🍃🌺🍃
#تلنگر
جامعه بیش از هر چیزی به انسان‌های مهربان احتیاج دارد، نه جانورانِ دانشمند و بیماران روانی متخصص. برای اینکه جامعه پر از مهربانی و همدلی شود، باید به کودکانمان بیاموزیم طبیعت را دوست داشته باشند، گل‌ها را نوازش کنند، درختان را در آغوش بگیرند و با حیوانات مهربان باشند. به یقین چنین کودکانی هیچ‌گاه در بزرگسالی حاضر نخواهند شد که بر روی انسانی دیگر، با هر نژاد و آیینی اسلحه بکشند و او را به مرگ تهدید کنند، چرا که آموخته‌اند:
زندگی رسم خوشایندی است
زندگی خالی نیست
مهربانی هست
سیب هست
ایمان هست
آری
تا شقایق هست زندگی باید کرد.
جامعه‌ی ما بیش از هر چیز نیازمند یک نگاه مثبت و زیباست؛ چرا که نگاه، سرآغاز همه چیز است. بی‌شک کسی که از پشت عینک سیاه و آفتابی خود به دنیا می‌نگرد، همه چیز را تیره و تار می‌بیند؛ پس:
چشم‌ها را باید شست
جور دیگر باید دید.
سهراب با زیبایی تمام به ما می‌آموزد که حتی می‌شود از نوشیدن یک فنجان چای هم لذت برد؛ اگر می‌توانستیم جهت نگاهمان را تغییر دهیم:
روزگارم این است
دلخوشم با غزلی، تکه نانی، آبی...
جمله‌ی کوتاهی یا به شعر نابی...
و اگر باز بپرسی گویم:
دلخوشم با نفسی، حبه قندی، چایی...
صحبت اهل دلی، فارغ از همهمه دنیایی
دلخوشی‌ها کم نیست، دیده‌ها نابیناست!
سهراب ما را دعوت می‌کند تا چشم بگشاییم و تکه‌های کوچک خوشبختی را دریابیم؛ به قول خودش: زندگی شاید آن لبخندیست که دریغش کردیم.
اما برای دیدن مواهب و شادی‌های کوچک بی‌شماری که اطرافمان وجود دارد، ابتدا باید بیاموزیم که در زمان حال زندگی کنیم:
زندگی آبتنی کردن در حوضچه اکنون است - زندگی شوق رسیدن به همان فردایی است که نخواهد آمد - تو نه در دیروزی و نه در فردایی - ظرف امروز پر از بودن توست.
#هادی_حشمتی
@wwwgap8ir
#تلنگر
جامعه بیش از هر چیزی به انسان‌های مهربان احتیاج دارد، نه جانورانِ دانشمند و بیماران روانی متخصص. برای اینکه جامعه پر از مهربانی و همدلی شود، باید به کودکانمان بیاموزیم طبیعت را دوست داشته باشند، گل‌ها را نوازش کنند، درختان را در آغوش بگیرند و با حیوانات مهربان باشند. به یقین چنین کودکانی هیچ‌گاه در بزرگسالی حاضر نخواهند شد که بر روی انسانی دیگر، با هر نژاد و آیینی اسلحه بکشند و او را به مرگ تهدید کنند، چرا که آموخته‌اند:
زندگی رسم خوشایندی است
زندگی خالی نیست
مهربانی هست
سیب هست
ایمان هست
آری
تا شقایق هست زندگی باید کرد.
جامعه‌ی ما بیش از هر چیز نیازمند یک نگاه مثبت و زیباست؛ چرا که نگاه، سرآغاز همه چیز است. بی‌شک کسی که از پشت عینک سیاه و آفتابی خود به دنیا می‌نگرد، همه چیز را تیره و تار می‌بیند؛ پس:
چشم‌ها را باید شست
جور دیگر باید دید.
سهراب با زیبایی تمام به ما می‌آموزد که حتی می‌شود از نوشیدن یک فنجان چای هم لذت برد؛ اگر می‌توانستیم جهت نگاهمان را تغییر دهیم:
روزگارم این است
دلخوشم با غزلی، تکه نانی، آبی...
جمله‌ی کوتاهی یا به شعر نابی...
و اگر باز بپرسی گویم:
دلخوشم با نفسی، حبه قندی، چایی...
صحبت اهل دلی، فارغ از همهمه دنیایی
دلخوشی‌ها کم نیست، دیده‌ها نابیناست!
سهراب ما را دعوت می‌کند تا چشم بگشاییم و تکه‌های کوچک خوشبختی را دریابیم؛ به قول خودش: زندگی شاید آن لبخندیست که دریغش کردیم.
اما برای دیدن مواهب و شادی‌های کوچک بی‌شماری که اطرافمان وجود دارد، ابتدا باید بیاموزیم که در زمان حال زندگی کنیم:
زندگی آبتنی کردن در حوضچه اکنون است - زندگی شوق رسیدن به همان فردایی است که نخواهد آمد - تو نه در دیروزی و نه در فردایی - ظرف امروز پر از بودن توست.
#هادی_حشمتی
@wwwgap8ir