#کتاب
در مدتی که میان سرخپوستان زندگی می کردم، مجرد ماندم، گویی در انتظار زنی بودم که کاملاً از آن من باشد و کمبودهای شخصیت، عشق و محبت را در من جبران کند. من عاشق هموطنان جدیدم شدم، عاشق نگاه ساده شان به امورات زندگی، برآوردن نیازهای روزانه بی آنکه به اصول اساسیشان بی اعتنایی کنند، به ویژه مراقبتشان از خاک، هوا و آب ارزشمند و کمیابشان، آبی که در چاه های عمیق مخفی شده است. هیچ رودخانه ای در سطح دشت یوکاتان جاری نیست، بلکه دارای شبکه ای از جریانهای زیرزمینی است.
مراقبت از خاک، مأموریت اصلیشان بود. آنها خادمان خاک بودند. به همین منظور هم به دنیا آمده بودند. متوجه شدم که داستانهای اعجاب انگیزشان، مراسمشان و مناجاتشان، هدفی غیر از حفظ شادابی و باروری خاک و بزرگداشت نیاکانشان ندارد، بزرگداشت همان نیاکانی که از خاک نگهداری کرده بودند و آن را سخاوتمند یا بخیل، اما در هر حال زنده، برای فرزندانشان میراث گذاشته بودند.
وظیفه ای بی‌پایان بود، نوعی توالی که در آغاز به نظر ما کاری طاقت فرسا، کشنده و تکراری بود، اما سرانجام متوجه شدیم که پاداش کارشان انجام همان کار بود. در حقیقت آنها زندگی می کردند تا وقتی مُردند دنیا همچنان فرزندانشان را سیر کند. در نظر آنها، مرگ هدیه ای برای تداوم زندگی فرزندانشان بود.
به همین دلیل، به نظر این بومیان، تولد و مرگ پدیده هایی یکسان بودند، وقایعی که به یک اندازه درخور شادی و احترامند.
اولین مراسم تدفینی را که دیدیم هرگز فراموش نخواهم کرد، زیرا با مراسمی روبرو شدیم که نمایانگر آغاز و تداوم همه چیز بود، درست مانند مراسمی که برای تولد برگزار می کنیم. چهره ها و حرکات و نوای سازهایشان گواهی بر این باور بود که مرگ سرچشمه ی زندگی است، مرگ نخستین تولد است، ما از مرگ می آییم. زاده نمی شویم، مگر آنکه پیش تر کسی مرده باشد، آن هم به خاطر ما و برای ما...
#درخت_پرتقال
#کارلوس_فوئنتس
@karunagroindustry
در مدتی که میان سرخپوستان زندگی می کردم، مجرد ماندم، گویی در انتظار زنی بودم که کاملاً از آن من باشد و کمبودهای شخصیت، عشق و محبت را در من جبران کند. من عاشق هموطنان جدیدم شدم، عاشق نگاه ساده شان به امورات زندگی، برآوردن نیازهای روزانه بی آنکه به اصول اساسیشان بی اعتنایی کنند، به ویژه مراقبتشان از خاک، هوا و آب ارزشمند و کمیابشان، آبی که در چاه های عمیق مخفی شده است. هیچ رودخانه ای در سطح دشت یوکاتان جاری نیست، بلکه دارای شبکه ای از جریانهای زیرزمینی است.
مراقبت از خاک، مأموریت اصلیشان بود. آنها خادمان خاک بودند. به همین منظور هم به دنیا آمده بودند. متوجه شدم که داستانهای اعجاب انگیزشان، مراسمشان و مناجاتشان، هدفی غیر از حفظ شادابی و باروری خاک و بزرگداشت نیاکانشان ندارد، بزرگداشت همان نیاکانی که از خاک نگهداری کرده بودند و آن را سخاوتمند یا بخیل، اما در هر حال زنده، برای فرزندانشان میراث گذاشته بودند.
وظیفه ای بی‌پایان بود، نوعی توالی که در آغاز به نظر ما کاری طاقت فرسا، کشنده و تکراری بود، اما سرانجام متوجه شدیم که پاداش کارشان انجام همان کار بود. در حقیقت آنها زندگی می کردند تا وقتی مُردند دنیا همچنان فرزندانشان را سیر کند. در نظر آنها، مرگ هدیه ای برای تداوم زندگی فرزندانشان بود.
به همین دلیل، به نظر این بومیان، تولد و مرگ پدیده هایی یکسان بودند، وقایعی که به یک اندازه درخور شادی و احترامند.
اولین مراسم تدفینی را که دیدیم هرگز فراموش نخواهم کرد، زیرا با مراسمی روبرو شدیم که نمایانگر آغاز و تداوم همه چیز بود، درست مانند مراسمی که برای تولد برگزار می کنیم. چهره ها و حرکات و نوای سازهایشان گواهی بر این باور بود که مرگ سرچشمه ی زندگی است، مرگ نخستین تولد است، ما از مرگ می آییم. زاده نمی شویم، مگر آنکه پیش تر کسی مرده باشد، آن هم به خاطر ما و برای ما...
#درخت_پرتقال
#کارلوس_فوئنتس
@karunagroindustry