Peshrawcpiran

از سر سفره بلند شوید و «امن» و «داوطلبانه» از خانهٔ برادر بروید بیرون!

به گزارش ایرنا، نادر یاراحمدی، رییس مرکز امور اتباع و مهاجران خارجی وزارت کشور گفت:

«دانش‌آموزانی که والد یا سرپرست قانونی آن‌ها اجازه اقامت در کشور را ندارند، تنها تا پانزدهم تیرماه فرصت دارند پس از پایان امتحانات و دریافت کارنامه، کشور را ترک کنند. ادامه تحصیل برای این گروه در سال تحصیلی آینده ممکن نخواهد بود؛ حتی در صورتی که این دانش‌آموزان داوطلب آزمون سراسری باشند.»

«در خصوص وضعیت فرزندانی که در ایران متولد شده‌اند، نظام حقوقی ایران بر پایه قانون خون است و تولد در خاک ایران به تنهایی ملاک اعطای تابعیت محسوب نمی‌شود. پس این دسته از افراد نیز باید ایران را ترک کنند.»

«تمامی مراحلِ [سیاست‌های بازگشت داوطلبانه اتباع] تابع مقررات قانونی است و حمایت‌های لازم برای بازگشت امن و داوطلبانه در چارچوب دستورالعمل‌های مصوب انجام می‌شود.»

چهار دههٔ پیش بود که جمهوری اسلامی «در را به روی برادران دینی» باز کرد و اجازه داد آنها از «سفرهٔ پهن و گستردهٔ جمهوری اسلامی ایران» بهره‌مند شوند. افغانستانی‌هایی که به ایران می‌آمدند «مهاجرین» خوانده می‌شدند؛ واژه‌ای که یادآور هجرت یاران پیامبر است. تا همین دو سه سال پیش چهره‌ای هیولا‌وار و غیرانسانی از طالبان در تلویزیون ج.ا ساخته می‌شد. جناب یاراحمدی در کمال وقاحت ردمرزهای وحشیانه، غیرانسانی و همراه با ضری‌وشتم را «امن» و «داوطلبانه» می‌خواند!

افغانستانی‌ها امروز دیگر «مهاجرین» نیستند؛ بلکه «پناهنده» و «اتباع»اند. برادری دینی دیگر رنگ باخته است. سود و سرمایه حتی دین را هم می‌خرد. آن طالبان دشمن چه شد؟ همسایه و برادر حالا نه مردم افغانستان، بلکه طالبان است. آن‌طور که یاداحمدی می‌گوید:«افغانستانِ امن، برای ایران نیز امنیت‌آور است. افغانستان هر چقدر امن‌تر و آمال‌تر باشد، برای ما در ایران نیز بهتر است. کشوری‌ است که علاوه بر مرز جغرافیایی، تشابهات فرهنگی فراوانی با ما دارد. ما زبان مشترک داریم و قطعاً امنیت و پیشرفت افغانستان برای ما اهمیت دارد. امیدوارم هیات حاکمه افغانستان هم متوجه ظرفیت‌های فرهنگی و انسانی کشورش باشد و به فکر مردمش باشد.»

قربانی همهٔ این زدوبندها و سیاست‌های نژادپرستانه و خودخواهانه کسی نیست جز طبقهٔ کارگر افغانستان که آسیب‌پذیرترینشان کودکان هستند. کودکان و مخصوصاً دخترانی که آرزوی درس و مدرسه و سواد را باید پشت سرشان جا بگذارند و به افغانستان که رسیدند، یا وارد بازار کار بشوند یا خانه‌نشین. قطعاً که مقاومت‌های مردم افغانستانی چه در زمینه‌های سیاسی و چه فرهنگی ادامه دارد، اما مهم این است که ظرفیت‌ها و استعدادهای خیل عظیمی از کودکان در این میان فرصت بروز و ظهور نخواهد یافت.

آموزش حقی بنیادین است، فارغ از نژاد، فارغ از مذهب، فارغ از جنسیت، فارغ از طبقه و صددرصد فارغ از وضعیت پاسپورت.

#مدرسه_رهایی

باز نشر
دوشنبه ۱۲ خرداد ۱۴۰۴
۲ ژوئن ۲۰۲۵
t.me/peshrawcpiran
fb.com/peshrawcpiran
instagram.com/peshrawcpiran1