« پیوند شعر و موسیقی»
#قیصرامین‌پور (زادهٔ ۲ اردیبهشت ۱۳۳۸ - درگذشته ۸ آبان ۱۳۸۶) نویسنده، مدرس دانشگاه و شاعر معاصر ایرانی
«از نیلوفرانه تا وداع»

می‌گفت: «شعاع درد مرا ضرب در عذاب کنید / مگر مساحت رنج مرا حساب کنید» لابد برای همین بود که آن‌قدر زود پرکشید. اردیبهشت ماه عاشقان است و سالروز میلاد «قیصر امین‌پور» که یک روز سرود: «و قاف حرف آخر عشق است، آنجا که نام کوچک من آغاز می‌شود...» او تنها 48 سال عمر کرد و با این وجود، نه‌تنها در ادبیات ایران، سهم بزرگی نصیب خود کرد، که موسیقی ایران نیز از اشعارش بهره‌ها برد. او گاه روی ملودی یک آهنگساز شعری نوشته و گاه خواننده یا آهنگسازی از بین اشعارش کاری را انتخاب کرده است. فعالیت او در این حوزه، روحی تازه به هوای ترانه‌ی ایران در دهه‌ی هفتاد دمید. اگرچه علیرضا افتخاری و حسام‌الدین سراج آثاری بسیار از او را اجرا کرده‌اند؛ اما قیصر همواره شاعری موردِ علاقه برای خوانندگانِ مختلف در سبک‌های متفاوت بوده است و اصلا مگر می‌شود از این اشعار گذشت که روزگاری سروده: «ناگهان چه قدر زود دیر می‌شود...»

یا رب این نی زن چه دلکش میزند
نی زدن گفتند ، آتش می زند

#سوم_مهر_زادروز_استاد_سيدحسن_كسايى_ناى_افسونگر_دوران


خداوندگار #نی و اسطوره #نی_نوازی


‍ در روزگاری که موسیقی با کلام، چتر وسیع خود را در عرصه موسیقی گسترده است و تنها نام خوانندگان، پیشقراول این هنر است، نوای سازهای ایرانی و نوازندگان آن، هر روز کم رنگ و کم رنگ تر می شود. اما در این میان #نی هم ساز است و هم آواز. این ساز نوای درون انسان عاشق را از هفت بند و شش گره بر دل مشتاقانش می‌نشاند.
به قول زنده یاد #قیصرامین‌پور
«نوای نی نوای بی‌نوایی است
هوای ناله هایش نینوایی است..
غم نی بند بند پیکر اوست
هوای آن نیستان در سراوست.

#آنجا_که_شعر_تو_آواز_می‌شود
#سالمرگ
#قیصرامین‌پور (زادهٔ ۲ اردیبهشت ۱۳۳۸ - درگذشته ۸ آبان ۱۳۸۶) نویسنده، مدرس دانشگاه و شاعر معاصر ایرانی

آخرین شعر از زنده یاد #قیصر_امین_پور که هیچ وقت چاپ نشد .


بر تیر نگاه تو دلم سینه سپر کرد
تیر آمد و از این سپر و سینه گذر کرد

چشم تو به زیبایی خود شیفته‌تر شد
همچون گل نرگس که در آیینه نظر کرد

با عشق بگو سر به سر دل نگذارد
طفلی دلکم را غم تو دست به سر کرد

گفتیم دمی با غم تو راز نهانی
عالم همه را شور و شر اشک خبر کرد

سوز جگرم سوخته دامان دلم را
آهی که کشیدیم در آیینه اثر کرد
یک لحظه شدم از دل خود غافل و ناگاه
چون رود به دریا زد و چون موج خطر کرد

بی‌صبر و شکیبم که همه صبر و شکیبم
همراه عزیزان سفر کرده، سفر کرد
باید به میانجی گری یک سر مویت
فکری به پریشانی احوال بشر کرد

انگار حباب را تماشا کردیم
یا رقص سراب را تماشا کردیم
در پرده نه طرحی و نه تصویری بود
تنها خود قاب را تماشا کردیم