‍ '' برای آن‌که می‌خندد ''


این دخترِ ۴ ساله‌ [نام‌اش «سلوا» است] از صدایِ انفجارِ بمب‌ها وحشت‌داشته و می‌ترسیده [واکنشِ طبیعی‌یی به فرکانسِ بالایی از صدا و موج انفجار]، پدرش بازی‌یی راه انداخته که مثلا این‌ها بازی‌ست و فشفه‌اند و «هر وقت صدایِ بمب شنیدی باید بخندی» و حالا می‌خندد؛ در غم‌گین‌ترین حالت ممکن برای مایی که می‌دانیم آن صدا، صدای چیست، برایِ پدرش که می‌داند آن صدای هولناک که بدن‌ها را متلاشی می‌کند، صدای چیست.
او نمی‌داند، #آگاهی دادن به او هیچ فایده‌ای ندارد. در ۴ سالگی، روان، در مرحله‌ی پیش عملیاتی‌ست، نمی‌تواند تجزیه و تحلیلِ «#پیشرفته‌» ای کند! ولی این‌جا عدمِ اصطلاحاً رشدِ ذهنی‌اش، طعنه‌ای‌ست دهشتناک به همان مفهومِ «پیشرفتِ ذهنی» و «رشد» به عقلانیتِ انسانِ متوهمِ عصر روشنگری یی که می‌پنداشت رو به پیشرفت و جلو است، به هرگونه فلسفه‌ای که از کُشتار و جنایت، حساسیت‌زدایی می‌کند.
فقدانِ امکانِ فهمِ #جنگ و #جنایت برای او؛ واکنشِ وحشت‌زدگی را در او فراخوان می‌کند. او، بصورتِ طبیعی از صدایی با فرکانس بالا که غافلگیرانه می‌آید و زمین را می‌لرزاند؛ می‌ترسد.
او، نمی‌تواند «بمب» را بفهمد. هنوز تفکر عملیاتی و انتزاعی برایش شکل‌نگرفته، هنوز نمی‌تواند بفهمد که عده‌ای «آدم» می‌توانند بمب برریزند روی آدم‌های دیگر تا بدن‌ها‌ی‌شان ازهم بپاشد، دل و روده‌شان بریزد بیرون، بچسبد به در و دیوار، همه‌جا را رنگ و بوی خون بدن‌های سوخته بگیرد.
گویی فهمِ ما نسبت به #بمب و شرکتِ ضمنی در #بازیِ جهان؛ این امکان را برای‌مان به‌وجود آورده که حتی شنیدنِ صدای بمب، می‌تواند در زیست روزمره جایی برای خود داشته باشد[چونان پدرِ این دختر] و احتمالا به‌رسمت شناخته شود؛ ما نمی‌توانیم که نفهمیم!
اما عدمِ امکانِ فهم این #کودک از بمب، به فهم ما از آن بی‌اعتناست و اگر پدرش این بازی را راه نیایندازد، برای جلوگیری از ورودش به بازیِ جهان، او دچار فروپاشی #روانی می‌شود، دچارِ استرسِ پس از سانحه و فاجعه، دچارِ گوش‌به‌زنگیِ مدام برای فاجعه، دچارِ اضطرابِ فراگیر .
نگاه به خنده‌های معصومانه‌ی او، نگاه به تقلیل و تلطیفِ کثافتِ بیرون از خانه‌ی آن‌ها نیست. او «نمی‌داند»، که می‌خندد، او آن خبرِ هولناک را نشنیده‌است که می‌خندد. ما و پدرش می‌دانیم ؛ و دانستنِ ما، نه لذت از خنده‌هایِ یک کودکِ ۴ ساله‌ای که قرارست به زودی بفهمد آن صداهای زشت، از کجاست و برای چیست تا دیگر نخندد.

📣📣📣📣
✅ #آموزشی ...
♦️اطلاعیه آموزشی


🌦 کارگاه هواشناسی کوهستان 🌩بانوان ،آقایان
         
⏳این دوره پیشنیاز دوره های رسمی فدراسیون و مربی گری میباشد.

📆 تاریخ برگزاری: 12 تیرماه

مدرس دوره : 🥇 مربی گرامی آقای مقیم شوقی  ؛ دانشجوی دکتری اقلیم شناسی .نویسنده و پژوهشگر

◀️ظرفیت هر کد  30  نفر😎
💵هزینه دوره: 550 هزار تومان
💳بنام طاهره حسن نژاد : 5894631155880768

◀️ثبت نام ؛👇
🌐 @firouze_hasannezhad

🌐ارتباط با روابط عمومی: @chakadinfo

🔰کارگروه آموزش باشگاه کوهنوردی چکاد مشهد

✅ عنوان برنامه  :

«« صعود قله کجه  2050 متر👈 سطح  یک و آسان »»
 
👮‍♂️سرپرست:  آقای مرتضی مجیدی

🌐@Mortezaaamajidi
📞09309600426

📱روابط عمومی و پشتیبانی پرتال :
🚀 @chakadinfo
🚀@Firouze_hasannezhad


🔺زمان : ششم تیرماه
🔺منطقه : اخلمد
🔺سطح برنامه: کوهپیمایی آسان
🔺ساعت حرکت  : 6 صبح جمعه
🔺محل حرکت: خیام جنوبی سه

✅خدمات برنامه :

😀مجوز رسمی از اداره کل ورزش و جوانان
😀سرپرست مجرب ، مربی و امدادگر
 

💰سرمایه گذاری شما : 395 تومان 💸

روش ثبت نام :👇از طریق پرتال
Portal.chakadclub.ir

💳کارت به کارت بنام سونیا سلیمی

6037997306180523

♦️همراه داشتن بیمه ورزشی الزامیست.

📱هماهنگی  : 09153164188

🔵کانال چکاد: @chakadclub

🧠 وقتی دنیا بیرون به هم می‌ریزه، ذهن ما هم می‌تونه به میدان جنگ تبدیل بشه…

در شرایط بحرانی، مثل همین روزهای تلخ جنگ ایران و اسرائیل، روان آدم‌ها بیشتر از هر زمان دیگه‌ای آسیب‌پذیر میشه.
آشفتگی اخبار، ترس آینده، بی‌قراری، و احساس بی‌پناهی…
اما یادت باشه:

تو همیشه یک سنگر درونی داری؛ ذهنت رو می‌تونی امن کنی.

در ادامه ۱۰ تکنیک علمی از روان‌شناسی برای مراقبت روان در بحران‌ها رو بخون. شاید همه‌چی رو تغییر نده، اما تو رو نگه‌می‌داره 🌿

⸻


🔟 تکنیک روان‌شناختی برای عبور از بحران

1. تنفس آگاهانه (Mindful Breathing)
۳ دقیقه فقط با دم و بازدمت باش. بشمار: ۴ ثانیه دم – ۴ ثانیه مکث – ۴ ثانیه بازدم. تکرار کن.

2. تنظیم مصرف اخبار
اخبار رو فقط روزی دو بار و از منابع معتبر ببین. بمباران اطلاعاتی خودش یه جنگ ثانویه‌ست.

3. برگرداندن توجه به محیط (Grounding)
۵ چیز اطرافت رو ببین، ۴ چیز لمس کن، ۳ صدا گوش بده، ۲ بو حس کن، ۱ طعم بچش.

4. تماس انسانی – حتی مجازی
با یک آدم امن حرف بزن. تماس صوتی یا تصویری. تنهایی سمّه تو بحران.

5. حرکت دادن بدن
یه پیاده‌روی کوتاه، چند حرکت کششی ساده یا فقط راه رفتن تو اتاق؛ بدن رو از فریز دربیار.

6. انجام روتین‌های کوچک
صبحانه خوردن، دوش گرفتن، مرتب کردن اتاق؛ کارهای ساده، یعنی کنترل دوباره بر زندگی.

7. نوشتن احساسات (Emotional Dumping)
هرچی هست رو روی کاغذ بریز. سانسور نکن. بعدش می‌تونی پاره‌اش کنی یا نگه‌داری.

8. مراقبت از کودک درونت
خودت رو بغل کن، با خودت مهربون حرف بزن: “حق داری بترسی… من اینجام برات.”

9. محدودیت در شبکه‌های اجتماعی
بین هر یک ساعت استفاده، نیم ساعت فاصله بده. صفحه‌هایی که اضطراب‌زا هستن رو آنفالو کن.

10. کمک‌گرفتن از متخصص
اگر دیدی خودت از پسش برنمیای، با روانشناس حرف بزن. کمک خواستن، ضعف نیست؛ شجاعته.

⸻

🕊️ حرف آخر

در زمان جنگ، همه زخمی می‌شن؛ حتی اونی که هیچ‌جا نیست.
اما هنوز می‌تونی زخمت رو پانسمان کنی.
تو مهمی.
ذهنت، پناهگاه توئه؛ ازش مراقبت کنید

‌
«جهان ستم»

خواننده: همایون شجریان
آهنگ: غلامرضا صادقی
اشعار: بیدل دهلوی و هوشنگ ابتهاج

غباریم زحمتکشِ بادها
به وحشت اسیرند آزادها
جهانِ ستم چون نیِستان پُر است
ز انگشت زنهارِ فریادها
بنالید ای سرو و شمشادها

دردیست چون خنجر، یا خنجری چون درد
همزادِ خون در دل ابریست بارید
ابری که گویی گریه‌های قرن‌ها را در گلو دارد
ابری که در قلب یک‌ریز می‌بارد
ابری که گویی گریه‌های قرن‌ها را در گلو دارد
ابری که در قلب یک‌ریز می‌بارد
شب‌های بارانی، او با صدای گریه‌ات غمناک می‌خواند
ای غم نمی‌دانم روز رسیدن روزی‌ِ گام که خواهد بود
اما در این کابوس خون‌آلود در پیچ و تاب شبِ بن‌بست
بنگر چه جان‌های گرانی رفتن از دست
بنگر چه جان‌های گرانی رفتن از دست