کانال شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران, [2022-07-13 06:01]
[ Photo ]
🔴شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان، قدردانی و اعلام حمایت خود را از فراخوان طوفان توییتری جمعی از فعالین مدنی، در اعتراض به #سناریوسازی امنیتی برای فعالان #معلمی و #کارگری اعلام میدارد
باز نشر از: هفت تپه کانال مستقل کارگران
💢 طوفان توئیتری
📌چهارشنبه ۲۲ تیرماه ۱۴۰۱
⏰ ساعت ۹ شب
🔺 در اعتراض به سناریوسازی امنیتی برای فعالان معلمی و کارگری
#نه_به_سناریوسازی
#رسول_بداقی
#اسکندر_لطفی
#شعبان_محمدی
#مسعود_نیکخواه
#جعفر_ابراهیمی
#محمد_حبیبی
#رضا_شهابی
#حسن_سعیدی
#ریحانه_انصاری_نژاد
#آنیشا_اسداللهی
#کیوان_مهتدی
#واله_زمانی
[ Photo ]
🔴شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان، قدردانی و اعلام حمایت خود را از فراخوان طوفان توییتری جمعی از فعالین مدنی، در اعتراض به #سناریوسازی امنیتی برای فعالان #معلمی و #کارگری اعلام میدارد
باز نشر از: هفت تپه کانال مستقل کارگران
💢 طوفان توئیتری
📌چهارشنبه ۲۲ تیرماه ۱۴۰۱
⏰ ساعت ۹ شب
🔺 در اعتراض به سناریوسازی امنیتی برای فعالان معلمی و کارگری
#نه_به_سناریوسازی
#رسول_بداقی
#اسکندر_لطفی
#شعبان_محمدی
#مسعود_نیکخواه
#جعفر_ابراهیمی
#محمد_حبیبی
#رضا_شهابی
#حسن_سعیدی
#ریحانه_انصاری_نژاد
#آنیشا_اسداللهی
#کیوان_مهتدی
#واله_زمانی
🛑ریحانه انصاری نژاد، فعال کارگری، به دادسرای امنیت اوین احضار شد
#ریحانه انصاری نژاد فعال مستقل کارگری «جهت اخذ آخرین دفاع» به «شعبه ۲ بازپرسی دادسرای عمومی و انقلاب ناحیه ۳۳ تهران-زندان اوین» احضار شده است. طبق ابلاغیه ای‌که به ریحانه انصاری نژاد ارسال شده است، وی ظرف هفت روز از تاریخ ۲۶ بهمن ۱۴۰۱مهلت دارد که به این شعبه مراجعه نماید.
♦️ریحانه انصاری نژاد فعال کارگری در تاریخ ۲۲ اردیبهشت ۱۴۰۱ با هجوم ماموران وزرات اطلاعات در ساعت دو بامداد به منزل شخصی اش بدون هیچگونه وجاهت قانونی بازداشت شد. ماموران اطلاعات تا ساعت ۴ صبح منزل ایشان را تفتیش و بهم می‌ریزند و گوشی تلفن همراه، لب‌تاپ، لوازم الکترونیکی و برخی کتاب‌های وی را نیز ضبط می‌کنند. ریحانه انصاری نژاد بعد از گذراندان نزدیک به سه ماه در بندهای ۲۰۹زندان اوین، از جمله در بند انفرادی، شنبه پانزدهم مرداد ۱۴۰۱ از زندان اوین با قرار وثیقه معادل یک و نیم میلیارد تومان آزاد شد.
♦️سندیکای کارگران شرکت واحد احضار ریحانه انصاری نژاد را محکوم‌میکند و خواهان لغو اتهامات بی اساس علیه ایشان و دیگر فعالین کارگری و معلمی می باشد.
کارگر زندانی آزاد باید گردد!
زندانی سیاسی آزاد باید گردد!
چاره کارگران و زحمتکشان وحدت و تشکل
سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه
۲۹ بهمن ۱۴۰۱
#ریحانه انصاری نژاد فعال مستقل کارگری «جهت اخذ آخرین دفاع» به «شعبه ۲ بازپرسی دادسرای عمومی و انقلاب ناحیه ۳۳ تهران-زندان اوین» احضار شده است. طبق ابلاغیه ای‌که به ریحانه انصاری نژاد ارسال شده است، وی ظرف هفت روز از تاریخ ۲۶ بهمن ۱۴۰۱مهلت دارد که به این شعبه مراجعه نماید.
♦️ریحانه انصاری نژاد فعال کارگری در تاریخ ۲۲ اردیبهشت ۱۴۰۱ با هجوم ماموران وزرات اطلاعات در ساعت دو بامداد به منزل شخصی اش بدون هیچگونه وجاهت قانونی بازداشت شد. ماموران اطلاعات تا ساعت ۴ صبح منزل ایشان را تفتیش و بهم می‌ریزند و گوشی تلفن همراه، لب‌تاپ، لوازم الکترونیکی و برخی کتاب‌های وی را نیز ضبط می‌کنند. ریحانه انصاری نژاد بعد از گذراندان نزدیک به سه ماه در بندهای ۲۰۹زندان اوین، از جمله در بند انفرادی، شنبه پانزدهم مرداد ۱۴۰۱ از زندان اوین با قرار وثیقه معادل یک و نیم میلیارد تومان آزاد شد.
♦️سندیکای کارگران شرکت واحد احضار ریحانه انصاری نژاد را محکوم‌میکند و خواهان لغو اتهامات بی اساس علیه ایشان و دیگر فعالین کارگری و معلمی می باشد.
کارگر زندانی آزاد باید گردد!
زندانی سیاسی آزاد باید گردد!
چاره کارگران و زحمتکشان وحدت و تشکل
سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه
۲۹ بهمن ۱۴۰۱
Peshrawcpiran
Photo
✍️بیوگرافی
#ریحانه انصاری نژاد در ۲۱ اردیبهشت سال ۱۳۴۵ در شهر آبادان در خانواده ای کارگری متولد شد.
پدر ریحانه کارگر شرکت نفت و مادر او خیاط بود.
ریحانه انصاری نژاد تحصيلات ابتدایی را در آبادان سپری کرد. در جریان شروع جنگ ایران و عراق و نا امنی شهر آبادان مجبور به ترک آبادان شد و در تهران مستقر شد و به ادامه تحصیل پرداخت، اما در آستانه ورود به دانشگاه با انقلاب فرهنگی مواجه شد و از ادامه تحصیل محروم شد، اما در نهایت با کسب فوق دیپلم از دانشگاه اهواز فارغ التحصیل شد.
ریحانه پس از ازدواج صاحب دختری شد که نامش را فرزانه گذاشتند. همسر ریحانه کارگر ریخته گری بود. زمانی که همسر ریحانه دچار سانحه شد و جان باخت، فرزانه شش ماهه بود.
ریحانه استوار و مقاوم در برابر تمام مشکلات پیش رو ایستادگی کرد چون باور داشته و دارد که باید زندگی کرد و زندگی یعنی مقاومت و رها شدن از ستم و نابرابری ها.
ریحانه انصاری نژاد به عنوان یک کارگر که عضو کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری بود و بعدا بعنوان کارگر بازنشسته هیچ وقت دست از مبارزه برای احقاق حقوق و مطالبات کارگران برنداشته است. ریحانه انسانی شریف و مبارز ی است که برای رهایی انسان و طبیعت از یوغ استثمار از هیچ تلاشی گریزان نیست.
#ریحانه_انصارینژاد_آزاد_باید_گردد
💢 جمعه ٣٠ شهريور ١٤٠٣
https://t.me/peshrawcpiran
www.facebook.com/Peshrawcpiran
www.instagram.com/Peshrawcpiran1
#ریحانه انصاری نژاد در ۲۱ اردیبهشت سال ۱۳۴۵ در شهر آبادان در خانواده ای کارگری متولد شد.
پدر ریحانه کارگر شرکت نفت و مادر او خیاط بود.
ریحانه انصاری نژاد تحصيلات ابتدایی را در آبادان سپری کرد. در جریان شروع جنگ ایران و عراق و نا امنی شهر آبادان مجبور به ترک آبادان شد و در تهران مستقر شد و به ادامه تحصیل پرداخت، اما در آستانه ورود به دانشگاه با انقلاب فرهنگی مواجه شد و از ادامه تحصیل محروم شد، اما در نهایت با کسب فوق دیپلم از دانشگاه اهواز فارغ التحصیل شد.
ریحانه پس از ازدواج صاحب دختری شد که نامش را فرزانه گذاشتند. همسر ریحانه کارگر ریخته گری بود. زمانی که همسر ریحانه دچار سانحه شد و جان باخت، فرزانه شش ماهه بود.
ریحانه استوار و مقاوم در برابر تمام مشکلات پیش رو ایستادگی کرد چون باور داشته و دارد که باید زندگی کرد و زندگی یعنی مقاومت و رها شدن از ستم و نابرابری ها.
ریحانه انصاری نژاد به عنوان یک کارگر که عضو کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری بود و بعدا بعنوان کارگر بازنشسته هیچ وقت دست از مبارزه برای احقاق حقوق و مطالبات کارگران برنداشته است. ریحانه انسانی شریف و مبارز ی است که برای رهایی انسان و طبیعت از یوغ استثمار از هیچ تلاشی گریزان نیست.
#ریحانه_انصارینژاد_آزاد_باید_گردد
💢 جمعه ٣٠ شهريور ١٤٠٣
https://t.me/peshrawcpiran
www.facebook.com/Peshrawcpiran
www.instagram.com/Peshrawcpiran1
Peshrawcpiran
Photo
✍️نوشته ای از کارگر زندانی #ریحانه انصاری نژاد دررابطه با فاجعه جانباختن کارگران معدنجوی طبس
۵۰ کارگر معدن ذغال سنگ معدنجوی طبس در ۳۱ شهریور بر اثر انفجار گاز متان کشته شدند. این گونه فجایع بارها و بارها اتفاق افتاده است:�معدن باب نیروی کرمان، ۱۳۸۸/۱/۳۱ – ۱۲ کارگر کشته�معدن زمستان یورت ۱۳۹۶/۲/۱۱ – ۴۳ کارگر کشته�معدن ذغال سنگ معدنجو، ۱۴۴/۶/۲ – ۱ کارگر کشته�معدن ذغال سنگ طزره،۱۴۰۲/۲/۱۱- ۲ کارگر کشته�معدن ذغال سنگ طزره، ۱۴۰۲/۶/۱۲- ۶کارگر کشته�معدن شازند اراک، ۱۴۰۳/۳/۲۷- ۴ کارگر کشته�معدن ذغال سنگ معدنجو، ۱۴۰۳/۶/۳۱- ۵۰ کارگر�این کشتارها تمامی ندارند …
�در این موارد دستورهای قضایی با شور و حرارت برای پیگیری صادر میشود؛ عده ای از مسئولین تسلیت می گویند؛ احتمالا چند تن از وزرا به محل حادثه می روند؛ عزای عمومی اعلام میشود؛ بعضی از مسئولین به ملاقات خانواده های کارگران جانباخته میروند و دستی بر سر فرزندان آنان میکشند و عکس یادگاری میگیرند. اما نتیجه؟ هیچ!�باز هم این حوادث تکرار میشود چرا که سود کارفرمایان مهم تر از جان‌کارگران است. ولع آنان تمامی ندارد. باز هم‌کارگران را بدون اینکه استانداردهای ایمنی رعایت شوند برای استخراج به معدن می فرستند.�کارگرانی که بدون امنیت شغلی و با حداقل دستمزد در معادن مشغول به کار هستند چگونه میتوانند به نبود ایمنی در محیط کار اعتراض نمایند؟
�هنوز فاجعه معدن زمستان یورت را فراموش نکرده ایم. در آن زمان، شاهد صدور دستورات پیگیری قضایی، تسلیت ها و … بودیم. اما همه اش تبلیغات بود و هیچ مانعی برای جلوگیری از وقوع مجدد چنین فجایع دلخراشی نشد.�واقعیت این است که بر روی کاغذ قوانین ایمنی و آئین نامه های بسیاری داریم اما فقط روی کاغذ!!�آنچه در عمل وجود دارد عدم رعایت استانداردهای ایمنی در محیطهای کار به خصوص معادن است. هیچوقت مسببین اصلی چنین فجایعی بازخواست و مجازات نمیشوند. نهایتا مسئولین می گویند «حادثه بود و غیر قابل پیش بینی».
�پیامهای تسلیت و عکس های یادگاری مسئولین باعث حفظ جان و امنیت همکاران ما نمی شود. تجربه نشان داده است هر زمان که ما کارگران متحد و متشکل بر سر مطالباتمان از جمله ایمنی محیط کار مبارزه کرده ایم، توانسته ایم گامی صاحبان سرمایه را به عقب برانیم.�چاره پیشگیری از وقوع چنین فجایع دلخراشی در محیطهای کار، نظارت تشکل های مستقل کارگری بر لزوم رعایت قوانین و آیین‌نامه‌های ایمنی ممانعت از کار در محیطهای ناایمن می باشد.�سندیکاها و دیگر تشکل های مستقل کارگری را به نیروی خود ایجاد‌کنیم!�ریحانه انصاری نژاد،کارگر زندانی،بند زنان اوین
💢يكشنبه ٨ مهر ١٤٠٣
https://t.me/peshrawcpiran
www.facebook.com/Peshrawcpiran
www.instagram.com/Peshrawcpiran1
۵۰ کارگر معدن ذغال سنگ معدنجوی طبس در ۳۱ شهریور بر اثر انفجار گاز متان کشته شدند. این گونه فجایع بارها و بارها اتفاق افتاده است:�معدن باب نیروی کرمان، ۱۳۸۸/۱/۳۱ – ۱۲ کارگر کشته�معدن زمستان یورت ۱۳۹۶/۲/۱۱ – ۴۳ کارگر کشته�معدن ذغال سنگ معدنجو، ۱۴۴/۶/۲ – ۱ کارگر کشته�معدن ذغال سنگ طزره،۱۴۰۲/۲/۱۱- ۲ کارگر کشته�معدن ذغال سنگ طزره، ۱۴۰۲/۶/۱۲- ۶کارگر کشته�معدن شازند اراک، ۱۴۰۳/۳/۲۷- ۴ کارگر کشته�معدن ذغال سنگ معدنجو، ۱۴۰۳/۶/۳۱- ۵۰ کارگر�این کشتارها تمامی ندارند …
�در این موارد دستورهای قضایی با شور و حرارت برای پیگیری صادر میشود؛ عده ای از مسئولین تسلیت می گویند؛ احتمالا چند تن از وزرا به محل حادثه می روند؛ عزای عمومی اعلام میشود؛ بعضی از مسئولین به ملاقات خانواده های کارگران جانباخته میروند و دستی بر سر فرزندان آنان میکشند و عکس یادگاری میگیرند. اما نتیجه؟ هیچ!�باز هم این حوادث تکرار میشود چرا که سود کارفرمایان مهم تر از جان‌کارگران است. ولع آنان تمامی ندارد. باز هم‌کارگران را بدون اینکه استانداردهای ایمنی رعایت شوند برای استخراج به معدن می فرستند.�کارگرانی که بدون امنیت شغلی و با حداقل دستمزد در معادن مشغول به کار هستند چگونه میتوانند به نبود ایمنی در محیط کار اعتراض نمایند؟
�هنوز فاجعه معدن زمستان یورت را فراموش نکرده ایم. در آن زمان، شاهد صدور دستورات پیگیری قضایی، تسلیت ها و … بودیم. اما همه اش تبلیغات بود و هیچ مانعی برای جلوگیری از وقوع مجدد چنین فجایع دلخراشی نشد.�واقعیت این است که بر روی کاغذ قوانین ایمنی و آئین نامه های بسیاری داریم اما فقط روی کاغذ!!�آنچه در عمل وجود دارد عدم رعایت استانداردهای ایمنی در محیطهای کار به خصوص معادن است. هیچوقت مسببین اصلی چنین فجایعی بازخواست و مجازات نمیشوند. نهایتا مسئولین می گویند «حادثه بود و غیر قابل پیش بینی».
�پیامهای تسلیت و عکس های یادگاری مسئولین باعث حفظ جان و امنیت همکاران ما نمی شود. تجربه نشان داده است هر زمان که ما کارگران متحد و متشکل بر سر مطالباتمان از جمله ایمنی محیط کار مبارزه کرده ایم، توانسته ایم گامی صاحبان سرمایه را به عقب برانیم.�چاره پیشگیری از وقوع چنین فجایع دلخراشی در محیطهای کار، نظارت تشکل های مستقل کارگری بر لزوم رعایت قوانین و آیین‌نامه‌های ایمنی ممانعت از کار در محیطهای ناایمن می باشد.�سندیکاها و دیگر تشکل های مستقل کارگری را به نیروی خود ایجاد‌کنیم!�ریحانه انصاری نژاد،کارگر زندانی،بند زنان اوین
💢يكشنبه ٨ مهر ١٤٠٣
https://t.me/peshrawcpiran
www.facebook.com/Peshrawcpiran
www.instagram.com/Peshrawcpiran1
🟥 یادی در روز کارگر از ریحانه انصارینژاد، فعال کارگری زندانی و برخاسته از دل فقر، تبعیض و سرکوب
یادداشتی از مریم یحیوی، هم‌بند پیشین ریحانه انصارینژاد
«#ریحانه_انصاری_نژاد کسی که فقر، تبعیض و سرکوب جامعه کارگری را نه در تئوری، بلکه در زیست روزمره‌اش لمس کرده.
اهل نمایش و خودنمایی نیست، و سلبریتی شدن را آفت جنبش کارگری می‌داند.»
«نوشتن از رفقای نزدیکی که در بند زنان اوین با هم زندگی کردیم، شاید یکی از سخت‌ترین کارها باشد. اما امروز، به مناسبت روز جهانی کارگر، می‌خواهم از ریحانه انصارینژاد بنویسم؛ زنی پرتلاش و استوار، کارگری که دفاع از حقوق کارگران و تشکل‌های صنفی و اجتماعی از اصلی‌ترین دغدغه‌های زندگی‌اش بوده و هست.
ریحانه رفیقی است صریح، روشن و مسئول. با دلسوزی نقد می‌کند و اگر احساس کند نیاز به همراهی داری، مشتاقانه در کنارت می‌ماند. او مادری است که به تنهایی سرپرستی دخترش، فرزانه، را بر عهده دارد و دل‌نگرانی‌های مادرانه‌اش برای فرزندش همیشه آشکار است.
آشنایی نزدیک‌ترم با ریحانه برمی‌گردد به روز جهانی کارگر سال گذشته. حدود دو هفته پیش از آن روز، جمعی از زنان علاقه‌مند و دغدغه‌مندِ حوزه کارگری، تصمیم گرفتیم مراسمی به این مناسبت برگزار کنیم. کارها را تقسیم کردیم و قرار شد من و ریحانه پوسترهایی درباره صد سال مبارزه کارگران و تشکل‌های کارگری تهیه کنیم. زمان محدود بود و منابع‌مان فقط کتابخانه کوچک بند و حافظه تاریخی‌مان. اما شروع کردیم. ریحانه هنگام بازگو کردن وقایع مربوط به جنبش کارگری، با چنان شور و شفافیتی حرف می‌زد که انگار آن اتفاقات همین دیروز رخ داده‌اند. چشمانش برق می‌زد، و گاه صدایش از اندوه می‌لرزید. در گفت‌وگوهای‌مان درباره «چه باید کرد»، نقدهای عملکردی، و آینده جنبش، اشتراک‌های بسیاری داشتیم.
او مسئولیت‌پذیر، جدی، و هم‌زمان مهربان است. خود را یک کارگر و فعال کارگری می‌داند؛ کسی که فقر، تبعیض و سرکوب جامعه کارگری را نه در تئوری، بلکه در زیست روزمره‌اش لمس کرده. سال‌هاست برای بهبود شرایط کارگران تلاش کرده. هنوز روزی که خبر حکم اعدام شریفه را شنیدیم از خاطرم نرفته؛ اشک‌های در چشمانش حلقه زده بود و خشم‌اش را در سکوتی عمیق فرو خورده بود.
ریحانه باور داشت که نباید در برابر بی‌عدالتی سکوت کرد، و منش و رفتارش در زندان گواه همین باور بود. ماه‌ها از ملاقات با فرزندش و تماس تلفنی محروم بود، اما همچنان ایستادگی کرد. اهل نمایش و خودنمایی نیست، و سلبریتی شدن را آفت جنبش کارگری می‌داند.
او با اتهام واهی «اجتماع و تبانی برای اقدام علیه امنیت ملی» به چهار سال زندان محکوم شده و از آبان ۱۴۰۲ دوران محکومیت خود را در اوین می‌گذراند. با دردهای جسمی در نواحی مفاصل، گواتر و مشکلات گوارشی دست و پنجه نرم می‌کند. روند درمانش ناکافی و اعزام‌های پزشکی‌اش یا انجام نمی‌شود یا آن‌قدر با تأخیر و بی‌نظم است که موجب تشدید بیماری‌ها شده.
من به رفاقت با ریحانه و مبارزاتش افتخار می‌کنم و به او خسته نباشید می‌گویم.
اما روز جهانی کارگر فقط یک روز نیست. کارگری که هر روز سفره‌اش کوچک‌تر میشود، امنیت شغلی و جانی ندارد و زیر چرخ‌های سرمایه‌داریِ متکی به قدرت و ثروت له میشود، صدایش به گوش حاکمان نمی‌رسد. نادیده گرفته میشود. بنابراین مبارزه با این ستم طبقاتی، تبعیض ساختاری و سرکوب سیستماتیک وظیفه‌ای هرروزه است.
تهدیدها، فشارها، زندان‌ها، و احکام ناعادلانه همچون اعدام، ابزاری برای ایجاد رعب در جامعه و در هم شکستن تشکل‌های صنفی و اجتماعی‌اند. اما تنها راه ایستادگی در برابر این ماشین سرکوب، اتحاد، آگاهی و ایجاد تشکل‌های مستقل است؛ برای برهم زدن بازی‌ای که زورمندان برای‌مان طراحی کرده‌اند.»
بازنشر:
یکشنبه ۱۴ اردیبهشت
۴ مه ۲۰۲۵
t.me/peshrawcpiran
fb.com/peshrawcpiran
instagram.com/peshrawcpiran1
یادداشتی از مریم یحیوی، هم‌بند پیشین ریحانه انصارینژاد
«#ریحانه_انصاری_نژاد کسی که فقر، تبعیض و سرکوب جامعه کارگری را نه در تئوری، بلکه در زیست روزمره‌اش لمس کرده.
اهل نمایش و خودنمایی نیست، و سلبریتی شدن را آفت جنبش کارگری می‌داند.»
«نوشتن از رفقای نزدیکی که در بند زنان اوین با هم زندگی کردیم، شاید یکی از سخت‌ترین کارها باشد. اما امروز، به مناسبت روز جهانی کارگر، می‌خواهم از ریحانه انصارینژاد بنویسم؛ زنی پرتلاش و استوار، کارگری که دفاع از حقوق کارگران و تشکل‌های صنفی و اجتماعی از اصلی‌ترین دغدغه‌های زندگی‌اش بوده و هست.
ریحانه رفیقی است صریح، روشن و مسئول. با دلسوزی نقد می‌کند و اگر احساس کند نیاز به همراهی داری، مشتاقانه در کنارت می‌ماند. او مادری است که به تنهایی سرپرستی دخترش، فرزانه، را بر عهده دارد و دل‌نگرانی‌های مادرانه‌اش برای فرزندش همیشه آشکار است.
آشنایی نزدیک‌ترم با ریحانه برمی‌گردد به روز جهانی کارگر سال گذشته. حدود دو هفته پیش از آن روز، جمعی از زنان علاقه‌مند و دغدغه‌مندِ حوزه کارگری، تصمیم گرفتیم مراسمی به این مناسبت برگزار کنیم. کارها را تقسیم کردیم و قرار شد من و ریحانه پوسترهایی درباره صد سال مبارزه کارگران و تشکل‌های کارگری تهیه کنیم. زمان محدود بود و منابع‌مان فقط کتابخانه کوچک بند و حافظه تاریخی‌مان. اما شروع کردیم. ریحانه هنگام بازگو کردن وقایع مربوط به جنبش کارگری، با چنان شور و شفافیتی حرف می‌زد که انگار آن اتفاقات همین دیروز رخ داده‌اند. چشمانش برق می‌زد، و گاه صدایش از اندوه می‌لرزید. در گفت‌وگوهای‌مان درباره «چه باید کرد»، نقدهای عملکردی، و آینده جنبش، اشتراک‌های بسیاری داشتیم.
او مسئولیت‌پذیر، جدی، و هم‌زمان مهربان است. خود را یک کارگر و فعال کارگری می‌داند؛ کسی که فقر، تبعیض و سرکوب جامعه کارگری را نه در تئوری، بلکه در زیست روزمره‌اش لمس کرده. سال‌هاست برای بهبود شرایط کارگران تلاش کرده. هنوز روزی که خبر حکم اعدام شریفه را شنیدیم از خاطرم نرفته؛ اشک‌های در چشمانش حلقه زده بود و خشم‌اش را در سکوتی عمیق فرو خورده بود.
ریحانه باور داشت که نباید در برابر بی‌عدالتی سکوت کرد، و منش و رفتارش در زندان گواه همین باور بود. ماه‌ها از ملاقات با فرزندش و تماس تلفنی محروم بود، اما همچنان ایستادگی کرد. اهل نمایش و خودنمایی نیست، و سلبریتی شدن را آفت جنبش کارگری می‌داند.
او با اتهام واهی «اجتماع و تبانی برای اقدام علیه امنیت ملی» به چهار سال زندان محکوم شده و از آبان ۱۴۰۲ دوران محکومیت خود را در اوین می‌گذراند. با دردهای جسمی در نواحی مفاصل، گواتر و مشکلات گوارشی دست و پنجه نرم می‌کند. روند درمانش ناکافی و اعزام‌های پزشکی‌اش یا انجام نمی‌شود یا آن‌قدر با تأخیر و بی‌نظم است که موجب تشدید بیماری‌ها شده.
من به رفاقت با ریحانه و مبارزاتش افتخار می‌کنم و به او خسته نباشید می‌گویم.
اما روز جهانی کارگر فقط یک روز نیست. کارگری که هر روز سفره‌اش کوچک‌تر میشود، امنیت شغلی و جانی ندارد و زیر چرخ‌های سرمایه‌داریِ متکی به قدرت و ثروت له میشود، صدایش به گوش حاکمان نمی‌رسد. نادیده گرفته میشود. بنابراین مبارزه با این ستم طبقاتی، تبعیض ساختاری و سرکوب سیستماتیک وظیفه‌ای هرروزه است.
تهدیدها، فشارها، زندان‌ها، و احکام ناعادلانه همچون اعدام، ابزاری برای ایجاد رعب در جامعه و در هم شکستن تشکل‌های صنفی و اجتماعی‌اند. اما تنها راه ایستادگی در برابر این ماشین سرکوب، اتحاد، آگاهی و ایجاد تشکل‌های مستقل است؛ برای برهم زدن بازی‌ای که زورمندان برای‌مان طراحی کرده‌اند.»
بازنشر:
یکشنبه ۱۴ اردیبهشت
۴ مه ۲۰۲۵
t.me/peshrawcpiran
fb.com/peshrawcpiran
instagram.com/peshrawcpiran1