🔴#استراتژی_حزب_کمونیست_ایران
مصوب کنگره یازدهم حزب کمونیست ایران
#بخش_یازدهم
• انقلاب اجتماعی بدون رهبری طبقه کارگر به نتیجه نمیرسد. زیرا تنها طبقه کارگر است که هیچ نفعی در بقای مناسبات تولیدی سرمایه داری ندارد و در این نبرد " چیزی جز زنجیر دست و پای خود را از دست نخواهد داد". اما وقتی از رهبری طبقه کارگر صحبت میکنیم، موضوع رهبری کردن این طبقه بر خودش نیست، معنی آن رهبری شدن پروسه های سیاسی و اجتماعی توسط این طبقه است. طبقه کارگر از آنجا که در جامعه زندگی می کند، به ناچار حل و فصل تمام مسائل جامعه را بر عهده دارد. اما چنین نقشی از قبل و به دلیل ساختمان اقتصادی جامعه سرمایه داری به طور خودبخودی ضمانت شده نیست. ایفای نقش رهبری طبقه کارگر در پروسه انقلاب اجتماعی، محصول توانائی طبقه کارگر در مقبولیت اجتماعی بخشیدن به برنامه و استراتژی سیاسی خود در نزد نیروها و جنبش های مترقی غیر کارگری است. یعنی کسب توانائی در رهبری کردن اقشار و طبقات اجتماعی دیگری که منافع مشترکی آنها را به دور یک پرچم گرد آورده است. هژمونی طبقه کارگر در عین حال متقاعد کردن طبقات دیگر است به اینکه طبقه کارگر آنها را از بحرانهای سیاسی، اقتصادی، جنگی، امنیتی، در نقطه عطفهای حساس گذر خواهد داد. در این زمینه توجه به تفاوت دو دیدگاه اهمیت بسیار دارد. اول، این دیدگاه که گویا: "طبقه کارگر از طریق اتکای به خود و دفاع از منافع خود در نهایت نماینده منافع تودههای تحت ستم و استثمار و اقشار بینابینی دیگر میشود." و دوم اینکه: "طبقه کارگر در یک مبارزه سیاسی، آموزشی و نظری، با اتخاذ تاکتیک و سیاست درست و کارساز به امر مهم متقاعد کردن و جلب توده های بینابینی به انقلاب نائل میشود." استراتژی حزب کمونیست ایران در زمینه جنبشهای اجتماعی و اقشار بینابینی بر مبنای دیدگاه دوم استوار است. تمرکز استراتژی ما بر مبارزه طبقاتی و جنبش کارگری ما را از پرداختن به جنبش های واقعی دیگر که به طور عینی صف مبارزه کارگران با سرمایه داران را تقویت می کنند، غافل نخواهد ساخت. این جنبش ها مبارزه خالص طبقاتی کارگر و سرمایه دار محسوب نمی شوند، اما به لحاظ عینی ضد سرمایهداری هستند. جنبش زنان، مبارزات عادلانه و مترقیانه اقلیتهای ملی و جنسی برای کسب حقوق دموکراتیک، جنبش صلح، جنبش 99 درصدی ها، فرومهای اجتماعی، جنبش دفاع از محیط زیست و غیره از آن جمله هستند.
🆔️ @peshrawcpiran
🆔️ @peshrawcpiran
مصوب کنگره یازدهم حزب کمونیست ایران
#بخش_یازدهم
• انقلاب اجتماعی بدون رهبری طبقه کارگر به نتیجه نمیرسد. زیرا تنها طبقه کارگر است که هیچ نفعی در بقای مناسبات تولیدی سرمایه داری ندارد و در این نبرد " چیزی جز زنجیر دست و پای خود را از دست نخواهد داد". اما وقتی از رهبری طبقه کارگر صحبت میکنیم، موضوع رهبری کردن این طبقه بر خودش نیست، معنی آن رهبری شدن پروسه های سیاسی و اجتماعی توسط این طبقه است. طبقه کارگر از آنجا که در جامعه زندگی می کند، به ناچار حل و فصل تمام مسائل جامعه را بر عهده دارد. اما چنین نقشی از قبل و به دلیل ساختمان اقتصادی جامعه سرمایه داری به طور خودبخودی ضمانت شده نیست. ایفای نقش رهبری طبقه کارگر در پروسه انقلاب اجتماعی، محصول توانائی طبقه کارگر در مقبولیت اجتماعی بخشیدن به برنامه و استراتژی سیاسی خود در نزد نیروها و جنبش های مترقی غیر کارگری است. یعنی کسب توانائی در رهبری کردن اقشار و طبقات اجتماعی دیگری که منافع مشترکی آنها را به دور یک پرچم گرد آورده است. هژمونی طبقه کارگر در عین حال متقاعد کردن طبقات دیگر است به اینکه طبقه کارگر آنها را از بحرانهای سیاسی، اقتصادی، جنگی، امنیتی، در نقطه عطفهای حساس گذر خواهد داد. در این زمینه توجه به تفاوت دو دیدگاه اهمیت بسیار دارد. اول، این دیدگاه که گویا: "طبقه کارگر از طریق اتکای به خود و دفاع از منافع خود در نهایت نماینده منافع تودههای تحت ستم و استثمار و اقشار بینابینی دیگر میشود." و دوم اینکه: "طبقه کارگر در یک مبارزه سیاسی، آموزشی و نظری، با اتخاذ تاکتیک و سیاست درست و کارساز به امر مهم متقاعد کردن و جلب توده های بینابینی به انقلاب نائل میشود." استراتژی حزب کمونیست ایران در زمینه جنبشهای اجتماعی و اقشار بینابینی بر مبنای دیدگاه دوم استوار است. تمرکز استراتژی ما بر مبارزه طبقاتی و جنبش کارگری ما را از پرداختن به جنبش های واقعی دیگر که به طور عینی صف مبارزه کارگران با سرمایه داران را تقویت می کنند، غافل نخواهد ساخت. این جنبش ها مبارزه خالص طبقاتی کارگر و سرمایه دار محسوب نمی شوند، اما به لحاظ عینی ضد سرمایهداری هستند. جنبش زنان، مبارزات عادلانه و مترقیانه اقلیتهای ملی و جنسی برای کسب حقوق دموکراتیک، جنبش صلح، جنبش 99 درصدی ها، فرومهای اجتماعی، جنبش دفاع از محیط زیست و غیره از آن جمله هستند.
🆔️ @peshrawcpiran
🆔️ @peshrawcpiran
Telegram
attach📎