🔹نویسنده کتاب که یکی از چهار اقتصاددان برتر جهان به شمار می آید در این #کتاب با شبکه ای از مبانی منطقی و استدلال مبانی نظام #لیبرال_سرمایه داری بین المللی و در رأس آن #آمریکا را با قدرت هر چه تمام تر به چالش کشیده است.

🔹نویسنده در تصویری کلی از #نابرابری آمریکایی می نویسد: «داستان آمریکا به طورساده چنین است: ثروتمندان ثروتمندتر می‏شوند، ثروتمندترین #ثروتمندان باز هم ثروتمندتر می‏شوند، #فقرا فقیرتر شده و تعداد آنها افزایش می‌یابد، #طبقه_متوسط رو به کاهش گذاشته و تحت منگنه است. درآمد آنها ثابت است یا افت می‏کند و تفاوت میان آنها و ثروتمندان مدام در حال افزایش است. اختلاف درآمد سرپرستان خانوار از یک سو به تفاوت دستمزد و ثروت و از سوی دیگر به تفاوت درآمد حاصل از سرمایه کشور مربوط می‏شود و #بی‌عدالتی در هر دو زمینه در حال گسترش است. با افزایش #نابرابری در کل اقتصاد، بی‌عدالتی در دستمزدها و حقوق‌های پرداختی نیز افزایش یافته است.»

🔹مترجم در بخشی از مقدمه خویش بر این کتاب می نویسد: «پروفسور #ژوزف_اسنیگلیتز نوبلیست اقتصاد و نویسنده بهای نابرابری به‌واقع در این اثر توانسته است آنچه هم‌اکنون در جهان می‌گذرد را به خوبی به تصویر کشد. او چنان استادانه عمل می‏کند که گویی به تماشای سریالی جذاب نشسته‌ای و البته چه سریال بدفرجامی. اما امیدواری نیز در این میان کم نیست. حجم انبوه کتب و مقالاتی که در مذمت #لیبرال_سرمایه‌داری حاکم بر جهان به‌ویژه پس از #بحران۲۰۰۷ نوشته شده است و #اعتراضات اینجا و آنجا به سیستم‌های اقتصادی مبتنی بر این #تفکر ، نوید نگاهی بهتر برای آینده‌ای شایسته‌تر است، آینده‌ای که اقتصاد بتواند از مسیر خطایی که در پیش گرفته است نجات یابد و به مأموریت اصلی خود که ایجاد بستر برای رشد و تعالی تمام انسان‌هاست بازگردد، البته اگر باهوشان کم‌خرد بگذارند. 
@patogh_zahedan
🔵پاتوق کتاب زاهدان

برشی از کتاب:
حالا هم، باز می‌بینیم که این حرکت-ها و این جنب و جوش‌ها و قدم به قدم پیشروی‌ها در هیچ یک از فرمول‌های شناخته شده و از قبل تعیین شده‌ی خارج از شناخت و شعور ما #مسئولین و متعهدین نمی‌گنجد، مثل بقیه‌ی فرمول‌هایی که نگنجید.

کجا دکترهای #جامعه‌_شناس و #فیلسوف‌ های ریز و درشت و اینجایی و آنجایی می‌توانستند حدس بزنند که این بچه‌های "بروسلی" و شیفتگان موزیک و رقص و سکس و لُختی و کارتون‌های فضانوردی و سریال‌های پی در پی تلویزیونی و مُرده‌ی فوتبال جام جهانی و خوانندگان پیک‌های کوچک و بزرگ #آمریکا یی و کتاب‌های کانون پرورش فکری و این دخترهای مینی ژوپیِ هر روز به یک شکل درآ و رنگ و وارنگ و عاشقان #سریال‌ های کوتاه و بلند و خوانندگان #مجله‌ های خارجی و داخلی، یک‌باره سیاه به سر بکشند و یک‌باره بریزند توی خیابان‌ها و بی اینکه بخواهند تنشان را به هم بمالند و لاس بزنند و به هم متلک بگویند و هم را اذیت بکنند، چسبیده به هم، پشت به پشت هم، با هم یک صدا داد بزنند:
"توپ، تانک، مسلسل، دیگر اثر نداره." و شب‌ها سر بام خانه ها، عوض این که برای هم سوت آرتیستی بزنند و آمریکایی‌وار، مثل هنرپیشه‌های سریال‌ها به هم دروغ بگویند، بانگ "الله اکبر" و "لا اله الا الّله" سر بدهند و روز، با اینکه بلد نیستند چادر به سر کنند، تکه پارچه‌ی سیاهی به سر بکشند و بیایند باز توی خیابان تا در راه رهایی شهید بشوند.

این #فرهنگ کجا بود؟ آیا کسی می‌فهمد؟ آیا در هیچ فرمولی می‌گنجد؟ آیا کسی تا به حال به فکرش هم رسیده بود که با سرِبام رفتن و " #الله اکبر" گفتن و داد زدن هم می‌توان فرمانده‌ی کل قوای سومین ارتش دنیا را که حالا با ١٩١ رأی موافق و ٢٧ رأی مخالف و ١١ رأی الکی ممتنع، از مجلس رأی اعتماد هم گرفته و نخست وزیر نظامی #ایران هم، شده به گریه انداخت و این طور زبون و ذلیلش کرد؟" (لحظه‌های انقلاب، #محمود_گلابدره‌ای، انتشارات عصر داستان: ١٣٩١، ص ۵۵ ،۵۶ و ۵٧)
@patogh_zahedan
🔵پاتوق کتاب زاهدان