فردین علیخواه(جامعه شناس)
با اتوبوس به سمت یکی از شهرهای شمالی کشور می رفتم و مشغول مطالعۀ کتاب بودم. دو دختر نوجوان در صندلی جلو نشسته بودند و با یک آهنگِ دیس دیس¬دار سرشان را به چپ و راست تکان می دادند و با خوانندۀ آهنگ همراهی می کردند! ترانه را کامل حفظ بودند. از لای دو صندلی به آنها نگاه کردم. دو نفرشان از یک هدفون استفاده می کردند و هر کدامشان یکی از گوشی ها را در گوشش داشت. شدیدا غرقِ دنیای خودشان بودند. من نمی توانستم مطالعه کنم. چون علاوه بر آنکه صدای زیری از هدفون به گوش می رسید آنها هم با آهنگ زمزمه می کردند! با خودم درگیر بودم که به آنها تذکر بدهم یا نه. البته من با کلمۀ تذکر مشکل دارم چون برایم تداعی کنندۀ خط کش استیل، مداد لای انگشت و یا زدن دستبند به دست است! خودم را قانع کردم که تذکر که نه، ولی خواهش کنم که مراعات کنند. از خودم پرسیدم که چگونه بگویم و چه بگویم؟ این خیلی مهم است. سناریوهای مختلفی از ذهنم عبور کرد. چون در سن حسّاسی بودند نمی خواستم که از واکنش من ناراحت شوند. هر بار تصمیم می گرفتم بلند شوم و خواسته ام را بیان کنم صدایی در درونم شروع به حرف زدن می کرد: "خودمانیم. اگر این دو دختر، پسر بودند باز هم از آنها می خواستی که مراعات کنند؟ مطمئن هستی که با دختر بودن آنها مشکل نداری و مسأله جنسیت در میان نیست؟ مطمئن هستی که هنجارهای سنّتی حاکم بر جامعه که این رفتارها را برای دختران نمی پسندد ریشۀ واکنش تو نیست؟ واقعا اگر این دو نفر پسر بودند مانند مادر بزرگِ خدابیامرزت که فقط وقتی پسرها می خندیدند می گفت "خدایا دل همه جوانان را شاد کن، از خندۀ آنها خوشحال نمی شدی؟" خودم را قانع کردم که این حرفها نیست و تصمیم گرفتم که خواسته ام را بگویم. باز صدایی در درونم شروع به حرف زدن کرد: "واقعا صدای آنها مزاحم توست؟ بیا صادق باشیم. آیا تو به حال آنها غبطه نمی خوری؟ به حال آنها حسودیت نمی شود؟ نسل خودت را با نسل آنها مقایسه نمی کنی؟ نسل تو مدام خودش را سانسور کرد. خودش نبود و جامعه مدام خواسته ها و انتظاراتش را به او تحمیل کرد. آیا مطمئن هستی که عقده های سرکوب شده ات دلیل تذکر تو نیست؟" خودم را قانع کردم که اینطور نیست. باز صدایی در درونم شروع به حرف زدن کرد:"یادت هست در یکی از کشورهای اروپایی دو دختر جوان را دیدی که با آهنگی زمزمه می کردند و گفتی که اینجا جوانان چقدر شادند و جوانان کشور من چقدر غمگین اند. حالا که شادی جوانان کشورت را می بینی می خواهی به آنها تذکر بدهی؟"
و من مدام تصمیم می گرفتم و صدایی در ذهنم می پیچید:
-"مطمئن هستی که همین برخوردهای به ظاهر کوچک ما، به تدریج این جوانان را به نتیجه گیری های کلی و جدّی نخواهد رساند: این نتیجه که "ایران جای ماندن نیست!"
-"مطمئن هستی که تذکر تو آنها را عاشق غرب نخواهد کرد یا آرزوی زندگی در غرب را بر دل آنان نخواهد گذاشت؟ باعث نخواهد شد که مانند میلیون ها ایرانی که رفته اند عزم شان را برای مهاجرت جزم کنند؟ باعث نخواهد شد که با حسرت به مجریان جوان شبکۀ من و تو خیره نشوند؟"
-نمی توانی تحمل ات کمی را بالا ببری و جوانی آنها را درک کنی، طوری که تو مطالعه کنی و آنها هم جوانی کنند؟
-چگونه می خواهی به آنها بگویی؟ آیا می خواهی از جایت بلند شوی و بگویی؟ اگر بأیستی و بگویی توجه مسافران دیگر به موضوع جلب خواهد شد و ممکن است غرور آنها بشکند. ممکن است ضربه روانی بخورند. مثل نسل من که خیلی جاها به او خیلی بد تذکر دادند و عقده ای شد. بهتر نیست از لای صندلی بگویی؟ اگر نشسته باشی و سرت را به جلو خم کنی بیشتر بیانگر خواهش و تواضع خواهد بود. احتمال اینکه آنها ناراحت شوند هم خیلی کمتر می شود.
-چگونه می خواهی بگویی که متوجه شوند یک مسأله مدنی و شهروندی مطرح است و نه مسأله ای ایدئولوژیک.
و...
بعد از آنکه عزمم را برای گفتن جزم کردم از لای صندلی سرم را به جلو خم کردم تا حرفم را بگویم. واقعا می خواستم بگویم. دیدم هر دو خوابند! ضبط هم خاموش است! کمی صبوری می توانست مشکل را حل کند.
#شیفت_به_بالغ
#روان_کوک
@TA9Gram
با اتوبوس به سمت یکی از شهرهای شمالی کشور می رفتم و مشغول مطالعۀ کتاب بودم. دو دختر نوجوان در صندلی جلو نشسته بودند و با یک آهنگِ دیس دیس¬دار سرشان را به چپ و راست تکان می دادند و با خوانندۀ آهنگ همراهی می کردند! ترانه را کامل حفظ بودند. از لای دو صندلی به آنها نگاه کردم. دو نفرشان از یک هدفون استفاده می کردند و هر کدامشان یکی از گوشی ها را در گوشش داشت. شدیدا غرقِ دنیای خودشان بودند. من نمی توانستم مطالعه کنم. چون علاوه بر آنکه صدای زیری از هدفون به گوش می رسید آنها هم با آهنگ زمزمه می کردند! با خودم درگیر بودم که به آنها تذکر بدهم یا نه. البته من با کلمۀ تذکر مشکل دارم چون برایم تداعی کنندۀ خط کش استیل، مداد لای انگشت و یا زدن دستبند به دست است! خودم را قانع کردم که تذکر که نه، ولی خواهش کنم که مراعات کنند. از خودم پرسیدم که چگونه بگویم و چه بگویم؟ این خیلی مهم است. سناریوهای مختلفی از ذهنم عبور کرد. چون در سن حسّاسی بودند نمی خواستم که از واکنش من ناراحت شوند. هر بار تصمیم می گرفتم بلند شوم و خواسته ام را بیان کنم صدایی در درونم شروع به حرف زدن می کرد: "خودمانیم. اگر این دو دختر، پسر بودند باز هم از آنها می خواستی که مراعات کنند؟ مطمئن هستی که با دختر بودن آنها مشکل نداری و مسأله جنسیت در میان نیست؟ مطمئن هستی که هنجارهای سنّتی حاکم بر جامعه که این رفتارها را برای دختران نمی پسندد ریشۀ واکنش تو نیست؟ واقعا اگر این دو نفر پسر بودند مانند مادر بزرگِ خدابیامرزت که فقط وقتی پسرها می خندیدند می گفت "خدایا دل همه جوانان را شاد کن، از خندۀ آنها خوشحال نمی شدی؟" خودم را قانع کردم که این حرفها نیست و تصمیم گرفتم که خواسته ام را بگویم. باز صدایی در درونم شروع به حرف زدن کرد: "واقعا صدای آنها مزاحم توست؟ بیا صادق باشیم. آیا تو به حال آنها غبطه نمی خوری؟ به حال آنها حسودیت نمی شود؟ نسل خودت را با نسل آنها مقایسه نمی کنی؟ نسل تو مدام خودش را سانسور کرد. خودش نبود و جامعه مدام خواسته ها و انتظاراتش را به او تحمیل کرد. آیا مطمئن هستی که عقده های سرکوب شده ات دلیل تذکر تو نیست؟" خودم را قانع کردم که اینطور نیست. باز صدایی در درونم شروع به حرف زدن کرد:"یادت هست در یکی از کشورهای اروپایی دو دختر جوان را دیدی که با آهنگی زمزمه می کردند و گفتی که اینجا جوانان چقدر شادند و جوانان کشور من چقدر غمگین اند. حالا که شادی جوانان کشورت را می بینی می خواهی به آنها تذکر بدهی؟"
و من مدام تصمیم می گرفتم و صدایی در ذهنم می پیچید:
-"مطمئن هستی که همین برخوردهای به ظاهر کوچک ما، به تدریج این جوانان را به نتیجه گیری های کلی و جدّی نخواهد رساند: این نتیجه که "ایران جای ماندن نیست!"
-"مطمئن هستی که تذکر تو آنها را عاشق غرب نخواهد کرد یا آرزوی زندگی در غرب را بر دل آنان نخواهد گذاشت؟ باعث نخواهد شد که مانند میلیون ها ایرانی که رفته اند عزم شان را برای مهاجرت جزم کنند؟ باعث نخواهد شد که با حسرت به مجریان جوان شبکۀ من و تو خیره نشوند؟"
-نمی توانی تحمل ات کمی را بالا ببری و جوانی آنها را درک کنی، طوری که تو مطالعه کنی و آنها هم جوانی کنند؟
-چگونه می خواهی به آنها بگویی؟ آیا می خواهی از جایت بلند شوی و بگویی؟ اگر بأیستی و بگویی توجه مسافران دیگر به موضوع جلب خواهد شد و ممکن است غرور آنها بشکند. ممکن است ضربه روانی بخورند. مثل نسل من که خیلی جاها به او خیلی بد تذکر دادند و عقده ای شد. بهتر نیست از لای صندلی بگویی؟ اگر نشسته باشی و سرت را به جلو خم کنی بیشتر بیانگر خواهش و تواضع خواهد بود. احتمال اینکه آنها ناراحت شوند هم خیلی کمتر می شود.
-چگونه می خواهی بگویی که متوجه شوند یک مسأله مدنی و شهروندی مطرح است و نه مسأله ای ایدئولوژیک.
و...
بعد از آنکه عزمم را برای گفتن جزم کردم از لای صندلی سرم را به جلو خم کردم تا حرفم را بگویم. واقعا می خواستم بگویم. دیدم هر دو خوابند! ضبط هم خاموش است! کمی صبوری می توانست مشکل را حل کند.
#شیفت_به_بالغ
#روان_کوک
@TA9Gram
✍️تاكنون چند بار پيش آمده كه جايى دعوت شده‌ايد و پذيرفته‌ايد، ولى همين كه نزديك رفتن مى‌شود، مى‌گويید من چرا بايد بروم يك همچين جايي!؟
تا حالا بارها و بارها شده كه تصميمى گرفتيم و دقايق و ساعاتى بعد پشيمان شده ايم!!!
اين اتفاقات حاصل وجود همان «من» های مختلف در ما مى‌باشد؛
- از فردا رژيم مى‌گيرم!
- از پس فردا زبان مى‌خوانم!
- از شنبه مى‌رم كلاس ورزش!
- با فلانى ازدواج مى‌كنم!
- فلان كار را انجام مى‌دهم!
هر «من» از وجود آن ديگرى بى‌خبر است! و خودش را من حقيقى مى‌داند و قول و قرار مى‌گذارد، اما آن من ديگر كه بايد عمل كند، اصلا خبر ندارد!!!
اين همه تضاد ميان «من» ها را با خلق «مشاهده‌گر» بدون قضاوت بپذيريد تا با «كاركردن» به تثبيت و فرديت و اراده برسيم.
👤 #گرجیف
#حالات_شخصیتی
#شیفت_به_بالغ
@TA9Gram
تا حالا بارها و بارها شده كه تصميمى گرفتيم و دقايق و ساعاتى بعد پشيمان شده ايم!!!
اين اتفاقات حاصل وجود همان «من» های مختلف در ما مى‌باشد؛
- از فردا رژيم مى‌گيرم!
- از پس فردا زبان مى‌خوانم!
- از شنبه مى‌رم كلاس ورزش!
- با فلانى ازدواج مى‌كنم!
- فلان كار را انجام مى‌دهم!
هر «من» از وجود آن ديگرى بى‌خبر است! و خودش را من حقيقى مى‌داند و قول و قرار مى‌گذارد، اما آن من ديگر كه بايد عمل كند، اصلا خبر ندارد!!!
اين همه تضاد ميان «من» ها را با خلق «مشاهده‌گر» بدون قضاوت بپذيريد تا با «كاركردن» به تثبيت و فرديت و اراده برسيم.
👤 #گرجیف
#حالات_شخصیتی
#شیفت_به_بالغ
@TA9Gram
باید تعصباتی که ذهن شما را تابع خود می سازد،تجزیه و تحلیل کنید.هر زمان که تصمیمی میگیرید،از خود بپرسید:
آیا این کار ریشه در احساسات دارد یا عقل؟
و یا عوامل دیگر؟
مادامی که بردهٔ خشم،و طمع باشید و متاثر از افکار دیگران....
از عقل و هوش خویش بهره نبردید.
#پارام_هانس_یوگاناندا
#شیفت_به_بالغ
#آلودگی_زدایی
#روان_کوک
@hekmatekhamoushi
@TA9Gram
آیا این کار ریشه در احساسات دارد یا عقل؟
و یا عوامل دیگر؟
مادامی که بردهٔ خشم،و طمع باشید و متاثر از افکار دیگران....
از عقل و هوش خویش بهره نبردید.
#پارام_هانس_یوگاناندا
#شیفت_به_بالغ
#آلودگی_زدایی
#روان_کوک
@hekmatekhamoushi
@TA9Gram
اگر روی اتفاق بدی که افتاده
تمرکز کنی
رنج و غمت ادامه پیدا میکند،
اما اگر روى درسی که گرفتی
تمرکز کنی
رشدت ادامه پیدا میکند.
#شیفت_به_بالغ
#روان_کوک
#معنا
@TA9Gram
تمرکز کنی
رنج و غمت ادامه پیدا میکند،
اما اگر روى درسی که گرفتی
تمرکز کنی
رشدت ادامه پیدا میکند.
#شیفت_به_بالغ
#روان_کوک
#معنا
@TA9Gram