🖍احمدشاملو

بگذار
          آفتابِ من
                          پیرهنم باشد
و آسمانِ من
                     آن کهنه‌کرباسِ بی‌رنگ.

بگذار
بر زمینِ خود بایستم
بر خاکی از بُراده‌ی‌ الماس و رعشه‌ی‌ درد.

بگذار سرزمینم را
                     زیرِ پای خود احساس کنم

و صدای رویشِ خود را بشنوم:
رُپ‌رُپه‌ی طبل‌های خون را
                                            در چیتگر
و نعره‌ی ببرهای عاشق را
                                            در دیلمان.
‌
وگرنه چه هنگام می‌زیسته‌ام؟
کدام مجموعه‌ی پیوسته‌ی روزها و شبان را من؟

#شعر_ادبیات_پیشرو