آمدن نام    #حسین_علیزاده، واژه‌های مختلفی را در ذهن تداعی می‌کند. عشق، ابهت، تار، تداعیِ زیباییِ مفهوم لبخند، تصور نغمه‌های شورانگیزِ شورانگیزش…

او وا‌ژه‌هایی را خلق کرد و به واژگان ذهنی دوستدارانش و عاشقان موسیقی افزود که هرکدام به تنهایی القاکننده‌ی احساسات ویژه‌ای در ذهن و قلب است.
با #سلانه اش به دیدار آفتاب و مهتاب رفتیم و با #سوگ اش روانه‌ی حس‌های ناب و اثیری شدیم. هر زخمه‌اش ما را #مستانه و دلشده کرد و به #تنهایی، #به_شوق_رفتن  برای #تماشای_آب‌های_سفید فرستاد و ای وای که #به_کجا_می‌برد_این_امید_ما_را
آمدن نام   حسین علیزاده، یادآور همه‌ی آن غم و شادی‌هاییست که هنگام تماشای فیلم‌هایی با نوای او درونمان جوشید.
از #گلچهره  نپرسیدیم و #درچشم_باد» سرگشته شدیم...
تمام آنچه از آوردنِ نام  حسین‌علیزاده، به قلبمان جاری می‌شود به قلم نمی‌شود.
«دنیا برای از تو نوشتن مرا کم است...»
چه خوب که هستی استاد؛ چه خوب که هر #شهریور را شادانه با نامِ تو آغاز می‌کنیم.
به یقین، شهریور، آهنگساز خبره‌ایست. نگاشتن چنین نوای دل‌انگیزی از عهده‌ی هر خنیاگری بر نمی‌آید.
#زادروزت شاد باد.

بهار می‌شــود
              یکی دو روز دیگر از پگاه
            چو چشم باز می‌کنی
          زمانه زیر و رو
        زمینه پر نگار می‌شود
      زمین شکاف می‌خورد
    به دشت سبزه می‌زند
  هر آنچه مانده بود زیر برف
جوان و شسته رُفته آشکار می‌شود

       دهان دره‌ها،
       پر از سرود چشمه‌سار می‌شود
       نسیم هرزه‌پو، ز روی لاله‌های کوه
       کنار لانه‌های کبک
       فراز خارهای هفت‌رنگ
       نفس‌زنان و خسته می‌رسد
       غریق موجِ کشتزار می‌شود
       در آسمان، گروه گله‌های ابر
       ز هر کنار می‌رسد
       به هر کرانه می‌دود
       به روی جلگه‌ها غبار می‌شود

در این بهار... آه!
  چه یادها
    چه حرفهای ناتمام
      دلِ پر آرزو
        چو شاخ پرشکوفه باردار می‌شود

            نگار من!
              امید نوبهار من
                لبی به خنده باز کن
                  ببین چگونه از گلی
                    خزان باغ ما بهار می‌شود.

#سیاوش_کسرایی

#درود
#مستانه_نوازی_چنگ_باربد_و_ارغنون_نکیسا
#رامشگری_ماهرخساران_و_خرامشگری_لاله_عذاران
#ارزانی_تان_باد