هرگز قضاوت نکنیم...
نکته: تا زمانی که از کل اتفاق خبر نداشته باشیم، واقعا نمی توانیم قضاوتی بکنیم. درست مثل اینکه فقط یک صفحه از کتابی را بخوانیم و بعد بخواهیم درباره کل کتاب قضاوت کنیم...
اصلا نگران چیزهایی که ماورای حد و اندازه ما هستند نشویم چه برسد به اینکه درباره آنها قضاوت و پیشداوری کنیم. باید بدانیم آگاهی ما بسیار محدود و در حدی پایین قرار دارد. به محض اینکه درباره چیزی شروع به قضاوت می کنیم مانع پیشرفت و رشد خود می شویم. البته ذهن همیشه علاقه به قضاوت دارد زیرا حرکت و رشد برای ذهن مشکل آفرین است...
اگر می خواهیم به سوی بی نهایت سفر کنیم، اولین گام، به دور ریختن هرگونه قضاوت و پیشداوری است و این کار خیلی مشکل و تقریبا غیر ممکن می نماید؛ پس حداقل می توانیم آن را به تاخیر بیندازیم.
در واقع قضاوت کردن مانع از دیدن چیزهای تازه می شود. با قضاوت کردن همیشه با چشم های بسته زندگی خواهیم کرد. آنهایی که زود قضاوت می کنند می ترسند اشتباه کرده باشند، بنابراین ترجیح می دهند کور باقی بمانند. ذهن دائما در حال پیشداوری ست و به این ترتیب ما را از سفر درونی باز می دارد.
خیلی ها شکایت می کنند که زندگی یکنواخت و خسته کننده ست؛ اینها کسانی هستند که با چشم بسته زندگی می کنند. شخصی که با چشمان باز زندگی می کند، هرگز زندگی را یکنواخت و کسل کننده نمی یابد.
در هر لحظه میلیون ها معجزه در اطراف ما رخ می دهد ولی ما با چشم بسته ی پر از پیشداوری و قضاوت، زندگی می کنیم و متاسفانه از دیدن این معجزات کور هستیم. حقیقت هیج حجابی ندارد، بلکه ما خودمان حجاب و پوشش حقیقت هستیم. اگر حقیقت جایی نهان بود، یک بودا یا یک زرتشت برای کشف آن کافی بود. در این صورت یک بار کشف می شد و همه می توانستند آن را درک کنند، درست مثل کشفیات علمی که وقتی یک بار دانشمندی آنها را کشف می کند دیگر نیازی به کشف دوباره آن نیست.
حقیقت، کاملا عریان و بی پرده در مقابل ماست ولی ما چشمان خود را بسته ایم، چرا؟
چون انسان دوست دارد در توهم و رویا، زندگی و خیال بافی کند.
#کتاب: این نیز بگذرد
#اوشو
انتخاب و تلخیص: پروین سلطانی
کارشناس آموزش
@karunagroindustry
نکته: تا زمانی که از کل اتفاق خبر نداشته باشیم، واقعا نمی توانیم قضاوتی بکنیم. درست مثل اینکه فقط یک صفحه از کتابی را بخوانیم و بعد بخواهیم درباره کل کتاب قضاوت کنیم...
اصلا نگران چیزهایی که ماورای حد و اندازه ما هستند نشویم چه برسد به اینکه درباره آنها قضاوت و پیشداوری کنیم. باید بدانیم آگاهی ما بسیار محدود و در حدی پایین قرار دارد. به محض اینکه درباره چیزی شروع به قضاوت می کنیم مانع پیشرفت و رشد خود می شویم. البته ذهن همیشه علاقه به قضاوت دارد زیرا حرکت و رشد برای ذهن مشکل آفرین است...
اگر می خواهیم به سوی بی نهایت سفر کنیم، اولین گام، به دور ریختن هرگونه قضاوت و پیشداوری است و این کار خیلی مشکل و تقریبا غیر ممکن می نماید؛ پس حداقل می توانیم آن را به تاخیر بیندازیم.
در واقع قضاوت کردن مانع از دیدن چیزهای تازه می شود. با قضاوت کردن همیشه با چشم های بسته زندگی خواهیم کرد. آنهایی که زود قضاوت می کنند می ترسند اشتباه کرده باشند، بنابراین ترجیح می دهند کور باقی بمانند. ذهن دائما در حال پیشداوری ست و به این ترتیب ما را از سفر درونی باز می دارد.
خیلی ها شکایت می کنند که زندگی یکنواخت و خسته کننده ست؛ اینها کسانی هستند که با چشم بسته زندگی می کنند. شخصی که با چشمان باز زندگی می کند، هرگز زندگی را یکنواخت و کسل کننده نمی یابد.
در هر لحظه میلیون ها معجزه در اطراف ما رخ می دهد ولی ما با چشم بسته ی پر از پیشداوری و قضاوت، زندگی می کنیم و متاسفانه از دیدن این معجزات کور هستیم. حقیقت هیج حجابی ندارد، بلکه ما خودمان حجاب و پوشش حقیقت هستیم. اگر حقیقت جایی نهان بود، یک بودا یا یک زرتشت برای کشف آن کافی بود. در این صورت یک بار کشف می شد و همه می توانستند آن را درک کنند، درست مثل کشفیات علمی که وقتی یک بار دانشمندی آنها را کشف می کند دیگر نیازی به کشف دوباره آن نیست.
حقیقت، کاملا عریان و بی پرده در مقابل ماست ولی ما چشمان خود را بسته ایم، چرا؟
چون انسان دوست دارد در توهم و رویا، زندگی و خیال بافی کند.
#کتاب: این نیز بگذرد
#اوشو
انتخاب و تلخیص: پروین سلطانی
کارشناس آموزش
@karunagroindustry
این تویی و فقط تویی که در نهایت مسئول آن چیزی هستی که برایت پیش می آید.
این را بخاطر داشته باش!
این کلید اصلی است.
اگر ناشادی، مسئول تویی.
اگر درست زندگی نمی کنی، مسئول تویی.
اگر سردرگمی، مسئول تویی.
آری بار مسئولیت، تمام و کمال بر عهده توست.
#اوشو
@karunagroindustry
این را بخاطر داشته باش!
این کلید اصلی است.
اگر ناشادی، مسئول تویی.
اگر درست زندگی نمی کنی، مسئول تویی.
اگر سردرگمی، مسئول تویی.
آری بار مسئولیت، تمام و کمال بر عهده توست.
#اوشو
@karunagroindustry
عبادت به هیچ واژه ای احتیاج ندارد.
به خدا چه می توان گفت؟
هر چه بخواهی به او بگویی پیشاپیش از آن آگاه است.
از خدا چه می توان خواست؟
پیشاپیش همه چیز را داده است و اگر هم چیزی را نداده فقط به این دلیل بوده که نیازی به آن نبوده است.
او از ما خردمندتر است اما مردم پیوسته از خدا می خواهند "این کار را بکن؛ این را به من بده؛ آن را به من بده."
انگار که خدا از خرد کافی برخوردار نیست!
تمام دعاهای ما پند و نصیحت است و مردم هر روز بر آن پافشاری می کنند. مثل این است که خدا را به باد انتقام می گیرند: "تا کی می خواهی به حرف هایم گوش ندهی؟ من هر صبح و شب از تو می خواهم..."
عبادت شکرگزاری در سکوت است. در کمال سکوت اما بسی ژرف.
عبادت فقط وقتی امکان پذیر است که تو بیاموزی چگونه شادمان باشی و گرنه چیزی نخواهی داشت که بابت آن شکرگزاری کنی.
بگذار زندگی ات با عمق و خنده همراه باشد تا حضور شکرگزاری در وجودت احساس کنی. و این شکرگزاری متعلق به هیچ دینی نیست. فقط شکرگزاری است...
#اوشو
@karunagroindustry
به خدا چه می توان گفت؟
هر چه بخواهی به او بگویی پیشاپیش از آن آگاه است.
از خدا چه می توان خواست؟
پیشاپیش همه چیز را داده است و اگر هم چیزی را نداده فقط به این دلیل بوده که نیازی به آن نبوده است.
او از ما خردمندتر است اما مردم پیوسته از خدا می خواهند "این کار را بکن؛ این را به من بده؛ آن را به من بده."
انگار که خدا از خرد کافی برخوردار نیست!
تمام دعاهای ما پند و نصیحت است و مردم هر روز بر آن پافشاری می کنند. مثل این است که خدا را به باد انتقام می گیرند: "تا کی می خواهی به حرف هایم گوش ندهی؟ من هر صبح و شب از تو می خواهم..."
عبادت شکرگزاری در سکوت است. در کمال سکوت اما بسی ژرف.
عبادت فقط وقتی امکان پذیر است که تو بیاموزی چگونه شادمان باشی و گرنه چیزی نخواهی داشت که بابت آن شکرگزاری کنی.
بگذار زندگی ات با عمق و خنده همراه باشد تا حضور شکرگزاری در وجودت احساس کنی. و این شکرگزاری متعلق به هیچ دینی نیست. فقط شکرگزاری است...
#اوشو
@karunagroindustry
عبادت شما اگر صد سال هم طول بکشد، برای شما هیچ سودی نخواهد داشت تا زمانی که تحولی در خود احساس نکنید و نشان بدهید که انسان قبلی نیستید.
چگونه می توان لحظات عشق و عبادت را شمرد (من سی سال عبادت کردم ولی هیچ نشانی از نزدیکی به خداوند نمی بینم)
اگر درک کنید عبادت چیست؟ نتیجه آن اصلاً برایتان اهمیتی نخواهد داشت. عبادت خود نتیجه خود است و ارزش آن در خودش نهفته است؛ شما عبادت می کنید و این کافی است زیرا عبادت خود موجب شادی و سرور می گردد و چیزی اضافه برآن نیاز نیست. ولی اگر عبادت شما واقعی نباشد منتظر نتیجه آن هستید. در این صورت عبادت شما وسیله ای برای رسیدن به نتیجه ای دیگر خواهد بود.
عبادت واقعی، خود نتیجه خود است. تمامی پدیده های زیبا و دوست داشتنی همچون عشق، عبادت و مدیتیشن، خودشان نتیجه خودشان هستند و اگر آنها را به عنوان وسیله ای برای رسیدن به نتیجه ای دیگر به کار ببریم از دستشان خواهیم داد.
درست مثل اینکه صبح زود به پیاده روی می روید و از آن لذت می برید. آیا ممکن است روزهایی را که به پیاده روی می روید را حساب کنید و بگوئید سی سال می روم و اتفاق خاصی رخ نداد؟!
پیاده روی صبح، فقط همان پیاده روی صبح است و لذت و شادی آن در خودش نهفته است.
زندگی همیشه نقد و در حال حاضر است. زندگی به هیچ وجه چک مدت دار نیست که چیزی را در آینده به شما قول بدهد. زندگی پول نقد است همین حالا و همین جا.
عبادت نوعی جشن و سرور است. عبادت به هیچ وجه تلاش برای به دست آوردن چیز دیگر نیست. لحظاتی که عبادت حقیقی رخ می دهد، لحظاتی جاودان و ماندنی هستند و یک عابد حقیقی هرگز این لحظات را نمی شمارد.
اگر لحظه ای مزه عبادت، عشق و مدیتیشن را بچشید، برای همیشه خشنود و سپاسگزار خواهید بود و به هیچ وجه شکایت نمی کنید.
#اوشو
@karunagroindustry
چگونه می توان لحظات عشق و عبادت را شمرد (من سی سال عبادت کردم ولی هیچ نشانی از نزدیکی به خداوند نمی بینم)
اگر درک کنید عبادت چیست؟ نتیجه آن اصلاً برایتان اهمیتی نخواهد داشت. عبادت خود نتیجه خود است و ارزش آن در خودش نهفته است؛ شما عبادت می کنید و این کافی است زیرا عبادت خود موجب شادی و سرور می گردد و چیزی اضافه برآن نیاز نیست. ولی اگر عبادت شما واقعی نباشد منتظر نتیجه آن هستید. در این صورت عبادت شما وسیله ای برای رسیدن به نتیجه ای دیگر خواهد بود.
عبادت واقعی، خود نتیجه خود است. تمامی پدیده های زیبا و دوست داشتنی همچون عشق، عبادت و مدیتیشن، خودشان نتیجه خودشان هستند و اگر آنها را به عنوان وسیله ای برای رسیدن به نتیجه ای دیگر به کار ببریم از دستشان خواهیم داد.
درست مثل اینکه صبح زود به پیاده روی می روید و از آن لذت می برید. آیا ممکن است روزهایی را که به پیاده روی می روید را حساب کنید و بگوئید سی سال می روم و اتفاق خاصی رخ نداد؟!
پیاده روی صبح، فقط همان پیاده روی صبح است و لذت و شادی آن در خودش نهفته است.
زندگی همیشه نقد و در حال حاضر است. زندگی به هیچ وجه چک مدت دار نیست که چیزی را در آینده به شما قول بدهد. زندگی پول نقد است همین حالا و همین جا.
عبادت نوعی جشن و سرور است. عبادت به هیچ وجه تلاش برای به دست آوردن چیز دیگر نیست. لحظاتی که عبادت حقیقی رخ می دهد، لحظاتی جاودان و ماندنی هستند و یک عابد حقیقی هرگز این لحظات را نمی شمارد.
اگر لحظه ای مزه عبادت، عشق و مدیتیشن را بچشید، برای همیشه خشنود و سپاسگزار خواهید بود و به هیچ وجه شکایت نمی کنید.
#اوشو
@karunagroindustry