شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان فراخوان داد:
📣 تحصن با لباس مشکی در روز یکشنبه و دوشنبه یکم و دوم آبان

این گروه صنفی، از پنج‌شنبه به مدت سه روز عزای عمومی اعلام کرده است.

در گزارش داوطلب بخوانید:
https://davtalab.org/2022/2163/

🔻شورای هماهنگی در فراخوان خود هشدار داده: «حاکمان، باید بدانند که جامعه‌ معلمان ایران، این قساوت‌ها و سبوعیت را تحمل نمی‌کند و اعلام می‌دارد که ما از مردم هستیم و آن گلوله‌ها و ساچمه‌هایی که در خیابان‌ها به مردم می‌زنید، روح و جان ما را هدف قرار می‌دهد. نفس دانش‌آموز با نفس ما درهم آمیخته و ما نمی‌توانیم در میانه‌ باروت و آتش و ساچمه، روی تخته سیاه تمرکز کنیم و برایمان مهم نباشد که حال فرزندان این سرزمین چگونه است. اگر مردم و جامعه فریاد می‌زند، ما هم بخشی از این فریاد و تظلم‌خواهی هستیم.»

✅ این شورا در بیانیه خود اعلام کرد:
«... حتی در مدارس ابتدایی هم گازِاشک آور شلیک می‌کنند، دانش‌آموزان را به اجبار به مراسم‌ ایدئولوژیک که هیچ ارتباطی با آموزش و تربیت ندارد، اعزام می‌کنند و تحفه‌ این که اگر کسی همراهی نکند، او را چنان کتک‌ می‌زنند تا جان عزیزش را بستانند. از دانش‌آموزان بازجویی می‌کنند و تعهد می‌گیرند و بعد به جای پاسخ‌گویی، به سناریوسازی و اعتراف گیری اجباری روی می‌آورند. علت مرگ معترضین را بیماری مادرزاد، خود کشی و گاز گرفتگی سگ جلوه می‌دهند، و جان کودکان و جوانان این سرزمین را در معرض گلوله قرار می‌دهند.»

آیا شورای هماهنگی خواهد توانست با برطرف کردن چند ضعف عمده سیستماتیک خود یعنی «فردگرایی»، «عدم نیازسنجی و برنامه‌ریزی استراتژیک» و «نداشتن نقشه راه» ارتباط خود را با تمرکز بر فعالیت‌های صنفی با اکثریت بدنه محکم‌تر کند و با تقویت آگاهی و روحیه پرسشگری، مطالباتی همچون حمایت و حفاظت از معلمان، دانش‌آموزان و کودکان درگیر در اعتراضات اجتماعی غیرسازمان‌یافته را با کمترین هزینه به سامان برساند؟

از سایت داوطلب بخوانید:
https://davtalab.org/2022/2163/

خبرها و مسائل کارگری را در تارنمای داوطلب دنبال کنید.
https://davtalab.org

سرکوبگران دلیل خوبی برای انسجام دارند: در اختیار گرفتن و ضبط منافع جمع؛ به همین دلیل با هماهنگی در چهره‌ها و نقش‌های زیر و طیفی از پیام‌هایی که جامعه تغییرخواهان را هدف می‌گیرد می‌توانند توهم کنترل بر اوضاع را برای مدت طولانی ایجاد کنند.

✅ فعالان با تشخیص رفتارهای سرکوبگرانه می‌توانند آمادگی بیشتری برای گسترش استراتژی‌های خود در برخورد با سرکوب پیش‌بینی کنند.

🔻سرکوبگر در چند چهره:

👈 سرکوبگر در نقش کتمان‌کننده:
هنگامی که فشار جمعی برای در دستور کار قرار دادن تغییر بالا می‌گیرد، سرکوبگران در برابر جع وانمود می‌کنند که شرایط عادی‌ست، صدای مطالبه‌گری و تغییر را نشنیده‌اند و یا مقیاس فشار برای تغییر چنان کوچک بوده است که ارزش پرداختن ندارد.

حقیقت این است که سرکوبگران به موازات کتمان فراخوان تغییر، به شدت به تکاپو می‌افتند و در جلسات پیاپی گفتگو می‌کنند که از کدام راه‌های موازی بحران را خاموش کنند.

👈سرکوبگر در نقش گفتگو کننده معصوم با لحن فرهنگ‌دوست:
هنگامی که سرکوبگران ناگهان رفتار فرهنگی پیشه می‌کنند چنان استادانه و باورپذیر سخن می‌گویند که شنونده دشوار می‌تواند چنین فردی را در شمار سرکوبگران ببیند. تصویر و رفتار فرهنگ‌دوست برای سردرگم کردن مخاطب ساخته می‌شود.

سرکوبگران با آگاهی کامل از توان جمع، می‌دانند که کافی‌ست که جمع بزرگ تغییرخواه یک‌دقیقه را به سردرگمی بگذرانند. یک دقیقه در شمار تعداد ناراضیان ضرب خواهد شد و انرژی که می‌توانست صرف انسجام، خودآگاهی یا کشف ایده‌ها و پتاسنیل‌های خلاقانه برای تغییر شود، به سردرگمی سپری شده است و چنین دستاوردی برای سرکوبگران کوچک نیست.
بخش دیگری از سرکوبگران، هم‌زمان به سرکوب واقعی مشغولند.

برای تشخیص سرکوبگر از فردی که به تازگی تغییر عقیده داده و به جماعت تحول‌خواه پیوسته، باید منافع آن فرد را مورد بررسی قرار داد.

👈سرکوبگر در نقش فرد بیگانه و بی‌طرف:
اگر محکوم کردن گزینه تغییر و فعالان تغییرخواه هنگفت شود، یا سرکوبگران در انزوا قرار بگیرند، ناگهان چهره‌هایی با ادبیات ناآشنا، ظاهر و حتی رنگ پوست متفاوت در میان سرکوبگران برجسته می‌شوند تا نقش محکوم‌کننده رفتار عاملان تغییر را به عهده بگیرند. کسی که با تلفظ برخی کلمات مشکل دارد و با تکیه بر زبان خارجی ایده سرکوبگران را تکرار می‌کند، توهمی از شبکه‌سازی قدرت‌مداران را القا می‌کند که «نه تنها ما، بلکه حتی کسانی که شبیه ما نیستند مثل ما فکر می‌کنند.»

👈 سرکوبگر در نقش خیرخواه فرد یا جمع:
سرکوبگران برای تمرین ادبیات ملایم، خیرخواه و آشنا زمان صرف می‌کنند. هنگامی که جمعیت خشمگین بر تغییر پافشاری می‌کنند چنین ممکن است زبان به نصیحت بگشایند که رفتار آن‌ها به ضرر خودشان تمام می‌شود. تمام تلاش سرکوبگران در نقش خیرخواه، بازسازی چهره والد نگران برای دلسرد کردن تغییرخواهان است. این نشانه خوبی‌ست که تغییرخواهان پیشروی اساسی داشته‌اند.

بسیاری از مردم با دو نقش مرتبط و هماهنگ پلیس بد-پلیس خوب، سیاست هویج و چماق و یا بشارت‌دهنده و هشداردهنده آشنا هستند. رفتار خیرخواهانه سرکوبگر در کنار سبعیت هماهنگ‌شده خود او و یا همکارانش نمود پیدا می‌کند.

👈 سرکوبگر در چهره قربانی:
قربانی‌سازی از سرکوبگر چنان منافعی دارد که سرکوبگران ممکن است دستور قربانی کردن یکی از افراد کم‌اهمیت خود را صادر کنند. آنان با اطلاع از اررزش‌های اجتماعی تلاش می‌کنند بخشی از همدلی را به خود معطوف کنند تا علاوه بر توجیه سرکوب، به نوعی تعادل خشونت را در دو طرف برجسته کنند و با یک تسویه‌حساب موقتی نشان بدهند که تغییرخواهان اساسا به ارزش‌های انسانی پشت پا زده‌اند. با گفتگو در این باره، سرکوبگرانی در نقش احقاق‌کننده حق قربانی نیز ظاهر خواهند شد که انسجامی که بر پایه ارزش‌های مشترک انسانی شکل گرفته را در هم بشکنند.

👈 سرکوبگر در نقش توجیه‌کننده، اصلاح‌گر و یا پوزش‌خواه:
پدیده‌ای به نام پوزش در ادبیات سرکوب معنی ندارد؛ پس باید دید که سرکوبگر در قالب پوزش و یا توجیه دقیقا چه پیامی برای جماعت دارد و از آن‌ها چه می‌خواهد.
همین‌طور سرکوبگران زمانی که درباره اصلاحات یا آشتی سخن می‌گویند اهداف دیگری از جمله گسستن انسجام را در دستور کار قرار داده‌اند تا با خسته کردن نیروی متمرکز بر تغییر، اهداف خود را به پیش ببرند.

چهره‌های سرکوب می‌تواند بسیار متنوع‌تر از فهرست بالا باشد. اما باید دانست که سرکوبگر در نقش مشت آهنین، در چهره مصالحه‌گر یا در پوشش نفوذی احتمالا سیاست‌ واحدی را آزمایش می‌کنند.👇🏽

سرکوبگران برای استثمار جمعیت هدف برنامه‌ریزی و گفتگو می‌کنند و 👈 از هر ایده یا فرد تاثیرگذار یک نسخه تقلبی تهیه می‌کنند. 📣 مهم این است که با وجود چهره‌های متفاوت سرکوب، بسیاری از استراتژی‌های آنان بر دروغ، وقاحت و یا ترکیب از هر دو استوار است.

یک راه رویارویی و براورد خطر برای رویارویی با ترس فردی و اجتماعی، در کنار تقویت شبکه حمایتی و تقویت ابزارهای ارتباطی جایگزین، کسب آمادگی فردی و جمعی برای بدترین سناریو است که شاید هرگز اتفاق نیفتد. کسب توانمندی فردی و جمعی و یارگیری از نیروهای تازه، ایجاد فضای جمعی که در آن استراتژی‌ها از دل گروه در دستور کار قرار گیرند و داشتن برنامه و هدفی که جمع تعیین کرده باشد، انسجام راستین را در برابر انسجام دروغین و مقطعی سرکوبگران خواهد نشاند.

انسجام جمعی افراد جویای تغییر در برخورد با چهره‌ها و نمودهای دروغ هر چه قدر تقویت شود، دستیابی به اهداف تغییر سریع‌تر و مسیر آن روشن‌تر است.

🔺توضیح تصویر ابتدای مطلب: حمله به کارگران اعتصابی در معدن مس خاتون آباد و و میدوک- اردیبهشت ۱۳۹۲

@davtalaborg

✅ خبرها و مسائل کارگری را در تارنمای داوطلب دنبال کنید.
https://davtalab.org

🔻صندوق اعتصاب راه‌اندازی کنید

اعتصاب قوی‌ترین منبع اقدام مستقیم کارگران است، اما خطرات و عدم قطعیت‌های زیادی وجود دارد که باید قبل از راه‌اندازی اعتصاب در نظر گرفت.👇🏽

📣اگر در محل کار خود تصمیم به اعتصاب گرفته‌اید، مرور نکات اساسی و برنامه‌ریزی برای دستیابی به موفقیت ضروری است. گشایش صندوق اعتصاب، تنها یک شیوه از آمادگی است.

بارزترین نمود اعتصاب، فداکاری اقتصادی است. به این معنا که در طول اعتصاب، ممکن است حقوق معمول خود را دریافت نکنید. بنابراین یا باید به پس انداز خود تکیه کنید یا نوعی کمک مالی پیدا کنید.

شما هرگز نمی‌دانید که چه مدت در اعتصاب خواهید بود. بنابراین معمولا پیشنهاد می‌شود به محض مشکوک شدن به مدت زمان اعتصاب، ✅ هزینه‌های بین سه تا شش ماه را کنار بگذارید.
✅ابزارهایی برای جمع آوری کمک های مالی ایجاد کنید و اجازه ندهید که فرسودگی مالی منجر به توقف اعتصاب شود.

توجه کنید که در یک ساختار تشکیلاتی و یا در اتحادیه‌ها، بخشی از دریافتی حقوقی کارگران در جهت ایجاد و تقویت صندوق‌های اعتصاب سرمایه‌گذاری می‌شود اما در شرایطی که تشکل‌های کارگری اجازه فعالیت سازمان‌یافته و رسمی ندارند و یا در موقعیت‌هایی که حق اعتصاب به طور کلی به رسمیت شناخته نمی‌شود؛ 👈تامین مالی صندوق‌های اعتصاب چالش‌برانگیز است.

📣در چنین مواردی بهتر است تامین مالی صندوق اعتصاب حتی‌الامکان با کمک گروه‌های کارگری، صنفی و مدنی مدیریت شود که منافع مشترک با اهداف اعتصاب دارند.

@davtalaborg

خبرها و مسائل کارگری را در تارنمای داوطلب دنبال کنید.
https://davtalab.org