یادداشت بهاالدین مرشدی
درباره‌ی مرحوم علی نجفی
و کتاب شعرش «هفتاد کشیش یخی» که هم‌زمان با سال‌روز درگذشت او منتشر شد.

علی نجفی در نیشابور متولد شد و حالا هم در نیشابور خاک شده. همان‌ شهری که خیام دارد و عطار. سال ۸۸ در هجدهم مرداد وقتی چهل‌وچند ساله است می‌میرد و تنها همین شعرها از او می‌ماند. شعرهایی که در خاطره‌ی شهر نیشابور باید بماند که شاعری با زبانی ویژه پرورش داد. شعرهایی با زبانی شخصی با فضای بومی که نوید شاعری درجه‌اول را می‌داد. کتاب «هفتاد کشیش یخی» شعرهایی است که بعد از مرگش به‌جا مانده است. کتابی که احسان گرایلی آن را گردآوری کرده و امیدواریم که باقی شعرهایش هم پیدا بشود و منتشر شود. این کتاب هفتاد و دو شعر کوتاه در خود دارد و یک شعر بلند که انتشارات «روزنه» در سالمرگ شاعر منتشر کرده است.

🔸شعر زیر از این کتاب است:

من از اسب‌ها روسری نمی‌بندند
خوشم می‌آید
از صفورا موهای تا کمرش رقص می‌کند
از خانه می‌چرخد من رقص می‌کنم
مریم‌‌‌بانو قبرستان را در آغوش گرفته
آفتاب روی برف‌های دور
سرما خورده
پرتقال را به یاد من می‌آورد
خوشم می‌آید.

#هفتاد_کشیش_یخی #علی_نجفی #احسان_گرایلی #بهاالدین_مرشدی
#انتشارات_روزنه دبیر مجموعه: #فاضل_ترکمن
#شعر #شعر_امروز #مجموعه_شعر
http://p30up.ir/uploads/f778871461.jpg

https://t.me/rowzanehnashr

📚

گناهکاری روسیاهم
باید به قطب بروم
هفتاد کشیش یخی بتراشم
و آن‌قدر اعتراف کنم
تا از خجالت آب بشوند.

از مجموعه شعر «هفتاد کشیش یخی»
سروده‌ی علی نجفی (۱۳۸۸-۱۳۴۳)
گردآورنده: #احسان_گرایلی
#انتشارات_روزنه دبیر مجموعه: #فاضل_ترکمن

#هفتاد_کشیش_یخی #علی_نجفی
#مجموعه_شعر #شعر_امروز