به همین خوشگلی لبم رو کشیده بودم داخل دهنم و با چشمای گرد شده و گوشی به دست واستاده بودم وسط حیاط. تازه تلفن قطع شده بود و من حیرانِ حرف و حرف‌هایی که زده بودم.

به نوع مکالمه‌ی خودم با یک دوست بسیار عزیز و فوق‌العاده محترم فکر می‌کردم و جنس ِ حرف‌هام از یک طرف، و از طرفی به ده سال ِ گذشته‌ی خودم و اینکه چنین گفتگویی برای من تابو، نشدنی و غیرقابل‌توجیه بود، اما همه‌چی عوض شده و جالب اینکه من عوضی نشدم.

دارم به مفهوم بسیار مهم 《 #تدریجی بودن #تغییر 》 فکر می‌کنم، تغییری آهسته، گسترده و عمیق. روندی که ده سال به طول می‌کشد. این روزها مفهوم بسیار مهم #فرآیند در ذهنم مرور می‌شود. سال‌های دور به هیچ عنوان درکی از آن نداشتم، بسیار عجول‌تر از امروز، خوش‌باور، تک بعدی، نداشتن اولویت ذهنی و پیامدسنج نبودنم و‌.‌. به جای فرآیندنگری در تصمیمات من دخیل بودند. حال می‌فهمم چقدر #خام و نادان بودم.

ذاتِ #رشد یعنی تغییر که امری زمان‌بر است‌. حوصله، صبرفعال و تداوم می‌خواهد.
رشد یک نقطه‌ی مشخص ندارد که بخواهیم از آن رد شویم‌. رشد یک 《طیف》 است، به تدریج و بسیار آرام دگرگون می‌شوی و یک لحظه به خودت می‌آیی و می‌بینی که دیگر آدم قبل نیستی و در حیاطِ خانه بعد از یک مکالمه در سکوت غرق می‌شوی. مثل من.

با مهر
سجاد سلیمانی

@SajadSoleimanicom
I کانال آموزش مدیریت زمان