#ترانه‌های_بی‌هنگام

🎶ترانه : نان، کار، آزادی

با صدای #کیمیا قربانی

🎙️ترانه‌سرا : مهتاب قربانی

*براساس ملودی #بلاچاو


#مدرسه_رهایی

💢جمعه ٢٤ ذر۱۴۰۲
https://t.me/peshrawcpiran
www.facebook.com/Peshrawcpiran
www.instagram.com/Peshrawcpirn

ضرورت برگزاری مجمع عمومی تشکل‌های صنفی در سال جدید

مجمع عمومی؛ تجسم ارادهٔ جمعی و حافظ دموکراسی در تشکل صنفی
#یادداشت_روز، ۵ فروردین ۱۴۰۳
#مدرسه_رهایی

مجمع عمومی در یک تشکل صنفی، بالاترین مرجع تصمیم‌گیری و اصلی‌ترین نهاد مشروعیت‌بخش است. این نهاد نه‌تنها ساختار قانونی و تشکیلاتی تشکل را تعریف می‌کند، بلکه بستر اعمال اراده جمعی و ابزار کنترل قدرت درونی به‌شمار می‌آید. تمام نهادهای اجرایی و مدیریتی از جمله هیئت‌مدیره، بازرسان و کارگروه‌ها، مشروعیت خود را از مصوبات مجمع عمومی می‌گیرند. برگزاری دوره‌ای جلسات مجمع و ثبت مصوبات آن، ضامن پویایی، شفافیت و مردمی‌بودن یک تشکل صنفی است.

🔸مجمع عمومی از منظر حقوقی و تشکیلاتی به سه شکل برگزار می‌شود: مجمع مؤسس برای آغاز به‌کار تشکل و تصویب اساسنامه، مجمع عمومی عادی برای بررسی عملکرد سالانه، و مجمع فوق‌العاده که در شرایط ویژه مانند اصلاح ساختار یا انحلال تشکیل می‌شود. در تمامی این اشکال، اصل مشارکت برابر اعضا حفظ می‌شود؛ هر عضو یک رأی دارد و می‌تواند در فرآیند تصمیم‌گیری نقش فعال ایفا کند.

🔸نقش اساسی مجمع عمومی در تجسم ارادهٔ جمعی اعضا از طریق چهار سازوکار اصلی محقق می‌شود: مشارکت آزادانه، گفت‌وگو و اقناع، رأی‌گیری قانونی و الزام‌آوری مصوبات. پیش از هر رأی‌گیری، اعضا فرصت دارند نظرات خود را بیان کنند و در فضای گفت‌وگوی آزاد، ایده‌ها به چالش کشیده شوند. این گفت‌وگوها زمینه‌ساز آگاهی جمعی و تصمیم‌گیری خردمندانه‌اند. سپس با رأی‌گیری شفاف و دموکراتیک، تصمیمات نهایی گرفته می‌شود که بازتاب ارادهٔ جمع است. مصوبات مجمع، برای تمام نهادهای اجرایی الزام‌آور است و هیئت‌مدیره یا شورای مرکزی موظفند مطابق آن عمل کنند.

🔸از مهم‌ترین کارکردهای حیاتی مجمع عمومی، نقش آن در جلوگیری از تمرکز قدرت، فساد و تک‌روی در درون تشکل است. اعضای منتخب، اگر بدون نظارت و محدودیت باقی بمانند، ممکن است از مسیر جمعی منحرف شوند و ارادهٔ جمع را نادیده بگیرند. مجمع عمومی از این طریق، سد مؤثری در برابر این خطرات ایجاد می‌کند. با بررسی دوره‌ای عملکرد هیئت‌مدیره یا شورای مرکزی، دریافت گزارش‌های مالی، پرسشگری آزاد و حتی امکان استیضاح یا برکناری، مجمع قدرت نظارت خود را اعمال می‌کند. همچنین با تصویب آیین‌نامه‌ها و تعیین حدود اختیارات آن‌ها، امکان سوءاستفاده از قدرت به حداقل می‌رسد.

سازوکارهای پاسخ‌گویی مانند الزام ارائهٔ گزارش‌های منظم، شفاف‌سازی عمومی عملکرد و امکان تشکیل مجمع فوق‌العاده توسط اعضا، موجب می‌شود که هیئت‌مدیره یا شورای مرکزی خود را زیر نگاه دائمی جمع بدانند. تغییرات دوره‌ای در ساختار رهبری تشکل و امکان رأی‌نیاوردن مجدد افراد مستبد، یکی دیگر از ابزارهای مهم کنترل قدرت است که از دل مجمع عمومی برمی‌خیزد.

در نهایت، مجمع عمومی تجسم نهادی و رسمی ارادهٔ جمعی، ابزار قانونی اعمال دموکراسی و حافظ پویایی و سلامت تشکل‌های صنفی است. حفظ اقتدار واقعی این نهاد، نه‌فقط یک وظیفهٔ حقوقی، بلکه ضرورتی برای حراست از مشارکت برابر، پاسخ‌گویی هیئت‌مدیره یا شورای مرکزی و جلوگیری از انحرافات ساختاری است. تشکلی که مجمع آن فعال، آگاه و مطالبه‌گر باشد، توان مقاومت در برابر فساد درونی و سلطه بیرونی را نیز خواهد داشت.

منبع: اینستاگرام مدرسه رهایی


بازنشر:
چهارشنبه ۶ فروردین ماه
۲۶ مارس ۲۰۲۵

t.me/peshrawcpiran
fb.com/peshrawcpiran
instagram.com/peshrawcpiran1

‍ ‍ 🔴 گزارش مراسم روز جهانی کارگر (۱ می) در زندان زنان اوین 

زندان زنان اوین در سال جاری، مراسم روز جهانی کارگر را با برنامه ای شامل  سخنرانی ها ، فعالیتهای فرهنگی، و ارائه و گفت و گو  برگزار کرد. این مراسم که با هدف بزرگداشت تاریخ مبارزات کارگران در جهان و بررسی چالشهای اقتصادی-اجتماعی ایران و جهان ترتیب داده شد، در دو بخش اصلی اجرا گردید. 

بخش اول: سخنرانیها، تاریخچه نگاری و استراحت و پذیرایی
🚩 آغاز با گروه سرود
مراسم با اجرای گروه سرود  آغاز شد. گروه سرود ترانه انگلیسی «نان و گل های سرخ» (Bread and Roses) را  همخوانی و اجرا کردند.
این ترانه که در سال ۱۹۱۱ توسط جیمز اوپنهایم سروده شد، به نمادی جهانی از مبارزات کارگران برای دستمزد عادلانه (نان) و زندگی شرافتمندانه (گلهای سرخ) و صلح تبدیل شده است.

🚩  نسرین خضری، فعال کارگری که در سال ۱۳۹۸ به اتهام حضور در مراسم روز کارگر به ۵ سال حبس محکوم شده، در ادامه تاریخچه ی روز ۱ می و علت نامگذاری آن به عنوان روز جهانی کارگر را تشریح کرد. او در انتها بر اتحاد کارگران به عنوان اتحادی جهانی تا رفع هرگونه استثمار ، ستم و تبعیض تاکید کرد
ایشان تاکنون نزدیک به سه سال بدون حتی یک روز مرخصی در زندان به سر می برد.

🚩 تحلیل وضعیت اقتصادی ایران:
   دو تن از هواداران سازمان به تشریح بحرانهای اقتصادی ایران پرداختند. موضوعات مطرح شده شامل تورم افسارگسیخته، فساد سیستماتیک، وضعیت معیشتی نامناسب کارگران، بیثباتی اقتصادی، استثمار نیروی کار، و فقر گسترده بود.

🚩 تاریخچه اعتصابات کارگری توسط ناهید خداجو ارائه شد:
ناهید خداجو، فعال کارگری و زندانی سیاسی دهه ۶۰، که محکومیت خود را در زندان اوین به دلیل حضور در بزرگداشت ۱می سال ۹۸ سپری میکند، گاه شماری مفصل از اعتصابات کارگری از سال ۱۳۵۵ منتهی به انقلاب ۱۳۵۷ و نیز فراز و فرودهای دهه های بعدی آن ارائه داد.
از جمله میتوان به سرکوب شوراهای کارگری در دهه شصت ، اجرای برنامه های اقتصادی سرمایه داری در ایران و تاثیر آن بر جنبش کارگری از دهه ۷۰ و ۸۰ به بعد و نیز شدت گرفتن جنبش های ‌کارگری در سال های اخیر و متعاقبا سرکوب تشکلات کارگران و جلوگیری از هرگونه تحرک کارگری با ذکر مثال های تاریخی اشاره کرد.

🏳 استراحت و بازدید از اسناد تاریخی 
    پس از پایان بخش اول، از زندانیان پذیرایی شد،  برخی از زندانیان فرصت یافتند تا نگاهی به اسنادی تاریخی مکتوب از جمله خلاصه ای از  «گاهشمار اعتصابات و اعتراضات کارگری ایران از ۱۲۸۵ تا ۱۳۹۷» بیندازند که به صورت کاغذ دیواری در دسترس قرار گرفته بود.
این اسناد ادوار مختلف اعتراضات کارگری و جزئیات رویدادهای کلیدی را دربرمیگرفت.

بخش دوم: فعالیتهای فرهنگی و بحثهای نظری 
🚩 رقص کردی نماد مقاومت و زندگی:
بخش دوم با اجرای پرشور رقص کردی توسط گروهی از زندانیان آغاز شد. این رقص که با آهنگ محلی کُردی همراه بود، حضار را به وجد آورد و با تشویق آنان همراه شد.

🚩 یکی از زندانیان با تمرکز بر شکل گیری طبقات اجتماعی در تاریخ و ترسیم چشم اندازی از آینده خاورمیانه در رفع تبعیض، ستم و استثمار سخنرانی خود را ارائه داد .
در  ادامه ارائه ای جداگانه حول پرسش کارگر کیست؟ ضرورت اعتصابات کارگری در تاریخ برای احقاق مطالبات کارگران صورت گرفت و در نهایت به طور مختصر حول مفهوم تضاد به عنوان مفهومی کلیدی نه تنها در سطح روش شناسی بلکه به عنوان مفهومی هستی شناختی سخن رفت.

🚩 در انتها، انیشا اسداللهی معلم و مترجم به مفهوم بی ثباتی ، معنا و پیامدهای بی ثباتی در کار و زندگی پرداخت. علاوه بر بی‌ثباتی همیشگی در جهان سرمایه‌داری، در الگوهای نئولیبرالی و پسانئولیبرالی این مفهوم دچار خصلت مضاعف و مفهوم کار دچار بحران شدت و نیروی کار از درون منشق و منزوی شده است.
از این رو نیازمند نگاهی نقادانه بر مفهوم کار در راستای اتحاد همه جانبه زحمتکشان هستیم.

📌📌📌

اینستاگرام #مدرسه_رهایی

https://www.instagram.com/freedomschool__?igsh=MTY1ZW9qYXV3cHhldQ==

🆔 @edalatxah

بازنشر:
سه شنبه ۱۶ اردیبهشت
۶ مه ۲۰۲۵
t.me/peshrawcpiran
fb.com/peshrawcpiran
instagram.com/peshrawcpiran1

از سر سفره بلند شوید و «امن» و «داوطلبانه» از خانهٔ برادر بروید بیرون!


به گزارش ایرنا، نادر یاراحمدی، رییس مرکز امور اتباع و مهاجران خارجی وزارت کشور گفت: 

«دانش‌آموزانی که والد یا سرپرست قانونی آن‌ها اجازه اقامت در کشور را ندارند، تنها تا پانزدهم تیرماه فرصت دارند پس از پایان امتحانات و دریافت کارنامه، کشور را ترک کنند. ادامه تحصیل برای این گروه در سال تحصیلی آینده ممکن نخواهد بود؛ حتی در صورتی که این دانش‌آموزان داوطلب آزمون سراسری باشند.»

«در خصوص وضعیت فرزندانی که در ایران متولد شده‌اند، نظام حقوقی ایران بر پایه قانون خون است و تولد در خاک ایران به تنهایی ملاک اعطای تابعیت محسوب نمی‌شود. پس این دسته از افراد نیز باید ایران را ترک کنند.»

«تمامی مراحلِ [سیاست‌های بازگشت داوطلبانه اتباع] تابع مقررات قانونی است و حمایت‌های لازم برای بازگشت امن و داوطلبانه در چارچوب دستورالعمل‌های مصوب انجام می‌شود.»


چهار دههٔ پیش بود که جمهوری اسلامی «در را به روی برادران دینی» باز کرد و اجازه داد آنها از «سفرهٔ پهن و گستردهٔ جمهوری اسلامی ایران» بهره‌مند شوند. افغانستانی‌هایی که به ایران می‌آمدند «مهاجرین» خوانده می‌شدند؛ واژه‌ای که یادآور هجرت یاران پیامبر است. تا همین دو سه سال پیش چهره‌ای هیولا‌وار و غیرانسانی از طالبان در تلویزیون ج.ا ساخته می‌شد. جناب یاراحمدی در کمال وقاحت ردمرزهای وحشیانه، غیرانسانی و همراه با ضری‌وشتم را «امن» و «داوطلبانه» می‌خواند!

افغانستانی‌ها امروز دیگر «مهاجرین» نیستند؛ بلکه «پناهنده» و «اتباع»اند. برادری دینی دیگر رنگ باخته است. سود و سرمایه حتی دین را هم می‌خرد. آن طالبان دشمن چه شد؟ همسایه و برادر حالا نه مردم افغانستان، بلکه طالبان است. آن‌طور که یاداحمدی می‌گوید:«افغانستانِ امن، برای ایران نیز امنیت‌آور است. افغانستان هر چقدر امن‌تر و آمال‌تر باشد، برای ما در ایران نیز بهتر است. کشوری‌ است که علاوه بر مرز جغرافیایی، تشابهات فرهنگی فراوانی با ما دارد. ما زبان مشترک داریم و قطعاً امنیت و پیشرفت افغانستان برای ما اهمیت دارد. امیدوارم هیات حاکمه افغانستان هم متوجه ظرفیت‌های فرهنگی و انسانی کشورش باشد و به فکر مردمش باشد.»

قربانی همهٔ این زدوبندها و سیاست‌های نژادپرستانه و خودخواهانه کسی نیست جز طبقهٔ کارگر افغانستان که آسیب‌پذیرترینشان کودکان هستند. کودکان و مخصوصاً دخترانی که آرزوی درس و مدرسه و سواد را باید پشت سرشان جا بگذارند و به افغانستان که رسیدند، یا وارد بازار کار بشوند یا خانه‌نشین. قطعاً که مقاومت‌های مردم افغانستانی چه در زمینه‌های سیاسی و چه فرهنگی ادامه دارد، اما مهم این است که ظرفیت‌ها و استعدادهای خیل عظیمی از کودکان در این میان فرصت بروز و ظهور نخواهد یافت.

آموزش حقی بنیادین است، فارغ از نژاد، فارغ از مذهب، فارغ از جنسیت، فارغ از طبقه و صددرصد فارغ از وضعیت پاسپورت.

#مدرسه_رهایی

باز نشر
دوشنبه ۱۲ خرداد ۱۴۰۴
۲ ژوئن ۲۰۲۵
t.me/peshrawcpiran
fb.com/peshrawcpiran
instagram.com/peshrawcpiran1