✍️تاریخچه‌ی اول ماه مه|رُزا لوکزامبورگ

ايده شادى‌بخش استفاده از جشن و تعطيلى بعنوان ابزارى براى به کرسى نشاندن خواست هشت ساعت کار در روز اولين بار در استراليا متولد شد. در سال ۱۸۵۶کارگران تصميم گرفتند بعنوان سمبل هشت ساعت کار در روز، در روزی معين کار را تعطيل کنند، دور هم جمع شوند و به جشن و شادى بپردازند. کارگران روز ۲۱ آوريل را بعنوان جشن هشت ساعت کار در روز تعيين کردند. در آغاز کارگران استراليا اين روز را فقط براى سال ۱۸۵۶ در نظر داشتند. اما اين اولين جشن آنچنان تاثير عميقى بر روى توده‌هاى کارگر استراليا داشت و آنچنان روحيه آن‌ها را براى حرکات جديدتر بالا برد، که تصميم گرفتند اين روز را هرساله جشن بگيرند.

براستى هم چه‌چيز بيش از توقف کار با تصميم خود کارگران، می‌توانست روحيه و باور به نيروى خويش را اين چنين در ميان کارگران بالا ببرد؟ چه‌چيزى به اين بردگان ابدى کارخانه‌ها و کارگاه‌ها، می‌توانست بيش از مارش ارتش کارگران، ارتش خويش جرات و جسارت بخشد؟ بدين ترتيب ايده جشن کارگرى بسرعت پذيرفته شد. از استراليا آغاز گرديد و به ساير کشورها گسترش پيدا کرد تا اينکه سرانجام همه کارگران دنيا را در بر گرفت. ابتدا کارگران آمريکا تجربه کارگران استراليا را دنبال کردند و در سال ۱۸۸۶ تصميم گرفتند که اول ماه مه روز توقف سراسرى کار باشد. در اين روز ٢٠٠٠٠٠ کارگر کار را ترک کردند و بر خواست ٨ ساعت کار تاکيد نمودند. سپس براى چند سال پليس و پيگرد قانونى مانع تکرار تظاهرات کارگران آمريکا در چنين ابعادى شدند. با اين وجود در سال ١٨٨٨ کارگران تصميم گرفتند که مراسم اول ماه مه را دوباره جشن بگيرند و تاريخ مراسم بعدى را اول ماه مه سال ١٨٩٠ اعلام کردند. همزمان جنبش کارگرى در اروپا رشد و تحرک زيادى پيدا کرد. قدرتمندترين بيان و تجلى اين جنبش در «کنگره بين الملل کارگران» در سال ١٨٨٩ بود. اين کنگره با شرکت ۴۰۰ نماينده تصميم گرفت که هشت ساعت کار بايد در صدر خواسته‌هاى کارگران قرار گيرد. پس از آن نماينده اتحاديه‌هاى فرانسه، لاوين از منطقه بوردو، با اراِئه قطعنامه‌اى از کنگره خواست که توقف کار در روز اول ماه مه به اين منظور در دستور کار همه کارگران جهان قرار گيرد. سپس نماينده کارگران آمريکا با تائيد پيشنهاد رفيق کارگر خود از کنگره درخواست کرد که کارگران در اول ماه مه سال بعد يعنى ١٨٩٠ دست به اعتصاب عمومى بزنند. بدين ترتيب کنگره انترناسيونال سوسیالیستی روى تاريخ جشن عمومى کارگران تصميم گرفت. مانند ٣٠ سال قبل در استراليا، کارگران اينبار هم تظاهراتى براى همان يک بار را مد نظر داشتند. کنگره انترناسيونال تصميم گرفت که کارگران همه کشورها باهم براى خواست هشت ساعت کار در روز، در اول ماه مه سال ١٨٩٠ تظاهرات کنند. هيچ‌کس از تکرار تعطيلى براى سال‌هاى ديگر سخنى نگفت. طبيعتا کسى نمی‌توانست پيش‌بينى کند که اين ايده به اين‌راحتى می‌توانست موفقيت آميز باشد و به‌سرعت توسط کل طبقه کارگر عملی شود. با اين‌حال فقط کافى بود که کارگران روز اول ماه مه را براى يکبار جشن بگيرند تا همه متوجه شوند و احساس کنند که جشن روز اول ماه مه بايد هر ساله و بطور هميشگى برگزار شود.

اول ماه مه به خواست هشت ساعت کار در روز فراخوان ميداد. اما حتى بعد از اينکه کارگران به اين خواست رسيدند، اول ماه مه پايان نيافت. مادام که مبارزه کارگران عليه بورژوازى و طبقه حاکمه ادامه دارد، مادام که کارگران به همه خواسته‌هايشان نرسيده‌اند، روز ماه مه روز بيان اين خواست‌ها خواهد بود. و هنگاميکه روزهاى بهترى سر رسد، هنگاميکه طبقه کارگر همه جهان رهايى خود را بدست آورد، آن زمان نيز بى‌ترديد بشريت روز اول ماه مه را به افتخار مبارزات تلخ و مشقات زيادى که در گذشته متحمل شده جشن خواهد گرفت.


یکشنبه ۷ اردیبهشت ماه
۲۷ آوریل ۲۰۲۵

t.me/peshrawcpiran
fb.com/peshrawcpiran
instagram.com/peshrawcpiran1

اسکله رجایی ۲۰ ساعت پس از انفجار

یکشنبه ۷ اردیبهشت ماه
۲۷ آوریل ۲۰۲۵

t.me/peshrawcpiran
fb.com/peshrawcpiran
instagram.com/peshrawcpiran1

شروع یک بحران؛ خسارتی فراتر از تصور
بندر رجایی، شاهراه اقتصادی ایران، دچار بحران بزرگی شده است.

آتش‌سوزی گسترده، این بندر حیاتی را فعلاً از مدار عملیاتی خارج کرده و قرار است بندر بهشتی چابهار جایگزین موقت آن شود. اما حتی با وجود ظرفیت‌های موجود در چابهار، فرآیند واردات و لجستیک کشور به‌مراتب پیچیده‌تر و کندتر از قبل خواهد شد.

در همین حال، آتش همچنان در بخشی از بندر زبانه می‌کشد و حجم خسارات وارده به کالاهای موجود سرسام‌آور گزارش شده است. باید منتظر بحران‌هایی بود؛ از کمبود برخی کالاهای اساسی گرفته تا ضربه سنگین به صنعت بیمه کشور.

ابعاد خسارت‌های مستقیم و غیرمستقیم این حادثه هنوز به طور کامل روشن نشده، اما آنچه مسلم است، فراتر از هر تصور اولیه خواهد بود.

یکشنبه ۷ اردیبهشت ماه
۲۷ آوریل ۲۰۲۵

t.me/peshrawcpiran
fb.com/peshrawcpiran
instagram.com/peshrawcpiran1

اهواز تجمع و راهپیمایی اعتراضی بازنشستگان تامین اجتماعی

سالها است سفره‌ی بازنشسته کوچک‌تر شده، وعده‌های پوچ بزرگ‌تر. حقوق واقعی خاک شد، همسان‌سازی بازیچه شد، و زندگی شرافتمندانه آرزو!

یکشنبه ۷ اردیبهشت ماه
۲۷ آوریل ۲۰۲۵

t.me/peshrawcpiran
fb.com/peshrawcpiran
instagram.com/peshrawcpiran1

🔴  فرهنگیان؛ فریادگران رهایی

آموزگاران امید، امید می آفرینند، آنگاه که وحشت ناکترین رویه های قدرت، مطلق انگاشته شوند.
اندیشه بازار محور هزینه/ فایده، ملغی کنند، آنگاه که فقر و فلاکت، برای بازار خدایگان سود می سازد و زندگی همگان قربانی گردد.
به دیگری می اندیشند، آنگاه که زمین قربانگاه آزادی و خوشبختی ست.
آموزگاران روزهای سخت و منجمد، حرارت نقادی می پراکنند، آنگاه که دانش آموزان یارای آموختن، بودن و خنده را از کف داده اند.
همه تن عصیانند، آنگاه که ابر خشونت بر آسمان دانش باریدن گیرد

♦️ پنجشنبه ۱۱ اردیبهشت شروعی دیگر علیه رنج هایی که سیستماتیک تولید می شوند.

شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران

بازنشر:
یکشنبه ۷ اردیبهشت ماه
۲۷ آوریل ۲۰۲۵

t.me/peshrawcpiran
fb.com/peshrawcpiran
instagram.com/peshrawcpiran1

بیانیه اتحاد بازنشستگان به‌مناسبت ۱۱ اردیبهشت ( ۱ می)، روز جهانی کارگر و ۱۲ اردیبهشت، روز ملی معلم

🖌در تاریخ معاصر ایران، معلمان و کارگران هر دو در زمره‌ پیشگامان مبارزه برای عدالت اجتماعی، حقوق صنفی و آزادی‌های سیاسی بوده‌اند.

روز جهانی کارگر ریشه در مبارزات تاریخی کارگران آمریکا، به‌ویژه اعتصاب بزرگ اول ماه می۱۸۸۶ در شیکاگو دارد، جایی که هزاران کارگر برای تحقق خواسته‌ ۸ساعت کار در روز، به خیابان آمدند. تجمع مسالمت‌آمیز آنان، پس از پرتاب یک بمب و درگیری خونین با پلیس، به کشتار و سپس بازداشت و اعدام چندتن از رهبران کارگری انجامید. پس از اثبات بی‌گناهی آنان، این واقعه‌ تکان‌دهنده به الهامی جهانی بدل شد و در سال ۱۸۸۹، اول ماه می را به‌عنوان روز جهانی کارگر برگزیدند؛ روزی که از همان سال‌ها وارد فضای سیاسی ایران شد و نخستین بار در دهه‌ ۱۳۰۰خورشیدی گرامی داشته شد، هرچند همواره زیر سایه‌ محدودیت و سرکوب قرارداشت.

جنبش کارگری ایران، ریشه در اواخر دوره قاجار دارد و با شکل‌گیری نخستین اتحادیه‌های کارگری و سپس اعتصاب‌های گسترده در دوره پهلوی اول و دوم، به‌ویژه در صنعت نفت، به یک نیروی مؤثر سیاسی و اجتماعی بدل شد؛ اوج این مبارزات را می‌توان در اعتصاب‌های هماهنگ و گسترده کارگران نفت در سال۱۳۵۷ دید که نقشی تعیین‌کننده در تضعیف رژیم پهلوی ایفاکرد.

جنبش معلمان نیز به‌صورت سازمان‌یافته در باشگاه مهرگان که یک نهاد صنفی-فرهنگی بود در اواخر دهه ۱۳۳۰ و اوایل ۱۳۴۰ به عنوان مرکزی برای پیگیری مطالبات معلمان شکل گرفت که علیه شرایط نامناسب آموزشی و معیشتی، وارد عرصه‌ی‌مطالبه‌گری شد. این روز نیز پیشینه‌ای اعتراضی دارد و به واقعه‌ ۱۲اردیبهشت ۱۳۴۰ بازمی‌گردد، زمانی که دکتر ابوالحسن خانعلی، معلم جوانی که در تجمع صنفی معلمان برای بهبود وضعیت معیشتی و آموزشی شرکت کرده بود، به ضرب گلوله‌ی مأموران امنیتی در میدان بهارستان کشته شد. پس از آن، این روز به عنوان نماد مقاومت معلمان در برابر بی‌عدالتی به رسمیت شناخته شد. در اواسط دهه‌ ۵۰ کانون مستقل معلمان شکل گرفت اما در سال ۶۰ با خشونت تعطیل شد. پس از آن کانون صنفی معلمان در دهه‌ی ۸۰ پا گرفت و تا امروز در اکثر شهرها به فعالیت ارزشمند خود ادامه می‌دهد.

هر دو مناسبت، در بستر خود، بازتابی از تاریخ پر فرازونشیب مبارزه‌ی زحمت‌کشان برای دستیابی به حقوق انسانی، منزلت شغلی و آزادی‌های اساسی‌اند.
پس از انقلاب، هر دو قشر در مواجهه با فشارهای امنیتی و سیاست‌های نولیبرالی و خصوصی‌سازی، بار دیگر به میدان آمدند؛ کارگران با اعتصاب‌های متعدد در صنایع بزرگ، نظیر هفت‌تپه و فولاد و... و معلمان با تجمعات سراسری، تحصن‌ها و حرکت‌های اعتراضی برای حقوق عادلانه، آموزش رایگان و علیه خصوصی سازی آموزش و حق تشکل‌یابی، نشان دادند که همچنان صدای پررنج اما پرصلابت انسان هستند.این دو قشر، در ظاهر جدا از هم کنش داشته‌اند، اما در بطن تاریخ، همواره حاملان نوعی آگاهی طبقاتی بوده‌اند که می‌تواند بنیان‌ پیوندهای عمیق‌تر در مسیر تحقق عدالت و دموکراسی در ایران باشد.
روز معلم و کارگر مناسبت‌هایی برای تجلیل نیستند، زیرا ستم‌های ساختاری، تجلیل را بی‌معنا و پوچ می‌کند. کارگر و معلم در نظامی که سود و انباشت را بر شان انسانی مقدم می‌دارد، در زنجیرهایی مشابه اسیرند. کارگر، نیروی بازویش را، و معلم، نیروی ذهنی‌اش را در بازاری می‌فروشد که در آن انسان برای بقا به‌کار گرفته می‌شود. معلم، برخلاف تصویر رمانتیک و مقدس‌وار که قدرت از او می‌سازد، اذهان را پرورش می‌دهد و اغلب در سکوت، قربانی سیاستهایی می‌شود که از آگاهی می‌ترسند و آموزش را به کالایی بی‌روح تقلیل می‌دهند. او نیز، همچون کارگر، در سلسله‌ مراتبی نابرابر، ناگزیر است به فروش وقت، اندیشه و احساس خود، و تحمل نظارت‌های فرساینده و تحقیرآمیز و حقوقهایی ناچیز تن دهد؛ اگر کارگر جسم خویش را در معادن و کارخانه‌ها فرسوده می‌سازد، معلم نیز روان خویش را در کلاس‌ها، بخشنامه‌ها، فشارها و بی‌اعتنایی‌ها تحلیل می‌برد، و هر دو، در نهایت، قربانی فرآیندهایی‌ هستند که ثروت و قدرت را از انسانهای زحمتکش تغذیه می‌کنند. گرامی‌داشت این روزها، اگر به‌راستی برخاسته از آگاهی و عدالت باشد، باید ازسطح تجلیل‌های نمادین فراتر رود و به پرسشی ریشه‌ای بدل گردد:
چگونه می‌توان نظمی را تاب آورد که شریف‌ترین تلاش‌ها؛یعنی تولید اندیشه و تولید نان را چنین بی‌ارزش و بی‌پناه ساخته است؟
بیشمار معلمان و کارگرانی که حتا در بازنشستگی در زندان هستند و سپس اخراج می‌شوند.
تا زمانی که معلم و کارگر، این دو ستون بنیادین جامعه،همچنان نه تصمیم‌گیرنده، نه قانون‌گذار و نه بهره‌مند هستند،از عدالت و آزادی نشانی نیست وهر آغازی برای رهایی،از همین‌جا؛ یعنی از فهم مشترک دردها و پیوند مبارزاتی این دو قشر آغاز خواهدشد.

اتحاد بازنشستگان

اصفهان راهپیمایی اعتراضی بازنشستگان فولاد و معدن در اصفهان؛ فریاد علیه وعده‌های بی‌عمل

امروز در اصفهان، بازنشستگان فولاد و معدن در اعتراض به وضعیت معیشتی نابسامان، پرداخت‌های معوق و خلف وعده‌های مسئولان، راهپیمایی اعتراضی برگزار کردند.

یکشنبه ۷ اردیبهشت ماه
۲۷ آوریل ۲۰۲۵

t.me/peshrawcpiran
fb.com/peshrawcpiran
instagram.com/peshrawcpiran1

دختر حمید حسین‌نژاد، زندانی اعدام‌شده؛ روناهی از ورود به مدرسه منع شد

بنا به گزارشات منتشر شدە مدرسه راهنمایی فاطمیه در اقدامی غیرقانونی و بدون ارائه هیچ مدرکی، این دانش‌آموز را از ادامه تحصیل محروم کرده و از ورود او به مدرسه جلوگیری به عمل آورده است.

یکشنبه ۷ اردیبهشت ماه
۲۷ آوریل ۲۰۲۵

t.me/peshrawcpiran
fb.com/peshrawcpiran
instagram.com/peshrawcpiran1