🚪 اجبار نمی‌ماند

تجربه‌ای در #مدیریت اجتماعی و حتی فردی حقیقتی را نشان می‌دهد که دوست داریم بشنویم: امر اجباری باقی نمی‌ماند.

درباره علت #رنج و ملال‌های انسان کتاب‌ها نوشته شده و سخن بسیار رفته. اما در یک کلام، علت رنج، #محدودیت است؛ نتوانستن، نداشتن و ندانستن.
حتی وقتی شرایط مطلوب هم برایمان تکراری و ملالت‌آور می‌شود، محدود شدن حس کمال‌طلبی است که رنج می‌زاید.

این که انسان‌ها به سمت پست مدرنیسم، فردیت و #آنارشیسم می‌روند گواه آن است که از #جبر و محدودیت گریز دارند. تکنولوژی را ساختند تا بر جبر طبیعت غلبه کنند و تن به جبر و محدودیت #قوانین اجتماعی دادند تا بار محدودیت را بین همه افراد به قدر مساوی تقسیم کنند که بر کسی سنگینی نکند.

شاید قدیم‌ترها می‌شد چموشی دل‌ها و افکار را با مجبور و محدود کردن رام کرد. اما آدم‌های جدید دیگر کم‌تر تن به #تعبّد می‌دهند.
می‌خواهی اسمش را شهوت و غصب افسارگسیخته بگذار یا آزادی‌خواهی، واقعیت این است که دنیای جدید ما بیش از هر زمانی به گفت و گو و تعهد راغب است تا به زور و تکلف.
تکراری است اگر بگویم اجبار و بگیر و ببند دیگر جایش را به اقناع و حق انتخاب داده است. اما با این همه هنوز انگیزه‌های بیرونی (تطمیع و تهدید) استفاده می‌شوند، هرچند کم کم تاریخ مصرفشان دارد می‌گذرد.
اجبار جواب می‌دهد، اما فقط در کوتاه مدت.

مدتی است دارم فکر می‌کنم به: فیلترینگ، حضور و غیاب، سربازی اجباری، حجاب اجباری و همه آنچه محدود بودنش به خودی خود وسوسه‌انگیز است.

آمیگدل @amigdel