#ўақыт_қәдири

Егер бир өмирдиң қәдирин билгиң келсе – гүбелектен сора.

Егер 10 он жылдың қәдирин билгиң келсе – 20 жасында нәгиран болып қалған 30 жаслы адамнан сора.

Егер 1 жылдың қәдирин билгиң келсе – имтиҳаннан жығылған талабада сора.

Еге 1 айдың қәдирин билгиң келсе – перзенти 8 айда туўылған анадан сора.

Егер бир күнниң қәдирин билгиң келсе – зүрәәти гүз жаўынында қалған дийханнан сора.

Егер бир сааттың қәдирин билгиң келсе – үйине бир саат кеш келген тәрбиялы оқыўшыдан сора.

Егер бес минуттың қәдирин билгиң келсе – көлигине бес минут кешигип қалған жолаўшыдан сора.

Егер бир минуттың қәдирин билгиң келсе – дәриси үйинде қалып кеткен наўқастан сора.

Егер бир минуттың оннан бириниң қәдирин билгиң келсе – наўқасты шыпаханаға алып баратырған шофёрдан сора.

http://t.me/hikmetlisozler

#Ўақыт қәдири

Биз бенен социаллық тармақларда бирге болың!

Telegram каналымыз: @alberuniyuz
Instagram каналымыз: instagram.com/alberuniyuz
facebook каналымыз: https://www.facebook.com/alberuniyuz.medrese

#ўақыя #ўақыт_қәдири

Мениң анам-1

Азанда шай ишип отырған едим. Ҳаялым келип қасыма отырды. Кесеге шай қуйып берип атырып, әсте гәп баслады:
- Ағасы, бүгин сиз басқа бир ҳаялды кешки аўқатқа шақырыўыңызды қәлеймен.
Шайнап турған наным тамағыма тығылып қалды.
-Тынышлық па анасы? Ким менен аўқатланыўға бараман, көргенлер не дейди, ақылыңды жойтпадың ба? - дедим өзиме келип.
- Мен сизди жаннан артық көремен, ҳәммеден қызғанаман, бирақ бир нәрсени анық билемен, ол ҳаял сизди меннен де көбирек жақсы көреди ҳәм сиз бенен бир ләҳзе болса да сөйлесип, дийдарыңызға тойыўды қәлейди. Бул инсан - сизиң анаңыз,- деди ҳаялым.
Терең ойға талдым. “Мине 19 жыл болыпты, анам ағамсыз, бир ғана иним менен аўылда жасайды. Үш баламды ҳәм ҳаялымды жақсы кийиндирип, жақсы бағаман деп, анама дурыслы итибар бермеппен. Ҳәй, сени, бала болмай.., тез тур орныңнан”, деп өзиме өзим сөйлеп орнымнан турдым.
Телефонымды алып анама телефон қылдым. Анам телефонды алып, “Тынышлық па балам, не болды, бунша ерте телефон қылып атырсаң”, деп сорады.
- Апа, қәўетерленбең. Тек жаман нәрсе болыўы шәрт емес ғо азанда телефон қылыўым ушын? Сизди сағындым, - дедим демим аўзыма тығылып.
Анам еситип турған қулақларына исенбеди. Себеби бул гәплерди көп жыллардан берли биринши мәрте айтып атырған едим.
- Балам гаплериң жақпай атыр. Тап өлиминен алдын ўәсият айтатуғын адамға уқсап сөйлеме! Не болды? - деп анам және сорады.
- Ҳеш нәрсе болған жоқ, апа. Бүгин кешке ўақтыңыз бар ма? Сизди бир ресторанға апарайын деп едим. Екеўимиз кеште бирге барсақ.
- Анам азырақ үндемей қалды, “Жан-жан деп бараман балам” - деди. Телефоннан анамның пықырлап жылағаны еситилди.
Кеште машинамды минип, анамның үйи тәрепке баратырып, жүрегим жас балалардикиндей тез-тез ура баслады. Жетип келип тоқтағанымда, ҳаўа райы суўық болыўына қарамай, анам дәрўазаның алдында күтип турған екен.
- Апа, неге сыртта турыпсыз? Келгенимнен кейин, өзим үйден алып шығатуғын едим, тоңып қалыпсыз сыртта.
Анам келип маңлайымнан сүйди де:
- “Балам жүрегим сабыр ете алмады, ақыры өзим шығып турдым”, деди.
Анам ушырасыўға шығатуғындай етип жасанып алыпты. Анамды көрип бир күлгим келди, бир өзимди жаман көрип кеттим:
- “Не ушын усы ўақытқа шекем анаңды бир мәрте болса да қуўантпадың”, дедим өзиме өзим.
Анам машинаға отырғанда:
- “Досларыма бүгин балам ресторанға шақырды, десем, ҳәммеси маған ҳәўес етти”, - деди.
Қаланың ортасындағы ресторанға кирдик. Кирип баратырғанымызда, анам қолымнан услап алып, салдамлылық пенен қаланың биринши дәрежели ханымындай болып ишке кирди. Көзлериндеги қуўанышты жасырыўдың имканы жоқ еди. Столға отырып, менюды алып оқыдым. Анам тәўирақ қартайып қалыпты, менюдағы тек ғана үлкен ҳәрип пенен жазылғанларын ғана оқый алды.

Бизди социаллық тармақларда бақлап барың!

👉 Telegram | instagram | youtube

#ўақыя #ўақыт_қәдири

Мениң анам-1

Азанда шай ишип отырған едим. Ҳаялым келип қасыма отырды. Кесеге шай қуйып берип атырып, әсте гәп баслады:
- Ағасы, бүгин сиз басқа бир ҳаялды кешки аўқатқа шақырыўыңызды қәлеймен.
Шайнап турған наным тамағыма тығылып қалды.
-Тынышлық па анасы? Ким менен аўқатланыўға бараман, көргенлер не дейди, ақылыңды жойтпадың ба? - дедим өзиме келип.
- Мен сизди жаннан артық көремен, ҳәммеден қызғанаман, бирақ бир нәрсени анық билемен, ол ҳаял сизди меннен де көбирек жақсы көреди ҳәм сиз бенен бир ләҳзе болса да сөйлесип, дийдарыңызға тойыўды қәлейди. Бул инсан - сизиң анаңыз,- деди ҳаялым.
Терең ойға талдым. “Мине 19 жыл болыпты, анам ағамсыз, бир ғана иним менен аўылда жасайды. Үш баламды ҳәм ҳаялымды жақсы кийиндирип, жақсы бағаман деп, анама дурыслы итибар бермеппен. Ҳәй, сени, бала болмай.., тез тур орныңнан”, деп өзиме өзим сөйлеп орнымнан турдым.
Телефонымды алып анама телефон қылдым. Анам телефонды алып, “Тынышлық па балам, не болды, бунша ерте телефон қылып атырсаң”, деп сорады.
- Апа, қәўетерленбең. Тек жаман нәрсе болыўы шәрт емес ғо азанда телефон қылыўым ушын? Сизди сағындым, - дедим демим аўзыма тығылып.
Анам еситип турған қулақларына исенбеди. Себеби бул гәплерди көп жыллардан берли биринши мәрте айтып атырған едим.
- Балам гаплериң жақпай атыр. Тап өлиминен алдын ўәсият айтатуғын адамға уқсап сөйлеме! Не болды? - деп анам және сорады.
- Ҳеш нәрсе болған жоқ, апа. Бүгин кешке ўақтыңыз бар ма? Сизди бир ресторанға апарайын деп едим. Екеўимиз кеште бирге барсақ.
- Анам азырақ үндемей қалды, “Жан-жан деп бараман балам” - деди. Телефоннан анамның пықырлап жылағаны еситилди.
Кеште машинамды минип, анамның үйи тәрепке баратырып, жүрегим жас балалардикиндей тез-тез ура баслады. Жетип келип тоқтағанымда, ҳаўа райы суўық болыўына қарамай, анам дәрўазаның алдында күтип турған екен.
- Апа, неге сыртта турыпсыз? Келгенимнен кейин, өзим үйден алып шығатуғын едим, тоңып қалыпсыз сыртта.
Анам келип маңлайымнан сүйди де:
- “Балам жүрегим сабыр ете алмады, ақыры өзим шығып турдым”, деди.
Анам ушырасыўға шығатуғындай етип жасанып алыпты. Анамды көрип бир күлгим келди, бир өзимди жаман көрип кеттим:
- “Не ушын усы ўақытқа шекем анаңды бир мәрте болса да қуўантпадың”, дедим өзиме өзим.
Анам машинаға отырғанда:
- “Досларыма бүгин балам ресторанға шақырды, десем, ҳәммеси маған ҳәўес етти”, - деди.
Қаланың ортасындағы ресторанға кирдик. Кирип баратырғанымызда, анам қолымнан услап алып, салдамлылық пенен қаланың биринши дәрежели ханымындай болып ишке кирди. Көзлериндеги қуўанышты жасырыўдың имканы жоқ еди. Столға отырып, менюды алып оқыдым. Анам тәўирақ қартайып қалыпты, менюдағы тек ғана үлкен ҳәрип пенен жазылғанларын ғана оқый алды.

Бизди социаллық тармақларда бақлап барың!

👉 Telegram | instagram | youtube

#ўақыя #ўақыт_қәдири

Мениң анам-1

Азанда шай ишип отырған едим. Ҳаялым келип қасыма отырды. Кесеге шай қуйып берип атырып, әсте гәп баслады:
- Ағасы, бүгин сиз басқа бир ҳаялды кешки аўқатқа шақырыўыңызды қәлеймен.
Шайнап турған наным тамағыма тығылып қалды.
-Тынышлық па анасы? Ким менен аўқатланыўға бараман, көргенлер не дейди, ақылыңды жойтпадың ба? - дедим өзиме келип.
- Мен сизди жаннан артық көремен, ҳәммеден қызғанаман, бирақ бир нәрсени анық билемен, ол ҳаял сизди меннен де көбирек жақсы көреди ҳәм сиз бенен бир ләҳзе болса да сөйлесип, дийдарыңызға тойыўды қәлейди. Бул инсан - сизиң анаңыз,- деди ҳаялым.
Терең ойға талдым. “Мине 19 жыл болыпты, анам ағамсыз, бир ғана иним менен аўылда жасайды. Үш баламды ҳәм ҳаялымды жақсы кийиндирип, жақсы бағаман деп, анама дурыслы итибар бермеппен. Ҳәй, сени, бала болмай.., тез тур орныңнан”, деп өзиме өзим сөйлеп орнымнан турдым.
Телефонымды алып анама телефон қылдым. Анам телефонды алып, “Тынышлық па балам, не болды, бунша ерте телефон қылып атырсаң”, деп сорады.
- Апа, қәўетерленбең. Тек жаман нәрсе болыўы шәрт емес ғо азанда телефон қылыўым ушын? Сизди сағындым, - дедим демим аўзыма тығылып.
Анам еситип турған қулақларына исенбеди. Себеби бул гәплерди көп жыллардан берли биринши мәрте айтып атырған едим.
- Балам гаплериң жақпай атыр. Тап өлиминен алдын ўәсият айтатуғын адамға уқсап сөйлеме! Не болды? - деп анам және сорады.
- Ҳеш нәрсе болған жоқ, апа. Бүгин кешке ўақтыңыз бар ма? Сизди бир ресторанға апарайын деп едим. Екеўимиз кеште бирге барсақ.
- Анам азырақ үндемей қалды, “Жан-жан деп бараман балам” - деди. Телефоннан анамның пықырлап жылағаны еситилди.
Кеште машинамды минип, анамның үйи тәрепке баратырып, жүрегим жас балалардикиндей тез-тез ура баслады. Жетип келип тоқтағанымда, ҳаўа райы суўық болыўына қарамай, анам дәрўазаның алдында күтип турған екен.
- Апа, неге сыртта турыпсыз? Келгенимнен кейин, өзим үйден алып шығатуғын едим, тоңып қалыпсыз сыртта.
Анам келип маңлайымнан сүйди де:
- “Балам жүрегим сабыр ете алмады, ақыры өзим шығып турдым”, деди.
Анам ушырасыўға шығатуғындай етип жасанып алыпты. Анамды көрип бир күлгим келди, бир өзимди жаман көрип кеттим:
- “Не ушын усы ўақытқа шекем анаңды бир мәрте болса да қуўантпадың”, дедим өзиме өзим.
Анам машинаға отырғанда:
- “Досларыма бүгин балам ресторанға шақырды, десем, ҳәммеси маған ҳәўес етти”, - деди.
Қаланың ортасындағы ресторанға кирдик. Кирип баратырғанымызда, анам қолымнан услап алып, салдамлылық пенен қаланың биринши дәрежели ханымындай болып ишке кирди. Көзлериндеги қуўанышты жасырыўдың имканы жоқ еди. Столға отырып, менюды алып оқыдым. Анам тәўирақ қартайып қалыпты, менюдағы тек ғана үлкен ҳәрип пенен жазылғанларын ғана оқый алды.

https://t.me/paziyletuz