#به_نام_خدای_رنگین_کمان
۱. یکی از اشتباهات راهبردی متداول در کشورداری جمهوری اسلامی، عدم تفکیک بین دوگانه «مخالف و دشمن» است. از فعالیت‌های اصلی نهادهای گزینشی، ارزیابی و تفکیک «موافقین از مخالفین» بوده و همین موضوع، سبب شکل‌گیری دروغ‌گویی سیستماتیک متقاضیان ورود به بخش اداری کشور از کارمند ساده خدماتی تا عضو هیئت‌علمی (تفکیک‌شده بر اساس میزان تأثیرگزاری اجتماعی و نه اهمیت شغل) شده‌است. با این وجود، گزینش‌های عمومی، تخصصی و امنیتی چندگانه برای ورود به بخش‌های کلیدی نظام هم هرگز نتوانسته تضمین کننده صحت نتایج باشد. مصداق بارز این موضوع، جایگاه و نقش روسای جمهور در دوران بعد از ریاست آنها و یا فساد اقتصادی درون هسته اداری کشور است که ورود به آن جایگاه‌ها هرگز آسان نیست و موارد آن بطور متمادی در سال‌های اخیر وبه لطف فضای مجازی منتشر شده است.
۲. در ساحت عمل، تفاوت معناداری میان مخالف و دشمن وجود دارد که مهمترین آن، میل به حذف طرف مقابل است. در عرصه سیاسی جامعه متلاطم امروز ایران که با از دست رفتن عمیق سرمایه‌های اجتماعی نظام روبرو هستیم، مشخصا «دلبستگی به حفظ تمامیت ارضی و اصلاح امور برای زندگی بهتر همه افراد جامعه»، مهمترین خواسته مخالفان و مشخصه تفکیک از دشمن است. هر زمان که حاکمیت جمهوری اسلامی به این تفکیک ساده اما کلیدی رسمیت قائل بشود، مهمترین گام پذیرش مخالفان و حل بحران برداشته شده و چگونگی توجه و پذیرش درخواست‌های مخالفان، معنادار می‌شود. عدالت، مبازره با فساد و آزادی انتخاب و عقیده توسط هر نظام حکومتی که برای مردم فراهم شود، رضایت و همراهی و حمایت را به همراه خواهد داشت. نکته‌ای که شهید بهشتی هم به آن اشاره کرده بود و در سایه تمامیت‌خواهی، دشمن‌انگاری و عدم شناخت درست انقلابیون هیجان زده نسبت به مملکت‌داری، نادیده ماند و به روزهای سخت امروز منتهی شد.
۳. منتقدین مخالف شده، به حق، خواسته‌هایی دارند که مشخص است و برای رسیدن به آنها، حاضر به پذیرفتن خطر سخت مقابله با حکومت شده‌اند. در این شرایط، حکومت می‌تواند دو راه در پیش بگیرد. تفکیک مخالف از دشمن و حرکت در مسیر تأمین خواسته‌های آنها در فاصله هردم کوتاه‌تر شونده بین موج‌های اعتراضی سخت؛ و یا دشمن‌انگاری مخاطبان و قراردادن آنها در دامن دشمن. حالت اول، حکمرانی مطلوب و حالت دوم، زوال حکمرانی را به همراه خواهد داشت.
یک خاطره: مسئول گزینش از یک همکار خواسته بود در همان جلسه التزام «عملی» خود به ولایت فقیه را ثابت کند.
علی اصغر کلانتر
۲۶ آبان ۱۴۰۱
جایی نزدیک ساری
#مهسا_امینی
#یادداشت_های_علی_اصغر_کلانتر
۱. یکی از اشتباهات راهبردی متداول در کشورداری جمهوری اسلامی، عدم تفکیک بین دوگانه «مخالف و دشمن» است. از فعالیت‌های اصلی نهادهای گزینشی، ارزیابی و تفکیک «موافقین از مخالفین» بوده و همین موضوع، سبب شکل‌گیری دروغ‌گویی سیستماتیک متقاضیان ورود به بخش اداری کشور از کارمند ساده خدماتی تا عضو هیئت‌علمی (تفکیک‌شده بر اساس میزان تأثیرگزاری اجتماعی و نه اهمیت شغل) شده‌است. با این وجود، گزینش‌های عمومی، تخصصی و امنیتی چندگانه برای ورود به بخش‌های کلیدی نظام هم هرگز نتوانسته تضمین کننده صحت نتایج باشد. مصداق بارز این موضوع، جایگاه و نقش روسای جمهور در دوران بعد از ریاست آنها و یا فساد اقتصادی درون هسته اداری کشور است که ورود به آن جایگاه‌ها هرگز آسان نیست و موارد آن بطور متمادی در سال‌های اخیر وبه لطف فضای مجازی منتشر شده است.
۲. در ساحت عمل، تفاوت معناداری میان مخالف و دشمن وجود دارد که مهمترین آن، میل به حذف طرف مقابل است. در عرصه سیاسی جامعه متلاطم امروز ایران که با از دست رفتن عمیق سرمایه‌های اجتماعی نظام روبرو هستیم، مشخصا «دلبستگی به حفظ تمامیت ارضی و اصلاح امور برای زندگی بهتر همه افراد جامعه»، مهمترین خواسته مخالفان و مشخصه تفکیک از دشمن است. هر زمان که حاکمیت جمهوری اسلامی به این تفکیک ساده اما کلیدی رسمیت قائل بشود، مهمترین گام پذیرش مخالفان و حل بحران برداشته شده و چگونگی توجه و پذیرش درخواست‌های مخالفان، معنادار می‌شود. عدالت، مبازره با فساد و آزادی انتخاب و عقیده توسط هر نظام حکومتی که برای مردم فراهم شود، رضایت و همراهی و حمایت را به همراه خواهد داشت. نکته‌ای که شهید بهشتی هم به آن اشاره کرده بود و در سایه تمامیت‌خواهی، دشمن‌انگاری و عدم شناخت درست انقلابیون هیجان زده نسبت به مملکت‌داری، نادیده ماند و به روزهای سخت امروز منتهی شد.
۳. منتقدین مخالف شده، به حق، خواسته‌هایی دارند که مشخص است و برای رسیدن به آنها، حاضر به پذیرفتن خطر سخت مقابله با حکومت شده‌اند. در این شرایط، حکومت می‌تواند دو راه در پیش بگیرد. تفکیک مخالف از دشمن و حرکت در مسیر تأمین خواسته‌های آنها در فاصله هردم کوتاه‌تر شونده بین موج‌های اعتراضی سخت؛ و یا دشمن‌انگاری مخاطبان و قراردادن آنها در دامن دشمن. حالت اول، حکمرانی مطلوب و حالت دوم، زوال حکمرانی را به همراه خواهد داشت.
یک خاطره: مسئول گزینش از یک همکار خواسته بود در همان جلسه التزام «عملی» خود به ولایت فقیه را ثابت کند.
علی اصغر کلانتر
۲۶ آبان ۱۴۰۱
جایی نزدیک ساری
#مهسا_امینی
#یادداشت_های_علی_اصغر_کلانتر