📣 گروه‌های مطالبه‌گر صنفی در فضای پیش از انتخابات نمی‌توانند رفتار سنتی داشته باشند

پرسش اصلی شاید خود انتخابات نباشد، بلکه پرسش‌هایی درباره چگونگی مدیریت فضای ناشی از جو پیشا-انتخاباتی در ایجاد انسجام صنفی شاید مهم‌ترین پرسش‌ها باشد.

چاره چیست؟ تشدید گفتگوی درون‌گروهی برای رسیدن به یک تعادل جمعی!


شرایطی را تصور کنید که کارکنان یا بازنشستگان یک شهر به صورت سنتی در فضای انتخاباتی به افرادی در نهاد رسمی قدرت متوسل شوند و در شهر دیگر، افرادی از همان صنف شعارهای تندی علیه قدرت رسمی سر بدهند.

پیام‌هایی که جامعه از این دو نوع شعار برداشت می‌کند علائمی از همصدا نبودن و خلا انسجام و گفتگوی درون‌گروهی‌ در مقیاس کشوری‌ست؛ در حالی که افراد یک صنف در مقیاس کلان می‌توانند با گفتگو به تعادلی دست بیابند که همه گروه‌های یک صنف بر آن اتفاق داشته باشند و از تک‌روی در دو سوی طیف پرهیز کنند تا انسجام و اقتدار بیشتری را به نمایش بگذارند.

✅ خبرها و مسائل کارگری را در تارنمای داوطلب دنبال کنید.
@davtalaborg  -  اینستاگرام -  توییتر

📣فعالان مدنی و صنفی چگونه با فرسودگی و یا دلشکستگی برخورد می‌کنند؟

مقاومت بهترین راه حل نیست؛ منعطف و تاب‌آور شوید!


«مگر چه چیزی را تغییر دادیم؟»
این پرسشی است که فعالان صنفی و مدنی گاهی در بحرانی‌ترین لحظه‌های شخصی از خود می‌پرسند؛ به ویژه هنگامی که پس از تلاش مداوم و بی‌دریغ در یک دوره، هنگامی که به نظر می‌رسید هدف در یک‌قدمی و در دسترس است، حال ممکن است به این نتیجه حسی برسند که تلاش‌هایشان بی‌ثمر و حتی بدون دستاورد مانده.

کنشگران مدنی و صنفی همچنین کسانی را پیش چشم دارند که در سطوح مختلف یک شغل، از سویی با ترکیبی از مجیزگویی و مصالحه‌کاری با افرادی نزدیک‌تر به قدرت رسمی و از سوی دیگر با وارد کردن فشار بر افراد کم‌برخوردار از قدرت رسمی و حتی نقض حقوق آنان به نظر می‌رسد جایگاه امنی برای خود ساخته باشند. آنان همچنین ممکن است شاهد باشند که افراد کم‌برخوردار از قدرت به نقض حقوق خود عادت کرده‌اند و به آن اعتراض نمی‌کنند یا تلاش نمی‌کنند که شرایط خود و دیگر هم‌صنفی‌ها را تغییر بدهند؛ و شاهد بودن بر چنین قضایایی بسیار فرساینده است.

در چنین مقایسه‌هایی، فشار روانی ناشی از حس فرسودگی و نرسیدن به نتیجه، فعالان را به این پرسش می‌رساند که «آیا این همه تلاش ارزش صرف وقت و قربانی کردن بهترین روزهای زندگی را داشت؟»

کنشگران کهنه‌کارتر اما می‌دانند که:

▫️تغییر پایدار قضیه‌ای فرایند محور است.
▫️فرایند تغییر مهم از خود تغییر است.
▫️ساختنِ رویه، قضیه‌ای زمان‌بر است ولی در فرایند به وجود آوردن و تثبیتِ تغییر نقش اساسی دارد.
▫️کنشگری بدون اشتباه، کنشگری زنده نیست.
▫️اگر با وجود تلاش‌های پی‌گیر، شرایط امروز این‌گونه است، بدون تلاش مطالبه‌گرانه و کنشگرانه، نقض حقوق احتمالا در وسعت بیشتری اتفاق می‌افتاد و شرایط بدتر می‌بود.
و البته، ▫️کنشگران معمولا درست در اوج دستاوردهای مقطعی احساس خستگی می‌کنند! دلسردی با وجود رسیدن به بالاترین نقطه کنشگریِ یک گروه، نکته‌ای‌ست که بیل مویر، استراتژیست جنبش‌های مدنی صنفی، در کتابچه معروف خود، «راهکارهای برنامه عمل جنبش‌ها در هشت گام» آن را توضیح داده است.

فعالان مدنی و صنفی، درست زمانی که دغدغه خود را به دستور کار اجتماع تبدیل کرده‌اند، اهداف آنان در اجتماع شنیده و اجتماع به آن اهداف حساس شده است و تنها چند گام با تغییر فاصله دارند، چشم بر فهرست دستاوردهای جمعی خود می‌بندند! در حالی که حتی با وجود اشتباهات احتمالی و پسرفت‌های مقطعی، احتمالا هرگز تا این اندازه از شروع فعالیت گروه خود موفق نبوده‌اند و تنها با دقت در نشانه‌ها می‌توانند ببینند که محیط را تغییر داده‌اند و ناقضان حقوق را به پرداخت هزینه‌های سنگین یا واگذاری بخشی از قدرت نفوذ خود واداشته‌اند.

یکی از نشانه‌های دستاوردهای جمعی مقطعی در کنشگری، هزینه‌ای است که فعالان نیز پرداخت کرده‌اند. آنان باید بدانند که بخش بزرگتر این هزینه در درازمدت، بر دوش ناقضان حقوق اساسی بوده است و تنها کاری که اکنون باید بکنند، جمع کردن انرژی و روحیه‌ای مُسری است که آنان را در پیدا کردن راه‌حل‌هایی برای کوتاه‌تر کردن زمان رسیدن به دستاوردهای گام‌های بعدی یاری بدهد. چنین توانایی برای درک دلشکستگی‌ها و خستگی‌های مقطعی به جای انکار آن و پیدا کردن شیوه‌هایی برای جمع کردن انرژی، تمرین رویه‌هایی از تاب‌آوری است که به دلیل ایجاد انعطاف در سازمان موجب رشد آن می‌شود و گروه را در مقیاس بالاتری آماده تاثیرگذاری بر شرایط می‌کند.

✅ خبرها و مسائل کارگری را در تارنمای داوطلب دنبال کنید.
@davtalaborg  -  اینستاگرام -  توییتر