‍مردی است می‌سراید؛ خورشید در گلویش
تیر تبار تهمت هر سو روان به سویش

ای دلقکان تاریخ! مشاطگان ابلیس!
کامروز می‌هراسید ز آواز گرم‌پویش

سرخیل عاشقانش خواهید بود فردا
روزی که گل برآید از باغ آرزویش

خاشاکِ چشمِ اویید، امروز و روز دیگر
همچون خسی بر امواج، در جویِ جستجویش

ماییم چون غباران، در چار‌چارِ باران
او پر‌شکوه کوهی؛ بنشسته بر سکویش


استاد محمدرضا #شفیعی_کدکنی