دیروز در صفحات صبحگاهی‌‌ام نوشتم:«از کتابی نوشتن خجالت نکش!»
مگر نه این که ابتدا نوشتار کتابی بوده و به مرور زمان شکسته است؟!
از خودم بودن نباید خجالت بکشم.از سادگی، از این که شبیه دخترهای هم‌سن و سالم رفتار نمی‌کنم، از مواردی که انتخاب من نبوده است و نمی‌توانم تغییرشان بدهم.
چندروز پیش داشتم با مادرم تلفنی صحبت می‌کردم و به شوخی می‌گفتم اگر در دانشگاه آرایش نکنی و ردیف اول کلاس بنشینی دیگران فکر می‌کنند اسکلی! مخصوصا اگر عینک هم بزنی و بندش را بیاندازی پشت مقنعه‌ات.
من دوست دارم به خودم برسم.آرایش کردن را دوست دارم اما بیشتر اوقات نیازی نمی‌بینم به این کار.شاید هم گاهی عمدا آرایش نکرده‌ام تا به باور غلطی که در ذهن جامعه شکل گرفته است، بیشتر دامن نزنم.در دنیای امروز چشم‌ دل خوار شده است و چشم‌ سر ارجمند ! درحالی که بیش از پیش به چشم دل نیازمندیم.نه این که سرخی گونه را نبینیم! نه! اما سیلی محکمی را هم که این گونه‌ را سرخ نگه داشته است، ببینیم.
من از تعریف و تمجید در مورد قیافه و ظاهرم خوشحال می‌شوم.اتفاقا برایم مهم است که طرف مقابل به من توجه کند اما همهٔ ما در نهایت به دنبال مفهومی بزرگ‌تر در هرگونه از روابطمان هستیم.از یک‌جایی دیگر این تعریف و تمجیدها، قربان صدقه رفتن‌ها پیش پا افتاده می‌شود.چشم سر از کار می‌افتد و ناگزیریم از روشن کردن چشم دل.

#پریسا_فوجی

پ.ن۱:هنر خوار شد جادویی ارجمند/نهان راستی آشکارا گزند
#فردوسی
پ.ن۲:چشم دل باز کن که جان بینی/آن‌چه نادیدنی است آن بینی #هاتف_اصفهانی
پ.ن۳:منو ببخش اگه موهام امروزی نیست/اگه حرفم از روی دل‌سوزی نیست
اگه مثل تو شاد نیستمو/اگه اهل ترانه‌های پاپ نیستمو/...
#بهرام
@ghrmzejiiigh