Peshrawcpiran

حرف و عمل

✍️و. ای. لنین
ما در روسیه مدام مرتکب این اشتباه می‌شویم که دربارۀ شعارها یا تاکتیکهای یک حزب یا گروه خاص و گرایش عمومی آن، از روی مقاصد و انگیزه‌هایی که خود آن گروه ادعا می‌کند، قضاوت می‌کنیم. چنین قضاوتی بی‌ارزش است. همانطور که مدتها پیش گفته شده، راه جهنم با نیّات خوب فرش شده است.

چیزی که عاقبت و اهمیّت شعارها، تاکتیکها یا بطور کلی گرایش یک حزب یا گروه خاص را تعیین می‌کند، نه مقاصد، انگیزه‌ها یا کلمات بلکه موقعیت عینی، که مستقل از آنهاست، می‌باشد.

بگذارید از این دیدگاه به تحلیل مهمترین مسائل جنبش جاری طبقه کارگر بپردازیم. حتی مطابق تخمینهای روزنامه‌های بورژوایی رچ و روسکویه اسلوو، که همواره در چنین قضایایی ارقامی کاهش داده شده ارائه می‌دهند، بیش از ٦٢٠٠٠ کارگر در اعتصاب سن پترزبورگ در ١ تا ٣ ژوئیه شرکت کردند.

بنابراین، ما با این حقیقت مواجه هستیم که یک توده بیش از ٦٠٠٠٠ نفره دست به عمل زده است. همانطور که می‌دانیم، اعتراض برعلیه فشار وارده بر مطبوعات طبقۀ کارگر، توقیف روزانۀ روزنامه‌ها و غیره و غیره، دلیل بی‌واسطۀ اعتصاب بود. ما همچنین از طریق گزارشهایی که حتی در روزنامه‌هایی نظیر نوویه ورمیا، رچ، سوورمنکا[١] و روسکویه اسلوو منتشر می‌شوند، می‌دانیم که کارگران، از طریق سخنرانیهایشان و سایر روشها، بر روی اهمیّت کشوری این اعتصاب تأکید نمودند.

طبقات مختلف جامعۀ روسیه چگونه به این رویداد واکنش نشان دادند؟ چه موضعی گرفتند؟
می دانیم که راسیا[٢]، زمشچینا و روزنامه‌های مشابه‌شان همان اظهارات تند محکوم کننده – که معمولا همراه با ناپخته‌ترین ناسزاگویی، تهدید و غیره هستند – را چاپ کردند. چیز جدیدی در این رفتارشان وجود ندارد. رفتارشان قابل فهم و اجتناب‌ناپذیر است.

چیزی که خیلی جدیدتر است بی‌تفاوتی شگفت انگیز بورژوازی، آنطور که در بی‌تفاوتی روزنامه‌هایی بورژوایی منعکس گشته، می‌باشد؛ بعلاوه، در موارد متعددی، این بی‌تفاوتی به برخورد منفی تغییر می‌یابد، در حالی که آن اقدامات طبقۀ کارگر که اهمیّت کمتری داشتند و از لحاظ تعداد شرکت کنندگان کوچکتر بودند (١٧ یا ١٨ سال پیش)، با موافقت آشکار جامعۀ لیبرال-بورژوا همراه می‌شدند. بدون شک، ما در اینجا یک گردش تعیین کنندۀ لیبرالی به سمت راست، در جهت دوری از دمکراسی و بر ضد دمکراسی را داریم.

یکی از روزنامه‌هایی که اگر پرخواننده‌ترین روزنامۀ روسیه نباشد، یکی از پرخواننده‌ترین روزنامه‌هاست (روسکویه اسلوو لیبرال)، با اشاره به حوادث ٣-١ ژوئیه در سن پترزبورگ نوشت:
«جالب است که به نحوۀ برخورد به این اعتصاب از جانب روزنامه‌های سوسیال دمکراتیک منتشره در سن پترزبورگ توجه کنیم. پرودای سوسیال دمکرات بخش قابل توجهی از روزنامه را به اعتصاب دیروز [تاریخ نگارش ٣ ژوئیه است] اختصاص می‌دهد، ولی روزنامۀ لوچ، ارگان باصطلاح انحلال‌طلبان، خود را به انتشار یادداشتی کوتاه دربارۀ اعتصاب محدود می‌سازد و سرمقاله‌ای به اعتصابات سیاسی اختصاص می‌دهد [لوچ، ٢ ژوئیه] که در آن این روزنامه برعلیه چنین اقداماتی توسط کارگران اعتراض می‌کند.»(روسکویه اسلوو، ٣ ژوئیۀ ١٩١٣)
حقایق چنین هستند. خصومت از جانب مرتجعین. بی‌تفاوتی و انکار از جانب لیبرالها و انحلال‌طلبان. وحدت لیبرالیسم و انحلال‌طلبی در کردار. وحدت اقدام توده‌ای طبقۀ کارگر، که تنها در مبارزه علیه انحلال‌طلبان میسر می‌باشد.
پرولتاریا نمی‌تواند جز از طریق مبارزه‌ای قاطع برعلیه انحلال‌طلبان، که در واقع کاملا متکی به لیبرالیسم می‌باشند، وظیفۀ دمکراتیکش را انجام دهد، به عنوان پیشرو عمل کند، به توده‌های مردم خدمت نموده و به آنها آموزش و وحدت بخشد.

لیبرالها نیز معمولاً از کرسی خطابۀ دوما وانمود می‌کنند که رادیکال هستند، و به همان خوبی شِبهِ مارکسیستها یا عناصر متزلزل این کار را انجام می‌دهند، ولی این کار لیبرالها را از مبارزه کردن (با کمک انحلال‌طلبان) برعلیه آرمانهای دمکراتیک توده‌ها در خارج از دوما باز نمی‌دارد.

رابوچایا پراودا، شمارۀ ٣
۱۶ ژوئیۀ ١٩١٣
مجموعه آثار لنین، جلد ١٩

یکشنبه ۱۷ فروردین ماه
۶ آوریل ۲۰۲۵
t.me/peshrawcpiran
fb.com/peshrawcpiran
instagram.com/peshrawcpiran1