ادامه خاطرات احمد آل یاسین
از راه اندازی شرکت کشت و صنعت کارون
🔸#خطوط_انتقال_گاز_و_برق
در ابتدا سوخت کارخانه شکر، گازوئیل بود که از شرکت نفت آبادان و اهواز می آمد. تا زمانی که من در کشت و صنعت کارون بودم، گازرسانی نشده بود، ولی بعدها یک خط لوله 24 اینچی، گاز مورد نیاز کارخانجات را از اهواز و از طریق هفت تپه به محوطه ی صنعتی و پایانه های مصرف می رساند.
برای تأمین برق مصرفی شهرکها و کارخانجات نیز، یک خط فشار قوی 132 کیلو ولت احداث و یک ایستگاه برق 50 مگا واتی ویژه در محل کارخانه به بهره برداری رسید.
🔸#تأمین_آب_مصرفی
برای تأمین آب مصرفی، سه حلقه چاه عمیق در شهرک کارمندی نی آباد در محوطه صنعتی و در شهرک کارگری موسوم به بوستان (نی برها) حفر گردید که آب آنها به منبع های هوایی در ارتفاع 25 متری پمپ می شد.
🔸#نیروی_انسانی_شاغل_در_طرح
در ابتدا حداکثر نیروی انسانی شاغل در طرح 678 نفر کارمند دائم و 2962 نفر کارگر دائم بود که علاوه بر آنها، 2560 نفر کارگر فصلی یا موقت برای مدت 6 ماه در سال برآورد شده بود، ولی بعدها بیش از 5 هزار نفر کارشناس، کارمند، کارگر دائم، غیر از کارگران فصلی و نی برها مشغول به کار بودند. این جمعیت بعد از انقلاب به بیش از 13 هزار نفر افزایش پیدا کرد.
🔸#شهرک_های_مسکونی
برای اسکان و رفاه جمعیت (بیش از 5 هزار نفر) بخش های کشاورزی، صنعت، خدمات و پشتیبانی کشت و صنعت کارون، سه شهرک مسکونی به نام شوشتر نو در شمال غرب شوشتر برای اسکان کارگران دائم، شهرک بوستان (نی برها) برای اسکان موقت کارگران نی بر، شهرک کارمندی نی آباد در کنار رودخانه شور برای اسکان مدیران، مهندسین و کارشناسان و همچنین شهرک های روستایی ایجاد گردید.
🔸#شهرک_شوشتر_نو
برای سکونت دائم و حرفه ای، محلی در شمال غرب شوشتر در ساحل راست رودخانه شطیط در نظر گرفته شد و شهرک شوشتر نو نامگذاری شد. در ابتدا تعداد 4930 واحد مسکونی به انضمام تأسیسات عمومی و شهری در نظر گرفته شد. ولی بیش از 560 واحد ساخته نشد. کار جالبی که در شهرک کارگری شوشتر نو صورت گرفت، استفاده از نمادها و ویژگی های معماری دزفول قدیم بود. منازل به اصطلاح اربابی و قدیمی دزفول از معماری های بسیار زیبایی بالای سردرها، درگاهی ها، ایوان ها، طاق نماها و همچنین آجرکاری تزئینی هنرمندانه ای برخوردار بودند. کوچه ها طوری طراحی شده بودند که هر صد متر یا هر چند ده متر، یک طاقی (تونل کوتاه با طاق ضربی) داشتند تا در تابستان، عابرین بیشترین ساعت روز را در سایه عبور کنند و در کوران هوای خنک تر زیر طاقی ها نفسی تازه کنند.تمام منازل دزفول زیرزمینی به نام #شبادان داشتند. زیرزمین های خیلی عمیقی که به وسیله یک گشودگی لوله مانند به هوای بیرون وصل می شد. درون این گشودگی خار و خاشاک می گذاشتند و کم کم آب می پاشیدند تا جریان باد، فضای شبادان را خنک کند. بعضی منازل از پنکه برقی برای افزایش جریان هوا استفاده می کردند. در پاره ای از محله های دزفول، خانه های فامیلی و اربابی از زیر شبادان با همدیگر ارتباط داشتند و یک شبکه زیرزمینی وجود داشت که خود سبب خنک تر شدن دالان ها و زیرزمین های منازل می شد. این بود که تا حدودی از مظاهر و نمادهای معماری این شهر، به خصوص در سر در ورودی منازل و گذرگاه های عمومی الهام گرفته شد.
(ادامه دارد)
@karunagroindustry
از راه اندازی شرکت کشت و صنعت کارون
🔸#خطوط_انتقال_گاز_و_برق
در ابتدا سوخت کارخانه شکر، گازوئیل بود که از شرکت نفت آبادان و اهواز می آمد. تا زمانی که من در کشت و صنعت کارون بودم، گازرسانی نشده بود، ولی بعدها یک خط لوله 24 اینچی، گاز مورد نیاز کارخانجات را از اهواز و از طریق هفت تپه به محوطه ی صنعتی و پایانه های مصرف می رساند.
برای تأمین برق مصرفی شهرکها و کارخانجات نیز، یک خط فشار قوی 132 کیلو ولت احداث و یک ایستگاه برق 50 مگا واتی ویژه در محل کارخانه به بهره برداری رسید.
🔸#تأمین_آب_مصرفی
برای تأمین آب مصرفی، سه حلقه چاه عمیق در شهرک کارمندی نی آباد در محوطه صنعتی و در شهرک کارگری موسوم به بوستان (نی برها) حفر گردید که آب آنها به منبع های هوایی در ارتفاع 25 متری پمپ می شد.
🔸#نیروی_انسانی_شاغل_در_طرح
در ابتدا حداکثر نیروی انسانی شاغل در طرح 678 نفر کارمند دائم و 2962 نفر کارگر دائم بود که علاوه بر آنها، 2560 نفر کارگر فصلی یا موقت برای مدت 6 ماه در سال برآورد شده بود، ولی بعدها بیش از 5 هزار نفر کارشناس، کارمند، کارگر دائم، غیر از کارگران فصلی و نی برها مشغول به کار بودند. این جمعیت بعد از انقلاب به بیش از 13 هزار نفر افزایش پیدا کرد.
🔸#شهرک_های_مسکونی
برای اسکان و رفاه جمعیت (بیش از 5 هزار نفر) بخش های کشاورزی، صنعت، خدمات و پشتیبانی کشت و صنعت کارون، سه شهرک مسکونی به نام شوشتر نو در شمال غرب شوشتر برای اسکان کارگران دائم، شهرک بوستان (نی برها) برای اسکان موقت کارگران نی بر، شهرک کارمندی نی آباد در کنار رودخانه شور برای اسکان مدیران، مهندسین و کارشناسان و همچنین شهرک های روستایی ایجاد گردید.
🔸#شهرک_شوشتر_نو
برای سکونت دائم و حرفه ای، محلی در شمال غرب شوشتر در ساحل راست رودخانه شطیط در نظر گرفته شد و شهرک شوشتر نو نامگذاری شد. در ابتدا تعداد 4930 واحد مسکونی به انضمام تأسیسات عمومی و شهری در نظر گرفته شد. ولی بیش از 560 واحد ساخته نشد. کار جالبی که در شهرک کارگری شوشتر نو صورت گرفت، استفاده از نمادها و ویژگی های معماری دزفول قدیم بود. منازل به اصطلاح اربابی و قدیمی دزفول از معماری های بسیار زیبایی بالای سردرها، درگاهی ها، ایوان ها، طاق نماها و همچنین آجرکاری تزئینی هنرمندانه ای برخوردار بودند. کوچه ها طوری طراحی شده بودند که هر صد متر یا هر چند ده متر، یک طاقی (تونل کوتاه با طاق ضربی) داشتند تا در تابستان، عابرین بیشترین ساعت روز را در سایه عبور کنند و در کوران هوای خنک تر زیر طاقی ها نفسی تازه کنند.تمام منازل دزفول زیرزمینی به نام #شبادان داشتند. زیرزمین های خیلی عمیقی که به وسیله یک گشودگی لوله مانند به هوای بیرون وصل می شد. درون این گشودگی خار و خاشاک می گذاشتند و کم کم آب می پاشیدند تا جریان باد، فضای شبادان را خنک کند. بعضی منازل از پنکه برقی برای افزایش جریان هوا استفاده می کردند. در پاره ای از محله های دزفول، خانه های فامیلی و اربابی از زیر شبادان با همدیگر ارتباط داشتند و یک شبکه زیرزمینی وجود داشت که خود سبب خنک تر شدن دالان ها و زیرزمین های منازل می شد. این بود که تا حدودی از مظاهر و نمادهای معماری این شهر، به خصوص در سر در ورودی منازل و گذرگاه های عمومی الهام گرفته شد.
(ادامه دارد)
@karunagroindustry