Peshrawcpiran
@Peshrawcpiran پیشرو
#مطالب_رسیده سایت www.cpiran.org
💢در آستانه سال جدید ١٣٩٧ خورشیدی و آمدن بهار!
#اردشیر_نصراله_بیگی
⭕️با آب شدن برفهای زمستان و یخبندان و مژده بهار، با آمدن گلهای نرگس و سنبل و حال و هوای بهاری و شادی و سرزندگی ، به درجاتی سنگینی فضای جنگی و جنایت سرمایه داران و فاشیستهای در مسند قدرت در ترکیه و ایران و سوریه وعراق و جنگ خانمانسوز و دوماهه عفرین در روژآوا و کشتار مردم آزاده به جرم آزادی و آزادیخواهی و خود مدیریتی در منطقه که دولت ترکیه را به خشم آورده و آنرا برنمی تابد و با دسیسه و به کمک دول مرتجع منطقه و چراغ سبز ابرقدرتها و سکوت مرگبار و شرمگینانه کشورهای غربی، همگی دست به دست هم داده و جهنمی از کشتار و ویرانی در کانتون عفرین و حومه آفریدند که در این شصت روز به اوج وقاحت و بیشرمی رسید. در آستانه سی امین سالگرد بمباران شیمیائی شهر حلبچه و کشتار جمعی بیش از پنج هزار انسان بیدفاع و ژینو سایدی که در قرن بیست و یکم در ادامه جنایات ابرقدرتها برای تقسیم منافعشان در منطقه از هیچ کوششی فروگذار نکرده اند.
مقاومت مردم مبارز عفرین در ادامه همان اراده مصمم و پرنسیپ های گذشته در کانتون کوبانی و مردم مبارز و قهرمانش برای زندگی در کنار هم و روش خود مدیریتی در پیشبرد کارهای اداری و آموزشی و اجتماعی و ...... که با شیوه ای شورائی و جمعی به پیش میرود و این خاری ست در چشم آنها که خواب و آسایش از چشمشان ربوده و نمیتوانند به خود بقبولانند و با یورش گسترده و خونین به این دستاوردهای مردمی آن را به خاک و خون کشیدند. اما فراموش نکنیم مقاومت و مبارزه همچنان ادامه دارد ، تا به زیر کشیدن نظم سرمایه به دست توانای طبقه کارگر متحد و متشکل و آگاه برای برپائی دنیائی عاری از جنگ و خونریزی و آوارگی، فقر و فلاکت، استثمارو بردگی جنسی و...
آری در آستانه بهار و نوروز ، در ایران تحت حاکمیت رژیم سرمایه داری اسلامی ، زندگی طاقت فرسا تر گشته، روزی نیست که خبر از اعتراض و تحصن و مبارزه جمعی کارگران، در محیط کار ، زنان برای رهائی از قید و بند آپارتاید جنسی و حجاب و بی حقوقی ، جوانان جویای کار ، دانشجویان مبارز و معترض به شرایط خفقان در دانشگاهها و شرایط وخیم آموزشی و هزینه های بالا برای تحصیل ، مردم به جان آمده در محلات حاشیه شهرهای بزرگ و عدم تامین امکانات بهداشتی ومدرسه، برق و گاز و .....همگی دست به دست هم داده تا جهنمی برای اکثریت مردم که زیر خط فقر زندگی میکنند ، فراهم گردد. این وضعیت دیگر کارد به استخوانشان رسانده که هر از چند گاهی فوران آنرا مشاهده میکنیم و نمونه بارز آن در دیماه ٩٦خورشیدی با به میدان آمدن میلیونها مردم تحت ستم از محلات و حاشیه شهرها با شعار نان، مسکن، آزادی خواستهایشان را فریاد زدند. هنوز هم از بازداشت شدگان این جریانات دیماه و روز جهانی زن در هفدهم اسفند ٩٦ خورشیدی در گوشه زندانهای مخوف رژیم ،اسیرندو عده ای هم با وثیقه های سنگین آزاد گشتند و همچنان در بر این پشنه میچرخد.
از مدتها پیش طبق روال همیشگی شان مبنی بر تعیین دستمزد سال جدید، همچنان در پشت درهای بسته بدون حضور نماینده واقعی کارگران از جانب شورای عالی کار که متشکل از نمایندگان دولت و سرمایه داران است تصمیمی ارائه نشده است. طبق پیشنهاد و تصمیم بخشی از اتحادیه ها و تشکلهای کارگری ، باید دستمزد بر اساس گرانیها ،حدود پنج میلیون تومان تعیین گردد تا زندگی یک خانواده کارگری را پوشش دهد و هزینه های مسکن، تحصیل فرزندان وخورد و خوراک و بهداشت و درمان را تامین کند. باید برای این دستمزد تلاش و مبارزه ای گسترده به راه انداخت که سراسری و همگانی گردد.
آری سال جدید ٩٧ خورشیدی را پیش رو داریم و باید آرزو کنیم که با مبارزه ای پیگیرتر، بتوان جلو جنگهای خانمانسوز را در منطقه گرفت که بیش از این شاهد کشتار زن و کودک و مردم بیدفاع نباشیم. بیش از این مردم اجبار به کوچ و فرار و جا گذاشتن خانه و کاشانه شان نباشند.
ولی فراموش نکنیم، تا سیستم سرمایه داری در راس است و حاکمیت میکند ، جنگ، خانه خرابی، فقر و استثماراست تنها نصیب مردم خواهد گشت. با اتحاد و یکپارچگی و مبارزه مردم تحت ستم و کارگر و زحمتکش میتوانیم دنیائی ساخت که شایسته زندگی و انسان باشد.
نوزدهم ماه مارس ٢٠١٨ میلادی
2018-03-19 | ۱۳۹۶-۱۲-۲۸
https://t.me/Peshrawcpiran
#پیشرو
💢در آستانه سال جدید ١٣٩٧ خورشیدی و آمدن بهار!
#اردشیر_نصراله_بیگی
⭕️با آب شدن برفهای زمستان و یخبندان و مژده بهار، با آمدن گلهای نرگس و سنبل و حال و هوای بهاری و شادی و سرزندگی ، به درجاتی سنگینی فضای جنگی و جنایت سرمایه داران و فاشیستهای در مسند قدرت در ترکیه و ایران و سوریه وعراق و جنگ خانمانسوز و دوماهه عفرین در روژآوا و کشتار مردم آزاده به جرم آزادی و آزادیخواهی و خود مدیریتی در منطقه که دولت ترکیه را به خشم آورده و آنرا برنمی تابد و با دسیسه و به کمک دول مرتجع منطقه و چراغ سبز ابرقدرتها و سکوت مرگبار و شرمگینانه کشورهای غربی، همگی دست به دست هم داده و جهنمی از کشتار و ویرانی در کانتون عفرین و حومه آفریدند که در این شصت روز به اوج وقاحت و بیشرمی رسید. در آستانه سی امین سالگرد بمباران شیمیائی شهر حلبچه و کشتار جمعی بیش از پنج هزار انسان بیدفاع و ژینو سایدی که در قرن بیست و یکم در ادامه جنایات ابرقدرتها برای تقسیم منافعشان در منطقه از هیچ کوششی فروگذار نکرده اند.
مقاومت مردم مبارز عفرین در ادامه همان اراده مصمم و پرنسیپ های گذشته در کانتون کوبانی و مردم مبارز و قهرمانش برای زندگی در کنار هم و روش خود مدیریتی در پیشبرد کارهای اداری و آموزشی و اجتماعی و ...... که با شیوه ای شورائی و جمعی به پیش میرود و این خاری ست در چشم آنها که خواب و آسایش از چشمشان ربوده و نمیتوانند به خود بقبولانند و با یورش گسترده و خونین به این دستاوردهای مردمی آن را به خاک و خون کشیدند. اما فراموش نکنیم مقاومت و مبارزه همچنان ادامه دارد ، تا به زیر کشیدن نظم سرمایه به دست توانای طبقه کارگر متحد و متشکل و آگاه برای برپائی دنیائی عاری از جنگ و خونریزی و آوارگی، فقر و فلاکت، استثمارو بردگی جنسی و...
آری در آستانه بهار و نوروز ، در ایران تحت حاکمیت رژیم سرمایه داری اسلامی ، زندگی طاقت فرسا تر گشته، روزی نیست که خبر از اعتراض و تحصن و مبارزه جمعی کارگران، در محیط کار ، زنان برای رهائی از قید و بند آپارتاید جنسی و حجاب و بی حقوقی ، جوانان جویای کار ، دانشجویان مبارز و معترض به شرایط خفقان در دانشگاهها و شرایط وخیم آموزشی و هزینه های بالا برای تحصیل ، مردم به جان آمده در محلات حاشیه شهرهای بزرگ و عدم تامین امکانات بهداشتی ومدرسه، برق و گاز و .....همگی دست به دست هم داده تا جهنمی برای اکثریت مردم که زیر خط فقر زندگی میکنند ، فراهم گردد. این وضعیت دیگر کارد به استخوانشان رسانده که هر از چند گاهی فوران آنرا مشاهده میکنیم و نمونه بارز آن در دیماه ٩٦خورشیدی با به میدان آمدن میلیونها مردم تحت ستم از محلات و حاشیه شهرها با شعار نان، مسکن، آزادی خواستهایشان را فریاد زدند. هنوز هم از بازداشت شدگان این جریانات دیماه و روز جهانی زن در هفدهم اسفند ٩٦ خورشیدی در گوشه زندانهای مخوف رژیم ،اسیرندو عده ای هم با وثیقه های سنگین آزاد گشتند و همچنان در بر این پشنه میچرخد.
از مدتها پیش طبق روال همیشگی شان مبنی بر تعیین دستمزد سال جدید، همچنان در پشت درهای بسته بدون حضور نماینده واقعی کارگران از جانب شورای عالی کار که متشکل از نمایندگان دولت و سرمایه داران است تصمیمی ارائه نشده است. طبق پیشنهاد و تصمیم بخشی از اتحادیه ها و تشکلهای کارگری ، باید دستمزد بر اساس گرانیها ،حدود پنج میلیون تومان تعیین گردد تا زندگی یک خانواده کارگری را پوشش دهد و هزینه های مسکن، تحصیل فرزندان وخورد و خوراک و بهداشت و درمان را تامین کند. باید برای این دستمزد تلاش و مبارزه ای گسترده به راه انداخت که سراسری و همگانی گردد.
آری سال جدید ٩٧ خورشیدی را پیش رو داریم و باید آرزو کنیم که با مبارزه ای پیگیرتر، بتوان جلو جنگهای خانمانسوز را در منطقه گرفت که بیش از این شاهد کشتار زن و کودک و مردم بیدفاع نباشیم. بیش از این مردم اجبار به کوچ و فرار و جا گذاشتن خانه و کاشانه شان نباشند.
ولی فراموش نکنیم، تا سیستم سرمایه داری در راس است و حاکمیت میکند ، جنگ، خانه خرابی، فقر و استثماراست تنها نصیب مردم خواهد گشت. با اتحاد و یکپارچگی و مبارزه مردم تحت ستم و کارگر و زحمتکش میتوانیم دنیائی ساخت که شایسته زندگی و انسان باشد.
نوزدهم ماه مارس ٢٠١٨ میلادی
2018-03-19 | ۱۳۹۶-۱۲-۲۸
https://t.me/Peshrawcpiran
#پیشرو
Telegram
Peshrawcpiran
کانال رسمی حزب کمونیست ایران- کومه‌له در تلگرام
✉️پيام ها و تصاويرتان را به آی‌دی زیر ارسال کنید:
@ofogh_kargar
www.instagram.com/Peshrawcpiran
www.facebook.com/Peshrawcpiran
نشانی وب‌سایت حزب کمونیست ایران
cpiran.org
نشانی وب سایت کومەلە
komala.co
✉️پيام ها و تصاويرتان را به آی‌دی زیر ارسال کنید:
@ofogh_kargar
www.instagram.com/Peshrawcpiran
www.facebook.com/Peshrawcpiran
نشانی وب‌سایت حزب کمونیست ایران
cpiran.org
نشانی وب سایت کومەلە
komala.co
Peshrawcpiran
@Peshrawcpiran پیشرو
#مطالب_رسیده سایت www.cpiran.org
💢ایران در سالی که گذشت!
#اردشیر_نصراله_بیگی
⭕️سال ١٣٩٦ خورشیدی به پایان رسید و با آمدن اولین روز بهار و سال نو، مروری داشته باشیم بر رویدادهای برجسته ای که در ذهن ها ثبت گشته و میماند. از نگاه من و در وهله اول موضوعی که بیشتر مشغله ساز و مهم است ، تعیین حداقل دستمزد از جانب دست اندر کاران رژیم و شورای عالی کار و بدون حضور نماینده واقعی کارگران در تصمیم گیری برای سرنوشت شان، مهمترین رویداد است که زندگی میلیونها کارگر و خانواده هایشان را رقم میزند. تصمیم گیری تعیین دستمزدی که بیش از چهار برابر زیر فقر بود و خانواده های کارگری با مبارزاتشان هم تمام قد فریاد زدند، ولیکن با آن و در کنارش اعتراضاتشان روزمره در سطوح گوناگون ادامه داشت و میتوان گفت روزانه شاید پنج حرکت اعتراضی و کارگری در تمام محیطهای کارگری در میدان بوده و برای خواستهای حق طلبانه شان در کف خیابانها و در مقابل دوایر دولتی و کارخانه ها بوقوع پیوسته که ثبت تاریخ است و نشان میدهد که جنبش اعتراضی کارگری همواره در میدان مبارزه علیه سرمایه حضور دارد.
با نگاهی ساده و مروری بر این یکسال گدشته یعنی سال ١٣٩٦ خورشیدی متوجه میشویم که نه تنها هیچ بهبودی حتی کوچک روی نداده ، بلکه به مراتب سفره کوچکشان، کوچکترو بی بضاعت تر گشته و اینرا در تمام مراحل میشود مشاهده کرد . از بزرگتر شدن حاشیه شهرها که بدون امکانات زندگی میلیونها کارگر و زحمتکش با خانواده هایشان به قولی به زندگی بخور و نمیر ادامه میدهند و کودکانشان محروم از تحصیل و برای تامین زندگی خانواده به کارهای در کنار خیابانها از جمله دست فروشی و واکس زدن کفش رهگذران و یا پاک کرد شیشه اتوموبیلها در سر چهارراهها و چراغ قرمزها، اینست عاقبت فرزندان این مردم محروم و تنگدست. آمار این کودکان بسیار بالا و متاسفانه وحشتناک دردناک است.
در سیزدهم اردیبهشت ٩٦ فاجعه ریزش معدن یورت و جانباختن ٤٤ نفر از کارگران این معدن که همه بدان واقفیم که جدا ازعدم امنیت شغلی ، ایمنی محیط کار در ایران تحت حاکمیت این رژیم ، هیچ جایگاهی ندارد.
غوغای نمایش دروغین وبنام انتخابات فرمایشی دوازدهمین دور ریاست جمهوری هم با صرف بودجه های کلان هم در همین ماه برای اثبات و ادامه سیاستهای فریبکارانه شان در مقابل میدیای بزک کرده و مدافع سرمایه داران که مدتی افکار جامعه را به خود مشغول کردند.
در حالیکه مبارزات و اعتراضات کارگری در میدان است و خود رژیم دلنگرانیهایش از این بابت است و مرتب با دستگیری و فشار بر فعالین کارگری و احضارشان به دادگاه و تهدیدات روزافزون علیه فعالین عرصه های اجتماعی از معلمان و زنان و دانشجویان همچنان ادامه داشته که در این خصوص مرتب اطلاع رسانی به موقع شده است.
مالباختگان . در شهرهای مختلف بزرگ و کوچک همواره معترض به شرایط موجود بوده و دسترنج سالها کار و تلاش آنها به یغما رفته و هیچکس جوابگوی این اجحافات و دزدیهای کلان و حیف و میل ها نیست، خیرا همگی شان خود از بالا تا پائین شریک جرم و خیانت کارند.
در هفدهم خرداد ٩٦خورشیدی هم حمله غافلگیرانه به قول خودشان داعش به مجلس فرمایشی اسلامی و حرم خمینی در یکروز و کشته شدن تعدای از مردم بیدفاع و گروههای اسلامی ، هم چند روزی در صدر اخبار میدیا قرار گرفت.
فراموش نکنیم که این اخبار تا حدودی شرایط فلاکتبار مردم تنگدست در حاشیه شهرها و کودکان کار و خیابان و مبارزات روزانه کارگران را به نحوی به حاشیه میبرد، اما دست اندر کاران رژیم از آن غافل نبودند.
در هفتم آبانماه ٩٦ خورشیدی ،فاجعه آتش سوزی چاه ١٤٧ از میدان نفتی رگ سفید که منجر به کشته شدن چهار کارگر و زخمی شدن تعدای دیگر گشت و این واقعه تا هفته اول دیماه همچنان ادامه داشت که خسارات آن بسیار بالا بود.
در بیست و یکم ماه آبان هم واقعه زلزله ٧،٣ ریشتری کرمانشاه و حومه که بیشترین خسارات مالی و جانی در سرپل ذهاب و ازگله و روستاهای اطراف آن بود که خانه خرابی و ویرانی و کشتار زیادی به بار آورد و تمام ماجراهایش تا به امروز ادامه دارد و عدم کمک رسانی دولتی و بی مسئولیتی دست اندر کاران و حتی کار شکنی هایشان در این راستا زبانزد است. اگر کمک های مردمی چادر و خوراک و دارو ودیگر مایحتاج ضروری در همان ساعات اولیه و تا به امروز نبود که بسیار انسانی و خوشحال کننده بود ، میتوان گفت تلفات و خسارات بسیار بیشتر میشد. باید به تمام این گروهها و اکیپ های کمک رسان دست مریزاد گفت و برایشان آرزوی سلامتی و سربلندی کرد.
فراموش نکنیم در بیس و نهم آذر ماه ٩٦ خورشیدی در تهران هم زلزله ای در مقیاس ٥،٢ ریشتر به وقوع پیوست که خوشبختانه آنچنان خسارتی به بار نیامد که جای خوشحالی ست.
@Peshrawcpiran پیشرو
👇👇👇
💢ایران در سالی که گذشت!
#اردشیر_نصراله_بیگی
⭕️سال ١٣٩٦ خورشیدی به پایان رسید و با آمدن اولین روز بهار و سال نو، مروری داشته باشیم بر رویدادهای برجسته ای که در ذهن ها ثبت گشته و میماند. از نگاه من و در وهله اول موضوعی که بیشتر مشغله ساز و مهم است ، تعیین حداقل دستمزد از جانب دست اندر کاران رژیم و شورای عالی کار و بدون حضور نماینده واقعی کارگران در تصمیم گیری برای سرنوشت شان، مهمترین رویداد است که زندگی میلیونها کارگر و خانواده هایشان را رقم میزند. تصمیم گیری تعیین دستمزدی که بیش از چهار برابر زیر فقر بود و خانواده های کارگری با مبارزاتشان هم تمام قد فریاد زدند، ولیکن با آن و در کنارش اعتراضاتشان روزمره در سطوح گوناگون ادامه داشت و میتوان گفت روزانه شاید پنج حرکت اعتراضی و کارگری در تمام محیطهای کارگری در میدان بوده و برای خواستهای حق طلبانه شان در کف خیابانها و در مقابل دوایر دولتی و کارخانه ها بوقوع پیوسته که ثبت تاریخ است و نشان میدهد که جنبش اعتراضی کارگری همواره در میدان مبارزه علیه سرمایه حضور دارد.
با نگاهی ساده و مروری بر این یکسال گدشته یعنی سال ١٣٩٦ خورشیدی متوجه میشویم که نه تنها هیچ بهبودی حتی کوچک روی نداده ، بلکه به مراتب سفره کوچکشان، کوچکترو بی بضاعت تر گشته و اینرا در تمام مراحل میشود مشاهده کرد . از بزرگتر شدن حاشیه شهرها که بدون امکانات زندگی میلیونها کارگر و زحمتکش با خانواده هایشان به قولی به زندگی بخور و نمیر ادامه میدهند و کودکانشان محروم از تحصیل و برای تامین زندگی خانواده به کارهای در کنار خیابانها از جمله دست فروشی و واکس زدن کفش رهگذران و یا پاک کرد شیشه اتوموبیلها در سر چهارراهها و چراغ قرمزها، اینست عاقبت فرزندان این مردم محروم و تنگدست. آمار این کودکان بسیار بالا و متاسفانه وحشتناک دردناک است.
در سیزدهم اردیبهشت ٩٦ فاجعه ریزش معدن یورت و جانباختن ٤٤ نفر از کارگران این معدن که همه بدان واقفیم که جدا ازعدم امنیت شغلی ، ایمنی محیط کار در ایران تحت حاکمیت این رژیم ، هیچ جایگاهی ندارد.
غوغای نمایش دروغین وبنام انتخابات فرمایشی دوازدهمین دور ریاست جمهوری هم با صرف بودجه های کلان هم در همین ماه برای اثبات و ادامه سیاستهای فریبکارانه شان در مقابل میدیای بزک کرده و مدافع سرمایه داران که مدتی افکار جامعه را به خود مشغول کردند.
در حالیکه مبارزات و اعتراضات کارگری در میدان است و خود رژیم دلنگرانیهایش از این بابت است و مرتب با دستگیری و فشار بر فعالین کارگری و احضارشان به دادگاه و تهدیدات روزافزون علیه فعالین عرصه های اجتماعی از معلمان و زنان و دانشجویان همچنان ادامه داشته که در این خصوص مرتب اطلاع رسانی به موقع شده است.
مالباختگان . در شهرهای مختلف بزرگ و کوچک همواره معترض به شرایط موجود بوده و دسترنج سالها کار و تلاش آنها به یغما رفته و هیچکس جوابگوی این اجحافات و دزدیهای کلان و حیف و میل ها نیست، خیرا همگی شان خود از بالا تا پائین شریک جرم و خیانت کارند.
در هفدهم خرداد ٩٦خورشیدی هم حمله غافلگیرانه به قول خودشان داعش به مجلس فرمایشی اسلامی و حرم خمینی در یکروز و کشته شدن تعدای از مردم بیدفاع و گروههای اسلامی ، هم چند روزی در صدر اخبار میدیا قرار گرفت.
فراموش نکنیم که این اخبار تا حدودی شرایط فلاکتبار مردم تنگدست در حاشیه شهرها و کودکان کار و خیابان و مبارزات روزانه کارگران را به نحوی به حاشیه میبرد، اما دست اندر کاران رژیم از آن غافل نبودند.
در هفتم آبانماه ٩٦ خورشیدی ،فاجعه آتش سوزی چاه ١٤٧ از میدان نفتی رگ سفید که منجر به کشته شدن چهار کارگر و زخمی شدن تعدای دیگر گشت و این واقعه تا هفته اول دیماه همچنان ادامه داشت که خسارات آن بسیار بالا بود.
در بیست و یکم ماه آبان هم واقعه زلزله ٧،٣ ریشتری کرمانشاه و حومه که بیشترین خسارات مالی و جانی در سرپل ذهاب و ازگله و روستاهای اطراف آن بود که خانه خرابی و ویرانی و کشتار زیادی به بار آورد و تمام ماجراهایش تا به امروز ادامه دارد و عدم کمک رسانی دولتی و بی مسئولیتی دست اندر کاران و حتی کار شکنی هایشان در این راستا زبانزد است. اگر کمک های مردمی چادر و خوراک و دارو ودیگر مایحتاج ضروری در همان ساعات اولیه و تا به امروز نبود که بسیار انسانی و خوشحال کننده بود ، میتوان گفت تلفات و خسارات بسیار بیشتر میشد. باید به تمام این گروهها و اکیپ های کمک رسان دست مریزاد گفت و برایشان آرزوی سلامتی و سربلندی کرد.
فراموش نکنیم در بیس و نهم آذر ماه ٩٦ خورشیدی در تهران هم زلزله ای در مقیاس ٥،٢ ریشتر به وقوع پیوست که خوشبختانه آنچنان خسارتی به بار نیامد که جای خوشحالی ست.
@Peshrawcpiran پیشرو
👇👇👇
4_6034893491463521184.pdf
69.7 KB
٭درسالگرد یورش سرتاسری ٢٨ مرداد٭ ١٣٥٨ خورشیدی به کردستان"
#اردشیر_نصراله_بیگی
💎کانال رسمی حزب کمونیست ایران
@peshrawcpiran
@peshrawcpiran
#اردشیر_نصراله_بیگی
💎کانال رسمی حزب کمونیست ایران
@peshrawcpiran
@peshrawcpiran
4_5780488624172696642.pdf
74.1 KB
🛑به سالگرد تاسیس #حزب_کمونیست_ایران* نزدیک میشویم"
✍ #اردشیر_نصراله_بیگی
💎کانال رسمی حزب کمونیست ایران
@peshrawcpiran
✍ #اردشیر_نصراله_بیگی
💎کانال رسمی حزب کمونیست ایران
@peshrawcpiran
"به اول مهر ماه و آغاز سال تحصیلی نزدیک شدیم!"
✍#اردشیر_نصراله_بیگی
کودکان ، نوجوانان و جوانان در ایران تحت حاکیت سرمایه داری جمهوری اسلامی در ایران آماده باز شدن کودکستان، مدارس و دانشگاهها و مراکز آموزشی میشوند. کیست که نداند چه کودکان و نوجوانانی از این شرایط برای رفتن به مدارس محروم میشوند و علت آن هم فقر و نداری میلیونها خانوار ساکن ایران در نقاط مختلف از شمال تا جنوب و از غرب تا شرق این خاک است. جمعیت میلیونی دانش آموزان و دانشجویان واجد شرایط که با وجود هزینه های سر سام آور هم خورد و خوراک و وسایل بهداشتی، هزینه تحصیل هم مشکل و معضل دیگر خانواده های کارگری و تحت ستم و حاشیه شهرهاست که فرزندانشان را به حاشیه جامعه پرتاب کرده و به کودکان کار در کارگاهها و یا در خیابانها برای تامین قسمتی از معاش خانواده به دست فروشی مشغول میشوند ، که چه سرنوشتی در این موقعیت پیدا میکنند، گوشه دیگری از نابسامانی ست که گریبانشان را گرفته و چه بسا قربانی بسیاری از مصائب از جمله دور ماندن از محیط آموزشی ، تجاوز و اعتیاد و.... میگردند. سالانه ده ها هزار نفر از نو باوگان واجد شرایط تحصیل، بدلیل فقر و تنگدستی که این سیستم نابرابر و استثمارگر ظالمانه بر خانواده هایشان تحمیل نموده، علیرغم میلشان از تحصیل باز میمانند و به نوعی نان آور منزل میشوند.
کودکان کار و خیابان که نماد برجسته ای از فقر و گرسنگی جامعه سرمایه داریند که قلب هر انسان آزاده ای را باید به درد آورد و برای چاره آن اندیشه کرد و مبارزه بی امان را علیه سرمایه داری از وظایف همیشگی و مداوم آنها قرار داد، تا با آگاهگری و اتحاد و یکپارچگی هرچه تمامتر این وارونگی دنیای پر از استثمار و بی حقوقی و تبعیض را به زیر کشید ، تا در هیچ جامعه ای فقر و گرسنگی نباشد و کودکان از تحصیل باز نمانند و کار کودک قدغن شود که جسم کوچک آنها زیر فشار کار طاقت فرسا فرسوده نگردد و دنیای کودکان سرشار باشد از عشق و امید و آرزوهای شیرین که قابل دسترس باشد و شدنی ست و ممکن. به امید آنروز..........
💎 کانال رسمی حزب کمونیست ایران
@peshrawcpiran
@peshrawcpiran
✍#اردشیر_نصراله_بیگی
کودکان ، نوجوانان و جوانان در ایران تحت حاکیت سرمایه داری جمهوری اسلامی در ایران آماده باز شدن کودکستان، مدارس و دانشگاهها و مراکز آموزشی میشوند. کیست که نداند چه کودکان و نوجوانانی از این شرایط برای رفتن به مدارس محروم میشوند و علت آن هم فقر و نداری میلیونها خانوار ساکن ایران در نقاط مختلف از شمال تا جنوب و از غرب تا شرق این خاک است. جمعیت میلیونی دانش آموزان و دانشجویان واجد شرایط که با وجود هزینه های سر سام آور هم خورد و خوراک و وسایل بهداشتی، هزینه تحصیل هم مشکل و معضل دیگر خانواده های کارگری و تحت ستم و حاشیه شهرهاست که فرزندانشان را به حاشیه جامعه پرتاب کرده و به کودکان کار در کارگاهها و یا در خیابانها برای تامین قسمتی از معاش خانواده به دست فروشی مشغول میشوند ، که چه سرنوشتی در این موقعیت پیدا میکنند، گوشه دیگری از نابسامانی ست که گریبانشان را گرفته و چه بسا قربانی بسیاری از مصائب از جمله دور ماندن از محیط آموزشی ، تجاوز و اعتیاد و.... میگردند. سالانه ده ها هزار نفر از نو باوگان واجد شرایط تحصیل، بدلیل فقر و تنگدستی که این سیستم نابرابر و استثمارگر ظالمانه بر خانواده هایشان تحمیل نموده، علیرغم میلشان از تحصیل باز میمانند و به نوعی نان آور منزل میشوند.
کودکان کار و خیابان که نماد برجسته ای از فقر و گرسنگی جامعه سرمایه داریند که قلب هر انسان آزاده ای را باید به درد آورد و برای چاره آن اندیشه کرد و مبارزه بی امان را علیه سرمایه داری از وظایف همیشگی و مداوم آنها قرار داد، تا با آگاهگری و اتحاد و یکپارچگی هرچه تمامتر این وارونگی دنیای پر از استثمار و بی حقوقی و تبعیض را به زیر کشید ، تا در هیچ جامعه ای فقر و گرسنگی نباشد و کودکان از تحصیل باز نمانند و کار کودک قدغن شود که جسم کوچک آنها زیر فشار کار طاقت فرسا فرسوده نگردد و دنیای کودکان سرشار باشد از عشق و امید و آرزوهای شیرین که قابل دسترس باشد و شدنی ست و ممکن. به امید آنروز..........
💎 کانال رسمی حزب کمونیست ایران
@peshrawcpiran
@peshrawcpiran
در سالروز جانباختن ترانه سرا و کارگر انقلابی، #جو_هیل ؛ 19 نوامبر 1915 میلادی
✍ #اردشیر_نصراله_بیگی
جوهیل (Joe Hill- Joel Emmanuel Hägglund) جوهیل کارگری مبارز، و هنرمند و ترانه سرای انقلابی، نامی آشنا در میان فعالین جنبش کارگری – سوسیالیستی در جهان است. این آژیتاتور توانا متولد سال ۱۸۷۹ در شهر یوله (Gävle) از سوید است که در سال 1902 میلادی در جستجوی کار به آمریکا سفر کرد و در یکی از محله های فقیرنشین و کارگری محله " بووری" Bowery سرپناهی یافت و در رستوران های این محله آواز خوانی و ترانه سرایی می‌کرد و با مردم فقیر منطقه روابط رفیقانه‌ای برقرار میکند. از جمله ویژگی‌های برجسته این کارگر انقلابی و ترانه سرا این بود که هیچگاه خود را غریبه احساس نکرد، او انسانی آزاده بود که عشق ورزیدن به انسان و آرزوی زندگی درخور انسان را برای همه‌ی مردم در سینه داشت، و این نگرش، شخصیتی ویژه به او بخشیده بود. جوهیل، شاعر، ترانه سرا، نوازندۀ گیتار و ویلون، نقاش، و سازمانده و فعال طبقۀ کارگر آمریکا بود که سر انجام به همین جرم‌ها مورد خشم سرمایه‌داران و حکومت‌شان قرار گرفت. تاثیر وی و آثارش در ادبیات جنبش کارگری اما همواره زنده و پایدار مانده و پا برجاست.
جوهیل کارش را در محله مهاجرین شهر نیویورک با پیشخدمتی در رستورانی آغاز کرد و سپس به صورت کارگری دوره گرد در شهر کلیولند (ایالتِ اوهایو) مشغول به کار شد و سرانجام به شهر سان فرانسیسکو رسید. او در سال ۱۹۱۰، در سن ۳۱ سالگی، به اعضای اتحادیۀ “کارگران صنعتی دنیا” (Industrial Workers of the World (I.W.W) که اعضای این اتحادیه را به نام "وابلی ها" یا یک اتحادیه بزرگ برای همه کارگران هم می‌شناختند می پیوندد.
او بعنوان خزانه دار اتحادیۀ کارگران بارانداز در شهر سان پدرو در کالیفرنیا انتخاب شد و مسئولیت سازماندهی اعتصاب برای "۸ ساعت کار در روز" در آن بندر را به عهده می‌گیرد. شعار کارگران اول ماه می یعنی "۸ ساعت کار؛ ۸ ساعت خواب و استراحت؛ ۸ ساعت مطالعه و با خانواده و دوستان بودن". الگوی این تلاش است.
او بارها دستگیر میشود و همچنان به مبارزه ادامه می دهد. سرانجام به اتهام واهی قتل دستگیر و تیرباران شد. در نامه‌ای که در آخرین روزهای زندگی در زندان برای رفقایش فرستاده شده تاکید می‌کرد: "من از خود چیزی ندارم که بگویم" تنها می‌توانم ادعا کنم که به سهم خود همیشه تلاش و مبارزه کرده‌ام که این جهان را برای طبقه عظیم تولید کننده کمی بهتر سازم".
جوهیل در کمال یگانگی و پاکی، پیام و احساسش را با مخاطبانش در قالب شعر و ترانه در میان می‌گذاشت. او این آموزش مارکس را آموخته بود و می‌گفت بر پرچم اتحادیه، به‌جای شعار محافظه کارانه‌ی «مزد کامل در مقابل کار کامل» باید روی پرچم ما این شعار انقلابی حک گردد: لغو سیستم کارمزدی!
در میان توانایی‌های جوهیل، میتوان به نیروی او در تبلیغ و ترویج و آژیتاسیون و مهارت وی در رهبری نام برد، اما آنچه که بیشتر با نام جو هیل همراه میشود، هنر ترانه سرایی و سرایش‌های انقلابی و طبقاتی اوست. او با برقراری رابطه منطقی میان هنر ترانه سرایی با مبارزه طبقاتی کارگران در آن سالهای سخت و سیاه 1910 میلادی که ترور چهره های پیشرو کارگری و یا سر به نیست کردن مبارزین سوسیالست به دستور سرمایه‌داران رواج داشت، جوهیل همانند کارگری انقلابی و ترانه سرایی که با نام مستعار ترانه هایش را در میان کارگران پخش می‌کرد امید بخش و شورانگیز بود.
مرگ جوهیل، چهره کریه و ددمنشی سرمایه‌داری را به نمایش گذاشت. او در آخرین سرایش با نام "آخرین آرزوی من" می‌نویسد که جسدش را بسوزانند و خاکستر آن را به دست باد سپرده تا به پای گلها بریزد.
جوهیل در یادداشتی برای دبیر اتحادیهIWW ویلیام دی های وود نوشت: "من همچون یک انقلابی واقعی سرافرازانه می‌میرم، وقت خود را در سوگواری برای من صرف نکنید، وقت را برای سازمان دادن خود در مبارزه از دست ندهید".
یاد جوهیل را با پاسخ کوتاه های او، گرامی میداریم:
سلام جوهیل عزیز :
تو در قلب طبقه کارگر همواره خواهی زیست. با ترانه ها و سروده‌هایت در سازماندهی و مبارزه کارگری!
آخرین نامه جوهیل که در 18 نوامبر 1915 یک شب پیش از اعدام در زندان نوشته است:
اجرای وصیت من آسان است ،
چون چیزی برای تقسیم ندارم ؛
بستگانم نیازی به گریه نخواهند داشت ؛
"خزه به سنگ غلتان نمی‌چسبد"
پیکرم؟ آه اگر به اختیار من است ؛
بسوزانیدش و خاکسترش را
به نسیمی سبک‌خیز بسپارید.
تا به آنجایش ببرد که رویش‌گاه گلهاست ؛
شاید آنجا گل پژمرده ای ؛
به زندگی برگردد .
و دوباره باز بشکفد .
این است آخرین خواست من ؛
سرافرازی از آن همه شما باد!
جوهیل، در زندان ترانه‌های زيادی می‌سراید. «دختر شورشی» یکی از ترانه‌هایی است كه خود وی، آن را بیشتر دوست دارد:
در اين جهان عجيبی كه ما می شناسيم
زنان به گونه های مختلفی هستند
بعضی هاشان در
✍ #اردشیر_نصراله_بیگی
جوهیل (Joe Hill- Joel Emmanuel Hägglund) جوهیل کارگری مبارز، و هنرمند و ترانه سرای انقلابی، نامی آشنا در میان فعالین جنبش کارگری – سوسیالیستی در جهان است. این آژیتاتور توانا متولد سال ۱۸۷۹ در شهر یوله (Gävle) از سوید است که در سال 1902 میلادی در جستجوی کار به آمریکا سفر کرد و در یکی از محله های فقیرنشین و کارگری محله " بووری" Bowery سرپناهی یافت و در رستوران های این محله آواز خوانی و ترانه سرایی می‌کرد و با مردم فقیر منطقه روابط رفیقانه‌ای برقرار میکند. از جمله ویژگی‌های برجسته این کارگر انقلابی و ترانه سرا این بود که هیچگاه خود را غریبه احساس نکرد، او انسانی آزاده بود که عشق ورزیدن به انسان و آرزوی زندگی درخور انسان را برای همه‌ی مردم در سینه داشت، و این نگرش، شخصیتی ویژه به او بخشیده بود. جوهیل، شاعر، ترانه سرا، نوازندۀ گیتار و ویلون، نقاش، و سازمانده و فعال طبقۀ کارگر آمریکا بود که سر انجام به همین جرم‌ها مورد خشم سرمایه‌داران و حکومت‌شان قرار گرفت. تاثیر وی و آثارش در ادبیات جنبش کارگری اما همواره زنده و پایدار مانده و پا برجاست.
جوهیل کارش را در محله مهاجرین شهر نیویورک با پیشخدمتی در رستورانی آغاز کرد و سپس به صورت کارگری دوره گرد در شهر کلیولند (ایالتِ اوهایو) مشغول به کار شد و سرانجام به شهر سان فرانسیسکو رسید. او در سال ۱۹۱۰، در سن ۳۱ سالگی، به اعضای اتحادیۀ “کارگران صنعتی دنیا” (Industrial Workers of the World (I.W.W) که اعضای این اتحادیه را به نام "وابلی ها" یا یک اتحادیه بزرگ برای همه کارگران هم می‌شناختند می پیوندد.
او بعنوان خزانه دار اتحادیۀ کارگران بارانداز در شهر سان پدرو در کالیفرنیا انتخاب شد و مسئولیت سازماندهی اعتصاب برای "۸ ساعت کار در روز" در آن بندر را به عهده می‌گیرد. شعار کارگران اول ماه می یعنی "۸ ساعت کار؛ ۸ ساعت خواب و استراحت؛ ۸ ساعت مطالعه و با خانواده و دوستان بودن". الگوی این تلاش است.
او بارها دستگیر میشود و همچنان به مبارزه ادامه می دهد. سرانجام به اتهام واهی قتل دستگیر و تیرباران شد. در نامه‌ای که در آخرین روزهای زندگی در زندان برای رفقایش فرستاده شده تاکید می‌کرد: "من از خود چیزی ندارم که بگویم" تنها می‌توانم ادعا کنم که به سهم خود همیشه تلاش و مبارزه کرده‌ام که این جهان را برای طبقه عظیم تولید کننده کمی بهتر سازم".
جوهیل در کمال یگانگی و پاکی، پیام و احساسش را با مخاطبانش در قالب شعر و ترانه در میان می‌گذاشت. او این آموزش مارکس را آموخته بود و می‌گفت بر پرچم اتحادیه، به‌جای شعار محافظه کارانه‌ی «مزد کامل در مقابل کار کامل» باید روی پرچم ما این شعار انقلابی حک گردد: لغو سیستم کارمزدی!
در میان توانایی‌های جوهیل، میتوان به نیروی او در تبلیغ و ترویج و آژیتاسیون و مهارت وی در رهبری نام برد، اما آنچه که بیشتر با نام جو هیل همراه میشود، هنر ترانه سرایی و سرایش‌های انقلابی و طبقاتی اوست. او با برقراری رابطه منطقی میان هنر ترانه سرایی با مبارزه طبقاتی کارگران در آن سالهای سخت و سیاه 1910 میلادی که ترور چهره های پیشرو کارگری و یا سر به نیست کردن مبارزین سوسیالست به دستور سرمایه‌داران رواج داشت، جوهیل همانند کارگری انقلابی و ترانه سرایی که با نام مستعار ترانه هایش را در میان کارگران پخش می‌کرد امید بخش و شورانگیز بود.
مرگ جوهیل، چهره کریه و ددمنشی سرمایه‌داری را به نمایش گذاشت. او در آخرین سرایش با نام "آخرین آرزوی من" می‌نویسد که جسدش را بسوزانند و خاکستر آن را به دست باد سپرده تا به پای گلها بریزد.
جوهیل در یادداشتی برای دبیر اتحادیهIWW ویلیام دی های وود نوشت: "من همچون یک انقلابی واقعی سرافرازانه می‌میرم، وقت خود را در سوگواری برای من صرف نکنید، وقت را برای سازمان دادن خود در مبارزه از دست ندهید".
یاد جوهیل را با پاسخ کوتاه های او، گرامی میداریم:
سلام جوهیل عزیز :
تو در قلب طبقه کارگر همواره خواهی زیست. با ترانه ها و سروده‌هایت در سازماندهی و مبارزه کارگری!
آخرین نامه جوهیل که در 18 نوامبر 1915 یک شب پیش از اعدام در زندان نوشته است:
اجرای وصیت من آسان است ،
چون چیزی برای تقسیم ندارم ؛
بستگانم نیازی به گریه نخواهند داشت ؛
"خزه به سنگ غلتان نمی‌چسبد"
پیکرم؟ آه اگر به اختیار من است ؛
بسوزانیدش و خاکسترش را
به نسیمی سبک‌خیز بسپارید.
تا به آنجایش ببرد که رویش‌گاه گلهاست ؛
شاید آنجا گل پژمرده ای ؛
به زندگی برگردد .
و دوباره باز بشکفد .
این است آخرین خواست من ؛
سرافرازی از آن همه شما باد!
جوهیل، در زندان ترانه‌های زيادی می‌سراید. «دختر شورشی» یکی از ترانه‌هایی است كه خود وی، آن را بیشتر دوست دارد:
در اين جهان عجيبی كه ما می شناسيم
زنان به گونه های مختلفی هستند
بعضی هاشان در