🔴 برخیز | گروه هنری ۱۹ بهمن
روزهای برخاستن است، روزهای زیبای قیام. توده‌های تحت ستم در خیابان به هم گره می‌خورند، در پهنه‌ی نبرد. زنان، دانشجویان، دانش‌آموزان، کارگران بی‌ثبات‌کار، کارگران پروژه‌ای، کرد و ترک و بلوچ و لر، گیلک و عرب و ترکمن. تمامی ناچیزشمرده‌شدگان، نادیده‌گرفته‌شدگان، حذف‌شدگان با هر جنسیت و گرایش جنسی. صدای فریاد بچه‌های نازی‌آباد و فلاح در دانشگاه تهران و شیراز طنین می‌افکند و خشم رزمندگان رشت و تبریز در راه‌بندان کارگران پتروشیمی عسلویه. روسری‌های سوزان در آتش قیام راه را روشن می‌کند و بر تیرگی‌ها روشنایی می‌افکند. خلقی در خروش است. این سیمای راستین قیام است در تظاهرات خیابانی، در تحصن، در اعتصاب، در سنگ و آتش، در راه‌بندان و فراری دادن مزدوران. زمان، زمان برخاستن است، روزهای زیبای قیام، جشن توده‌ها.
#منجنیق #سرود #گروه_هنری_۱۹_بهمن

🔴کۆڵان بە کۆڵان بە یادی ژینا (کوچه به کوچه به یاد ژینا)

هرگز از یاد نخواهیم برد که این قیام از کجا آغاز شد: از ژینا، از زن بودن و کرد بودن، از ستمدیدگی‌ای که قابلیت تعمیم و پیوند به تمامی ستمدیده‌گان را داشت و نشان داد که دارد. از ستمدیدگی به دلیل طبقه، جنسیت، گرایش و هویت جنسی، ملیت و قومیت و مذهب. چنین بود که کوچه به کوچه و کۆڵان بە کۆڵان تمامی ستمدیده‌گان برآشفتند تا دیگر مقاطعه‌کاران صنعت رسانه و اپوزیسیون و حقوق بشر نتوانند از آنها به نام «قربانی» دفاع کنند و بودجه‌های درشت به جیب بزنند. حالا همه می‌دانند زن بودن در ایران مترادف درستی است برای رزمنده، برای مبارز، چنان‌که کرد بودن. و همین رزمندگی است که میان کرد و بلوچ و ترکمن، میان ترک و عرب و لر و گیلک، میان زن و کوییر و کارگر پیوند می‌زند. این‌بار تمامی ستمدیده‌گان از درون رزم مشترکشان به هم پیوند می‌خورند نه از هویت قربانی، برای متلاشی کردن هویت تحت ستم به هم پیوند می‌خورند نه برای تثبیت آن. کوچه به کوچه، خیابان به خیابان با پرچم بلند زن زندگی آزادی.
#زن_زندگی_آزادی
#ژن_ژیان_ئازادی
#المرأة_الحياة_الحرية
#جنین_زند_آجوئی
#قادین_یاشام_آزادلیق
#زنای_زيوش_آزاتی
#منجنیق #سرود #قیام_ژینا #قیام_زندگی

✍برگرفته از جوانان انقلابی محلات کوردستان

آفتابکاران برای ۱۶ آذر بر دیوارهای شهر

گروه آفتابکاران به مناسبت فرا رسیدن ۱۶ آذر، آن هم ۱۶ آذری در میانه‌ی قیام بار دیگر به خیابان‌های شهر بازگشتند و در حوالی وصال و فلسطین و مرزداران پوسترهایی را با مضمون دفاع از دانشگاه رزمنده، دانشگاه همین امروز و دانشگاه به عنوان سنگری تاریخی بر دیوارها چسباندند. در کنار این پوسترها متن کوتاهی تحت عنوان «چرا ۱۶ آذر برای ما مهم است؟» نیز به دیوارها نصب شد که در آن چنین نوشته شده است: «۱۶ آذر ما از همان روزهای پاییزی سال ۳۲ آغاز شده و تا به امروز معنایی برای مبارزه با ظلم و سیاهی بوده است. با سرنگونی پهلوی حاکمان جدید تلاش کردند این روز را مصادره کنند، بالاترین مقامات حکومتی را هر سال به دانشگاه فرستادند، اما نتوانستند. ۱۶ آذر همان نقطه‌ی داغ و سوزان نبرد در دانشگاه باقی ماند، در هر دو نظام. پس...
مرگ بر ستمگر، چه شاه باشه چه رهبر
۱۶ آذر ما فرصتی است برای فهمیدن قدرت جمع بودن خودمان و اینکه ظلم در هر شکل و هر حالتی محکوم به شکست است چون ما جمع می‌شویم و جمع می‌سازیم. خواستند تا این روز به فراموشی سپرده شود اما نتوانستند. پس...
رهایی حق ماست، قدرت ما جمع ماست
۱۶ آذر ما در این روزها معنایی جز تداوم ایستادگی در برابر ظلم عریان در خیابان‌ها و دانشگاه‌ها ندارد. آن‌ها تلاش می‌کنند با ترس و راه انداختن ارعاب همه‌چیز را در این روز عادی نشان دهند اما هیچ چیز مثل قبل نیست. پس...
این دیگه اعتراض نیست، شروع انقلابه
۱۶ آذر ما در یک کلام یعنی مقاومت، یعنی ایستادگی در برابر ضایع شدن حقوقمان و یعنی یادآوری اینکه که بودیم و چه رسالتی بر دوش ماست. ۱۶ آذر ما اسم رمزی است برای اتحاد در سنگر. پس...
دانشجو و کارگر، ایستاده‌ایم در سنگر
و ۱۶ آذر ما روزی است برای اصرار بر دانشگاه آینده، دانشگاهی که توسط اراده‌ی جمعی دانشجویان و اساتید و کارمندانش اداره شود. توسط خود ما که از آذر خونین  ۳۲ تا آذر خونین ۱۴۰۱ از حیثیت و ماهیت آن در برابر دستگاه ظلم و جور دفاع کرده‌ایم. پس...
نان، کار، آزادی، اداره‌ی شورایی»
در این عمل تبلیغی-ترویجی نیز، در کنار پوسترهای گروه آفتابکاران، از برخی پوسترهای طراحی‌شده توسط هنرمند مبارزی به نام «فدایی» استفاده شده است.

#منجنیق #آفتابکاران

@ShorayEnghlabyMahalay

🔴 ماجرای یک قتل و دانشگاهی فتح‌شده

با وجود گذشت نزدیک به سه ماه از قتل امیرمحمد خالقی، دانشجوی ۱۹ساله‌ی دانشکده‌ی مدیریت دانشگاه تهران و اعتراضات متعاقب آن چرا اصرار داریم که در این مورد بنویسیم؟ می‌شد اکنون که بنا به خواست دانشجویان دانشگاه همراه با «حجاب‌بان» دیگر «نگهبان» هم دارد به اکنون و آینده بپردازیم، اما می‌خواهیم به اعتراضات بعد از قتل خالقی بپردازیم چرا که آن را یکی از لحظاتی می‌دانیم که شدت موجود در آن موجب شده است محتوای حقیقی اعتراضات بعد از آن قتل و برخی وقایع دیگر مرتبط با آن، به درستی آشکار نشود؛ شدتی که خود ما و رفقای ما را هم در بر گرفته بود. اکنون با فاصله‌ای نسبتا مناسب از آن وقایع می‌توانیم بازگردیم و نگاهی بیندازیم به آنچه گذشت و آنچه در پی آن آمد.
اعتراضات دانشجویی به قتل «امیر محمد خالقی» هرچند در آغاز نقطه‌ی روشنی در فضای عمومی می‌نمود، اما تمرکز عمیق بر لایه‌های این اعتراض و مابه‌ازای سیاسی آن، پرسش‌هایی جدی را برابر دانشجویان مبارز می‌گذارد. این پرسش‌ها، اگر در متن اعتراضات به درستی مورد توجه قرار می‌گرفتند، می‌توانستند ماهیت این خیزش را عمیق‌ و تأثیرگذار کنند. چرا اعتراضات دانشجویی در واکنش به ناامنی به جای ریشه‌یابی اقتصادی-اجتماعی ماجرا، بیشتر معطوف به تأمین امنیت خوابگاه‌ها و فضای دانشگاه در قالب مطالبه‌ای از حکومتی به غایت امنیتی شد؟ چرا مطالبه‌ی اصلی، عملا منتج به کنترل بیشتر محیط‌های دانشگاهی از طریق ایجاد کیوسک پلیس یا نصب دوربین شد، آن‌هم توسط همان نیروهای امنیتی‌ای که دانشجویان را سرکوب کرده‌اند؟ این واکنش‌ها چگونه زمینه را برای پیشبرد سیاست‌های سرکوبگرانه‌ی حکومت هموار کرده و می‌کند؟ و در نهایت، آیا تحلیل‌هایی که مسئله را صرفاً به مسئولیت فردی تقلیل می‌دهند، چیزی جز مانیفست نئولیبرال‌ها برای تبرئه‌ی نظام سرمایه‌داری‌اند؟

‎اردیبهشت ۱۴۰۴
‎کمیته دانشجویی اول اردیبهشت


#کمیته_دانشجویی_اول_اردیبهشت
#منجنیق
متن کامل را در لینک زیر بخوانید:
https://bit.ly/3ZdW9nm

@ManjanighCollective

بازنشر:
سه شنبه ۲۳ اردیبهشت
۱۳ مه ۲۰۲۵

t.me/peshrawcpiran
fb.com/peshrawcpiran
instagram.com/peshrawcpiran1