Doostdaran_freudianassociation

10 viewsedited 20:55

.
👇💬 آن موضوع کسانی است که بدون برخورداری از یک آموزش کافی و حتی بدون اینکه همان سیصد ساعت را هم روانکاوی شده باشند اقدام به انجام به اصطلاح روانکاوی بر روی دیگران می کنند. سوال این است که اعمال این اشخاص تا چه حد می تواند برای بیمارانشان مضر و عواقب آن تا چه حد ممکن است خطرناک باشد و اینکه آیا به نحوی قانون باید در کار آنها مداخله کرده و جلوی اعمال آنها را سد نماید یا خیر؟

❁ پاسخ این است اگر آنهایی که از طرف یک انستیتوی معتبر روانکاوی به رسمیت شناخته شده اند و حتی اقدام به انتشار کتاب درباره این علم می کنند دیر یا زود دچار دلزدگی و افسردگی می گردند و تمایل به تغییر شغل نشان می دهند تصور کنید که میزان دلزدگی آنهایی که همین اندازه نیز دانش و اعتبار ندارند تا چه حدّ است و به طریق اولی میزان دلزدگی مراجعین آنها چه باید باشد.کسانی که به این اشخاص مراجعه می کنند دیر یا زود آنها را رها می کنند و خود آنها نیز دیر یا زود این جایگاهی را که فکر می کردند چون خالی است بنابراین هر کس می تواند آن را اشغال نماید ترک می کنند.از میان آنها کسانی که پزشک هستند دو مرتبه به تجویز دارو روی می آورند و آنهایی که پزشک نیستند به یکی از انواع مختلف درمانهای حاشیه ای پناه آورده و آن را چاشنی کارشان می کنند و هم خودشان و هم بیمارانشان می دانند که اگر نتیجه ای هم دریافت می شود محصول همین چاشنی است و نه چیز دیگر.
❁در مورد اینکه آیا قانون باید جلوی کار این اشخاص را بگیرد نظر من این است که در هر رابطه ای نوعی ارضا برای طرفین وجود دارد و تا موقعی که این ارضاء دو طرفه باشد آن رابطه ادامه می یابد.در نتیجه کسانی که به این افراد مراجعه می کنند در تمام مدتی که رابطه آنها ادامه می یابد به اندازه پولی که می دهند آش می خورند، حتی اگر این یک آش نوروتیک باشد و یا در واقع بخصوص اگر این یک آش نوروتیک باشد.
.....تجربه دلزدگی بهترین تنظیم کننده کاراین اشخاص است و تجربه کردن آن به خیلی چیزها می ارزد بخصوص در بیمار می توان گفت که در اینجا هم ناخودآگاه کار خود را می کند و احتیاجی به مداخله قانون نیست.
.......

به نقل از کتاب #مکتب_لکان(عنوان: #ناخودآگاه را درمان نمی کنند) #دکتر_میترا_کدیور
انتخاب متن و تصویر: فاطمه حُسنی ابراهیمی
@doostdaran_freudianassociation

10 viewsedited 20:57