📌هفت فیلمساز ساختارشکن زن تاریخ سینما را بشناسیم
✍️بنفشه جمالی

🔸تاریخ سینمای جهان زنان فیلمساز درخشانی را تا به امروز به خود دیده است. زنانی که امروزه بسیاری‌شان علیرغم تأثیری که بر صنعت سینما گذاشته‌اند؛ به فراموشی سپرده ‌شده‌اند. این فراموشی تنها مختص به سینمای هالیوود نیست؛ بلکه فرانسه – جایی که سینما در آن متولد شده است – یا هند، ژاپن و ایران نیز که زنان نقش مهم اما فراموش‌شده‌ای در تاریخ سینمای آن دارند؛ از این بی‌توجهی رنج می‌برند.

🔸#مروا_نبیلی از اولین فیلمسازان زن ایرانی است که در سال ۱۹۴۱ در تهران متولد شده است. نبیلی اولین فیلم خود را با نام «خاک بکر» در سال ۱۳۵۶ ساخت. فیلمی که در آن نبیلی زندگی زنی جنوبی را به تصویر می‌کشد. #خاک_بکر در هنگام نمایش، موفقیت چشمگیری را در جشنواره‌های جهانی از آن خود کرد. فیلمی که هیچ‌گاه در داخل کشور امکان نمایش پیدا نکرد.

🔸موسسه فیلم بریتانیا فیلم خاک بکر را فیلمی #فمینیستی دانسته و از منظر مؤلفه‌های سینمایی با فیلم‌های شانتل آکرمن مقایسه کرده است.

🔸#آلیس_گی_بلانش اولین زن فیلمساز تاریخ سینما است. همچنین اولین فیلمسازی است که داستان را وارد سینما کرد و در سال ۱۸۹۶ و زمانی که تنها ۲۳ سال سن داشت موفق به ساخت اولین فیلم داستانی تاریخ سینما شد.

🔸آلیس همراه با ادیسون، برادران پاته و لومی‌یرها از مخترعین صنعت سینما بوده است. بلانش همچنین از ابداع‌کنندگان میزانسن و کلوزآپ در فیلم‌های سینمایی بوده است.

🔸از نکات مهم فیلم‌های آلیس گی بلانش توجه او به حقوق زنان است. ازاین‌رو بسیاری فیلم‌های او را در شکل گرفتن نظریات فمینیستی در سینما پراهمیت می‌شمارند.

🔸#لویس_وبر اولین زن فیلمساز در آمریکا است. وبر از کارگردانان پرکار و ساختارشکن سینمای صامت است. وبر یکی از معدود زنان نویسنده‌ای بود که فیلم‌نامه‌های خود را کارگردانی کرده است.

🔸لویس وبر اولین زنی است که یک فیلم بلند سینمایی را به نام «تاجر ونیزی» کارگردانی کرد. فیلم‌های وبر بیشتر متمرکز بر مشکلات اجتماعی به‌خصوص محدودیت‌های زنان در آن دوران است. فیلم «بچه‌های من کجا هستند» به نقد کنترل موالید می‌پردازد. وبر در فیلم حق زن بر بدن خود را در انتخاب تجربه بارداری به چالش می‌کشاند.

🔸#دوروتی_آرزنر فیلمساز آمریکایی در حوزه‌های مختلفی در سینما پیشگام به شمار می‌رود. او تنها زن کارگردان دوران طلایی سینمای دهه ۲۰ و ۳۰ میلادی بود.

🔸وی همچنین نخستین فیلمساز زنی بود که به سینمای ناطق وارد شد و اولین فیلم ناطق خود را با عنوان «کوکتل منهتن» در سال ۱۹۲۸ ساخت. دوروتی همچنین نخستین زنی بود که نامش به‌عنوان تدوینگر در یک فیلم آورده شد. آرزنز همچنین مخترع بوم صدا در هنگام فیلمبرداری بوده است.

🔸#تازوکو_اسکین نخستین زن کارگردان در تاریخ سینمای ژاپن است که به‌طور جدی فعالیت خود را در سینمای مردانه ژاپن در دهه ۱۹۳۰ آغاز کرد.

🔸تازوکو تا سال ۱۹۵۳ تنها فیلمساز زن ژاپن باقی ماند. تازوکو همچنین یکی از نخستین مستندسازان زن تاریخ سینمای جهان است.

🔸در جریان حمله ژاپن به منچوری، تازوکو مستندی را در این باره ساخت. مستندی که در آن تازوکو به بیان موضوعاتی چون فمینیسم، امپریالیسم و استعمار پرداخت. هنگامی‌که جنگ تمام شد تازوکو برای همیشه از فیلمسازی در سینمای ژاپن محروم شد.

🔸#ژرمن_دولاک فعال سیاسی، نویسنده و روزنامه‌نگار اوایل دهه ۱۹۰۰ متولد پاریس است که یکی از بزرگترین فیلمسازان امپرسیونیستی نام گرفته است. دولاک مهمترین و نخستین فیلم‌های مرتبط با جنبش امپرسیونیسم سینمای فرانسه را ساخت که در دهه ۱۹۲۰ شکل گرفت.

🔸#فاطما_بایگوم یکی از اولین ستاره‌های سینمای هند است. بایگوم اولین کارگردان زن هندی است که در سال ۱۸۹۲ در خانواده‌ای مسلمان به دنیا آمد. در ابتدا بایگوم ستاره فیلم‌های صامت سینمای هند بود؛ اما در سال ۱۹۲۶ استودیوی فیلم‌سازی خود را به نام «فاطما فیلم» راه‌اندازی کرد و در استودیوی فیلمسازی خود اولین فیلم ساخته شده توسط یک زن در هندوستان را کارگردانی کرد.
@bidarzani
برای خواندن متن کامل به لینک زیر مراجعه کنید:
https://t.me/iv?url=http://bidarzani.com/27951&rhash=3ec4f87be6d7d1https://t.me/iv?url=http://bidarzani.com/28009&rhash=3ec4f87be6d7d1

گفتگو با آزاده دواچی:
📌زنانگی در شعر زنان مهاجر تبلور بیشتری دارد
✍️مریم رحمانی

🔸در دهه‌های اخیر، #شعر_زنان بیشتر به سمت محافظه‌کاری در معنا و پنهان کردن زبان اعتراضی متمایل شده است و بیش از آنکه در برگیرنده نگاه انتقادی به مضامین اجتماعی باشد، حول مسائل سطحی اجتماع می‌چرخد. این روند به خصوص از چند سال گذشته رشد بیشتری داشته است و نیاز به تحلیل عمیق و بررسی همه‌جانبه‌ای دارد.

🔸مسئله‌ی سانسور در خصوص شعر زنان شدیدتر است چرا که زنان برای بازتاب دغدغه‌هایشان در شعر با موانع بیشتری مواجه هستند. زنان از یک سو دغدغه‌ی سانسور را دارند، از سوی دیگر باید بر ساختار مردانه‌ی ادبیات ایران هم غلبه کنند.

🔸عامل دیگر به نظر من محافظه‌کار شدن اکثر زنان شاعر است، بیشتر شاعران زن ترجیح می‌دهد به‌جای نقد و تحلیل شرایط سیاسی- اجتماعی، فضای امن‌تری را برای خود مهیا کنند تا بتوانند بنویسند و مجوز بگیرند.

🔸البته در میان شاعران امروز گاهی به آثاری هم بر می‌خوریم که توانسته‌اند تا حدی بازتاب دغدغه‌ی زنان از شرایط اجتماعی باشند؛ اما به نظرم تعداد این نوع از اشعار نسبت به گذشته به‌شدت کاهش یافته است که این خود یک نوع آسیب جدی در شعر امروز زنان ایران است و قطعا نیاز به بررسی و تحلیل بیشتری دارد که باید مفصل به آن پرداخت.

🔸به نظر من در این فضا زنان به دنبال یافتن جایگاه امنی برای خودشان هستند که بتوانند نقش بیشتری ایفا کنند، در واقع نوشتن این فضا را برای زنان ایجاد می‌کنند تا حتی اگر نگاه #فمینیستی هم نداشته باشند، اما بخشی از دغدغه‌های حضور خود در جامعه را در شعر بازتاب دهند.

🔸شعر زنان مهاجر هم مشابه با زنان داخل ایران نوعی ایجاد فضا برای برقراری گفتمان است. مهاجرت پدیده‌ی پیچیده‌ای است و قطعاً بر شعر زنان هم تأثیر می‌گذارد. شرایط زنان مهاجر دستخوش عوامل زیادی است و بنابراین شعری که در مهاجرت نوشته می‌شود عموما جدا از مضامین مشترک با زنان در ایران بازتاب صدای زنان مهاجر و تجربه‌ی آن‌ها از مهاجرت است.

🔸به نظرم نقطه‌ی قوت شعر زنان مهاجر همین بازتر شدن فضا و ساختارشکنی است که شاید در ایران آن چنان به وضوح نتواند اتفاق بیفتد.

🔸 من تفاوتی که میان شعر شاعران زن در ایران و در خارج از ایران می‌بینم در همین ساختارشکنی و واضح‌تر بودن آن است که به نظرم روند شعر زنان مهاجر ایرانی را مجزا کرده است.

🔸حساسیت حکومت به مسئله‌ی زن و به خصوص جایزه‌ای مختص زنان، امکان را برای معرفی و نقد بهتر شاعران زن به‌خصوص از منظر دیدگاه‌های فمینیستی بسیار محدود کرده است؛ اما به نظر من بهترین کار در حال حاضر بهره‌گیری از تمامی امکانات برای معرفی و تشویق شاعران زن برای بهبود کارشان است.

🔸من به‌سختی دیده‌ام که کانال تلگرامی مخصوص شاعران زن باشد و یا فقط شاعران زن در وبسایتی به معرفی آثارشان بپردازند. شاید بد نباشد از این فضا بیشتر بهره جست، کانال‌های مخصوص معرفی شاعران زن در فضای مجازی که بتوان در آن شاعران زن و آثارشان را معرفی کرد.

🔸به نظرم باید تا حد امکان از مجلات چاپی و روزنامه‌ها تا جایی که مجوز داده می‌شود، استفاده کرد. به نظرم تنها راه غلبه بر فضای یاس فرهنگی که گریبان بسیاری از شاعران و نویسندگان ما، اعم از زن و مرد را گرفته، همین است. به هر حال این راه‌ها هم در بلندمدت تا حدی می‌تواند به معرفی شاعران زن کمک کند.
@bidarzani

https://t.me/iv?url=http://bidarzani.com/28138&rhash=3ec4f87be6d7d1

📌پایان دادن به صهیونیسم مسئله‌ای #فمینیستی است!
✍️برگردان: مهتاب محبوب
@bidarzani

🔸در حالی‌که حملات اسرائیل به جمعیت فلسطینی محاصره‌ شده در غزه به سومین هفته‌ی خود نزدیک می‌شود، مدام اخباری در خصوص «تعداد نامتناسب» زنان و کودکان قربانی حملات شنیده می‌شود. این عبارت مسئله‌ای را پیش‌فرض می‌گیرد: تعداد متناسبی از زنان و کودکان که قرار است در یک نسل‌کشی کشته شوند چقدر است؟

🔸همان‌طور که مایا میکداشی در مقاله‌اش در جدلیه با عنوان «مشکلی نیست که مردان فلسطینی قربانی حملات باشند؟» می‌پرسد اگر اکثریت کشته‌شدگان مردان بزرگسال می‌بودند، آیا جنایات اسرائیل تقلیل می‌یافت؟

🔸حلقه‌ی فمینیستی زنان و افراد رنگین‌پوست ترنس علیه خشونت (اینسایت) همیشه این موضوع را درک کرده است که خشونت دولتی هم نژادی و هم #جنسیتی است.

🔸زمانی که دولتی یک جمعیت –جمعیت بومی سلب‌مالکیت‌شده، محروم از حقوق و تحت اشغال خود- را به عنوان «تهدیدی جمعیتی» می‌بیند، این منظر اساساً هم نژادپرستانه و هم جنسیت‌زده است.

🔸کنترل جمعیت به صورت نژادپرستانه به ویژه بر #خشونت علیه زنان متکی است. در نتیجه تعجبی ندارد که مردخای کدار، یک افسر امنیتی ارتش اسرائیل که اکنون استاد دانشگاه شده به وضوح گفته است که «تجاوز به زنان و مادران مبارزان فلسطینی» جلوی حمله‌ی نیروهای شبه‌نظامی حماس را می‌گیرد.

🔸به همین ترتیب، قانون‌گذار اسرائیلی، آیلت شاکد، تلاش نکرد وانمود کند قتل کودکان فلسطینی و مادران‌شان مایه‌ی تأسف و «خسارت جانبی» نامتناسب بوده است بلکه آشکارا با گفتن این که زنان فلسطینی هم باید کشته شوند چرا که «مارهای کوچک» را به دنیا می‌آورند، از این کشتارها استقبال کرد.

🔸این اظهارنظر، زیرساخت اسرائیلی را بازتاب می‌دهد که طراحی شده تا از طریق قطع منابع اولیه مانند آب و دارو، توقف اجباری زنان در آستانه‌ی وضع حمل در ایست‌های بازرسی نظامی در مسیرشان برای رسیدن به بیمارستان و به طور کلی با ایجاد شرایط غیرانسانی و غیرقابل زیست، نرخ سقط جنین را بالا نگه دارد.

🔸حملات مرگبار اخیر به فلسطینیان در نواره غزه نه تنها جان صدها فلسطینی را گرفته بلکه باعث افزایش سقط جنین، زایمان زودرس و به دنیا آوردن نوزادان مرده نیز شده است.
خشونت جنسیتی به عنوان ابزاری برای استعمارگری از طریق اسکان مهاجران استراتژی جدیدی نیست؛ در این نوع استعمار، مردسالاری و ریاکاری دولتی اغلب همراه هم هستند.

🔸فرانسه‌ی قرن نوزدهم حتی زمانی که کل دهکده‌ها و شهرها در الجزایر را به آتش می‌کشید، ادعای رهایی زنان الجزایر را داشت. نمونه‌ی مرد استعمارگر سفیدپوست به ما می‌باوراند انگیزه‌ی فداکارانه‌ی عملش، نجات زن تیره‌پوست از دست مرد تیره‌پوست بوده است، حتی در همان حین که قدرت استعماری که او در خدمتش بوده کل کشورها را بینوا و نیازمند می‌کرد.

🔸وضعیت زنان الجزایری قطعاً در نتیجه‌ی استعمار فرانسه بهبود نیافت. در واقع، شرایط آنها به شدت بدتر شد.

🔸دولت جورج دبلیو بوش بابت آنچه به اصطلاح رها کردن زنان از دست طالبان می‌داند، به خود می‌بالد. با این حال ما در طول تاریخ، و نه فقط در افغانستان، ایران، عراق، الجزایر یا فلسطین، می‌بینیم که جنگ هرگز به رهایی زنان یا رنگین‌پوستانی که مطابق هنجارهای جنسیتی رفتار نمی‌کنند، نیانجامیده است.

متن کامل مطلب:‌
https://t.me/iv?url=http://bidarzani.com/28180&rhash=3ec4f87be6d7d1

▫️ نژاد و ماتریس سلطه
از نگاه پاتریشیا هیل کالینز

نوشته‌ی: کنت دی. آلن
ترجمه‌ی: مهتاب حاتمی‌طاهر

🔸 دغدغه‌ی پاتریشیا‌ هیل کالینز، عمدتا معطوف به نسبت‌مندی و پیوند میان توانمندسازی، خودتعیین‌گری {خودـ‌‌تعریفی} و دانش است؛ و دغدغه‌اش به طور مشخص، معطوف به #زنان_سیاه است: او با سرکوب آنها کاملا آشناست. اما کالینز یکی از معدود اندیشمندان اجتماعی‌ای است که توان فراروی از تجربه‌های خود را دارد؛ تا از این رهگذر، ما را با دیدگاه مهمی نسبت به سلطه و سیاست هویت به چالش بکشد؛ دیدگاهی که نه تنها امکان تغییر جهان را دارد بلکه می‌تواند افقی برای تغییری مستمر پدید آورد.

🔸 تغییر برای آنکه استمرار و دوام داشته باشد، نمی‌تواند صرفا بر یک گروه اجتماعی متمرکز باشد. به عبارت دیگر، جنبش اجتماعی‌ای که صرفا معطوف به نابرابری نژادی است، به محض آنکه گروه مزبور به برابری دست یافت نفوذ و تاثیرش را از کف خواهد داد. آنچه پاتریشیا هیل کالینز به ما ارائه می‌دهد، نوعی فرارروی از سیاست خاص گروهی‌ست که بر شناخت‌شناسی #فمینیستی_سیاه {پوستان} استوار است. اما، ذکر این نکته مهم است که کالینز می‌خواهد تجربه‌های زنان سیاه‌پوست را، بی‌آنکه شأنیت و امتیاز ویژه‌ای برای این تجربیات قائل شود، در کانون تحلیل‌های خود قرار دهد. کالینز می‌گوید می‌توانیم از دانش زنان سیاه‌پوست بسیار بیاموزیم.

🔸 جایگاه زنان سیاه‌پوست، از حیث نظری، بسیار جالب توجه است. کالینز می‌گوید موقعیت زنان سیاه‌پوست از آن حیث که در نقطه کانونی تلاقی‌ِ دو سیستم سرکوب‌گر به شدت قدرتمند و رایج قرار دارند منحصربه‌فرد است: نژاد و جنسیت. توانایی درک این موقعیت به منزله‌ی آنچه او «تقاطع ‌یافتگی» می‌نامد، امکان دیدن و درک فضاهای بسیار بیشتری را پدید می‌آورد که در آن‌ها منافع به هم گره خورده‌اند. به این معنا که درک موقعیت اجتماعی زنان سیاه باید ما را وادار سازد، درصدد فهم ­­و جست‌و‌جوی فضاهای دیگری که در آن‌ها سیستم‌های نابرابری گرد هم آمده‌اند، برآییم.

🔸 رویکرد کالینز، از پیوند میان دانش، توانمندسازی و قدرت گره‌گشایی می‌کند و فضایی مفهومی را ایجاد می‌کند که بتوان پیوندهای تازه‌ی درون ماتریس سلطه را شناسایی کرد. ایده‌ی ماتریس سلطه بر نقاط پیوند و وابستگی متقابل ساختارها بیش از ساختارهای نابرابر مجزا و منفرد تاکید می‌کند. این ایده به‌خودی‌خود، ما را به این پرسش ترغیب می‌سازد که دسته‌بندی‌های اجتماعی (نژاد، جنسیت، ملیت، اتنیک، مذهب، سن، معلولیت و تمایلات جنسی) چگونه به هم مرتبط بوده و یکدیگر را بر‌می‌سازند. برای مثال، نژاد و گرایش جنسی چه برهمکنشی دارند؟ چنین پرسشی ممکن است منجر به پی بردن به این امر شود که دیدگاه و واکنش فرهنگ‌های نژادی متفاوت نسبت به همجنس‌خواهی متفاوت است، در این صورت آیا تجربه‌ی زیسته‌ی یک مرد هم‌جنس‌خواه سیاه‌پوست با تجربه‌ی یک مرد سفیدپوست هم‌جنس‌خواه متفاوت است؟ ازهمین‌رو، ممکن است یک گام دیگر پیش رفته و بپرسیم طبقه چگونه بر تفاوت تجربه‌ی آنها تأثیر می‌گذارد؟ یا، اگر این تجربه‌های زیسته متفاوت هستند، ممکن است به پرسش دیگری برسیم: آیا در فرهنگ‌های نژادی یا طبقاتی مختلف، مردانگی‌های متفاوتی وجود دارد؟

🔹متن کامل این مقاله را در لینک زیر بخوانید:

https://wp.me/p9vUft-2cV

#کنت_دی_آلن #مهتاب_حاتمی‌طاهر
#فمینیسم #فمینیسم_سیاه #تقاطع‌یافتگی #شناخت‌شناسی


@bidarzani | @naghd_com

🔵 نقش پرستاری در پیشبرد مباحث #برابری_جنسیتی و #حقوق_اقلیت‌ها

تاریخچه #مبارزات_پرستاری در بسیاری از زمینه‌ها با تاریخچه #مبارزات_زنان و اقلیت‌ها برای برابری، همپوشانی دارد. #پرستاری_مدرن به مبارزه علیه ساختارهای اجتماعیِ محدودکننده، ظالمانه و ناعادلانه پرداخته است. بسیاری از موانع و محدودیت‌هایی که #پرستاران در دوره‌ای که اغلب پرستاران را #زنان تشکیل می‌دادند با آن‌ها مواجه بودند با دیگر زنان مشترک بود. هرچند در برخی از حوزه‌ها پرستاران تجربه متفاوتی داشتند.

در دوره‌ای که بسیاری از زنان حق کار کردن در خارج از خانه را نداشتند، #زنان_پرستار در بیرون از خانه کار می‌کردند و به مراقبت از مردان غریبه می‌پرداختند.

زنان پرستار برای #حق_رای زنان، برای قوانین #کار_کودکان، برای #رفاه_کارگران کارخانه‌ها، برای #حق_دسترسی همگان به #واکسیناسیون، برای دسترسی به وسایل پیشگیری از #بارداری به مبارزه پرداختند. برای ۱۵۰ سال پرستاری به‌طور ذاتی، عملی و حتی #سیاسی موضوعی #فمینیستی بوده است. در #آمریکا پرستاران در مارس ۱۹۱۳ با لباس پرستاری در راهپیمایی بزرگ حق رای زنان در واشنگتن دی سی شرکت کردند.

پرستاران از #کانادا، انگلیس و نروژ به آن‌ها پیوستند. این راهپیمایی مورد حمله #نیروهای_پلیس قرار گرفت و در آن ۳۰۰ زن مجروح شدند.

در آمریکا پرستاری مدرن در قرن نوزدهم و با حمایت زنان ثروتمند که قصد کمک رساندن به بیمارستان‌های نظامی را داشتند آغاز شد. در آن زمان بسیاری از پزشکان با آموزش پرستاری به زنان با این توجیه که آموزش پرستاری برآلت منتسب به زنان تاثیر می‌گذارد و زنان را از رسالت حیاتی‌شان که همان زاد و ولد است بازمی‌دارد، مخالفت کردند. آن‌ها می‌گفتند زنان با آموزش پرستاری دیگر مانند گذشته مطیع و رام نخواهند بود.

در آن دوره بسیاری از رهبران #جنبش_پرستاری مجرد ماندند. آن‌ها می‌دانستند با ازدواج، جامعه آن‌ها را وادار به ترک حرفه‌شان می‌کند و پس از ازدواج تحت قیومیت همسران‌شان در خواهند آمد و به لحاظ قانونی دیگر شخصیت حقوقی مستقلی نخواهند داشت.

اخلاق حرفه‌ای پرستاری موجب شده است که پرستاران همیشه بابت #بی‌عدالتی‌ های ساختاری که نه فقط پرستاران که تمام افراد یا گروه‌هایی که به لحاظ اجتماعی به حاشیه رانده شده‌اند را تحت تاثیر قرار می‌دهد، ابراز نگرانی کنند. اخلاق پرستاری همواره فضایی را برای مخالفت با انجام رفتارهای غیراخلاقی مانند #سقط‌_جنین_اجباری یا خوراندن اجباری غذا به زندانیان به وجود آورده است.

@pareestar