پاینده ایران

سلطان

«سلطان به ندرت از اندرون که خواجگان آن را اداره می‌کنند و در واقع، تنها کشوری است که او بر آن فرمان می راند، بیرون می‌آید. هرچه قلمرو کشور گسترده‌تر باشد اندرون شاهی نیز بزرگ تر است و در نتیجه سلطان بیشتر غرق در لذت است. بدین‌سان در این حکومت‌ها هرچه شمار رعیت سلطان بیشتر باشد او کمتر به حکومت می‌اندیشد؛ هر چه امور از اهمیت بیشتری برخوردار باشند کمتر دربارهٔ آن‌ها رایزنی میشود. در نظام‌های استبدادی دیانت مهمترین عامل است و همان جایگاهی را دارد که ترس، به عنوان «اصل» حکومت که دیانت را نیز بر آن افزوده باشند. در کشورهای اسلامی، دیانت مبنایی است که رعیت «احترام شگفت‌انگیزی» را که نسبت به شاه خود دارند از آن گرفته‌اند. سلطان مالک همه زمین‌ها و وارث همه رعیت است و همین امر موجب می‌شود که بیشتر زمین‌ها بایر بمانند و اگر سلطان اهل تجارت باشد، هر صنعتی نابود خواهد شد. فقدان قانون بنیادین موجب میشود جانشینی سلطان از قاعده‌ای معین تبعیت نکند.»

منتسکیو

#سلطان

۲۶ آذر ۱۴۰۳

@paniranist_party