Peshrawcpiran
Photo
🔴امتناع از پیوستن به کنوانسیون ۱۷۶ - معدنکاوی ایمن و سالم که رژیم ج‌اسلامی از آن طفره می‌رود.
▪️فاجعه‌ی #معدنجوی_طبس در خراسان که منجر به مرگ ۵۲ تن از کارگران انجامید در حالی به وقوع پیوست که به اذعان کارگران نجات‌یافته، آنها پیش از این واقعه نسبت به ناایمن بودن شرایط کار و استنشاق بوی گاز به مسئولین معدن هشدار داده بودند. با این حال به گفته این کارگران، مسئولین معدن ضمن بی‌توجهی به هشدارهای کارگران به آنها گفته‌اند اگر نمی‌خواهید کار کنید، تسویه حساب کنید و بروید!
کنوانسیون جهانی ۱۸۷ که ایران هم به آن پیوسته، چارچوب توسعه ایمنی و بهداشت کار را مشخص و تاکید کرده که راه‌اندازی سامانه گزارش‌دهی حوادث کار باید در دستور کار کشورهای عضو قرار گیرد. در ایران با وجود تعدد متولیان حاکمیتی ارائه آمار در خصوص حوادث کار، هیچ‌یک تصویر روشنی از آنچه در واقعیت رخ می‌دهد ارائه نمی‌کنند. بنابراین اغلب نمی‌توان به درک و آگاهی نسبتا قابل قبولی از روند وقوع حوادث کار در کشور رسید. در شرایطی که حاکمیت از راه‌اندازی چنین سامانه‌ای شانه خالی کرده، شاید یکی از مهمترین اقدامات تشکل‌های کارگری راه‌اندازی چنین سامانه‌ای برای کنترل حوادث کار باشد.
▪️علاوه بر این‌که کارگران برای خودتشکل‌یابی مبارزه می‌کنند، بایستی در نظر داشته باشند که تشکل‌یابی صرفاً برای مسأله‌ی دستمزدی نیست، بلکه هم‌چنین ایمنی و بهداشت کار نیز یکی از اهم وظایف چنین تشکل‌هایی است.
پذیرش کنوانسیون ۱۷۶ سازمان بین‌المللی کار با موضوع معدنکاوی ایمن و سالم است که در تاریخ ۲۲ ژوئن ۱۹۹۵ به تصویب سازمان بین‌المللی کار رسیده، از جمله، چارچوب الگوی کار بی‌خطر در معادن را پیش‌بینی می‌کند، رژیم ج‌اسلامی از پذیرش مفاد آن امتناع می‌کند.
این کنوانسیون، کارفرما را ملزم می‌کند، که تمام اقدامات لازم را به منظور از بین بردن یا کاهش ریسک ایمنی و سلامتی در معادن تحت کنترل خود به عمل آورد. ایجاد یک محیط کاری مجهز و ایمن، اطمینان از در خطر نبودن جانِ کارگران، احداث دو خروجی مجزا برای هر کدام از محیط‌های کاری در زیرزمین (در صورت امکان)، نظارت، ارزیابی و بازرسی منظم از محیط کار، اطمینان از گردش هوا در محیط‌های کاری در زیرزمین، انجام تمهیدات احتیاطی مربوط به جلوگیری از حریق و توقف عملیات در شرایط به خطر افتادنِ جان کارگران در زمره این اقدامات لازم هستند.
■ اما با وجود این‌که تاکنون ۳۴ دولت عضویت در این کنوانسیون را پذیرفته‌اند، اما رژیم جمهوری اسلامی به این کنوانسیون نپیوسته و تعهدی نسبت به موازین آن ندارد. برای همین، یکی از موردهای مهم مبارزات طبقه‌ی کارگر وادار ساختن رژیم اسلامی هم‌چون بسیاری از موارد دیگر در پذیرش حق تشکل‌یابی و مذاکره‌ی جمعی، و فشار در پذیرش کنوانسیون ایمنی معادن و پیوستن به آن است.
💢پنجشنبه ١٩ مهر ۱۴۰۳
https://t.me/peshrawcpiran
www.facebook.com/Peshrawcpiran
www.instagram.com/Peshrawcpiran1
▪️فاجعه‌ی #معدنجوی_طبس در خراسان که منجر به مرگ ۵۲ تن از کارگران انجامید در حالی به وقوع پیوست که به اذعان کارگران نجات‌یافته، آنها پیش از این واقعه نسبت به ناایمن بودن شرایط کار و استنشاق بوی گاز به مسئولین معدن هشدار داده بودند. با این حال به گفته این کارگران، مسئولین معدن ضمن بی‌توجهی به هشدارهای کارگران به آنها گفته‌اند اگر نمی‌خواهید کار کنید، تسویه حساب کنید و بروید!
کنوانسیون جهانی ۱۸۷ که ایران هم به آن پیوسته، چارچوب توسعه ایمنی و بهداشت کار را مشخص و تاکید کرده که راه‌اندازی سامانه گزارش‌دهی حوادث کار باید در دستور کار کشورهای عضو قرار گیرد. در ایران با وجود تعدد متولیان حاکمیتی ارائه آمار در خصوص حوادث کار، هیچ‌یک تصویر روشنی از آنچه در واقعیت رخ می‌دهد ارائه نمی‌کنند. بنابراین اغلب نمی‌توان به درک و آگاهی نسبتا قابل قبولی از روند وقوع حوادث کار در کشور رسید. در شرایطی که حاکمیت از راه‌اندازی چنین سامانه‌ای شانه خالی کرده، شاید یکی از مهمترین اقدامات تشکل‌های کارگری راه‌اندازی چنین سامانه‌ای برای کنترل حوادث کار باشد.
▪️علاوه بر این‌که کارگران برای خودتشکل‌یابی مبارزه می‌کنند، بایستی در نظر داشته باشند که تشکل‌یابی صرفاً برای مسأله‌ی دستمزدی نیست، بلکه هم‌چنین ایمنی و بهداشت کار نیز یکی از اهم وظایف چنین تشکل‌هایی است.
پذیرش کنوانسیون ۱۷۶ سازمان بین‌المللی کار با موضوع معدنکاوی ایمن و سالم است که در تاریخ ۲۲ ژوئن ۱۹۹۵ به تصویب سازمان بین‌المللی کار رسیده، از جمله، چارچوب الگوی کار بی‌خطر در معادن را پیش‌بینی می‌کند، رژیم ج‌اسلامی از پذیرش مفاد آن امتناع می‌کند.
این کنوانسیون، کارفرما را ملزم می‌کند، که تمام اقدامات لازم را به منظور از بین بردن یا کاهش ریسک ایمنی و سلامتی در معادن تحت کنترل خود به عمل آورد. ایجاد یک محیط کاری مجهز و ایمن، اطمینان از در خطر نبودن جانِ کارگران، احداث دو خروجی مجزا برای هر کدام از محیط‌های کاری در زیرزمین (در صورت امکان)، نظارت، ارزیابی و بازرسی منظم از محیط کار، اطمینان از گردش هوا در محیط‌های کاری در زیرزمین، انجام تمهیدات احتیاطی مربوط به جلوگیری از حریق و توقف عملیات در شرایط به خطر افتادنِ جان کارگران در زمره این اقدامات لازم هستند.
■ اما با وجود این‌که تاکنون ۳۴ دولت عضویت در این کنوانسیون را پذیرفته‌اند، اما رژیم جمهوری اسلامی به این کنوانسیون نپیوسته و تعهدی نسبت به موازین آن ندارد. برای همین، یکی از موردهای مهم مبارزات طبقه‌ی کارگر وادار ساختن رژیم اسلامی هم‌چون بسیاری از موارد دیگر در پذیرش حق تشکل‌یابی و مذاکره‌ی جمعی، و فشار در پذیرش کنوانسیون ایمنی معادن و پیوستن به آن است.
💢پنجشنبه ١٩ مهر ۱۴۰۳
https://t.me/peshrawcpiran
www.facebook.com/Peshrawcpiran
www.instagram.com/Peshrawcpiran1
کیفرخواستی به بهانه‌ی روز جهانی حقوق بشر!
ما مردمی هستیم در چنبره‌ی «ویرانگران انسانیت» که در آن حقوق بشر زیر پای سلطه‌گرانش هر روزه در محیط‌های کار، خیابان و زندان و با طناب‌های دار له می‌شود.
از سرزمینی که #مهسا_امینی را به‌خاطر حجاب به قتل رساندند، #آرمیتا_گراوند را کشتند تا خاکریز فتح‌شده‌ی حجاب را بازپس‌گیرند، بساط آپارتاید جنسی با نماد حجاب، مصداق «جنایت علیه بشریت» خوانده شده است.
اینجا حقوق بشر از همان بدو تولد انسان زیر پا گذاشته می‌شود. سرزمینی که در آن شاهد بالا رفتن آمار هر روزه‌ی کودکان کار و خیابان و نابودی آینده‌شان هستیم، سن تن‌فروشی، به یازده‌سال سقوط کرده و اعتیاد به مواد مخدر به مدارس ابتدایی رسیده است.
اینجا سرزمین اعدام است که قتل حکومتی روندی چهل و پنج ساله دارد. اعدام‌ها ساعتی افزایش می‌یابد و صدها زندانی و خانواده‌هایشان در سایه‌ی هولناک احکام اعدام قراردارند که در برابر آن #سه‌شنبه‌های_علیه_اعدام رقم خورده است.
در اینجا مالکیت سرمایه‌داران مفتخور و حفظ سرمایه‌هایشان مقدس است و به کارگر، معلم، بازنشسته، پرستار، به‌خاطر طلب مزد و حق و حقوقش راه زندان را نشان می‌دهند.
اکنون هزاران نفر به جرم ابراز عقیده و اعتراض، به زندان‌ها افکنده شده و عمرشان را به‌عنوان زندانی سیاسی به گروگان گرفته‌اند.
در اینجا زندان‌ها از معترضین پر است و محرومیت از دارو و درمان شکلی از شکنجه و مرگ خاموش پیدا کرده‌است. توزیع داروهای روان‌گردان در زندان‌ها و به خودکشی کشاندن زندانیان، به روندی معمول برای زندان‌بانان تبدیل شده‌است.
اینجا #آهو_دریایی را به‌خاطر اعتراض عریانش علیه تعرضات حکومتی به بیمارستان روانی می‌برند و به او داروهای روان‌گردان می‌خورانند.
در اینجا محیط‌های کار از کارخانه و مدرسه و بیمارستان و ... به قتلگاه انسان‌ها بدل شده است. نمونه‌ی اخیرش قتل ۵۳ معدنچی در #معدنجوی_طبس است. نمونه‌ی دیگرش مراکز کاری در نفت، این صنعت ثروت آفرین است، جایی‌که کار در گرمای سوزان تابستانی جان کارگر را می‌گیرد و هر روز خبر حریق در این گوشه و آن گوشه‌اش از کارگران قربانی می‌گیرد و یا خبر ایست قلبی پرستار به‌خاطر فشار کار را می‌شنویم.
در این سرزمین نصیب یک #سوخت‌بر، یک #کولبر و یک #دست‌فروش بی‌تامین جویای لقمه‌ای نان، گلوله است.
در اینجا آموزش ایدئولوژیک و تبعیض‌آمیز محیط‌های آموزشی، از عوامل رانده شدن کودکان به بازار کار است که جان و زندگی کودک را در خطر هر روزه قرار می‌دهد.
تحقیر و سرکوب‌های جنسیتی علیه کودکان، عامل به خودکشی کشاندن دانش آموزان است.
در اینجا محیط زیست به‌خاطر سیاست‌های مرگ‌آفرین حاکمیت به نابودی کشانده شده و مردم به‌خاطر آلودگی هوا سرو کارشان با بیمارستان است و طبق آمار رسمی، ده درصد مرگ و میرها به‌دلیل آلودگی هوای ایران است.
ما از جامعه‌ای سخن می‌گوییم که بعد از گذشت دو سال از شروع اعتراضات قتل #مهسا_امینی، که دنیا، صدای ما مردم را با فریاد «زن زندگی آزادی» شنیده است، هم‌چنان زنان در جنگ با آپارتاید جنسیتی برای زندگی و آزادی‌شان هستند و جنبش بر سر معیشت و کرامت انسانی با فریاد «اتحاد اتحاد علیه فقر و فساد» هر روز صف خود را متحدتر می‌کند.
ما مردمی هستیم که برای تامین معاش و لقمه‌نانی، در جنگی هر روزه هستیم.
دادخواه انسان‌هایی هستیم که به جرم اعتراض برای حق و حقوق خود و دفاع از کرامت انسانی گلوله و طناب دار نصیبشان شد.
دادخواه #مهساها، #ساریناها، #غزاله‌ها، #آرمیتاها هستیم.
دادخواه انسان‌هایی که خود قربانیان سوداندوزی و چپاولگران حاکم هستند و تحت عنوان سوداگران مرگ، هر روز بر طناب دار آویخته می‌شوند. ما فریاد رسای «زن زندگی آزادی» هستیم.
این بیانیه به مناسبت روز جهانی حقوق بشر، کیفرخواست و فریاد دادخواهی ماست. نه می‌بخشیم و نه فراموش می‌کنیم.
ما امضاکنندگان این بیانیه، ما دادخواهان، کارگران، معلمان، پرستاران، زنان و بازنشستگان، مدافعین حقوق زن و کودک در روز جهانی حقوق بشر، همه‌ی مردم و نهادها و تشکل‌ها و سازمان‌های مدافع حقوق بشر در ایران و سراسر دنیا را فرامی‌خوانیم،
۲۱ آذر مصادف با ۱۰ دسامبر را به روز اعتراض علیه حکومت ضد انسان جمهوری اسلامی که جان و زندگی میلیون‌ها نفر را تحت حاکمیت ایدئولوژیک و آپارتاید جنسیتی به گروگان گرفته است، اعتراض کنیم.
همه با هم با یاد همه‌ی جانباختگان و برای دادخواهی زندگی و حقوق انسانی‌مان فریاد می‌زنیم
زندگی، معیشت، آزادی حق ماست و حق گرفتنی است.
امضاءها :
اتحاد بازنشستگان
انجمن برق و فلز کرمانشاه
چالش صنفی معلمان ایران
شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت
شورای سازماندهی اعتراضات کارگران غیررسمی نفت(ارکان ثالث)
شورای هماهنگی اعتراضات پرستاران
ندای زنان ایران
نهاد دادخواهان
جمعی از فعالان جنبش لغو کار کودک
آذر۱۴۰۳
ما مردمی هستیم در چنبره‌ی «ویرانگران انسانیت» که در آن حقوق بشر زیر پای سلطه‌گرانش هر روزه در محیط‌های کار، خیابان و زندان و با طناب‌های دار له می‌شود.
از سرزمینی که #مهسا_امینی را به‌خاطر حجاب به قتل رساندند، #آرمیتا_گراوند را کشتند تا خاکریز فتح‌شده‌ی حجاب را بازپس‌گیرند، بساط آپارتاید جنسی با نماد حجاب، مصداق «جنایت علیه بشریت» خوانده شده است.
اینجا حقوق بشر از همان بدو تولد انسان زیر پا گذاشته می‌شود. سرزمینی که در آن شاهد بالا رفتن آمار هر روزه‌ی کودکان کار و خیابان و نابودی آینده‌شان هستیم، سن تن‌فروشی، به یازده‌سال سقوط کرده و اعتیاد به مواد مخدر به مدارس ابتدایی رسیده است.
اینجا سرزمین اعدام است که قتل حکومتی روندی چهل و پنج ساله دارد. اعدام‌ها ساعتی افزایش می‌یابد و صدها زندانی و خانواده‌هایشان در سایه‌ی هولناک احکام اعدام قراردارند که در برابر آن #سه‌شنبه‌های_علیه_اعدام رقم خورده است.
در اینجا مالکیت سرمایه‌داران مفتخور و حفظ سرمایه‌هایشان مقدس است و به کارگر، معلم، بازنشسته، پرستار، به‌خاطر طلب مزد و حق و حقوقش راه زندان را نشان می‌دهند.
اکنون هزاران نفر به جرم ابراز عقیده و اعتراض، به زندان‌ها افکنده شده و عمرشان را به‌عنوان زندانی سیاسی به گروگان گرفته‌اند.
در اینجا زندان‌ها از معترضین پر است و محرومیت از دارو و درمان شکلی از شکنجه و مرگ خاموش پیدا کرده‌است. توزیع داروهای روان‌گردان در زندان‌ها و به خودکشی کشاندن زندانیان، به روندی معمول برای زندان‌بانان تبدیل شده‌است.
اینجا #آهو_دریایی را به‌خاطر اعتراض عریانش علیه تعرضات حکومتی به بیمارستان روانی می‌برند و به او داروهای روان‌گردان می‌خورانند.
در اینجا محیط‌های کار از کارخانه و مدرسه و بیمارستان و ... به قتلگاه انسان‌ها بدل شده است. نمونه‌ی اخیرش قتل ۵۳ معدنچی در #معدنجوی_طبس است. نمونه‌ی دیگرش مراکز کاری در نفت، این صنعت ثروت آفرین است، جایی‌که کار در گرمای سوزان تابستانی جان کارگر را می‌گیرد و هر روز خبر حریق در این گوشه و آن گوشه‌اش از کارگران قربانی می‌گیرد و یا خبر ایست قلبی پرستار به‌خاطر فشار کار را می‌شنویم.
در این سرزمین نصیب یک #سوخت‌بر، یک #کولبر و یک #دست‌فروش بی‌تامین جویای لقمه‌ای نان، گلوله است.
در اینجا آموزش ایدئولوژیک و تبعیض‌آمیز محیط‌های آموزشی، از عوامل رانده شدن کودکان به بازار کار است که جان و زندگی کودک را در خطر هر روزه قرار می‌دهد.
تحقیر و سرکوب‌های جنسیتی علیه کودکان، عامل به خودکشی کشاندن دانش آموزان است.
در اینجا محیط زیست به‌خاطر سیاست‌های مرگ‌آفرین حاکمیت به نابودی کشانده شده و مردم به‌خاطر آلودگی هوا سرو کارشان با بیمارستان است و طبق آمار رسمی، ده درصد مرگ و میرها به‌دلیل آلودگی هوای ایران است.
ما از جامعه‌ای سخن می‌گوییم که بعد از گذشت دو سال از شروع اعتراضات قتل #مهسا_امینی، که دنیا، صدای ما مردم را با فریاد «زن زندگی آزادی» شنیده است، هم‌چنان زنان در جنگ با آپارتاید جنسیتی برای زندگی و آزادی‌شان هستند و جنبش بر سر معیشت و کرامت انسانی با فریاد «اتحاد اتحاد علیه فقر و فساد» هر روز صف خود را متحدتر می‌کند.
ما مردمی هستیم که برای تامین معاش و لقمه‌نانی، در جنگی هر روزه هستیم.
دادخواه انسان‌هایی هستیم که به جرم اعتراض برای حق و حقوق خود و دفاع از کرامت انسانی گلوله و طناب دار نصیبشان شد.
دادخواه #مهساها، #ساریناها، #غزاله‌ها، #آرمیتاها هستیم.
دادخواه انسان‌هایی که خود قربانیان سوداندوزی و چپاولگران حاکم هستند و تحت عنوان سوداگران مرگ، هر روز بر طناب دار آویخته می‌شوند. ما فریاد رسای «زن زندگی آزادی» هستیم.
این بیانیه به مناسبت روز جهانی حقوق بشر، کیفرخواست و فریاد دادخواهی ماست. نه می‌بخشیم و نه فراموش می‌کنیم.
ما امضاکنندگان این بیانیه، ما دادخواهان، کارگران، معلمان، پرستاران، زنان و بازنشستگان، مدافعین حقوق زن و کودک در روز جهانی حقوق بشر، همه‌ی مردم و نهادها و تشکل‌ها و سازمان‌های مدافع حقوق بشر در ایران و سراسر دنیا را فرامی‌خوانیم،
۲۱ آذر مصادف با ۱۰ دسامبر را به روز اعتراض علیه حکومت ضد انسان جمهوری اسلامی که جان و زندگی میلیون‌ها نفر را تحت حاکمیت ایدئولوژیک و آپارتاید جنسیتی به گروگان گرفته است، اعتراض کنیم.
همه با هم با یاد همه‌ی جانباختگان و برای دادخواهی زندگی و حقوق انسانی‌مان فریاد می‌زنیم
زندگی، معیشت، آزادی حق ماست و حق گرفتنی است.
امضاءها :
اتحاد بازنشستگان
انجمن برق و فلز کرمانشاه
چالش صنفی معلمان ایران
شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت
شورای سازماندهی اعتراضات کارگران غیررسمی نفت(ارکان ثالث)
شورای هماهنگی اعتراضات پرستاران
ندای زنان ایران
نهاد دادخواهان
جمعی از فعالان جنبش لغو کار کودک
آذر۱۴۰۳