سجاد سلیمانی | توسعه کسب‌وکار

#رقص، شفا میده

حتی در میانه‌ی جنگ

@SajadSoleimaniCom

480 viewsedited 22:59

مردم به همفکر بیشتر نیاز دارند تا به همدم. تا جایی که حاضرند همدم نداشته باشند اما همفکر داشته باشند. تا جایی که اگه تنها یک نفر در دنیا میتونه همدمشون باشه و همفکرشون نیست، خودشون رو مثل خمیر در دستانش قرار میدن تا همکفرش بشن تا حداقل با یک نفر تنازع فکری نداشته باشند.

خود اینکه اون فکر چیست مهم نیست. حاضرند معنی واژگان رو تغییر بدن، داخل دنیاهای موازی سیر کنند، جای خیر و شر رو تغییر بدن، اما همه این‌ها رو یک نفر دیگه هم تأیید کنه.

چون خودشون رو در دریایی می‌بینند که کف اون دریا انقدر تاریکه که معلوم نیست چقدر پایین‌تره، و همفکر مثل غواصیه که میشه از پاهاش گرفت، حتی اگه خودش با دستاش کمکی بت نکنه.

و این یعنی با خود به صلح نرسیده‌اند. برای اینکه با خودت به صلح برسی، باید با حقیقت عالم به صلح برسی. که بپذیری بله من در یک دریا هستم که کرانه‌ش معلوم نیست، عمقش معلوم نیست، و جای من هم معلوم نیست. اما باید متکی به خودم شناور باشم. با خود به صلح رسیدن، به بهشت رسیدن نیست. ناامیدی خواهد داشت، و غم، و تنهایی، و سرخوردگی.

اما مانع این میشه که ضعف مضاعفی به همه این‌ها اضافه بشه.

نیاز به غواصی که بشه پاش رو گرفت، یا بغلش کرد، به ناامیدی و غم و تنهایی و سرخوردگی، ترس هم اضافه می‌کنه. ترس از دست دادن و رها شدن و جاماندن و آسیب‌پذیر بودن.
و این ترس مثل سلول‌های سرطانی که هر آن ممکنه کار یکی از ارگان‌ها رو‌ مختل کنند، به اختلال در زندگی منجر خواهد شد.

میشه بدون اختلال با غم زندگی کرد. میشه بدون اختلال با ناامیدی زندگی کرد. میشه بدون اختلال با تنهایی زندگی کرد. اما زندگی با ترس، بدون اختلال نخواهد بود.

خیلی از رفتارها و واکنش‌ها که در آدم‌‌ها دیده میشه، محصول اختلالیه که این ترس ایجاد کرده. ترس از اینکه غواص‌ها ولشون کنند. کسی که با خودش به صلح رسیده در بهشت نیست، اما در چنین جهنمی هم نخواهد بود.

نقل قول.
@SajadsoleimaniCom

456 viewsedited 14:59