📃 تجاوز را به دادگاه بسپاریم یا جنبش اجتماعی؟
📣 پس‌گيری روايت تجاوز از مردان
✍🏻 فرشاد اسماعیلی
💭 در برابر تجاوز چه باید بکنیم؟ این سوالی است که بسیاری از بزه‌دیدگان تجاوز با آن روبرو‌اند.
⭕️ برخی از بزه‌دیدگان ممکن است متوسل به انتقام شخصی شده و متجاوز را به مکافات عملش برسانند (دادگستری خصوصی)، عده‌ای هم به عدالتخانه مراجعه کرده و در محکمه تظلم‌خواهی می‌کنند (دادگستری عمومی)، بزه‌دیدگانی هم با عمومی کردن روایتشان از تجاوز، بزهکار را رسوا می‌کنند (کنش اجتماعی).
🔴 نکته مهمی که این یادداشت دست روی آن می‌گذارد این است که حتی اگر عدالتخانه آباد باشد نباید موجبات این را فراهم کند که بزه‌دیدگان تجاوز دست از کنش یا جنبش اجتماعی بکشند. چرا؟
#یادداشت_روز_میدان را بخوانید👇🏻
🔗 https://medn.me/QpGd6
📣 پس‌گيری روايت تجاوز از مردان
✍🏻 فرشاد اسماعیلی
💭 در برابر تجاوز چه باید بکنیم؟ این سوالی است که بسیاری از بزه‌دیدگان تجاوز با آن روبرو‌اند.
⭕️ برخی از بزه‌دیدگان ممکن است متوسل به انتقام شخصی شده و متجاوز را به مکافات عملش برسانند (دادگستری خصوصی)، عده‌ای هم به عدالتخانه مراجعه کرده و در محکمه تظلم‌خواهی می‌کنند (دادگستری عمومی)، بزه‌دیدگانی هم با عمومی کردن روایتشان از تجاوز، بزهکار را رسوا می‌کنند (کنش اجتماعی).
🔴 نکته مهمی که این یادداشت دست روی آن می‌گذارد این است که حتی اگر عدالتخانه آباد باشد نباید موجبات این را فراهم کند که بزه‌دیدگان تجاوز دست از کنش یا جنبش اجتماعی بکشند. چرا؟
#یادداشت_روز_میدان را بخوانید👇🏻
🔗 https://medn.me/QpGd6
میدان
تجاوز را به دادگاه بسپاریم یا جنبش اجتماعی؟
در رمان «پس از عروسی چه گذشت»، زندانبان به دستان «رحمت» دستبند می‌زند تا او را به ملاقات زنش ببرد. در مسير ملاقات، زندانبان عمدا يا سهوا كليد دستبند را گم می‌كند و مسائلی پيش می‌آورد كه رحمت را آزار می‌دهد. در عمومی‌کردن روايت تجاوز توسط بزه‌دیدگان نيز…
Forwarded from مدرسه رهایی
🔴 علیه اعدام؛ سنت ستمگران
به مناسبت دهم اکتبر، روز جهانی مبارزه با اعدام
#یادداشت_روز، پنجشنبه 19 مهر 1403
انسان محکوم به اعدام متولد نمی‌شود؛ انسان برای اعدام شدن آموزش نمی‌بیند؛ برای اعدام شدن میل نمی‌ورزد.جامعه توسط قدرتمندان که رویه استبدادی و بهره‌کشی از انسان را آیین خودساخته‌اند به تباهی کشیده می‌شود.انسانی که به اعدام محکوم می‌شود محصول مناسبات اجتماعی قدرتمندان، صاحبان سرمایه نامشروع و قوانینی است که برای بقا و بازتولید این منطق وضع می‌شود.
هر اعدامی که رخ می‌دهد بستر آن را نه عدالت، که حاکمان از قبل فراهم کرده‌اند: با فقیر سازی جامعه، با ساختن وضعیتی استثنائی که در آن‌همه مجرم‌اند، با برساختن منطقی غیرانسانی که در آن ستمگری عادی‌سازی شده است، با طرد دیگران از زندگی حداقلی و با جنگ همه علیه همه.
خاستگاه اعدام اندیشه‌ای است که از قبل انسان را برای مطامع ناروای خود قربانی فرض کرده است. اندیشه‌ای که اول می کُشد، سپس به زندگی فرامی‌خواند. این سنت ستمگران است که انسانِ ترازِ اعدام می‌سازند. این سنت ستمگران در جهان ما برچیده نمی‌شود مگر بااراده و خواست همگانی، با اندیشیدن در مدار زندگی خواهی و آزادگی و برابری طلبی.
برای داشتن جهانی عاری از خواست اعدام و اندیشه‌هایی که بستر کشتن به نام اعدام در لوای قانون!! را ترویج می‌کنند. باید اندیشید، عمل کرد و جانب انسان را گرفت. بهای بقای کین‌توزی حاکمان را به نرخ اعدام دیگران پرداخت نکنیم. اعدام امری طبیعی نیست، تاریخ‌مند است، وجه مشترک دیکتاتورهای بازمانده از قرون وسطی است.
ما حق‌داریم با آگاهی از خویش، جهانی عاری از اعدام داشته باشیم، توان ما فراتر از خواست اقلیتی است که شکننده‌تر از آن‌اند، که در سر پرورانده‌اند.
در ایران تلاش‌هایی برای اعتراض به اعدام تاکنون صورت گرفته است اما یکی از مهم‌ترین آنها #کارزار سه‌شنبه‌های نه به اعدام است که بهمن‌ماه 1402 توسط زندانیان سیاسی تبعیدی به #قزلحصار شکل گرفت و به‌مرور زندانی‌های بیشتری در زندان‌های کشور به آن پیوستند سه‌شنبه گذشته سی و هفتمین سه‌شنبه متوالی بود که در 22 زندان اعتصاب ادامه یافت. آنگونه که از بیانیه های مشخص است این کارزار به دنبال صدا دادن به زندانیان محکوم به اعدام ازجمله زندانیان غیرسیاسی و گمنام است. این کارزار ماه‌ها توسط نهادهای مدعی حقوق بشری و فعالان صنعت حقوق بشر نادیده گرفته و بایکوت شد اما با ایستادگی زندانیان مبارز و مقاوم، کارزار امروز جهانی شده است. به خاطر همین کاسبان حقوق بشر امروز از آن حرف می‌زنند بی‌آنکه توضیح دهند در ماهه‌های گذشته چرا صدای این کارزار را خفه کرده و آن را بایکوت کردند و حالا که کارزار جهانی شده است با ارجاع به کارزار برای خود به دنبال رزومه هستند. برخی از این فاندبگیران و جایزه‌بگیران و متاسفانه برخی زندانیان به اصطلاح سیاسی هنوز هم می‌کوشند صدای کارزار را خاموش کنند. چراکه در کارزار که عمل جمعی زندانیان سیاسی است صدای فردی آنان شاید کمتر شنیده شود.
به‌راستی بشر برای اینان چه کسانی هستند؟ آیا زندانیان گمنام در زندان خرم‌آباد یا خوی یا زندانیان بلوچ محبوس در قزلحصار که به این کارزار پیوسته اند از نظر این مدعیان، بشر هستند و حقوقی دارند؟
در پایان بر وظیفه معلمان پیشرو در برابر ماشین اعدام و سرکوب تاکید می کنیم. معلمان پیشرو باید پرچم‌دار مبارزه با هر خشونت از جمله خشونت حکومتی،اعدام، باشند. دانش آموزان باید بدانند اعدام راهکار حل مشکلات نیست. اگر اعدام راهکار بود با اعدام متهمان به قتل و مواد مخدر باید جامعه ما عاری از قتل و قاچاق و مصرف مواد مخدر می شد.
وقتی کلان دزدان و برهم زنان امنیت جامعه در حاشیه امنیت هستند. حکم محاربه و اعدام برای معترضان و حتی آن سارقی که ایجاد رعب نموده بی معناست. کلان دزدان علت معضل هستند و آن سارق معلول شرایط کلان اقتصادی.
باید آگاهی بخشید، اتحاد و همبستگی جمعی و عملی برای توقف اعدام را گسترش داد و نسبت به کاسبان حقوق بشر توهمی نداشت.
🔸درباره روز ده اکتبر : مجمع عمومی سازمان ملل متحد در سال ۲۰۰۷ روز ۱۰ اکتبر را به‌عنوان روز جهانی مبارزه با مجازات اعدام به تصویب رساند. از آن پس هر ساله تجمعات و کنفرانس‌ها و جلسات علیه اعدام و ضرورت لغو این مجازات غیرانسانی در سراسر دنیا برگزار می گردد. تعدادی از کشورها مجازات اعدام را در قانون یا در عمل لغو کرده‌اند. ۱۱۳ کشور از سال 2024 مجازات اعدام را برای همه جرائم لغو کرده‌اند، 65 کشور آن را برای جرائم خاص، مانند جنایات علیه دولت یا در زمان جنگ، حفظ کرده‌اند. در ۵۰ کشور مجازات اعدام علیرغم اینکه هنوز قانونا آنرا لغو نکرده اند ولی متوقف شده و استفاده نمی‌کنند. در ۳۶ کشور و از جمله ایران مجازات اعدام قانونی و مورداستفاده است.
📌📌📌
#مدرسه_رهایی
🆔 @edalatxah
به مناسبت دهم اکتبر، روز جهانی مبارزه با اعدام
#یادداشت_روز، پنجشنبه 19 مهر 1403
انسان محکوم به اعدام متولد نمی‌شود؛ انسان برای اعدام شدن آموزش نمی‌بیند؛ برای اعدام شدن میل نمی‌ورزد.جامعه توسط قدرتمندان که رویه استبدادی و بهره‌کشی از انسان را آیین خودساخته‌اند به تباهی کشیده می‌شود.انسانی که به اعدام محکوم می‌شود محصول مناسبات اجتماعی قدرتمندان، صاحبان سرمایه نامشروع و قوانینی است که برای بقا و بازتولید این منطق وضع می‌شود.
هر اعدامی که رخ می‌دهد بستر آن را نه عدالت، که حاکمان از قبل فراهم کرده‌اند: با فقیر سازی جامعه، با ساختن وضعیتی استثنائی که در آن‌همه مجرم‌اند، با برساختن منطقی غیرانسانی که در آن ستمگری عادی‌سازی شده است، با طرد دیگران از زندگی حداقلی و با جنگ همه علیه همه.
خاستگاه اعدام اندیشه‌ای است که از قبل انسان را برای مطامع ناروای خود قربانی فرض کرده است. اندیشه‌ای که اول می کُشد، سپس به زندگی فرامی‌خواند. این سنت ستمگران است که انسانِ ترازِ اعدام می‌سازند. این سنت ستمگران در جهان ما برچیده نمی‌شود مگر بااراده و خواست همگانی، با اندیشیدن در مدار زندگی خواهی و آزادگی و برابری طلبی.
برای داشتن جهانی عاری از خواست اعدام و اندیشه‌هایی که بستر کشتن به نام اعدام در لوای قانون!! را ترویج می‌کنند. باید اندیشید، عمل کرد و جانب انسان را گرفت. بهای بقای کین‌توزی حاکمان را به نرخ اعدام دیگران پرداخت نکنیم. اعدام امری طبیعی نیست، تاریخ‌مند است، وجه مشترک دیکتاتورهای بازمانده از قرون وسطی است.
ما حق‌داریم با آگاهی از خویش، جهانی عاری از اعدام داشته باشیم، توان ما فراتر از خواست اقلیتی است که شکننده‌تر از آن‌اند، که در سر پرورانده‌اند.
در ایران تلاش‌هایی برای اعتراض به اعدام تاکنون صورت گرفته است اما یکی از مهم‌ترین آنها #کارزار سه‌شنبه‌های نه به اعدام است که بهمن‌ماه 1402 توسط زندانیان سیاسی تبعیدی به #قزلحصار شکل گرفت و به‌مرور زندانی‌های بیشتری در زندان‌های کشور به آن پیوستند سه‌شنبه گذشته سی و هفتمین سه‌شنبه متوالی بود که در 22 زندان اعتصاب ادامه یافت. آنگونه که از بیانیه های مشخص است این کارزار به دنبال صدا دادن به زندانیان محکوم به اعدام ازجمله زندانیان غیرسیاسی و گمنام است. این کارزار ماه‌ها توسط نهادهای مدعی حقوق بشری و فعالان صنعت حقوق بشر نادیده گرفته و بایکوت شد اما با ایستادگی زندانیان مبارز و مقاوم، کارزار امروز جهانی شده است. به خاطر همین کاسبان حقوق بشر امروز از آن حرف می‌زنند بی‌آنکه توضیح دهند در ماهه‌های گذشته چرا صدای این کارزار را خفه کرده و آن را بایکوت کردند و حالا که کارزار جهانی شده است با ارجاع به کارزار برای خود به دنبال رزومه هستند. برخی از این فاندبگیران و جایزه‌بگیران و متاسفانه برخی زندانیان به اصطلاح سیاسی هنوز هم می‌کوشند صدای کارزار را خاموش کنند. چراکه در کارزار که عمل جمعی زندانیان سیاسی است صدای فردی آنان شاید کمتر شنیده شود.
به‌راستی بشر برای اینان چه کسانی هستند؟ آیا زندانیان گمنام در زندان خرم‌آباد یا خوی یا زندانیان بلوچ محبوس در قزلحصار که به این کارزار پیوسته اند از نظر این مدعیان، بشر هستند و حقوقی دارند؟
در پایان بر وظیفه معلمان پیشرو در برابر ماشین اعدام و سرکوب تاکید می کنیم. معلمان پیشرو باید پرچم‌دار مبارزه با هر خشونت از جمله خشونت حکومتی،اعدام، باشند. دانش آموزان باید بدانند اعدام راهکار حل مشکلات نیست. اگر اعدام راهکار بود با اعدام متهمان به قتل و مواد مخدر باید جامعه ما عاری از قتل و قاچاق و مصرف مواد مخدر می شد.
وقتی کلان دزدان و برهم زنان امنیت جامعه در حاشیه امنیت هستند. حکم محاربه و اعدام برای معترضان و حتی آن سارقی که ایجاد رعب نموده بی معناست. کلان دزدان علت معضل هستند و آن سارق معلول شرایط کلان اقتصادی.
باید آگاهی بخشید، اتحاد و همبستگی جمعی و عملی برای توقف اعدام را گسترش داد و نسبت به کاسبان حقوق بشر توهمی نداشت.
🔸درباره روز ده اکتبر : مجمع عمومی سازمان ملل متحد در سال ۲۰۰۷ روز ۱۰ اکتبر را به‌عنوان روز جهانی مبارزه با مجازات اعدام به تصویب رساند. از آن پس هر ساله تجمعات و کنفرانس‌ها و جلسات علیه اعدام و ضرورت لغو این مجازات غیرانسانی در سراسر دنیا برگزار می گردد. تعدادی از کشورها مجازات اعدام را در قانون یا در عمل لغو کرده‌اند. ۱۱۳ کشور از سال 2024 مجازات اعدام را برای همه جرائم لغو کرده‌اند، 65 کشور آن را برای جرائم خاص، مانند جنایات علیه دولت یا در زمان جنگ، حفظ کرده‌اند. در ۵۰ کشور مجازات اعدام علیرغم اینکه هنوز قانونا آنرا لغو نکرده اند ولی متوقف شده و استفاده نمی‌کنند. در ۳۶ کشور و از جمله ایران مجازات اعدام قانونی و مورداستفاده است.
📌📌📌
#مدرسه_رهایی
🆔 @edalatxah
Forwarded from مدرسه رهایی
بيدارزنى
Photo
🔴 حسنیه کل‌کلی، نماد سرکوب طبقاتی، جنسیتی و ستم ملی
#یادداشت_روز، جمعه ۶ تیر ۱۴۰۴
او مادر چهار فرزند و معلمی فداکار بود. به تنهایی فرزندانش را بزرگ می‌کرد و سال‌ها یار و یاور دانش‌آموزانی بود که در محروم‌ترین منطقهٔ کشور برای تحصیل به او نیاز داشتند. او معلمی بود که در شرایط دشوار اقتصادی و اجتماعی بلوچستان، به‌ویژه در روستاهای دورافتاده، تلاش می‌کرد تا دنیای بهتری برای کودکان ابتدایی بسازد.
اما در شامگاه پنجشنبه ۲۹ خرداد، قربانی «خطای انسانی» نیروهای امنیتی شد. نزدیک فلکهٔ شهرک ارتش ایرانشهر، در انتظار دختر و دختر برادرش بود که از چابهار با اتوبوس می‌آمدند که ناگهان گلوله‌ای او را از پا در آورد. پلیس‌ها در حال تعقیب و گریز با یک پژو بودند و به اشتباه او را هدف تیراندازی قرار دادند. بعد از شش شب درد و رنج، حسنیه جان خود را از دست داد.
حسینیه کل‌کلی، زنی از روستای سوراب در بلوچستان بود، منطقه‌ای که سال‌هاست زندگی در آن به خودیِ خود مجازات است. بلوچستان، جغرافیایی است که در آن زیرساخت‌ها و خدمات اجتماعی و اقتصادی شدیداً محدودند و مردم آن به ویژه زنان، کارگران و اقلیت‌های مذهبی، همواره از حقوق اولیهٔ خود محروم بوده‌اند.
ناامنی‌های اجتماعی و اقتصادی بلوچستان، پیامد مستقیم سیاست‌های سرمایه‌دارانه‌اند. متمول‌ترها در مناطق امن‌تری از استان زندگی می‌کنند، اما فقیرترین اقشار جامعه، از جمله روستاییان و کارگران، در مناطق ناامن این استان گرفتار می‌شوند. در این وضعیت، بسیاری از افراد به شغل‌هایی مانند سوختبری و کولبری روی می‌آورند که در شرایط جنگی و امنیتی، بیش از پیش جرم‌انگاری می‌شوند؛ حال آنکه این افراد هیچ راه دیگری برای امرار معاش ندارند. اگر شلیک اشتباهی به حسنیه درنتیجهٔ شرایط جنگی و جرم‌انگاری کولبری بوده‌باشد، حقیقت کریه و ظالمانهٔ نظام سرمایه‌داری و ستم طبقاتی بار دیگر بر ما آشکار می‌شود.
در این شرایط، حسنیه، معلم کارگر و زن بلوچ، نماد مقاومت و فداکاری بود. او نه تنها در برابر دشواری‌های اقتصادی و اجتماعی ایستادگی می‌کرد، بلکه در تلاش بود تا به نسل‌های آینده امید و آگاهی بدهد. با این حال، مرگ او به دست نیروهای امنیتی و به دلیل «خطای انسانی» که در واقع ناشی از بی‌دقتی و بی‌مسئولیتی در عملکرد نیروهای مسئول بود، نشان‌دهندهٔ فاجعه‌ای است که روزانه در این مناطق رخ می‌دهد.
چرا وزیر آموزش و پرورش که این روزها مدام از جان‌باختن معلمان شهید در جنگ ایران و اسرائیل سخن می‌راند، نام حسنیه کل‌کلی را در زمرهٔ قربانیان این سرزمین سرمایه‌سالار نمی‌برد؟ این سکوت، معنادار است. این سکوت می‌گوید که مرگ حسنیه، تراژدی شخصی نیست، بلکه نمادی از ستم سیستماتیک مرکزگرا است که زحمت‌کشان حاشیه (بلوچستان) به‌خاطر سیاست‌های تبعیض‌آمیز طبقاتی، اجتماعی و امنیتی با آن روبه‌رو هستند.
نام و یاد حسنیه، زنِ معلمِ کارگرِ بلوچ بر حافظهٔ ستمدیدگان این سرزمین حک خواهد شد و تیشه‌ای خواهد بود بر ریشهٔ ظالمان زمان.
📌📌📌
اینستاگرام #مدرسه_رهایی
https://www.instagram.com/freedomschool__?igsh=MTY1ZW9qYXV3cHhldQ==
🆔 @edalatxah
✉️ ارتباط با ادمین مدرسه رهایی
@FreedomContact
#یادداشت_روز، جمعه ۶ تیر ۱۴۰۴
او مادر چهار فرزند و معلمی فداکار بود. به تنهایی فرزندانش را بزرگ می‌کرد و سال‌ها یار و یاور دانش‌آموزانی بود که در محروم‌ترین منطقهٔ کشور برای تحصیل به او نیاز داشتند. او معلمی بود که در شرایط دشوار اقتصادی و اجتماعی بلوچستان، به‌ویژه در روستاهای دورافتاده، تلاش می‌کرد تا دنیای بهتری برای کودکان ابتدایی بسازد.
اما در شامگاه پنجشنبه ۲۹ خرداد، قربانی «خطای انسانی» نیروهای امنیتی شد. نزدیک فلکهٔ شهرک ارتش ایرانشهر، در انتظار دختر و دختر برادرش بود که از چابهار با اتوبوس می‌آمدند که ناگهان گلوله‌ای او را از پا در آورد. پلیس‌ها در حال تعقیب و گریز با یک پژو بودند و به اشتباه او را هدف تیراندازی قرار دادند. بعد از شش شب درد و رنج، حسنیه جان خود را از دست داد.
حسینیه کل‌کلی، زنی از روستای سوراب در بلوچستان بود، منطقه‌ای که سال‌هاست زندگی در آن به خودیِ خود مجازات است. بلوچستان، جغرافیایی است که در آن زیرساخت‌ها و خدمات اجتماعی و اقتصادی شدیداً محدودند و مردم آن به ویژه زنان، کارگران و اقلیت‌های مذهبی، همواره از حقوق اولیهٔ خود محروم بوده‌اند.
ناامنی‌های اجتماعی و اقتصادی بلوچستان، پیامد مستقیم سیاست‌های سرمایه‌دارانه‌اند. متمول‌ترها در مناطق امن‌تری از استان زندگی می‌کنند، اما فقیرترین اقشار جامعه، از جمله روستاییان و کارگران، در مناطق ناامن این استان گرفتار می‌شوند. در این وضعیت، بسیاری از افراد به شغل‌هایی مانند سوختبری و کولبری روی می‌آورند که در شرایط جنگی و امنیتی، بیش از پیش جرم‌انگاری می‌شوند؛ حال آنکه این افراد هیچ راه دیگری برای امرار معاش ندارند. اگر شلیک اشتباهی به حسنیه درنتیجهٔ شرایط جنگی و جرم‌انگاری کولبری بوده‌باشد، حقیقت کریه و ظالمانهٔ نظام سرمایه‌داری و ستم طبقاتی بار دیگر بر ما آشکار می‌شود.
در این شرایط، حسنیه، معلم کارگر و زن بلوچ، نماد مقاومت و فداکاری بود. او نه تنها در برابر دشواری‌های اقتصادی و اجتماعی ایستادگی می‌کرد، بلکه در تلاش بود تا به نسل‌های آینده امید و آگاهی بدهد. با این حال، مرگ او به دست نیروهای امنیتی و به دلیل «خطای انسانی» که در واقع ناشی از بی‌دقتی و بی‌مسئولیتی در عملکرد نیروهای مسئول بود، نشان‌دهندهٔ فاجعه‌ای است که روزانه در این مناطق رخ می‌دهد.
چرا وزیر آموزش و پرورش که این روزها مدام از جان‌باختن معلمان شهید در جنگ ایران و اسرائیل سخن می‌راند، نام حسنیه کل‌کلی را در زمرهٔ قربانیان این سرزمین سرمایه‌سالار نمی‌برد؟ این سکوت، معنادار است. این سکوت می‌گوید که مرگ حسنیه، تراژدی شخصی نیست، بلکه نمادی از ستم سیستماتیک مرکزگرا است که زحمت‌کشان حاشیه (بلوچستان) به‌خاطر سیاست‌های تبعیض‌آمیز طبقاتی، اجتماعی و امنیتی با آن روبه‌رو هستند.
نام و یاد حسنیه، زنِ معلمِ کارگرِ بلوچ بر حافظهٔ ستمدیدگان این سرزمین حک خواهد شد و تیشه‌ای خواهد بود بر ریشهٔ ظالمان زمان.
📌📌📌
اینستاگرام #مدرسه_رهایی
https://www.instagram.com/freedomschool__?igsh=MTY1ZW9qYXV3cHhldQ==
🆔 @edalatxah
✉️ ارتباط با ادمین مدرسه رهایی
@FreedomContact
Forwarded from مدرسه رهایی
بيدارزنى
Photo
زندانی سیاسی آزاد باید گردد
#یادداشت_روز، شنبه ۷ خرداد ۱۴۰۴
زندانیان سیاسی و عقیدتی در چه وضعیتی هستند؟
پس از حمله جنایتکارانه اسرائیل به زندان اوین، که به گفته عفو بین‌الملل مصداق بارز #جنایت_جنگی است، حاکمیت ایران در اقدامی فوری و اجباری، زندانیان را به زندان‌های دیگر منتقل کرد. اما نگرانی‌های خانواده‌های زندانیان سیاسی و عقیدتی همچنان ادامه دارد، چرا که مکان دقیق این زندانیان و وضعیت آنها پس از انتقال همچنان نامعلوم است.
دو معلم زندانی فرانسوی، #سیسیل_کولر و #ژاک_پاریس، که در بندهای عمومی نبوده‌اند نیز همچنان در وضعیتی مبهم به سر می‌برند و اطلاعات دقیقی از شرایط آنها در دسترس نیست.
زندان‌های مانند زندان تهران بزرگ و قرچک، برای زندانیان (از جمله زندانیان سیاسی)، فاقد شرایط استاندارد و انسانی هستند. این در حالی است که برخی از زندانیان سیاسی، همچون #علی_یونسی و #حسین_میربهاری، که پیشتر در بندهای امنیتی زندان اوین نظیر بند ۲۰۹ و دو الف نگهداری می‌شدند، اکنون در وضعیت نامعلومی قرار دارند. این وضعیت، نگرانی‌های خانواده‌ها و فعالان سیاسی، صنفی و مدنی را دوچندان کرده است.
از سوی دیگر، وضعیت زندانیان زیر حکم اعدام نظیر #احمدرضا_جلالی، #پخشان_عزیزی، #وریشه_مرادی، #بابک_علیپور، #وحید_بنی‌عامریان و دیگران نیز قابل توجه است. هیچ اطلاعات دقیقی دربارهٔ شرایط آنها در دسترس نیست و نگرانی‌ها در خصوص احتمال اجرای اعدام‌ها، به ویژه در شرایط بحرانی کنونی، بیشتر از همیشه شده است.
زندان‌های #قرچک و #تهران_بزرگ با مشکلات جدی‌ای همچون کمبود فضا، نبود امکانات پزشکی و درمانی و شرایط غیرانسانی مواجه هستند. در چنین شرایطی، توقف فوری اعدام‌ها و آزادی بدون قید و شرط زندانیان سیاسی باید به مطالبه عمومی تبدیل شود. فعالان مدنی، صنفی و سیاسی باید برای تحقق این خواسته تلاش کنند و صدای زندانیان سیاسی را به گوش جهانیان برسانند.
شعار «زندانی سیاسی آزاد باید گردد» باید در هر کوی و برزن طنین‌انداز شود.
📌📌📌
اینستاگرام #مدرسه_رهایی
https://www.instagram.com/freedomschool__?igsh=MTY1ZW9qYXV3cHhldQ==
🆔 @edalatxah
✉️ ارتباط با ادمین مدرسه رهایی
@FreedomContact
#یادداشت_روز، شنبه ۷ خرداد ۱۴۰۴
زندانیان سیاسی و عقیدتی در چه وضعیتی هستند؟
پس از حمله جنایتکارانه اسرائیل به زندان اوین، که به گفته عفو بین‌الملل مصداق بارز #جنایت_جنگی است، حاکمیت ایران در اقدامی فوری و اجباری، زندانیان را به زندان‌های دیگر منتقل کرد. اما نگرانی‌های خانواده‌های زندانیان سیاسی و عقیدتی همچنان ادامه دارد، چرا که مکان دقیق این زندانیان و وضعیت آنها پس از انتقال همچنان نامعلوم است.
دو معلم زندانی فرانسوی، #سیسیل_کولر و #ژاک_پاریس، که در بندهای عمومی نبوده‌اند نیز همچنان در وضعیتی مبهم به سر می‌برند و اطلاعات دقیقی از شرایط آنها در دسترس نیست.
زندان‌های مانند زندان تهران بزرگ و قرچک، برای زندانیان (از جمله زندانیان سیاسی)، فاقد شرایط استاندارد و انسانی هستند. این در حالی است که برخی از زندانیان سیاسی، همچون #علی_یونسی و #حسین_میربهاری، که پیشتر در بندهای امنیتی زندان اوین نظیر بند ۲۰۹ و دو الف نگهداری می‌شدند، اکنون در وضعیت نامعلومی قرار دارند. این وضعیت، نگرانی‌های خانواده‌ها و فعالان سیاسی، صنفی و مدنی را دوچندان کرده است.
از سوی دیگر، وضعیت زندانیان زیر حکم اعدام نظیر #احمدرضا_جلالی، #پخشان_عزیزی، #وریشه_مرادی، #بابک_علیپور، #وحید_بنی‌عامریان و دیگران نیز قابل توجه است. هیچ اطلاعات دقیقی دربارهٔ شرایط آنها در دسترس نیست و نگرانی‌ها در خصوص احتمال اجرای اعدام‌ها، به ویژه در شرایط بحرانی کنونی، بیشتر از همیشه شده است.
زندان‌های #قرچک و #تهران_بزرگ با مشکلات جدی‌ای همچون کمبود فضا، نبود امکانات پزشکی و درمانی و شرایط غیرانسانی مواجه هستند. در چنین شرایطی، توقف فوری اعدام‌ها و آزادی بدون قید و شرط زندانیان سیاسی باید به مطالبه عمومی تبدیل شود. فعالان مدنی، صنفی و سیاسی باید برای تحقق این خواسته تلاش کنند و صدای زندانیان سیاسی را به گوش جهانیان برسانند.
شعار «زندانی سیاسی آزاد باید گردد» باید در هر کوی و برزن طنین‌انداز شود.
📌📌📌
اینستاگرام #مدرسه_رهایی
https://www.instagram.com/freedomschool__?igsh=MTY1ZW9qYXV3cHhldQ==
🆔 @edalatxah
✉️ ارتباط با ادمین مدرسه رهایی
@FreedomContact