‍ ایمان مذهبی همیشه باعث سردرگمی من بوده است، از وقتی یادم هست، آشکارا عقیده داشتم که مذاهب پدید آمده‌اند تا از اضطراب‌های بشری ما بکاهند و تسکین‌مان دهند، یکبار وقتی ۱۲-۱۳ ساله بودم و در خواربار فروشی پدرم کار می‌کردم، با یک سرباز جنگ جهانی دوم که تازه از جبهه اروپا برگشته بود، درباره تردیدم به وجود خدا حرف زدم. او در پاسخ، تصویر چروک خرده و رنگ و رو رفته‌ای از مریم باکره و مسیح به من نشان داد، که در طول جنگ با خود نگه داشته بود، گفت: برگردانش و پشتش رو با صدای بلند بخون.
خواندم: «هیچ بی‌خدایی در سنگر نیست»
او خودش نیز آهسته تکرار کرد: «درسته، هیچ بی‌خدایی در سنگر نیست، خدای چینی، خدای مسیحی، خدای یهودی و هر خدای دیگری، بلاخره یه خدایی لازمه. بدون خدا نمی‌شه جنگید» ،آن عکس دو سال تمام در کیفم بود، و از خودم پرسیدم، اگر این جمله درست باشد، فقط شک‌گرایی را تقویت می‌کند: البته که جایی که ترس شدیدتر است، ایمان بیش‌تر می‌شود. نکته همینجاست، ترس ایمان را به وجود می‌آورد؛ ما نیازمند خداییم و می‌طلبیمش، ولی طلب به تنهایی کاری از پیش نمی بره. ایمان هر قدر محکم، هر قدر خالص و هر قدر هم که کارامد باشد، حقیقت وجود خدا را اثبات نمی‌کند.
اگر چه مسئله مرگ زمانی طولانی مرا به وحشت انداخته بود، تصمیم گرفتم که این وحشت را به ایمانی متکی بر هیچ و پوچ ترجیح دهم. با این حال در مقام درمانگر، این عقیده را برای خود حفظ کردم که: می‌پذیرم ایمان مذهبی، سرچشمه نیرومند آرامش است، و تا وقتی چیز بهتری ندارم که جایگزینش کنم، هرگز تضعیفش نخواهم کرد.

#مامان_و_معنی_زندگی
#اروین_یالوم

@wwwgap8ir