خشم احساسی است که به ما نشان می‌دهد چیزی وارد حریم ما شده و لازم است آن را از مرزهای خود بیرون برانیم. پس اگر پیام خشم را درست دریافت کنیم می‌توانیم از این احساس مراقبت کنیم و بعد که آرام گرفت بر اساس آن موضع گیری درست انجام دهیم.
.
اما اغلب این اتفاق نمی‌افتد؛
گاهی به جای مراقبت از این احساس و پاسخ مناسب به آن، ما خشم را وکیل مدافع خود قرار می‌دهیم و فکر می‌کنیم اوست که می‌تواند حق ما را بگیرد،
اما دریغا که خشم فقط به دنبال بازتولید خود است، نه گرفتن حق ما.
.
گاهی هم با نگه داشتن خشممان نسبت به یک چیز احساس می‌کنیم که خود را از آسیب مجدد مصون کرده‌ایم، می‌ترسیم اگر خشم را رها کنیم باز مرزهایمان را از دست بدهیم و فراموش کنیم،
اما دریغا که اگر از این احساس مراقبت نکنیم و آن را رها نکنیم (با این تعهد به خود که فراموش نمی‌کنیم)، خود خشم آن چیزی است که به ما آسیب می‌رساند‌.
.
به گفتهٔ بودا؛
رها نکردن خشم،
همچون چنگ زدن به زغال داغ
برای پرت کردن به سمت فردی دیگر است؛ این خود تو هستی که می سوزی
.
پس از خشمت مراقبت کن، آن را رها کن و بر اساس آن موضع‌گیری کن.
.
برگرفته از #اقتصاد_زیست_انرژی
.
@avincenter

زندگی مانند نواختن پیانوست،
همان چیزی را می‌شنوی که می‌نوازی
.
این همان قدرتِ روایت ماست؛ یعنی شیوه‌ای که اتفاقاتِ زندگی خود را معنا می‌دهیم و داستانی که از آن‌ها می‌سازیم. داستانی که بارها و بارها برای خود و دیگران تعریف می‌کنیم، گویی آهنگ زندگی خود را می‌نوازیم.
.
تفاوت روایت‌های ما در این حقیقت ریشه دارد که هر اتفاق، یک واقعیت محض نیست، بلکه تفسیرهای مختلفی می‌توان از آن داشت. انتخاب ماست که کدام تفسیر را برگزینیم و کدام روایت را بسازیم.
.
هرچه که توانایی ما در دیدن جنبه‌های مختلف یک رویداد بیشتر باشد، انسان منعطف‌تری هستیم، روایت ما همسازتر خواهد بود و احساس هماهنگی و ایمنی بیشتری را تجربه می‌کنیم. گویی آهنگی دلنشین می‌نوازیم.
.
هرچه زاویه دید بسته‌تری داشته باشیم و تنها یک تفسیر را درست و واقعی بدانیم، روایت ما خشک و دردناک خواهد بود و در دنیایی ناهماهنگ‌تر و پر تنش‌تر زندگی می‌کنیم. گویی آهنگی تلخ می‌نوازیم.

درسگفتارهای #اقتصاد_زیست_انرژی
دکتر #فرزاد_گلی
@avincenter