هنر بی‌توجهی انتخابی
‌
اگر ما در زندگی (شخصی، شغلی و حرفه‌ای) بتوانیم همه مسائلی که به ما «ربطی ندارد و نخواهد داشت» را تعیین کنیم
و نسبت به آنها بی‌توجه باشیم،
به #شخصیت پیچیده‌تر و رشد یافته‌تری از خودمان تبدیل می‌شویم.
‌
رفتار، باید تابع شرایط باشه،
و هنر بی‌توجهی انتخابی، باعث میشه شرایط ما در قبال جامعه، محیط، اتفاقات و دیگران مشخص بشه،
در نتیجه رفتار ما تنظیم میشه (و در اختیار خودمون قرار میگیره).
‌
ما باید تعیین کنیم چه چیزهایی توجه ما را جلب خواهد کرد یا ساده و بی‌توجه از کنارش رد خواهیم شد
‌
مثلاً:
🔸 مسائل حاشیه‌ای در میز مذاکره (هرچه بغیر از دستور کار)
🔸میزان حساسیت به دین و مناسک دینی همکاران و خویشاوندان و اطرافیان
🔸خبرهای سیاسی روزانه
🔸چاق و لاغر بودن مشتری یا لهجه و محل تولدش
🔸زندگی خصوصی یک هنرمند یا استاد
🔸 مواضع سیاسی مهمان یا همکار
🔸غیبت یا بدگویی در مورد شما توسط بقیه
🔸وقتی میریم یک اداره و کارمون گره میخوره مشکلات کل کشور رو نکوبیم یا بکوبیم سر اون کارمند؟
🔸آشغال افتاده روی زمین
🔸عقده‌ها و آرزوهای محقق نشده مخاطب شما وقتی باهاش در تعامل هستید
🔸نیازها و مشکلات همکار یا کارمندم،
و ده‌ها مثال دیگه
‌
شما باید در همه موارد تصمیم بگیرید که از منبع محدود توجه خودتون خرج اونها خواهید کرد یا نه، این یعنی «هنر بی‌توجهی انتخابی»
‌‌
من امروز برای چندمین بار از دوستی آموختم که #هنر_بی_توجهی اگر انتخابی باشه چقدر آرامش‌بخشه و زندگی بهتری برای ما رقم میزنه.
نویسنده: سجاد سلیمانی
@SajadSoleimaniCom