#اطلاعیه_مشترک
رانندگان زندانی باید فورا آزاد شوند!
ما از مبارزه و اعتصاب برحق رانندگان حمایت می کنیم!
بنا به اخبار دریافتی، حدود ٢٠٠ راننده کامیون از ٢٦٢ نفر دستگیر شده هنوز در زندانهای جمهوری اسلامی در استانهای مختلف بسر میبرند. لاریجانی رئیس جنایتکار قوه موسوم به قضائی در دور سوم اعتصاب، رانندگان کامیون و کامیوندارانی را که با اعتصاب شکنی سازمانیافته از جانب رژیم مخالفت کردند و به اشکال مختلف مقاومت سازمان دادند، به "اشد مجازات" تهدید کرد. هم اکنون برای تعدادی از بازداشت شدگان به روال معمول، با اتهامات بی اساس پرونده سازی شده و تعدادی از آنها در خطر زندانهای طولانی و حتی "اشد مجازات" هستند. جمهوری اسلامی تلاش میکند با پرونده سازی و گروکشی و ارعاب و وعده های بی پایه رانندگان را ساکت کند.
بعد از پایان دور آخر اعتصاب رانندگان، نه فقط مطالبات آنها متحقق نشده است، بلکه با گرانی روزافزون قطعات یدکی و کاهش کرایه بار و انواع بیحرمتی روبرو شدند و کماکان تعداد کثیری از همکارانشان در زندان بسرمیبرند. رانندگان اعلام کردند که "دوباره برمیگردیم" و تا تحقق مطالباتمان از پای نمی نشینیم. همینطور رانندگان خواهان آزادی فوری و بیقید و شرط همکارانشان هستند.
ما احزاب و سازمانهای کمونیست و انقلابی، از مبارزه پرشور و خواستهای رانندگان، مبارزه و اعتصاب کارگران نیشکر هفت تپه و فولاد اهواز قاطعانه دفاع می کنیم. ما همراه با رانندگان و بخشهای مختلف طبقه کارگر خواهان آزادی فوری و بیقید و شرط رانندگان زندانی، کارگران زندانی نیشکر هفت تپه و فولاد اهواز و کلیه زندانیان سیاسی هستیم. رانندگان، معلمان، کارگران، دانشجویان انقلابی، اُسرای جنبش کارگری در چنگال خونین رژیم مرتجع اسلامی اند. ما از مبارزه و اعتصاب برحق رانندگان کامیون و کامیونداران برای تحقق خواستهایشان و آزادی همکارانشان دفاع می کنیم و سازمانهای اتحادیه ای در اروپا و آمریکا را به حمایت از مبارزات طبقه کارگر در ایران فرامیخوانیم. ما کلیه رانندگان کامیون و کارگران بخشهای مختلف حمل و نقل کشور را به حمایت از اعتصاب پیش روی رانندگان کامیون و مبارزات کارگران در چهارگوشه ایران فرامیخوانیم!
پرتوان باد اتحاد طبقه کارگر علیه سرمایه داری!
سرنگون باد رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی!
زنده با آزادی، زنده باد سوسیالیسم!
١١ دسامبر ٢٠١٨
امضا:
#اتحاد_فدائیان_کمونیست،
#حزب_کمونیست_ایران،
#حزب_کمونیست_کارگری_حکمتیست،
#سازمان_راه_کارگر،
#سازمان_فدائیان (اقلیت)،
#هسته_اقلیت .
💎 کانال رسمی حزب کمونیست ایران
@peshrawcpiran
@peshrawcpiran
رانندگان زندانی باید فورا آزاد شوند!
ما از مبارزه و اعتصاب برحق رانندگان حمایت می کنیم!
بنا به اخبار دریافتی، حدود ٢٠٠ راننده کامیون از ٢٦٢ نفر دستگیر شده هنوز در زندانهای جمهوری اسلامی در استانهای مختلف بسر میبرند. لاریجانی رئیس جنایتکار قوه موسوم به قضائی در دور سوم اعتصاب، رانندگان کامیون و کامیوندارانی را که با اعتصاب شکنی سازمانیافته از جانب رژیم مخالفت کردند و به اشکال مختلف مقاومت سازمان دادند، به "اشد مجازات" تهدید کرد. هم اکنون برای تعدادی از بازداشت شدگان به روال معمول، با اتهامات بی اساس پرونده سازی شده و تعدادی از آنها در خطر زندانهای طولانی و حتی "اشد مجازات" هستند. جمهوری اسلامی تلاش میکند با پرونده سازی و گروکشی و ارعاب و وعده های بی پایه رانندگان را ساکت کند.
بعد از پایان دور آخر اعتصاب رانندگان، نه فقط مطالبات آنها متحقق نشده است، بلکه با گرانی روزافزون قطعات یدکی و کاهش کرایه بار و انواع بیحرمتی روبرو شدند و کماکان تعداد کثیری از همکارانشان در زندان بسرمیبرند. رانندگان اعلام کردند که "دوباره برمیگردیم" و تا تحقق مطالباتمان از پای نمی نشینیم. همینطور رانندگان خواهان آزادی فوری و بیقید و شرط همکارانشان هستند.
ما احزاب و سازمانهای کمونیست و انقلابی، از مبارزه پرشور و خواستهای رانندگان، مبارزه و اعتصاب کارگران نیشکر هفت تپه و فولاد اهواز قاطعانه دفاع می کنیم. ما همراه با رانندگان و بخشهای مختلف طبقه کارگر خواهان آزادی فوری و بیقید و شرط رانندگان زندانی، کارگران زندانی نیشکر هفت تپه و فولاد اهواز و کلیه زندانیان سیاسی هستیم. رانندگان، معلمان، کارگران، دانشجویان انقلابی، اُسرای جنبش کارگری در چنگال خونین رژیم مرتجع اسلامی اند. ما از مبارزه و اعتصاب برحق رانندگان کامیون و کامیونداران برای تحقق خواستهایشان و آزادی همکارانشان دفاع می کنیم و سازمانهای اتحادیه ای در اروپا و آمریکا را به حمایت از مبارزات طبقه کارگر در ایران فرامیخوانیم. ما کلیه رانندگان کامیون و کارگران بخشهای مختلف حمل و نقل کشور را به حمایت از اعتصاب پیش روی رانندگان کامیون و مبارزات کارگران در چهارگوشه ایران فرامیخوانیم!
پرتوان باد اتحاد طبقه کارگر علیه سرمایه داری!
سرنگون باد رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی!
زنده با آزادی، زنده باد سوسیالیسم!
١١ دسامبر ٢٠١٨
امضا:
#اتحاد_فدائیان_کمونیست،
#حزب_کمونیست_ایران،
#حزب_کمونیست_کارگری_حکمتیست،
#سازمان_راه_کارگر،
#سازمان_فدائیان (اقلیت)،
#هسته_اقلیت .
💎 کانال رسمی حزب کمونیست ایران
@peshrawcpiran
@peshrawcpiran
#اطلاعیه_مشترک
در همبستگی با خیزش های توده ای در عراق و لبنان
در بطن اوضاع متحول جهان و شرایطی که فقر و بیکاری و فساد دریایی از باروت خشم و خروش توده‌های کارگر و زحمتکش سراسر جهان را تلنبار کرده است و شرایطی که هر جرقه به انبار باروت جهان به حریقی دامنگیر بدل میشود خاورمیانه قد برافراشته است و در آرزوی نان و کار و آزادی خود را به آب و آتش افکنده است. صدها کشته و هزاران زخمی جلودارش نیست. پیش نشانهای آنکه بالاخره ابرهای تیره قومیت و مذهب و فرقه‌ها توسط میلیونها انسان در عراق و لبنان به کناری زده شوند و مردم درد مشترک خویش را فریاد زنند و حول آن متشکل شوند قدرتهای حاکم را به لرزه انداخته است. دنیا به چشم کسانی که گمان میکردند اجتماع فرقه ها میتواند بیان اراده جمعی باشد و یا آنرا منتفی کند تیره و تار شده است. هم از اینروست که اتاق‌های فکر و پاسداران ارتجاع، سرمایه، استبداد و قدرتهای حاکم بر منطقه سراسیمه براه افتاده اند و برای سرکوب و صیانت از سلطه جهنمی خویش همدیگر رایاری، دلداری و «مشاوره» میدهند.
رژیم جمهوری اسلامی ایران که با حمایت های بی چون و چرای خود از دولت و احزاب اسلامی طرفدار رژیم در عراق و سازماندهی میلیشیای حشدالشعبی یکپای اصلی بحران و فساد حکومتی و مسبب فقر و فلاکتی است که به توده های مردم این کشور تحمیل شده است، این روزها نقش مستقیمی در مدیریت سرکوب قیام مردم به عهده گرفته است. رژیم جمهوری اسلامی، کشور عراق را به میدان منازعه نیابتی با آمریکا و دیگر قدرتهای ارتجاعی منطقه تبدیل کرده و از این طریق بیش از همه به تن زخمی توده‌های رنج کشیده عراق شلاق میزند. این رژیم رویای درهم شکستن مقاومت توده‌های ایران عراق و لبنان را باهم می بیند زیرا که میترسد تا عنقریب توده‌های این مناطق حول درد مشترک به هم نزدیک شوند و اگر ابرهای توهم به تمامی فرو ریزد و هیچ بودگان متشکل شوند این امر غریبی نیست. وقتی توده‌های میلیونی علیرغم سرکوب با شور و شوق نبرد را ادامه می دهند و وقتی علیه فرقه های حاکم امثال «امل» و حزب اله و حشدالشعبی و... به دفاترشان حمله و با تکیه بر درد مشترک فریاد میزنند، وقتی سرنگونی کل حاکمیت را طلب میکنند، وقتی علیه اشغالگران و دولتهای ذینفع اعم از ایرانی و آمریکایی وعربستانی و بارزانی و... شعار میدهند و برای آزادی میجنگند، نه تنها با کارگران و زحمتکشان ایران بلکه با همه قربانیان سلطه سرمایه در سطح جهان همدردی خود را اعلام کرده‌اند و دنیایی سرشار از امید می‌آفرینند. امیدهایی که توسط گرداب‌های مهیب محاصره شده است.
نقطه قوت این خیزش های توده ای در آنست که هیچ وعده حکومتی تاکنون نتوانسته است مردم را فریب دهد. وعده استعفای نخست وزیر و حتی تغییر قانون اساسی و برگزاری انتخابات زودرس در عراق و اعلام کاهش ۵۰ درصدی حقوق سیاستمداران، بستن مالیات بر درآمد بانک‌ها و استعفای سعد حریری در لبنان نیز تاکنون نتوانسته این اعتراضات را خاموش سازد. علیرغم هر تفاوتی در لبنان و عراق، بیکاری گسترده و فساد هیئت حاکمه و شکاف فاحش طبقاتی و فقر دامنگیر زیر فشار سرمایه جهانی و سیاست ریاضت اقتصادی بعنوان درد مشترک مردم فرودست را به ستوه آورده است.در ادامه همین فشارها بود که موسسات مالی جهانی شرط دادن وام‌های جدید به لبنان را مشروط به اتخاذ سیاست‌های ریاضتی جدید کردند.امری که شورش تهیدستان را به جلو انداخت.در جامعه‌ای که یک درصد از شهروندان ٥٨ درصد ثروت جامعه و قدرت حکومتی را در اختیار دارند و بیش از یک چهارم مردم لبنان زیر خط فقر زندگی میکنند، ٣٧ درصد جوانان بیکارند، بستن مالیات بر استفاده از شبکه های اجتماعی فقط جرقه ای بر بشکه باروت محسوب میشود.
با این همه و علیرغم امیدواریها تجربیات تاکنونی از جنبش‌های خودانگیخته و بی سازمان در خطر گرداب‌های مهیبی است که امیدواریها را تهدید میکند. در مقابل طبقات حاکم و همبستگی جهانی سرمایه داران، تنها اسلحه ما سازمانیابی و شکل دادن به یک رهبری روشن بین و انقلابی و گسترش همبستگی در ابعاد داخلی و جلب حمایت کارگران و زحمتکشان جهان است. در دنیای معاصر با بحرانهای ویژه‌اش ما شاهد برآیندهای توده‌ای هستیم که زیر فشارهای اقتصادی و اجتماعی در اشکال انفجاری رخ میدهند. در چنین حالتی همه چیز در گرو آنست که آیا ما خواهیم توانست به سازمانیابی خویش نائل شویم و در اسرع وقت خیابان را به محل کار و زندگی پیوند بزنیم یا نه! از اعتصاب به خیابان و از خیابان به اعتصاب عمومی قدرت مانور خود را گسترش دهیم یا نه! شرط این توانایی ایجاد کمیته ها و شوراهای محل کار و زیست و میادین اعتراض و برپائی نهادهای حاکمیت توده ای در محلات است.
از "میدان تحریر" یا "ریدالصلح" آغاز میکنیم یا از محله و محیط کار، این به شرایط و فرصت های ما بستگی دارد. مهم اینست که ما باید متشکل شویم در غیر اینصورت فرسوده و سرکوب میشویم. هنر در انفجارەای
در همبستگی با خیزش های توده ای در عراق و لبنان
در بطن اوضاع متحول جهان و شرایطی که فقر و بیکاری و فساد دریایی از باروت خشم و خروش توده‌های کارگر و زحمتکش سراسر جهان را تلنبار کرده است و شرایطی که هر جرقه به انبار باروت جهان به حریقی دامنگیر بدل میشود خاورمیانه قد برافراشته است و در آرزوی نان و کار و آزادی خود را به آب و آتش افکنده است. صدها کشته و هزاران زخمی جلودارش نیست. پیش نشانهای آنکه بالاخره ابرهای تیره قومیت و مذهب و فرقه‌ها توسط میلیونها انسان در عراق و لبنان به کناری زده شوند و مردم درد مشترک خویش را فریاد زنند و حول آن متشکل شوند قدرتهای حاکم را به لرزه انداخته است. دنیا به چشم کسانی که گمان میکردند اجتماع فرقه ها میتواند بیان اراده جمعی باشد و یا آنرا منتفی کند تیره و تار شده است. هم از اینروست که اتاق‌های فکر و پاسداران ارتجاع، سرمایه، استبداد و قدرتهای حاکم بر منطقه سراسیمه براه افتاده اند و برای سرکوب و صیانت از سلطه جهنمی خویش همدیگر رایاری، دلداری و «مشاوره» میدهند.
رژیم جمهوری اسلامی ایران که با حمایت های بی چون و چرای خود از دولت و احزاب اسلامی طرفدار رژیم در عراق و سازماندهی میلیشیای حشدالشعبی یکپای اصلی بحران و فساد حکومتی و مسبب فقر و فلاکتی است که به توده های مردم این کشور تحمیل شده است، این روزها نقش مستقیمی در مدیریت سرکوب قیام مردم به عهده گرفته است. رژیم جمهوری اسلامی، کشور عراق را به میدان منازعه نیابتی با آمریکا و دیگر قدرتهای ارتجاعی منطقه تبدیل کرده و از این طریق بیش از همه به تن زخمی توده‌های رنج کشیده عراق شلاق میزند. این رژیم رویای درهم شکستن مقاومت توده‌های ایران عراق و لبنان را باهم می بیند زیرا که میترسد تا عنقریب توده‌های این مناطق حول درد مشترک به هم نزدیک شوند و اگر ابرهای توهم به تمامی فرو ریزد و هیچ بودگان متشکل شوند این امر غریبی نیست. وقتی توده‌های میلیونی علیرغم سرکوب با شور و شوق نبرد را ادامه می دهند و وقتی علیه فرقه های حاکم امثال «امل» و حزب اله و حشدالشعبی و... به دفاترشان حمله و با تکیه بر درد مشترک فریاد میزنند، وقتی سرنگونی کل حاکمیت را طلب میکنند، وقتی علیه اشغالگران و دولتهای ذینفع اعم از ایرانی و آمریکایی وعربستانی و بارزانی و... شعار میدهند و برای آزادی میجنگند، نه تنها با کارگران و زحمتکشان ایران بلکه با همه قربانیان سلطه سرمایه در سطح جهان همدردی خود را اعلام کرده‌اند و دنیایی سرشار از امید می‌آفرینند. امیدهایی که توسط گرداب‌های مهیب محاصره شده است.
نقطه قوت این خیزش های توده ای در آنست که هیچ وعده حکومتی تاکنون نتوانسته است مردم را فریب دهد. وعده استعفای نخست وزیر و حتی تغییر قانون اساسی و برگزاری انتخابات زودرس در عراق و اعلام کاهش ۵۰ درصدی حقوق سیاستمداران، بستن مالیات بر درآمد بانک‌ها و استعفای سعد حریری در لبنان نیز تاکنون نتوانسته این اعتراضات را خاموش سازد. علیرغم هر تفاوتی در لبنان و عراق، بیکاری گسترده و فساد هیئت حاکمه و شکاف فاحش طبقاتی و فقر دامنگیر زیر فشار سرمایه جهانی و سیاست ریاضت اقتصادی بعنوان درد مشترک مردم فرودست را به ستوه آورده است.در ادامه همین فشارها بود که موسسات مالی جهانی شرط دادن وام‌های جدید به لبنان را مشروط به اتخاذ سیاست‌های ریاضتی جدید کردند.امری که شورش تهیدستان را به جلو انداخت.در جامعه‌ای که یک درصد از شهروندان ٥٨ درصد ثروت جامعه و قدرت حکومتی را در اختیار دارند و بیش از یک چهارم مردم لبنان زیر خط فقر زندگی میکنند، ٣٧ درصد جوانان بیکارند، بستن مالیات بر استفاده از شبکه های اجتماعی فقط جرقه ای بر بشکه باروت محسوب میشود.
با این همه و علیرغم امیدواریها تجربیات تاکنونی از جنبش‌های خودانگیخته و بی سازمان در خطر گرداب‌های مهیبی است که امیدواریها را تهدید میکند. در مقابل طبقات حاکم و همبستگی جهانی سرمایه داران، تنها اسلحه ما سازمانیابی و شکل دادن به یک رهبری روشن بین و انقلابی و گسترش همبستگی در ابعاد داخلی و جلب حمایت کارگران و زحمتکشان جهان است. در دنیای معاصر با بحرانهای ویژه‌اش ما شاهد برآیندهای توده‌ای هستیم که زیر فشارهای اقتصادی و اجتماعی در اشکال انفجاری رخ میدهند. در چنین حالتی همه چیز در گرو آنست که آیا ما خواهیم توانست به سازمانیابی خویش نائل شویم و در اسرع وقت خیابان را به محل کار و زندگی پیوند بزنیم یا نه! از اعتصاب به خیابان و از خیابان به اعتصاب عمومی قدرت مانور خود را گسترش دهیم یا نه! شرط این توانایی ایجاد کمیته ها و شوراهای محل کار و زیست و میادین اعتراض و برپائی نهادهای حاکمیت توده ای در محلات است.
از "میدان تحریر" یا "ریدالصلح" آغاز میکنیم یا از محله و محیط کار، این به شرایط و فرصت های ما بستگی دارد. مهم اینست که ما باید متشکل شویم در غیر اینصورت فرسوده و سرکوب میشویم. هنر در انفجارەای