چه غریب ماندی ای دل! نه غمی ، نه غمگساری نه به انتظار یاری ، نه زیار انتظاری غم اگر به کوه گویم بگریزد و بریزد که دگر بدین گرانی نتوان کشید باری چه چراغ چشم دارد از شبان و روزان که به هفت آسمانش نه ستاره‌ای ست باری دل من چه حیف بودی که چنین زکار ماندی…