است. کارگران به ميدان آمده‌اند تا چون رودي خروشان، در برابر سپاه سرمايه، اعلام کنند که «هنوز خواست‌هاي ما را جدي نگرفته اند»! و يکپارچه فرياد زنند: «نه تهديد، نه زندان ديگر اثر ندارد!» کارگران در تسخير ميدان‌ها و خيابان‌ها و نمازهاي جمعه، در برابر ارگان‌ها و نيروهاي سرکوب حکومتي، اينک اعلام حضور طبقاتي دارند. شعار شورا، اينک نه تنها از سوي سازمانهاي سياسي سوسياليستي، بلکه در عمل از سوي زنان و مردان کار و در ميدان زندگي و توليد، ماديت مي‌يابد. ماديت يابي طبقاتي شوراهاي انقلابي کارگران، نيرويي است شکست ناپذير که انقلاب کارگري را در افق دارد.
💎کانال رسمی حزب کمونیست ایران
@peshrawcpiran
@peshrawcpiran
#جهان_امروز
اينک شعار شورا به خواست شورا تبديل شده است و در فرايند ماديت يابي است. جنبش کارگري اينک به گام اعتلايي شکوهمند خويش پاي نهاده است. پشتوانه‌‌ي اين بالندگي، ايستادگي و پي‌گيري درخشان کارگران در هفت تپه، مجتمع پولاد اهواز، سنديکاي کارگران اتوبوسَيراني تهران، ماشين سازي هپکو، آذر آب، کانون‌هاي سراسري آموزگاران و بازنشستگان به ويژه و نيز همايش‌هاي همه روزه و صدها گونه‌ي کارگران در سراسر ايران است. اين جنبش، هرآينه سراسري مي‌شود. سازمانيابي راستين سراسري سازمانهاي طبقاتي کارگران در ايران، طبقه کارگر را به ماديت پويا و تاريخي يک انقلاب نزديک مي‌سازد. اين ماديت، کنشگرانه در حال از قوه به فعل آمدن است، تا پويندگي را به سوي خود رهايي پيوند زند. حکومت سرمايه، در برابر مارش انقلابي کارگران در شوش و اهواز، گردان‌‌هاي ويژه سرکوب را به‌سان آخرين چاره به ميدان آورده است. دستگيري پيشتازان و چهره‌هاي کارگري بي اثر مي‌ماند و به ميدان آيي زنان و مردان کارگر ديگري را فرا مي‌خواند. حضور پيشتازانه و شجاعانه زنان کارگر و پيشاهنگ، دوشادوش رفقاي کارگر مرد خويش، شکوه جنبشي است. اين جنبشي است طبقاتي که مستقل از باندهاي حکومتي و تشکل‌‌‌هاي زرد سرمايه‌داري، به سوي سازمانيابي شورايي و طبقاتي خيز برداشته و درخشش آگاهمندي طبقاتي را به نمايش مي‌گذارد. اين جلوه‌يابي، با هزينه‌هاي نزديک به نيم سده تا پاي جان، زندان، شکنجه و شلاق همراه بوده و اينک شورآفرين شده است. رژيم ايدئولوژيک سرمايه، درمانده شده و در حال فروپاشي است. حاکميت سرمايه، همه‌ي مانورهاي خويش را در اين 40 ساله به ويژه در يک ساله گذشته در برابر جنبش کارگري به کار برده، و اينک راهي جز ظاهر شدن با يونيفورم و چهره واقعي خود ندارد. نيروهاي ويژه «ضد شورش» چهره واقعي حکومتي است زخمي و دچار هذيان. ديگر نه وعده‌‌ي اصلاحات، پاسخ مي‌دهد، نه جابجايي وزير کار، نه وعده‌‌‌هاي پوچ و فريبنده حکومتگران و نه پرداخت قطره‌چکاني دستمزدهاي عقب افتاده.
شعارهاي کارگران اينک «مرگ بر اين دولت مردم فريب!»، زنده باد کارگر! و«پشت به دشمن و رو به مردم!» و «نان، کار، آزادي»! و پيش به سوي شورا! مي‌باشند و همزمان آگاهانه با شفافيت طبقاتي، پاسخ‌هايي کوبنده‌اي‌اند به ناسيوناليسم پوسيده. فريادهاي خروشان شوراگرايان در هفت تپه و اهواز، فريادهاي ارادمندانه‌ي طبقه کارگر ايران است. کارگران به ميدان آمده‌اند تا چون رودي خروشان، در برابر سپاه سرمايه، اعلام کنند که «هنوز خواست‌هاي ما را جدي نگرفته اند»! و يکپارچه فرياد زنند: «نه تهديد، نه زندان ديگر اثر ندارد!» کارگران در تسخير ميدان‌ها و خيابان‌ها و نمازهاي جمعه، در برابر ارگان‌ها و نيروهاي سرکوب حکومتي، اينک اعلام حضور طبقاتي دارند. شعار شورا، اينک نه تنها از سوي سازمانهاي سياسي سوسياليستي، بلکه در عمل از سوي زنان و مردان کار و در ميدان زندگي و توليد، ماديت مي‌يابد. ماديت يابي طبقاتي شوراهاي انقلابي کارگران، نيرويي است شکست ناپذير که انقلاب کارگري را در افق دارد.
💎کانال رسمی حزب کمونیست ایران
@peshrawcpiran
@peshrawcpiran
#تفاوت_سوسیالیسم_با_کمونیسم
#جهان_امروز
در ادبیات حزبی تان گاها از سوسیالیسم و گاها از کمونیسم نام می برید. تقاوت این دو چیست؟ با توجه به اینکه انواع برداشت از سوسیالیسم می شود شما چه تعریفی برای سوسیالیسمی که در راستای یک جامعه کمونیستی است دارید؟
جهان امروز: توضیح جایگاه این دو می تواند رابطه آنها با هم و در عین حال تفاوت آنها را نشان دهد.
سوسیالیسم الغای مالکیت خصوصی است. سوسیالیسم نه ایدئولوژی است و نه فلسفه، بلکه مبانی فرایندی است گذرا و پیوسته، نقد و سنتز اقتصادی و سیاسی و اجتماعی مناسبات طبقاتی سرمایه داری. این دوران گذرا، بی درنگ در پی انقلاب پرولتری، جایگزین سرمایه‌داری می‌شود. کارگران سازمان یافته و برخوردار از آگاهی و دانش طبقاتی خویش، با بر قراری دیکتاتوری طبقاتی و نه حزبی و ائتلاف احزاب، بلکه، با پشتوانه‌ی ساختاری شورایی- تراز کمون، یا ساختاری نه- دولتی، بالنده و پوینده به سوی رهایی انسان، به کمونیسم فرا می‌روید. طبقه کارگر زمانی می تواند فرهنگ و فسلفه خویش را بیان کند، که بسان پرولتاریا ی خود آگاه و همبسته، از اسارت حکومت و مناسبات طبقاتی بورژوازی و هژمونی ایدئولوژی و سنت و فرهنگ مناسبات و طبقه حاکم رهایی یافته و امکان نفی فلسفه و طبقه خویش را با گذر از گذار سوسیالیسم به کمونیسم به کف آرد.
سوسیالیسم، نیازی به میانجی ندارد. همانگونه که برای اثبات خود انسان، به میانجی نیازی نیست، برای شناخت انسان بلاواسطه به انسان باز می گردیم. سوسیالیسم، از آگاهی حسی عملی و نظری آدمی و طبیعت به عنوان ذات آغاز می کند.
سوسیالسم، خودآگاهی ایجابی آدمی است و میانجی آن الغای مذهب نیست، کمونیسم/ موضع نفی در نفی است و از این روی مرحله واقعی ضروری برای دوران بعدی پیشرفت در فرایند خود رهایی و نوسازی آدمی است و دوران ساختار جامعه انسانی برای رسیدن و رهیافت و دستیافت انسان به جامعه انسانی است. سوسیالیسم مارکس و انگلس، دست‌آورد تعیین سرنوشت خویش به دست خویش، است و بس. به بیان مارکس، «خودکنشی و خودگردانی جامعه به دست تولید کنندگان همبسته». این هنگامی است که تولید کنندگان همبسته، در تولید و توزیع و قدرت سیاسی، خود گردانِ خویش باشند. در سوسیالیسم، خودکنش‌گری- خودگردانی تولید کنندگان همبسته- سوسیالیستی که مازاد تولید زیر کنترل تولید کنندگان در آمده و ارزش اضافی جایی در این مناسبات ندارد. انباشت سرمایه وجود ندارد.
«ابزار کار به مالکیت اشتراکی جامعه تبدیل گردد.» این نخستین گام سوسیالیسم و اقدام سوسیالیستی پس از پیروزی انقلاب است. سوسیالیسم پرولتری، معنای نفی سرمایه داری و لغو مالکیت خصوصی است. بینش پرولتاریای آگاه، کمونیسم را بازگشتی به سوی سرشت انسانی می شناسد. سوسیالیسم گام نخست، همواره جاری به سوی فاز پیوسته‌ی کمونیسم است.
«کمونیسم به عنوان فرارفتن ایجابیِ از مالکیت خصوصی و از خودبیگانگی آدمی و در نتیجه، تملک واقعی ذات انسانی توسط آدمی و برای خود آدمی. بنابراین کمونیسم به معنای بازگشت کامل آدمی، به خویشتن، به عنوان موجودی اجتماعی (یعنی انسان) است. بازگشتی آگاهانه و کامل در چارچوب کل ثروت و رفاه حاصل از تکامل قبلی [جامعه]. این کمونیسم که ناتورآلیسمی کاملا رشد یافته است، با اومانیسم [انسان باوری] یکسان است و به‌عنوان اومانیسمِ کاملا رشد یافته با ناتورالیسم، برابر است: کمونیسم راه حل واقعی تعارض آدمی با طبیعت و آدمی با آدمی است. حل واقعی تعارض میان هستی و ذات، میان عینیت یافتگی و اثبات خویشتن، میان آزادی و ضرورت، میان فرد و نوع.
کمونیسم، معمایِ تاریخ شده است و خود را راه حل [این معما] می داند...کمونیسم... بنابراین فرارفتن ایجابی از مالکیت خصوصی، یعنی به تملک در آوردن زندگی انسانی، همانا فرارفتن ایجابی از هرگونه بیگانگی است؛ به کلام دیگر بازگشت آدمی از مذهب، خانواده، دولت و غیره، به وجود انسانی یعنی به وجود اجتماعی خویش می باشد.»
بورژوازی زیر نام سوسیالیسم، انواع سوسیالیسم ها را به جامعه قالب می کند. آنها با سوء استفاده از بیان مارکس، نتیجه ضد مارکسی و ضد کارگری از سوسیالیسم می گیرند و آنهم تنها به یک شرط، آن هم به شرط حذف نتیجه‌گیری مارکس. مارکس این فرایند گذار را بلاواسطه فازی بدون گسست از کمونیسم می شمارد. مبارزه طبقاتی را باید بر علیه حکومت محلی سرمایه و اسثمارگران محلی آغاز کرد؛ این وظیفه پرولتاریای جهانی در هر سرزمین محل کار و سکونت اوست. طبقه کارگر، تولید کننده‌‌ی واقعی است. ارزش افزوده در این مناسبات و در اساس، ارزش آفریده به کجا انباشت و هزینه می‌شود. هدف تولید چیست؟
در پی پیروزی انقلاب کارگری و سرنگونی انقلابی یعنی سوسیالیستی مناسبات و حاکمیت سرمایه، سازماندهی سوسیالیستی پی گرفته می شود. زیرا که به نگرش مارکسی، سوسیالیسم روندی است بلافاصله جایگزین؛ گزینه‌ی کارگری به جای آنکه در بربریت نماند.
#جهان_امروز
در ادبیات حزبی تان گاها از سوسیالیسم و گاها از کمونیسم نام می برید. تقاوت این دو چیست؟ با توجه به اینکه انواع برداشت از سوسیالیسم می شود شما چه تعریفی برای سوسیالیسمی که در راستای یک جامعه کمونیستی است دارید؟
جهان امروز: توضیح جایگاه این دو می تواند رابطه آنها با هم و در عین حال تفاوت آنها را نشان دهد.
سوسیالیسم الغای مالکیت خصوصی است. سوسیالیسم نه ایدئولوژی است و نه فلسفه، بلکه مبانی فرایندی است گذرا و پیوسته، نقد و سنتز اقتصادی و سیاسی و اجتماعی مناسبات طبقاتی سرمایه داری. این دوران گذرا، بی درنگ در پی انقلاب پرولتری، جایگزین سرمایه‌داری می‌شود. کارگران سازمان یافته و برخوردار از آگاهی و دانش طبقاتی خویش، با بر قراری دیکتاتوری طبقاتی و نه حزبی و ائتلاف احزاب، بلکه، با پشتوانه‌ی ساختاری شورایی- تراز کمون، یا ساختاری نه- دولتی، بالنده و پوینده به سوی رهایی انسان، به کمونیسم فرا می‌روید. طبقه کارگر زمانی می تواند فرهنگ و فسلفه خویش را بیان کند، که بسان پرولتاریا ی خود آگاه و همبسته، از اسارت حکومت و مناسبات طبقاتی بورژوازی و هژمونی ایدئولوژی و سنت و فرهنگ مناسبات و طبقه حاکم رهایی یافته و امکان نفی فلسفه و طبقه خویش را با گذر از گذار سوسیالیسم به کمونیسم به کف آرد.
سوسیالیسم، نیازی به میانجی ندارد. همانگونه که برای اثبات خود انسان، به میانجی نیازی نیست، برای شناخت انسان بلاواسطه به انسان باز می گردیم. سوسیالیسم، از آگاهی حسی عملی و نظری آدمی و طبیعت به عنوان ذات آغاز می کند.
سوسیالسم، خودآگاهی ایجابی آدمی است و میانجی آن الغای مذهب نیست، کمونیسم/ موضع نفی در نفی است و از این روی مرحله واقعی ضروری برای دوران بعدی پیشرفت در فرایند خود رهایی و نوسازی آدمی است و دوران ساختار جامعه انسانی برای رسیدن و رهیافت و دستیافت انسان به جامعه انسانی است. سوسیالیسم مارکس و انگلس، دست‌آورد تعیین سرنوشت خویش به دست خویش، است و بس. به بیان مارکس، «خودکنشی و خودگردانی جامعه به دست تولید کنندگان همبسته». این هنگامی است که تولید کنندگان همبسته، در تولید و توزیع و قدرت سیاسی، خود گردانِ خویش باشند. در سوسیالیسم، خودکنش‌گری- خودگردانی تولید کنندگان همبسته- سوسیالیستی که مازاد تولید زیر کنترل تولید کنندگان در آمده و ارزش اضافی جایی در این مناسبات ندارد. انباشت سرمایه وجود ندارد.
«ابزار کار به مالکیت اشتراکی جامعه تبدیل گردد.» این نخستین گام سوسیالیسم و اقدام سوسیالیستی پس از پیروزی انقلاب است. سوسیالیسم پرولتری، معنای نفی سرمایه داری و لغو مالکیت خصوصی است. بینش پرولتاریای آگاه، کمونیسم را بازگشتی به سوی سرشت انسانی می شناسد. سوسیالیسم گام نخست، همواره جاری به سوی فاز پیوسته‌ی کمونیسم است.
«کمونیسم به عنوان فرارفتن ایجابیِ از مالکیت خصوصی و از خودبیگانگی آدمی و در نتیجه، تملک واقعی ذات انسانی توسط آدمی و برای خود آدمی. بنابراین کمونیسم به معنای بازگشت کامل آدمی، به خویشتن، به عنوان موجودی اجتماعی (یعنی انسان) است. بازگشتی آگاهانه و کامل در چارچوب کل ثروت و رفاه حاصل از تکامل قبلی [جامعه]. این کمونیسم که ناتورآلیسمی کاملا رشد یافته است، با اومانیسم [انسان باوری] یکسان است و به‌عنوان اومانیسمِ کاملا رشد یافته با ناتورالیسم، برابر است: کمونیسم راه حل واقعی تعارض آدمی با طبیعت و آدمی با آدمی است. حل واقعی تعارض میان هستی و ذات، میان عینیت یافتگی و اثبات خویشتن، میان آزادی و ضرورت، میان فرد و نوع.
کمونیسم، معمایِ تاریخ شده است و خود را راه حل [این معما] می داند...کمونیسم... بنابراین فرارفتن ایجابی از مالکیت خصوصی، یعنی به تملک در آوردن زندگی انسانی، همانا فرارفتن ایجابی از هرگونه بیگانگی است؛ به کلام دیگر بازگشت آدمی از مذهب، خانواده، دولت و غیره، به وجود انسانی یعنی به وجود اجتماعی خویش می باشد.»
بورژوازی زیر نام سوسیالیسم، انواع سوسیالیسم ها را به جامعه قالب می کند. آنها با سوء استفاده از بیان مارکس، نتیجه ضد مارکسی و ضد کارگری از سوسیالیسم می گیرند و آنهم تنها به یک شرط، آن هم به شرط حذف نتیجه‌گیری مارکس. مارکس این فرایند گذار را بلاواسطه فازی بدون گسست از کمونیسم می شمارد. مبارزه طبقاتی را باید بر علیه حکومت محلی سرمایه و اسثمارگران محلی آغاز کرد؛ این وظیفه پرولتاریای جهانی در هر سرزمین محل کار و سکونت اوست. طبقه کارگر، تولید کننده‌‌ی واقعی است. ارزش افزوده در این مناسبات و در اساس، ارزش آفریده به کجا انباشت و هزینه می‌شود. هدف تولید چیست؟
در پی پیروزی انقلاب کارگری و سرنگونی انقلابی یعنی سوسیالیستی مناسبات و حاکمیت سرمایه، سازماندهی سوسیالیستی پی گرفته می شود. زیرا که به نگرش مارکسی، سوسیالیسم روندی است بلافاصله جایگزین؛ گزینه‌ی کارگری به جای آنکه در بربریت نماند.
شماره جدید
#جهان_امروز نشریه سیاسی حزب کمونیست ایران منتشر شد.
💎کانال رسمی حزب کمونیست ایران
@peshrawcpiran
@peshrawcpiran
#جهان_امروز نشریه سیاسی حزب کمونیست ایران منتشر شد.
💎کانال رسمی حزب کمونیست ایران
@peshrawcpiran
@peshrawcpiran
JE401.pdf
830.7 KB
#جهان_امروز
🚩نشریه سیاسی حزب کمونیست ایران منتشر شد.
#شمارە_401
💎کانال رسمی حزب کمونیست ایران
@peshrawcpiran
@peshrawcpiran
🚩نشریه سیاسی حزب کمونیست ایران منتشر شد.
#شمارە_401
💎کانال رسمی حزب کمونیست ایران
@peshrawcpiran
@peshrawcpiran
نیشکر هفته.doc
44.5 KB
🛑 #نیشکر_هفته‌تپه_فولاد_اهواز
#و_هپکو_اراک هم پیوند و هم‌سرنوشت:
🚩برگرفته از نشریە #جهان_امروز
✍ #سعید_کوهسار
💎کانال رسمی حزب کمونیست ایران
@peshrawcpiran
@peshrawcpiran
#و_هپکو_اراک هم پیوند و هم‌سرنوشت:
🚩برگرفته از نشریە #جهان_امروز
✍ #سعید_کوهسار
💎کانال رسمی حزب کمونیست ایران
@peshrawcpiran
@peshrawcpiran
مقاله امروز.pdf
634.3 KB
🔴 چهره های ماندگار (فدریکو گارسیا لورکا Fedrico Garcia Lorca)
#جهان_امروز
🆔 @peshrawcpiran
🆔 @peshrawcpiran
#جهان_امروز
🆔 @peshrawcpiran
🆔 @peshrawcpiran
#جهان_امروز*
نشریه سیاسی حزب کمونیست ایران منتشر شد.
#شماره_۴۲۵
http://www.cpiran.org/JE-PDF/je425.pdf
🆔 @peshrawcpiran
نشریه سیاسی حزب کمونیست ایران منتشر شد.
#شماره_۴۲۵
http://www.cpiran.org/JE-PDF/je425.pdf
🆔 @peshrawcpiran
#پیشرو_چهره‌های_ماندگار
چهره های ماندگار: حیدرعمواوغلی
#جهان_امروز
دوبخش (بخش یکم)
https://telegra.ph/%DA%86%D9%87%D8%B1%D9%87%E2%80%8C%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D9%85%D8%A7%D9%86%D8%AF%DA%AF%D8%A7%D8%B1-03-22
🆔 @peshrawcpiran
چهره های ماندگار: حیدرعمواوغلی
#جهان_امروز
دوبخش (بخش یکم)
https://telegra.ph/%DA%86%D9%87%D8%B1%D9%87%E2%80%8C%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D9%85%D8%A7%D9%86%D8%AF%DA%AF%D8%A7%D8%B1-03-22
🆔 @peshrawcpiran
Telegraph
چهره‌های ماندگار
چهره های ماندگار: حیدرعمواوغلی جهان امروز بر زندگی چهره‌ای همانند حیدر عمواغلی، مرور یک یادواره نیست! حیدرعمواوغلی (۵ آبان ۱۳۰۰-۱۲۵۹ خورشیدی) بر زندگی چهره‌ای همانند حیدر عمواغلی، مرور یک یادواره نیست، بلکه ورودگاهی است به دنیای تجربه های تاریخی و آگاهی های…
یادی از #هاینریش_هاینه
#جهان_امروز
شاعر و طنز نویس نامدار آلمان
اوفتادم ، ولی نی‌ام مغلــوب پای بندم ، ولی سلاح به‌دست
گرچه قلبم شکست در پیکار لیک شمشیر رزمِ من نشکست
https://telegra.ph/%D9%87%D8%A7%DB%8C%D9%86%D8%B1%DB%8C%D8%B4-%D9%87%D8%A7%DB%8C%D9%86%D9%87-03-22
🆔 @peshrawcpiran
#جهان_امروز
شاعر و طنز نویس نامدار آلمان
اوفتادم ، ولی نی‌ام مغلــوب پای بندم ، ولی سلاح به‌دست
گرچه قلبم شکست در پیکار لیک شمشیر رزمِ من نشکست
https://telegra.ph/%D9%87%D8%A7%DB%8C%D9%86%D8%B1%DB%8C%D8%B4-%D9%87%D8%A7%DB%8C%D9%86%D9%87-03-22
🆔 @peshrawcpiran
Telegraph
هاینریش هاینه
یادی از هاینریش هاینه جهان امروز شاعر و طنز نویس نامدار آلمان (1856-1797) اوفتادم ، ولی نی‌ام مغلــوب پای بندم ، ولی سلاح به‌دست گرچه قلبم شکست در پیکار لیک شمشیر رزمِ من نشکست محافل فرهنگی جهان در دسامبر 1972 یادبود صد و هفتاد و پنج سالگی تولد هاینریش هاینه…
#پیشرو_چهره‌های_ماندگار
چهره های ماندگار: حیدرعمواوغلی
#جهان_امروز
دوبخش (بخش دوم و پایانی)
https://telegra.ph/%DA%86%D9%87%D8%B1%D9%87%E2%80%8C%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D9%85%D8%A7%D9%86%D8%AF%DA%AF%D8%A7%D8%B1-03-22-2
🆔 @peshrawcpiran
چهره های ماندگار: حیدرعمواوغلی
#جهان_امروز
دوبخش (بخش دوم و پایانی)
https://telegra.ph/%DA%86%D9%87%D8%B1%D9%87%E2%80%8C%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D9%85%D8%A7%D9%86%D8%AF%DA%AF%D8%A7%D8%B1-03-22-2
🆔 @peshrawcpiran
Telegraph
چهره‌های ماندگار
چهره های ماندگار: حیدرعمواوغلی جهان امروز بر زندگی چهره‌ای همانند حیدر عمواغلی، مرور یک یادواره نیست! حیدرعمواوغلی (۵ آبان ۱۳۰۰-۱۲۵۹ خورشیدی) بنیانگزاری حزب کمونیست ایران در ماه آوریل سال ۱۹۲۰، دومین کنفرانس حزب عدالت در باکو برگزار شد و حیدر ماهیت و روند…