@doostdaran_freudianassociation

روانکاوی تنها رابطه ای است در این جهان که در آن جواب های، هوی نیست؛ زیرا که این رابطه اصلا تقابلی (reciprocal) نیست.

@doostdaran_freudianassociation
💬👇

قائل شدن به چیزی به نام انتقال متقابل به این معناست که روانکاو بعضی از اعمال و رفتار مراجعه کننده را متوجه شخص خود قلمداد کرده و نسبت به آنها واکنش عاطفی نشان میدهد. روانکاوی تنها
رابطه ای است در این جهان که در آن جوابِ های، هوی نیست، زیرا که این رابطه اصلاً تقابلی
‏ (reciprocal) نیست.
روانکاو، در مکتب لکان، می بایست قادر باشد از صفحۀ رابطۀ تقابلی، یعنی رابطه ای در بُعد تصویری، عبور کرده و رابطه ای در بُعد سمبولیک با بیمارانش داشته باشد. یعنی روانکاو لکانی قادر شده است آن خط فاصلی را که دالّ (signifier)
را از مدلول (S)
جدا میکند به رسمیت بشناسد. او میداند که زنجیرۀ دالّ بر طبق قانون خاص خودش به حرکت درمی آید و به پیش میرود. که این قانون هیچ ارتباطی با دلالت (signification)
ندارد. این نکته ای است که آنالیزان آن را نمیداند. او اسیر دلالت کلام خویش است و به خاطر باور داشتن همین دلالت هاست که در جریان جلسات، طوفانی از عواطف و احساسات مختلف از خود بروز میدهد. به همین دلیل هم هست که هنوز عدهای تصور میکنند درمان روانکاوی از طریق تخلیه همین عواطف و احساسات انجام میگیرد. آنها فقط آن جریانی را که پر سر و صدا تر و روبنایی است عمده میکنند و از دیدن جریان بی سر و صدا زیربنایی که همان جریان "متونیمیک" یا روند مَجاز یا روند جابجایی دال هاست غافل می مانند. این نکته ای است که خود بیماران دیر یا زود به آن پی می برند. موقعی که به روانکاو اعلام میدارند: "من از تکراری بودن حرفهای خودم خسته شده ام". بله، آنها مدام همان زنجیرۀ دال را در مقابل ما باز می گشایند و تا زمانی که اسیر دلالت آن هستند کماکان عرق میریزند، اشک میریزند، خشمگین می شوند و دل می سوزانند تا روزی با حیرت متوجه تکراری بودن سخنان خود می شوند. آنچه آنها متوجه آن نمی شوند این است که در اثر بازکردن مکرر این زنجیره جایگاه خود آنها در طول آن تغییر کرده است. لکان میگوید: "یک دال سوژه را نزد دال دیگری معرفی میکند". و این دالهای معرفی کننده قابل تغییرند.
بسنده کردن به تخلیه هیجانی مسلماً نوعی سبکباری را به همراه خواهد داشت، اما قطعاً منجر به تغییری بنیادی نخواهد شد. روزی از لکان سؤال شد: "اگر منظور از درمان رفع علایم بیماری، رفع اضطراب ها، وسواس ها و ترس هاست چرا به خوردن چند قرص اکتفا نکنیم و خود را به دردسر روند طولانی و مشقت بار روانکاوی گرفتار کنیم؟" و لکان در جواب: "واقعاً. چرا که نه؟" !
 
منبع: کتاب #مکتب_لکان روانکاوی در قرن بیست و یکم – دکتر #میترا_کدیور

انتخاب متن: سوده صحرایی

@doostdaran_freudianassociation

@doostdaran_freudianassociation

وقتی «کسی هیپوتز ناخودآگاه را نداشته باشد»،
«نداند که ناخودآگاه عیان است»....

@doostdaran_freudianassociation
💬👇

آنچه می‌خواهم بدانید!!!
ادامه «روانکاوی» کوتاه مدت

نویسنده: زهرا نوعی
 
...
دکتر کدیور در این خصوص بیان می‌کنند: «وقتی که کسی هیپوتز ناخودآگاه را نداشته باشد هرگز به آنجاها نمی‌رسد، چون این‌ها موضوعات را در سطح خودآگاه حل می‌کنند و در سطح خودآگاه اگر حل شود، در نهایت می‌شود یک انتقال دانسته‌های آقای درمانگر به بیمار. در همه نوع روان درمانی این امر صادق است، از آن نوعی که نزدیک‌تر به روانکاوی است به نام
‏ psychodynamic psychotherapy،
تا آن کوتاه مدت‌ها و تا برسد به شناختی‌ها که دورترند. یکی از آنالیزان‌های من که اصلاً در وادی‌های ناخودآگاه نبود (با وجودی که تحصیلات روانشناسی در سطوح خیلی بالایی داشت) کتابی خریده بود به نام Unlocking the unconscious،
که معلوم بود نویسنده هیچ چیز از ناخودآگاه نمی‌دانست، چون ناخودآگاه، تنها چیزی که نیست locked است، تا قرار باشد کسی آن را ‏unlocked کند.
بنابراین این‌ها هیپوتز ناخودآگاه را (در صحبت‌هایشان) دارند منتها، آن آدم متوجه نیست که اصلاً ناخودآگاه عیان است، اصلاً لازم نیست که برای عیان شدن ناخودآگاه کاری کرد. لازم نیست که از دانش خودت این وسط مایه بگذاری، سیخ بزنی به مددجو که حالا مثلاً یک چیزی از ناخودآگاه بیرون بیاید. تو فقط کافی است که کنار بنشینی تا ناخودآگاه جریان پیدا کند. بنابراین وقتی concept
ناخودآگاه برای درمانگر جا نیفتاده است (حالا یا اصلاً آن concept را نداشته باشد و یا به صورت یک به اصطلاح catchword
برایش باشد) آن کاری که انجام می‌دهد، اصلاً آن کاری نیست که فروید می‌کند و آنچه که این‌ها می‌کنند، در واقع یک جور معنی پیدا کردن است، اما معنی پیدا کردنی که در واقع درمانگر است که به ماجرا معنی می‌دهد… درمانگر دلالت‌های خودش را استفاده می‌کند و نه آن معنایی را که فروید برای افکار ناخودآگاه قایل است.» [۲۳]
وقتی «کسی هیپوتز ناخودآگاه را نداشته باشد»، «نداند که ناخودآگاه عیان است»، مجبور است بگوید که دوانلو «دگماتیسم نظریه‌ای را که پشتوانه‌ای در مشاهده تجربی نداشت رها کرد، تعارض ادیپی و تثبیت غریزی را به عنوان عامل اصلی نورز مردود دانست، و نظریه خود در باب سرچشمه‌های نورز را صورتبندی کرد.» [۲۴]
...
برای مطالعه کل مقاله به #سایت_انجمن_فرویدی رجوع کنید

انتخاب متن و تصویر: مهدی ربیعی

@doostdaran_freudianassociation

@doostdaran_freudianassociation

«بیستون را عشق کند و شهرتش فرهاد برد»

@doostdaran_freudianassociation
💬👇

لکان روزی گفت: «فروید مرا می نگرد». فروید همه روانکاوان را می نگرد. اما چه کسی فروید را می نگریست؟ برای نایل شدن به هر هدف باید کسی آدم را بنگرد و این کس، کسی جز «بزرگ دیگری» نیست. لکان می گوید : «اشتیاق آدمی، اشتیاق دیگری است» و پارسی زبانان می گویند: «بيستون را عشق كند و شهرتش فرهاد برد».
.......
لکان معتقد است که در آخر روانکاوی نوعی به هم بافتگی اتفاق می افتد. اشتیاق ناخودآگاه سوژه با ژوئی سانسی که منحصر به اوست به هم متصل می شوند و این اتصال با حلقه عشق صورت می گیرد. عشقی را که شخص در آخر روانکاوی می شناسد هرگز در عمرش تجربه نکرده است. این عشقی است که بر یک تصویر نارسی سیستی (خودشیفتگانه) متکی نیست، خارج از هر گونه همانند سازی و ورای فانتاسم است.
......
وقتی که عشق با ژوئی سانس برخورد می کند خود را عقب می کشد، کم می آورد و این یعنی نشان دادن حد و مرزهای عشق در بعد واقع و در ارتباطش با ژوئی سانس.
اما لکان در سمینار «هنوز» چشم انداز دیگری در مقابل ما می گشاید که می توان آن را در این جمله خلاصه کرد : «عشق آن چیزی است که به ژوئی سانس اجازه می دهد تا حد اشتیاق متعالی گردد». عشق خود را ملزم به دوست داشتن ژوئی سانس نمی داند بلکه آن را تبدیل به ژوئی سانس در وراء می کند.

منبع : كتاب #مكتب_لكان ، روانكاوی در قرن بیست ویکم دکتر #میترا_کدیور

#فروید #لکان #روانکاو #روانکاوی #ناخودآگاه #سوژه #ژوئی_سانس #اشتیاق #عشق
#کلمه #فانتاسم #انتقال #بعد_واقع

Muzic : François de Roubaix
انتخاب ویدیو و متن : ربابه ايلخانی زاده

@doostdaran_freudianassociation

@doostdaran_freudianassociation

شاید ژوئی سانس به دهشت نزدیک تر از هر چیز دیگر باشد.

@doostdaran_freudianassociation
💬👇

ژرار میلر میگوید:(( شاید ژوئی سانس به دهشت نزدیکتر از هرچیز دیگر باشد. دهشتی را که فروید در چشمان ((موش مرد))، زمانی که او از فانتاسمش صحبت میکرد، دید.)) آدمیزاده میتواند خوشی و ناخوشی اش را تعریف کند با اینهمه هیچ یقینی به آنها ندارد، حال آنکه ژوئی سانس اش برایش یک یقین است، در حالی که نمیتواند آن را تعریف کند. ژوئی سانس همیشه با گرفتاری همراه است و این آن اجباری است که سدّ راه خوشبختی و سعادت است. آنچه را لکان دانش ناخودآگاه می نامد همین گرفتاری های ژوئی سانس است‌. سوژه در حرکت به سوی ژوئی سانس اش ناگزیر به رویارویی با درد و رنج است و این همان چیزی است که موجب واپس زنی میشود. سوژه از ارضاء کردن سائق هایش چشم می پوشد و همین چشم پوشی ها تاریخچه او می گردد. اما همانطور که فروید و لکان هر دو می گویند:((واپس زده همیشه بازمی گردد.)) ژوئی سانس برمی گردد اما با چهره ای دیگر، با چهره سمپتوم. سمپتوم فقط یکی از جانشین های ژوئی سانس است. رمز گشایی سمپتوم، یافتن معنای آن، یعنی ژوئی سانسی که در آن مکتوم است و سوژه از آن بی خبر.

برگرفته از کتاب #مکتب_لکان
عنوان : ژوئی سانس ((ماورای اصل لذت))
#دکتر_میترا_کدیور

انتخاب تصویر و متن: پرهام زرگر

@doostdaran_freudianassociation

@doostdaran_freudianassociation

«بزرگ دیگری همیشه جواب می دهد حتی اگر این جواب سکوت مشهور روانکاو باشد.»

@doostdaran_freudianassociation
💬👇

دیدگاه خانم زهرا م. در مورد کاسبان روان
...

اما سکوت آنها کجا و سکوت یک روانکاو واقعی کجا؟ روانکاوان خودرو نمی دانند« بزرگ دیگری همیشه جواب می دهد حتی اگر این جواب سکوت مشهور روانکاو باشد»(کدیور، ۱۳۸۱، ص ۳۰). ««ژرار میلر» می گوید:«فروید فقط به یک دلیل ساده توانست روانکاوی را اختراع کند؛ او اجازه داد بیماران هیستریکش سرش را بخورند. او پذیرفت که مطیعانه و فروتنانه به آنها گوش فرا دهد، بدون این که نقش ارباب و استادی رابازی کند».»(همان، ص ۶۵). همچنین دکتر کدیور در کتاب خود ذکر می کند: روانکاو باید بداند که این او نیست که مخاطب سمپتوم است و به همین دلیل دلالت های او گرهی را از کار آنالیزان باز نمی گشاید و حتی شاید گره کورتری را به آن اضافه می کند. برعکس کار او این است که تا جایی که ممکن است، شخص خود را از صحنه محو کند تا این خطاب به «بزرگ دیگری» بعد سمبولیک راحت تر صورت پذیرد. بیمار گنجینه دال را مورد سوال قرار می دهد نه شخص روانکاو را؛ اگر چه خود این مطلب را نمی داند و مدام در اشتباه گرفتن یکی با دیگری است. آیا این اشتباه را روانکاو نیز باید تکرار کند؟»(ص ۶۴)
منبع: #مکتب_لکان- روانکاوی در قرن بیست و یکم. دکتر #میترا_کدیور- تهران: اطلاعات، ۱۳۸۱.

برگرفته از #سایت_انجمن_فرویدی《خانه، پاسخ به پرسش های شما》

ساخت ویدئو و انتخاب متن: فاطمه حُسنی ابراهیمی

@doostdaran_freudianassociation

@doostdaran_freudianassociation

"Training"
ابژه ای تبدیل به سوژه می گردد.
کسی که مثل هیچکس نیست.

@doostdaran_freudianassociation
💬👇