گفتم #زنان به عشق محتاجند؟ گفت عشق به زنان محتاج است. و بعد، مرا بوسید.
گفتم زنان به نور محتاجند؟ گفت گیاهان تمامشان به نور محتاجند. گفتم زنان گیاهند؟ گفت روینده و شکننده‌اند و بر زمستانهای طولانی فاتحند، گیاهند. و بعد مرا بوسید.
گفتم زنان به رنج محتاجند؟ گفت زن زخمی رنج است، و خالق رنج است، و مداوای رنج است، و تداوم رنج است، و پایان رنج است، زن رنج است، و کیست که به خود محتاج نباشد. و بعد مرا بوسید.
گفتم زنان بی نیازند نه؟ گفت نه، زن نیاز و بی‌نیازی است در هم تنیده.
و بعد مرا بوسید و گفت از یاد نبری زنان بسیار اندکند، و مردان نیز. شراب بسیار اندک است، و تنگ بلور نیز. نور بسیار اندک است، و گیاه نیز. به یاد بیاور برایت گفتم ما بیشتر سنگ آدم‌نماییم، مرد و زن کم است، رنج و جنون از حد گذشته است.
گفتم برای همین است که این‌همه تنهاییم؟ گفت برای همین است که این همه تنهاییم.

و بعد رفت، و دیدم نور شد، و گیاه شد، و رنج شد، و باهار شد، و ابر شد و بر کویرها بارید. نگاهش کردم، تا زمانی که خوابم برد، و خواب دیدم ابر را آتش زده‌اند، گریه‌ام گرفت، از خواب پریدم. همان‌جا بود، مرا بوسید،، و باز تنها ماند...

#حمید_سلیمی

من فکر میکنم خداوند قبل از خلقت #زن‌ها دست‌هایش را با بهارنارنج شسته،
بعد تمام گل‌های بهشت را بوییده،
نشسته خوش آب‌ و‌ هواترین نقطه‌ی آسمان و در حالی که دم‌نوش مهتاب ‌و انجیر می‌نوشیده و به الزام وجود عشق و وجود یک نگهبان تمام وقت برای آن و به سفیر زیبایی تمام بهشت در زمین و نیاز تمام غنچه‌های روییده و نروییده و آدم‌ها‌ی به دنیا آمده و نیامده، به معجزه‌ای به‌نام مادر خواهر دختر، فکر می‌کرده، طرح وجود #زن به دلش افتاده...

بعد در حالی که دست‌هایش بوی بهارنارنج می‌داده و نفسش بوی مهتاب‌ و انجیر می‌داده #زن را خلق کرده
بعد با خودش گفته:
این همان شعبه‌ی سیار بهشت است روی زمین، همان نگهبانِ تمام وقتِ نازک اما سرسخت "عشق"...

خدا دیگر خیالش راحت شد؛
نه دیگر مردی برای رفتن به سر کار خواب می‌ماند، نه طفلی بی‌آغوش می‌ماند، نه دلی از مهر دور می‌ماند، نه کار عشق لحظه‌ای لنگ می‌ماند و نه دنیا لحظه‌ای از زیبایی و معجزه وا می‌ماند.

تقدیم به تمام #زنان سرزمینم

زنان و درختان چقدر به هم شبيه اند، هر دو ريشه دارند و برگ و بار می دهند.
هر دو بهارهای بسيار دارند و زمستان های بسيارتر.
هر دو به نور محتاجند و هر دو نفس می بخشند و زندگی.
و در كمين هر دويشان تبرهای‌ بسیار است. برای بريدن ها، برای شكستن ها، برای قطع اميد ها.
اما هنر زن بودن، جوانه زدن هاي پی در پی است، حتی وقتی شاخه هايت را شكستند، حتی وقتی ساقه هايت را زدند، حتی وقتی بی رحمیِ تبر، تنت را، تنه ات را از ته بريد.
تو اما ريشه ات را نگه دار، دستهايت را به آسمان بلند کن.
تو دوباره سبز خواهی شد...

عرفان_نظرآهاری

#زنان_همان_درختانند

به بهانه روز زن
و به احترام جایگاه ویژه بانوان اصیل در همه ی عرصه ها:

جولیتاها گروهی از زنان بومی بولیوی هستند که با شکستن تمامی‌ کلیشه های رایج و‌محدودیت های سنتی، مسیرهای سخت کوهنوردی در کوهستان های آند را با افتخار طی میکنند و‌طی سال های اخیر به عنوان‌نمادی از قدرت زنانه، هویت فرهنگی و‌استقامت انسانی در برابر شرایط دشوار‌طبیعی و‌اجتماعی مطرح شده اند.
این زنان نه تنها از نظر جسمی محدودیت های راهپیمایی در ارتفاعات سرسخت آند را پشت سر می‌گذارند بلکه با حفظ فرهنگ‌سنتی خود، به جهانیان نشان می دهند که#پوشش_بومی می‌تواند همزمان‌با فتح قله ها به عرصه های جدیدی از زندگی‌معاصر معنا بخشد

پی نوشت:
خیلی سال قبل وقتی در‌مسیر خط الراس دنا بودم گروهی از #زنان_بختیاری با همان ابهت و‌عظمت در پوشش لباس های سنتی و‌ با کفش های ساده در کنار فرزندان و خانواده بر بلندای حوض دال در شکوه و اقتدار ایستاده بودن


@chakadclub
@SeyedMahdiSeif