‍ #متن_طلایی

حوالی سی تا چهل سالگی
فهمیدم هرچه زیستم اشتباه بود!

حالا میفهمم
چیزی بالاتر از سلامتی
چیزی بهتر از لحظه ی حال
بااهمیت تر از شادی
باارزش تر از تخیل
و در صدر ِ همه
نفس هایی که نفهمیده دَم و بازدَم می شدند ، وجود ندارد!

حالا میفهمم
استرس
تشویش
دلهره
ترس ِآزمون
ترس ِنتیجه
ترس ِکنکور
اضطراب ِسربازی
ترس از آینده
وحشت ازعقب ماندن
دلهره تنهایی
تردیدهای ِمستاصل کننده
نگرانی از غربت
وحشت از غریبی
غصه های ِعصر ِجمعه
اول ِ مهر
۱۴ فروردین
بیکاری
هرگز نه ماندگار بودند
نه ارزش ِلحظه های ِ هَدَررفته اَم را داشتند.

حالا میفهمم
یک کبد ِسالم چندبرابر ِلیسانسم ارزشمنداست.
کلیه هایم از تمامی ِکارهایم
دیسک کمرم ازمتراژ ِخانه
تراکم ِاستخوانم ازغروب های ِجمعه
روحم از تمام ِنگرانیهایم
زمانم ازهمه ی ناشناخته‌های ِآینده های ِنیامده اَم
شادیم ازتمام ِلحظه های ِعبوسم
امیدم ازهمه ی یاس هایم باارزش تر بودند.

حالا میفهمم
چقدرموهایم قیمتی بودند
و
چقدریک ثانیه بیشترکنار ِفرزندم زنده بمانم
ارزش ِتمام ِشغلهای ِدنیا را دارد.

یقین دارم آدم هایی که به معنی ِتمام ِکلمه
لحظه ی بودنشان رامیفهمند
با غبار ِغم
و
تردید
و
غصه
و
ترس
و
اضطراب
و
چه شَوَدها نیالودند.
درحال،ماندند
و ذهن ِ شان را خالی
حِسِّ شان را چون ابر در حرکت
روحشان را
با آموزه های ِدرست وحقیقی تزیین
و اندیشه هایشان را آزاد
و
تخیل شان را سرشار می کنند
به معنی ِحقیقی ِکلمه زنده اند
و
زندگی می کنند
و به معنی ِ واقعی ِ کلمه
در آرامش میمیرند

سرخوش، همچون فصلی از زندگی
جزیی از زندگی و در مسیر زندگی!