داوطلب

🔻آیا شرایط کار در ایران بهتر خواهد شد؟

گفتگوی ویژه داوطلب با یک راننده

مصاحبه کوتاه تلفنی داوطلب با یک راننده که از رانندگی اتوبوس و مینی‌بوس تا آژانس، فضاهای مختلفی از این کار را تجربه کرده است.
این گفتگو با حفظ محتوا کوتاه‌ شده است.

داوطلب: لطفا به ما بگویید که با چه نامی خود را معرفی می‌کنید.
نام مرا راننده بگذارید، راننده خالی!

داوطلب: شرایط را چه طور می‌بینید؟
خودتان بهتر می‌دانید، استهلاک و ماشین و قطعات بالاست. قطعات اکثرا از چین می‌آید که خیلی بی‌کیفیت‌اند، جاده‌ها ناامن و فرسوده‌اند و با این تورم بالا، ما‌به‌التفاوت دریافت‌های ریالی و هزینه‌های دلاری کمر راننده را شکسته است. ما راننده‌ها یک مثَل داریم که «از چهار تا چرخ ماشین، سه تا چرخ راننده برای ماشین می‌چرخد و یک چرخ برای راننده.»

داوطلب: یعنی چه؟
یعنی سه‌چهارم درامد یک راننده صرف خود ماشین می‌شود و کمتر از یک چهارم برای خودش باقی می‌ماند. نگرانی‌های عجیب دیگری هم هست که مردم ازشان اطلاع ندارند. شاید شما باورتان نشود، ولی بعضی پایانه‌ها یک دستشویی ساده هم ندارند. یک راننده ممکن است تا روزی یازده ساعت یا بیشتر کار کند ولی اگر کلیه همین راننده عیب کند از یک بیمه ساده هم برخوردار نیست. برای من بارها پیش آمده که شب را در ماشین، چند ساعت در حالت نشسته بخوابم، چرا که بنزین نداشتم که به خانه بروم و صبح زود دوباره سر کار حاضر شوم.

داوطلب: چه شد که راننده شدید؟ تعریف شما از شغل‌تان چیست؟
هر شهر و کشوری به راننده نیاز دارد. رانندگی در بیشتر کشورهای جهان شغل بسیار پردرامدی است چرا که در شمار مشاغل سخت طبقه‌بندی می‌شود. اگر در این شغل برنامه‌ریزی شغلی دقیقی برای ساعات کار و ساعات استراحت نباشد بدن به سرعت فرسوده می‌شود. اما باید نهادی باشد که از ما حمایت کند. ما اجازه نداریم تشکل داشته باشیم. تنها تشکل مربوط به شغل ما تشکلی دولتی است که گشت‌ها و ممیزی‌های آن از بالا به پایین با ما برخورد می‌کنند و اصولا بابت محدود کردن و سخت‌تر کردن شرایط کاری می‌آیند و به ما سر می‌زنند و اگر راننده‌ای خارج از قرارداد یکساله رفتار کند تنبیه، تهدید، یا جریمه می‌شود.

داستان راننده شدن من کمی طولانی‌ست و شاید نخواهید داستان شخصی من را به قضایای حقوق مشاغل ربط بدهید ولی من یک دانشجوی اخراجی ستاره‌دار دانشگاه سراسری اراک هستم/ یعنی بودم. در مقطع کارشناسی شیمی می‌خواندم که به خاطر فعالیت سیاسی که داشتم، اخراج شدم. حراست جلوی در دانشگاه به من گفت که باید بروم دفتر رییس دانشگاه. یک سری دانشجو که من جزوشان بودم حکم دادستانی اخراج داشتند که اجازه ثبت نام بهشان داده نشد. الان هم من با مجوز برادرم مشغول به کار هستم چرا که خودم به دلیل سابقه سیاسی اجازه کار ندارم. البته این‌جا تنها جایی نیست که حق کار کردن از من سلب شده؛ کار کردن در هر کجا که نیاز به مجوز داشته باشد برای من ممنوع است و این یعنی تقریبا در تمام مشاغل.

داوطلب: حالا چه خواهد شد؟
بگذارید از زاویه دید شغلی بگویم؛ من اصلاح‌طلب نیستم و خودتان می‌دانید که شرایط دارد به سمت کدام اتفاق بزرگی می‌رود ولی شاید زمان‌بندی آن با انتظار ما فرق داشته باشد. من معتقدم که شرایط پس از گذر از یک دوره سخت بهتر خواهد شد. همه چیز بستگی به تک‌تک ما دارد.

داوطلب: می‌شود بیشتر توضیح بدهید؟
هنگامی که تک‌تک ما چنان رشد کنیم که به جای منفعت خودمان به منفعت جمع اهمیت بدهیم شرایط ما تغییر خواهد کرد.

داوطلب: من نمی‌دانم شرایط زندگی شما چگونه است ولی وقتی یک نفر بچه گرسنه در خانه دارد چه طور ممکن است به فکر دیگران باشد؟
ما مجبوریم رشد کنیم؛ راهی برای ما باقی نمانده. باید درک کنیم که فقط با درک دیگران و هماهنگ شدن با کسانی مثل خودمان شرایطمان تغییر می‌کند. مردم آگاه‌تر شده‌اند پس شرایط قطعا تغییر خواهد کرد. ما تازه در ابتدای این راه هستیم و راه زیادی داریم ولی مهم این است که قدم اول را برداشته‌ایم.

توضیح: تصویر تزیینی و آرشیوی است.

✅ خبرها و مسائل کارگری را در تارنمای داوطلب دنبال کنید.
@davtalaborg - اینستاگرام - توییتر

👍6💯1😎1

252 views15:31