گزارش برگزاری مراسم روز جهانی کارگر در کلن - ۱ مه ۲۰۲۵

امروز، اول ماه مه ۲۰۲۵، هم‌زمان با روز جهانی کارگر، مراسمی با حضور گسترده‌ی کارگران، احزاب چپ، جریانات کمونیستی و فعالان اجتماعی در شهر کلن آلمان برگزار شد. این مراسم از ساعت ۱۱ صبح در مقابل ساختمان اتحادیه کارگری کلن آغاز گردید و شرکت‌کنندگان در ساعت ۱۲ ظهر، راهپیمایی خود را به سمت میدان Heumarkt آغاز کردند. این مارش اعتراضی با حضور احزاب و جریانات چپ و مردم، در فضای همبستگی و اتحاد برگزار شد.

پیام اصلی نیروهای چپ آلمان در راهپیمایی امسال، بر سه محور اساسی تأکید داشت: "نه به جنگ"، "نه به فقر" و "همبستگی بین‌المللی". این شعارها، که بازتاب‌دهنده‌ی دغدغه‌های گسترده اجتماعی در آلمان و جهان بودند، مورد استقبال چشم‌گیر شرکت‌کنندگان و افکار عمومی قرار گرفتند.

در این مراسم، حزب کمونیست ایران (کمیته آلمان - حوزه کلن) نیز حضور فعال و پررنگی داشت. خواسته‌های این حزب به مناسبت روز جهانی کارگر شامل موارد زیر بود:

افزایش فوری دستمزدها تا سطح تأمین یک زندگی انسانی؛

آزادی بی‌قید و شرط زندانیان سیاسی؛

لغو مجازات اعدام؛

تضمین آزادی بیان، مطبوعات، تحزب و تشکل؛

ممنوعیت کار کودک و تضمین آموزش رایگان برای همگان؛

تحقق برابری کامل حقوق زنان و مردان؛

پایان دادن به تخریب محیط زیست و جنگ‌افروزی؛

جدایی دین از دولت و تأمین امنیت شغلی برای همه.

علاوه بر احزاب چپ آلمانی، نمایندگانی از احزاب و جریانات چپ و کمونیست از سراسر جهان نیز در این مراسم حضور داشتند. رفقای حوزه کلن کمیته آلمان حزب کمونیست ایران نیز حضوری پرشور و سازمان‌یافته داشتند.

در پایان مراسم، در میدان Heumarkt، نمایندگان سندیکاهای کارگری، احزاب چپ و کمونیست به ایراد سخنرانی پرداختند. مراسم، با اجرای برنامه‌های موسیقی، فضای شادی و همبستگی را تا ساعت ۱۶ به همراه داشت.

در پایان، از تمامی رفقایی که در مراسم روز جهانی کارگر امسال در کلن حضور یافتند، صمیمانه قدردانی نموده و به همگی خسته نباشید می‌گوییم

حزب کمونیست ایران
https://cpiran.org
https://komala.co

خانواده های کشته شدگان بندرعباس روبرو اسکله تجمع کرده اند

آنها می گویند فرزندانشان کجاست؟
بگذارید خودمان وارد اسکله شویم دنبال بچه ها بگردیم

#اسکله_رجایی
#بندرعباس

شنبه ۱۳ اردیبهشت
۳ مه ۲۰۲۵
t.me/peshrawcpiran
fb.com/peshrawcpiran
instagram.com/peshrawcpiran1

پیام تسلیت دبیرخانه حزب کمونیست ایران
به مناسبت درگذشت پروانه وزیری!

با اندوه فراوان، رفیق مبارز پروانه وزیری پس از ماه ها بیماری در روز دوم ماه مه ۲۰۲۵ در سوئد درگذشت. پروانه زنی از تبار مبارزه و مقاومت و فعال جنبش زنان و جنبش کارگری بود که عمر خود را وقف مبارزه در راه سوسیالیسم و آزادی انسان کرد. او در سال ۱۹۵۰ در تهران به دنیا آمد و بعد از اتمام دوره دبیرستان به فرانسه مهاجرت کرد و در رشته جامعه شناسی و سپس کامپوتر به تحصیل پرداخت.

پروانه بعد از قیام ۱۳۵۷ به تهران برگشت و فعالانه به فعالیت سیاسی پرداخت و سپس به کردستان رفت و در صفوف کومه له و حزب کمونیست ایران با نام تشکیلاتی "کژال" به فعالیتش ادامه داد. او در سال ۱۹۸۵ به سوئد مهاجرت کرد و در آنجا هم فعالیت خود را در تشکیلات خارج کشور حزب کمونیست ایران ادامه داد. پروانه بعدا فعالیت خود را در انجمن حق زنان متمرکز کرد و سپس به حزب کمونیست کارگری پیوست و بعدا به اتحاد سوسیالیستی کارگری پیوست. پروانه وزیری در سال گذشته یکی از نمایندگان اتحاد سوسیالیستی کارگری در شورای همکاری نیروهای چپ و کمونیست بود. رفیق پروانه به عنوان یکی از نمایندگان اتحاد سوسیالیستی کارگری در کنگره چهاردهم حزب کمونیست ایران شرکت داشت.

رفیق پروانه در ماههای اخیر علیرغم بیماری، کماکان مشغله هایش امر مبارزه بود و تا واپسین لحظات حیات پربارش به آرمان های طبقاتی و امید به آینده ای آزاد و برابر وفادار ماند.

حزب کمونیست ایران درگذشت رفیق پروانه وزیری را به رفقای سازمان اتحاد سوسیالیستی کارگری، خانواده و یارانش، صمیمانه تسلیت می گوید. یاد و خاطره او و راهی که در آن گام برداشت، همچنان در دل ما زنده است.

یادش گرامی، نامش ماندگار

دبیرخانه حزب کمونیست ایران

۱۳ اردیبهشت ۱۴۰۴ - سوم ماه مه ۲۰۲۵

حزب کمونیست ایران
https://cpiran.org
https://komala.co

فریاد کارگران بلوچ در عسلویه / بیکاری و هزینه‌های سنگین، زندگی را به تنگنا کشانده


به گزارش حال ‌وش/ کارگران بلوچ که به امید یافتن کار از سیستان و بلوچستان به عسلویه عزیمت کرده‌اند، از وضعیت وخیم بیکاری و فشارهای مالی طاقت ‌فرسا گلایه دارند. یکی از این کارگران در پیامی به حال‌ وش میگوید: «ما به عسلویه آمدیم تا کار دائمی یا حتی موقت پیدا کنیم و خرج خانواده‌مان را تأمین کنیم، اما اینجا هم اوضاع خراب است.»

این کارگر توضیح میدهد که علاوه بر خرج خانواده، هزینه‌های کرایه اتاق، وسایل نقلیه و خوراک نیز بر دوش آنهاست، اما فرصت ‌های شغلی بسیار محدود است. او می‌ افزاید: «صدها نفر بلوچ اینجا منتظر کار هستند، اما هیچ شرکتی یا شخصی ما را به کار نمیگیرد. من از بعد از ماه رمضان تا امروز فقط دو روز کار گیرم آمده و بقیه روزها در انتظار شغل بیکار بودم.»

این کارگران که با امید رزق حلال به عسلویه آمده‌اند، اکنون در تنگنای مالی و بیکاری گرفتار شده‌اند.

قابل ذکر است مردم در سیستان و بلوچستان بدلیل تبعیض های سیستماتیک و فقدان فرصت های شغلی مناسب و عدم یافتن شغل در شهرستان دیگر، مجبور می شوند به سوختبری و دیگر مشاغل کاذب و پرخطر روی بیاورند.

شنبه ۱۳ اردیبهشت
۳ مه ۲۰۲۵
t.me/peshrawcpiran
fb.com/peshrawcpiran
instagram.com/peshrawcpiran1

🔴گزارش تصویری مراسم اول ماه مه ۲۰۲۵

🔹تشکیلات خارج کشور حزب کمونیست ایران حوزه هامبورگ

https://cpiran.org
https://komala.co

✍️کلارا زتکین

"اصلاحات – رفرمها – وضعیت طبقه کارگر را بهبود می بخشند، آنها وزن زنجیرهایی را که سیستم سرمایه بر کارگران تحمیل کرده است، سبکتر می سازند؛ اما برای درهم شکستن سرمایه و رهاسازی کارگران از ستم آن کافی نیستند."

یکشنبه ۱۴ اردیبهشت
۴ مه ۲۰۲۵
t.me/peshrawcpiran
fb.com/peshrawcpiran
instagram.com/peshrawcpiran1

نشست گاز آمونیاک در پتروشیمی هنگام عسلویه / چندین مصدوم

در پی نشست گاز آمونیاک در محل بارگیری پتروشیمی هنگام واقع در منطقه ویژه اقتصادی عسلویه، در روز شنبه ۱۳ اردیبهشت، چندین نفر دچار مسمومیت شدند و به مراکز درمانی منتقل شدند.

به دنبال وقوع این حادثه، نیروهای حاضر در محل بلافاصله به سمت درهای خروجی هدایت شدند تا از گسترش آسیب جلوگیری شود.

جزئیات دقیق‌تری از تعداد مصدومان، وضعیت سلامت آن‌ها و علت این نشست تاکنون از سوی مقامات رسمی اعلام نشده است.

یکشنبه ۱۴ اردیبهشت
۴ مه ۲۰۲۵
t.me/peshrawcpiran
fb.com/peshrawcpiran
instagram.com/peshrawcpiran1

🔴 فراخوان مطالبه‌گران کف خیابان گیلان

مردم شریف و آگاه ایران!

به یکشنبه های اعتراضی سراسری می پیوندیم زیرا بر این باوریم تصمیم سازان حاکم به تبعیت از سرمایه داران ، حاضر به  برسمیت شناختن حقوق اولیه نه فقط طبقه کارگر بلکه معلمان و سایر اقشار فرودست جامعه نمی باشد.
کارگران و معلمان از تجمع منع شده و با بگیر و ببند و چنگ به صورت  دو بازوی مولد و اصیل  میهن انداخته بلکه آتش جنبش مطالبه گری را خاموش سازد .
بنابر این به کف خیابان می آئیم  فریاد " کارگر معلم  اتحاد اتحاد " را نه برای شنیدن حکام که علاقه و اراده ای به شنیدن ندارد، به گوش جهانیان  برسانیم. جهان بداند ما محکوم به زندگی در کشوری هستیم که معلم و کارگر حق ندارد روزی از سال را که بنام او نام گذاری شد، گرامی بدارد.
" کارگر ، معلم به پا خیز ! وقت نشستنت نیست"
" فقط کف خیابون ،  بدست  میاد حقمون"
" وزیر بی لیاقت  ، مدرسه پادگان نیست"

زمان: یکشنبه ۱۴/اردیبهشت/ ۴۰۴ ، ساعت ۱۰/۳۰
مکان: رشت گلسار، مقابل اداره کل تامین اجتماعی استان گیلان.

(مطالبه گران کف خیابان گیلان)

بازنشر:
یکشنبه ۱۴ اردیبهشت
۴ مه ۲۰۲۵
t.me/peshrawcpiran
fb.com/peshrawcpiran
instagram.com/peshrawcpiran1

🟥 یادی در روز کارگر از ریحانه انصاری‌‌نژاد، فعال کارگری زندانی و برخاسته از دل فقر، تبعیض و سرکوب

‏یادداشتی از مریم یحیوی، هم‌بند پیشین ریحانه انصاری‌نژاد

«#ریحانه_انصاری_نژاد⁩ کسی که فقر، تبعیض و سرکوب جامعه کارگری را نه در تئوری، بلکه در زیست روزمره‌اش لمس کرده.
‏اهل نمایش و خودنمایی نیست، و سلبریتی شدن را آفت جنبش کارگری می‌داند.»

‏«نوشتن از رفقای نزدیکی که در بند زنان اوین با هم زندگی کردیم، شاید یکی از سخت‌ترین کارها باشد. اما امروز، به مناسبت روز جهانی کارگر، می‌خواهم از ریحانه انصاری‌نژاد بنویسم؛ زنی پرتلاش و استوار، کارگری که دفاع از حقوق کارگران و تشکل‌های صنفی و اجتماعی از اصلی‌ترین دغدغه‌های زندگی‌اش بوده و هست.

‏ریحانه رفیقی است صریح، روشن و مسئول. با دلسوزی نقد می‌کند و اگر احساس کند نیاز به همراهی داری، مشتاقانه در کنارت می‌ماند. او مادری است که به تنهایی سرپرستی دخترش، فرزانه، را بر عهده دارد و دل‌نگرانی‌های مادرانه‌اش برای فرزندش همیشه آشکار است.

‏آشنایی نزدیک‌ترم با ریحانه برمی‌گردد به روز جهانی کارگر سال گذشته. حدود دو هفته پیش از آن روز، جمعی از زنان علاقه‌مند و دغدغه‌مندِ حوزه کارگری، تصمیم گرفتیم مراسمی به این مناسبت برگزار کنیم. کارها را تقسیم کردیم و قرار شد من و ریحانه پوسترهایی درباره صد سال مبارزه کارگران و تشکل‌های کارگری تهیه کنیم. زمان محدود بود و منابع‌مان فقط کتابخانه کوچک بند و حافظه تاریخی‌مان. اما شروع کردیم. ریحانه هنگام بازگو کردن وقایع مربوط به جنبش کارگری، با چنان شور و شفافیتی حرف می‌زد که انگار آن اتفاقات همین دیروز رخ داده‌اند. چشمانش برق می‌زد، و گاه صدایش از اندوه می‌لرزید. در گفت‌وگوهای‌مان درباره «چه باید کرد»، نقدهای عملکردی، و آینده جنبش، اشتراک‌های بسیاری داشتیم.

‏او مسئولیت‌پذیر، جدی، و هم‌زمان مهربان است. خود را یک کارگر و فعال کارگری می‌داند؛ کسی که فقر، تبعیض و سرکوب جامعه کارگری را نه در تئوری، بلکه در زیست روزمره‌اش لمس کرده. سال‌هاست برای بهبود شرایط کارگران تلاش کرده. هنوز روزی که خبر حکم اعدام شریفه را شنیدیم از خاطرم نرفته؛ اشک‌های در چشمانش حلقه زده بود و خشم‌اش را در سکوتی عمیق فرو خورده بود.

‏ریحانه باور داشت که نباید در برابر بی‌عدالتی سکوت کرد، و منش و رفتارش در زندان گواه همین باور بود. ماه‌ها از ملاقات با فرزندش و تماس تلفنی محروم بود، اما همچنان ایستادگی کرد. اهل نمایش و خودنمایی نیست، و سلبریتی شدن را آفت جنبش کارگری می‌داند.

‏او با اتهام واهی «اجتماع و تبانی برای اقدام علیه امنیت ملی» به چهار سال زندان محکوم شده و از آبان ۱۴۰۲ دوران محکومیت خود را در اوین می‌گذراند. با دردهای جسمی در نواحی مفاصل، گواتر و مشکلات گوارشی دست و پنجه نرم می‌کند. روند درمانش ناکافی و اعزام‌های پزشکی‌اش یا انجام نمی‌شود یا آن‌قدر با تأخیر و بی‌نظم است که موجب تشدید بیماری‌ها شده.

‏من به رفاقت با ریحانه و مبارزاتش افتخار می‌کنم و به او خسته نباشید می‌گویم.

‏اما روز جهانی کارگر فقط یک روز نیست. کارگری که هر روز سفره‌اش کوچک‌تر می‌شود، امنیت شغلی و جانی ندارد و زیر چرخ‌های سرمایه‌داریِ متکی به قدرت و ثروت له می‌شود، صدایش به گوش حاکمان نمی‌رسد. نادیده گرفته می‌شود. بنابراین مبارزه با این ستم طبقاتی، تبعیض ساختاری و سرکوب سیستماتیک وظیفه‌ای هرروزه است.

‏تهدیدها، فشارها، زندان‌ها، و احکام ناعادلانه همچون اعدام، ابزاری برای ایجاد رعب در جامعه و در هم شکستن تشکل‌های صنفی و اجتماعی‌اند. اما تنها راه ایستادگی در برابر این ماشین سرکوب، اتحاد، آگاهی و ایجاد تشکل‌های مستقل است؛ برای برهم زدن بازی‌ای که زورمندان برای‌مان طراحی کرده‌اند.»

بازنشر:
یکشنبه ۱۴ اردیبهشت
۴ مه ۲۰۲۵
t.me/peshrawcpiran
fb.com/peshrawcpiran
instagram.com/peshrawcpiran1

گزارش میدانی از انفجار بندر رجایی و وضعیت کارگران بلوچ

در پی انفجار مهیب روز ۶ اردیبهشت در بندر شهید رجایی، تعدادی از کارگران روزمزد بلوچ مفقود شده‌اند. این کارگران که بیشترشان جوانانی ۲۰ تا ۳۰ ساله از مناطق محروم سیستان‌وبلوچستان‌اند، بدون بیمه، قرارداد یا مدارک هویتی رسمی و با دستمزدی اندک، در شرایط دشوار و طاقت‌فرسا مشغول به کار بوده‌اند.

بسیاری از آنان ساکن اقامتگاه‌هایی بسیار ساده و فاقد امکانات در اطراف بندر هستند. برخی حتی در معابر غیررسمی وارد اسکله می‌شوند تا از نگاه نظارتی دور بمانند. به دلیل نداشتن شناسنامه یا ثبت رسمی در سیستم کار، پس از انفجار نه‌تنها آماری دقیق از تلفات در دست نیست، بلکه هیچ مرجع رسمی پیگیر وضعیت آن‌ها نیست. جامعه محلی نیز تأکید می‌کند که این افراد "نامی در هیچ فهرستی ندارند" و حتی خانواده‌هایشان هم از سرنوشت آن‌ها بی‌اطلاع‌اند.

در گفت‌وگو با اهالی روستای «خون‌سرخ» نزدیک بندر، گفته می‌شود که پیمانکاران از ترس از دست دادن امتیاز کاری، از اعلام نام و تعداد دقیق مفقودان اجتناب می‌کنند. برخی گزارش‌ها حاکی از این است که ممکن است برخی از این کارگران در زیر آوارها یا کانتینرهای انفجاری مانده باشند و هیچ‌گاه پیکرشان پیدا نشود.

در حالی‌که روایت رسمی بخشی از مفقودان را اتباع افغانستانی می‌داند، اهالی و شاهدان محلی می‌گویند تقریباً همه قربانیان ایرانی و بلوچ هستند.

این حادثه نه‌فقط فاجعه‌ای در لحظه انفجار، بلکه تراژدی‌ای است که ریشه در سال‌ها بی‌عدالتی، فقر، بی‌هویتی و بهره‌کشی پنهان از نیروی کار بلوچ دارد — کسانی که برای یک لقمه نان، جان و هویت خود را به خطر می‌اندازند، بی‌آنکه کسی مسئولیت آن‌ها را بپذیرد.

یکشنبه ۱۴ اردیبهشت
۴ مه ۲۰۲۵
t.me/peshrawcpiran
fb.com/peshrawcpiran
instagram.com/peshrawcpiran1

#ارسالی
اعتراض مردم بندر دیلم نسبت حذف تدریجی کالای تهلنجی که حق خطه جنوب هست

یکشنبه ۱۴ اردیبهشت
۴ مه ۲۰۲۵
t.me/peshrawcpiran
fb.com/peshrawcpiran
instagram.com/peshrawcpiran1